Bloggang.com : BestChild : Hiroshima eki - สถานีแห่งความทรงจำ <ตอนแรก>

Hiroshima eki - สถานีแห่งความทรงจำ <ตอนแรก>

ตอนแรก

ประตูอัตโนมัติของรถไฟชินคันเซ็นเปิดออกพร้อมกับคนในรถทยอยเดินลงอย่างเป็นระเบียบเมื่อมันมาจอดนิ่งสนิทอยู่ที่สถานีฮิโรชิมา กระเป๋าเดินทางขนาดกลางถูกผู้หญิงรูปร่างกะทัดรัดคนหนึ่งลากตามเจ้าของมันลงมาจากรถไฟอย่างกระแทกกระทั้นเพราะเจ้าของมันไม่อยู่ในอารมณ์ปกติเท่าไรนัก แต่นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะการที่เธอกำลังหงุดหงิดและพาลพาโลกับข้าวของรอบตัวอย่างนี้มักทำให้ความสามารถในการเผาผลาญพลังงานของเธอมีเหลือเฟือไปด้วย

พิชชาเดินออกมายืนตัดสินการใช้ชีวิตวันแรกในญี่ปุ่นอยู่หน้าสถานีรถไฟ ทางแรกคือไปพักโรงแรมที่เคยมาพักครั้งก่อนตอนที่มาพร้อมกับใครคนหนึ่ง แต่นั่นเธอต้องขึ้นรถแท็กซี่ไปอีกพักใหญ่ ไม่ก็แบกเอากระเป๋าขึ้นรถรางไปอีกหลายป้าย อีกทางคือลากกระเป๋าเดินสามนาทีไปพักที่โรงแรมใกล้ๆ นี้ แต่นั่นเธอก็จะไม่ได้ระลึกถึงความหลังครั้งเก่าอย่างที่ตั้งใจไว้ในคราวแรกที่จองตั๋วเครื่องบินมา

แล้วตอนนี้เธอยังอยากระลึกถึงความหลังครั้งนั้นอยู่อีกหรือ...

ความร้อนรุ่มในกระแสเลือดของเธอเร่งเร้าให้เท้าก้าวออกเดิน อากาศเย็นสบายในช่วงเดือนตุลาคมของที่นี่ไม่สามารถทำให้อุณหภูมิในใจของพิชชาลดลงได้แม้แต่น้อย กระเป๋าอันหนักอึ้งถูกลากล้อเลื่อนดังครืดคราดตามสาวร่างเล็กมาจนถึงทางม้าลายที่เธอต้องรอสัญญาณคนข้าม เธอหยุดยืนอยู่ท่ามกลางคนกลุ่มย่อมๆ ที่รอข้ามจากฝั่งของเธอ ทางฝั่งตรงกันข้ามนั้นก็มีคนอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

เสียงหายใจลึกยาวของพิชชาบ่งบอกถึงอาการเหน็ดเหนื่อยของเธอ เมื่อขาที่ไม่ยอมหยุดเดินนั้นจำเป็นต้องหยุดนิ่ง ร่างกายที่ขยับเคลื่อนไหวต้องกลับมาหยุดรอคอยการก้าวต่อไป สมองอันว่างเปล่าของเธอก็หวนกลับไปนึกถึงสาเหตุที่เธอต้องมาลากกระเป๋าใบใหญ่อยู่เพียงลำพังที่นี่

เธอพบใครคนหนึ่งที่นี่ สถานีฮิโรชิมา...

สามปีก่อน...

กลุ่มพนักงานจากบริษัทร่วมทุนไทย-ญี่ปุ่นแห่งหนึ่งกำลังยืนเกะกะอยู่ตรงทางออกของสถานีรถไฟฮิโรชิมา พวกเขาได้พากันเดินทางมาจากสนามบินฟูกุโอกะและต่อรถไฟชินคันเซ็นเพื่อมาที่ฮิโรชิมาแห่งนี้ และด้วยความไม่คุ้นชินกับสถานที่ พวกเขาเลยออกจะเก้ๆ กังๆ กับการใช้ชีวิตวันแรกในต่างถิ่น

"เอ้า...น้องพิชชา จะชักช้าไปถึงไหนกันคะ" สาวใหญ่ผู้มีประสบการณ์ในการเดินทางที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการนำพาน้องใหม่อีกสามคนจากบริษัทลูกที่ประเทศไทยมาร่วมงานยังสำนักงานใหญ่ในญี่ปุ่นระยะสั้นๆ เพียงหนึ่งเดือนหันหลังไปกวักมือเรียกสาวร่างเล็กที่ชื่อพิชชา

"พี่เค้กรอพิชชาแป้บค่ะ กระเป๋ามันเกะกะจัง"

กระเป๋าของเธอคงไม่เกะกะหากเธอจะสูงกว่านี้สักสิบหรือยี่สิบเซนติเมตร และตัวเธอจะบึกบึนแข็งแรงกว่านี้อีกสักหน่อย แต่เธอเป็นเพียงผู้หญิงไทยผิวขาวใสเหมือนไข่ปอก ตัวเล็กสูงเพียงร้อยห้าสิบกว่าเซนติเมตร เอวบางร่างน้อยแต่ถูกถ่วงไว้ด้วยสัดส่วนอัดแน่นอยู่ตรงช่วงอก ด้วยส่วนนี้นี่แหล่ะ ที่ทำให้เธอดูสมกับการเป็นผู้หญิงสาวเต็มตัวผิดกับส่วนสูงที่น้อยไปกว่ามาตรฐานหญิงไทย

พี่เค้กที่โมเมตั้งชื่อตัวเองว่าเคโกะกำลังยืนเท้าสะเอวมองสาวน้อยที่ทุลักทุเลลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่กับเป้สะพายไหล่อีกหนึ่งอันอย่างนึกรำคาญ อีกหนึ่งสาวและหนึ่งหนุ่มที่เป็นเพื่อนร่วมงานกันนั้นก็จนปัญญาจะเอื้อมมือมาช่วย ค่าที่อีกสาวหนึ่งก็พะรุงพะรังไม่แพ้กัน ดีว่าเธอหน่วยก้านได้เปรียบกว่าพิชชาไปโข ส่วนอีกหนุ่มก็คงไม่เหลือเนื้อที่มือและแขนไปช่วยอะไรเธอได้ในเมื่อต้องรับเอากระเป๋าอีกใบมาช่วยหอบจากสาวใหญ่ที่ตัวเองเดินปลิวลิ่วลมนำไปก่อนแล้ว

อีกไม่เกินสองนาทีอาจมีรายการทิ้งให้รั้งท้าย ถ้าหากว่าไม่มีมือใหญ่แต่เรียวสวยของใครคนหนึ่งยื่นเข้ามาช่วย

"ให้ผมช่วยนะครับ"

เสียงทุ้มต่ำแต่อ่อนโยนที่ดังขึ้นข้างๆ ตัวพร้อมมือสวยที่ยื่นมาตรงหน้าของคนตัวสูงกว่ามากที่ก้าวมายืนขวางทางทำเอาพิชชาสะดุ้งเล็กน้อย สัญชาติญาณระวังภัยส่งเสียงในหัวเธอขึ้นมาโดยอัตโนมัติ และเธอก็รีบเงยหน้ามองต้นเสียงนั้น

หากเธอคิดจะพบกับใบหน้าเจ้าเล่ห์และแววตาของคนที่ตั้งใจมาล่อลวงเธอแล้วละก็ต้องบอกว่าเธอคิดผิดถนัด ผู้ชายหน้าสวยแบบหนุ่มญี่ปุ่นกับผมซอยไล่ระต้นคอสีดำสนิท ด้านหน้าถูกหวีปัดแต่งทรงไว้อย่างสุภาพ พร้อมตัวสูงไหล่กว้างในสูทสีดำประดับลายเส้นสีเทาเล็กๆ ดูเรียบแต่ทันสมัยกำลังส่งยิ้มให้เธอ เข็มกลัดสีเงินแวววาวปนปกเสื้อด้านซ้ายทำให้สายตาเธอต้องผละจากใบหน้าสวยไปสังเกตอยู่ตรงนั้น มันเป็นตราบริษัทแม่ที่ญี่ปุ่น

"สวัสดีครับ ผมชื่อชินยะ มาจากสำนักงานใหญ่ ทางฝ่ายบุคคลส่งให้ผมมาดูแลพวกคุณครับ"

พิชชาปล่อยให้กระเป๋าลากของตัวเองไปตกอยู่ในมือผู้ชายที่มีนิ้วยาวเรียวและเรียบเนียนสวยเหมือนมือของผู้หญิงนั้นแต่โดยดีเมื่อได้รับคำอธิบายเป็นภาษาไทยชัดเจนจากคนที่ไม่มีเค้าโครงของคนไทยแม้แต่น้อย อาจจะด้วยยังตะลึงในใบหน้าของชายหนุ่มผู้นี้หรือไว้ใจในสถานะของเขาก็แล้วแต่ แต่การได้ผลักภาระหนักอึ้งไปให้ผู้อื่นย่อมดีกว่าแบกมันไว้ไม่น้อย

ปัจจุบัน...

สัญญาณไฟคนข้ามสีเขียวสว่างวาบขึ้นแทนสีแดงที่ดับลงไปพร้อมเสียงสัญญาณเรียกเอาเธอกลับมาจากภวังค์ความคิดในอดีต คนที่อยู่รอบตัวเธอก้าวขาออกเดินข้ามไปยังอีกฝั่งกันหลายคนแล้ว แต่เธอยังนิ่งอยู่กับที่เหมือนพยายามเรียกสติและเรี่ยวแรงให้กลับมา และเมื่อเธอรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน กำลังจะทำอะไร มือเล็กๆ ก็กำแน่นที่มือจับกระเป๋าพร้อมกับลากมันออกเดินตามกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหน้า

แต่ทำไม... กระเป๋านั้นช่างหนักเหลือเกิน ทำไม สองขาถึงเมื่อยล้าหมดแรง คราวนี้ไม่มีใครจะยื่นมือมาช่วยเธออีกต่อไป เธอจะต้องใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมดเพื่อดูแลตัวเองต่อไปให้ได้ เริ่มจากการข้ามไปอีกฝั่งให้สำเร็จ

สัญญาณไปสีเขียวกระพริบถี่เมื่อเธอเพิ่งเดินมาได้ถึงช่วงกลางถนน เธอเป็นคนที่รั้งท้ายและจำเป็นต้องออกวิ่งเพื่อให้ทันสัญญาณไฟสวนกับคนอีกสองสามคนที่กำลังมุ่งตรงมา

"โอ๊ย..." โชคไม่เข้าข้างเธออีกแล้ว ข้อเท้าเล็กอ่อนแรงบนรองเท้าหุ้มส้นเตี้ยๆ เพียงนิ้วครึ่งพลิกตะแคงจนเธอเสียการทรงตัวไปตะครุบเอากระเป๋าที่ดูเหมือนจะเป็นหลักยึดเดียวที่มีอยู่ในตอนนั้น ข้อเท้าปวดแปลบเร่งเร้าเอาความอ่อนแอที่เธอสะกดกลั้นมานานกว่าชั่วโมงให้ทะลักออกมาเป็นหยาดน้ำอุ่นๆ ไหลลงข้างแก้ม

สัญญาณไฟยังคงกระพริบอยู่ในขณะที่พิชชาพยายามจะทรงตัวและพาเอาร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยล้าของตัวเองเพื่ออกเดินไปข้างหน้า ใครคนหนึ่งที่ต้องเดินสวนผ่านเธอไปกลับมาหยุดตรงหน้าด้วยคำพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นหลายประโยคที่มีน้ำเสียงร้อนรนกำลังพูดใส่เธอที่ไม่กล้ามองหน้าผู้ที่เข้ามาสนทนากลางถนน เขาอาจกำลังสอบถามเธอหรืออาจจะไล่ให้เธอรีบขยับตัวไปเสียที และน้ำตาที่ยังอุ่นอยู่บนใบหน้าก็ทำให้เธอไม่สามารถมองหน้าคนที่เข้ามาถามไถ่เธอได้

"I cannot speak Japanese, I don't understand what you say." [ฉันพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร]

เสียงเครือตอบออกไปเป็นภาษาอังกฤษที่ดูจะมีประโยชน์น้อยนิดเหลือเกินกับการใช้ชีวิตในประเทศนี้ มือข้างหนึ่งรีบยกขึ้นปาดน้ำตาพร้อมกับพยายามยืดตัวขึ้นสูง

"anata...ar…I help you, you not OK…cross road" ภาษาอังกฤษที่ตอบมาแบบพอจับใจความได้ว่าเขากำลังจะยื่นมือเข้าช่วยเธอเพื่อข้ามถนนทำให้ตาแดงๆ รีบเลื่อนไปมองหน้าคนใจดี

ชายหนุ่มสวมหมวกแก๊ปสีกรมท่าที่มีอักษรปักชื่อทีมเบสบอลดังของญี่ปุ่นก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมพยายามยื่นมือเข้ามาเพื่อจะช่วยจับกระเป๋า หากแต่เขาคงรอคำอนุญาตจากเจ้าของของมันอยู่เท่านั้น

พิชชาไม่สามารถสังเกตแววตาของเขาได้เมื่อปีกหมวกที่เขาสวมอยู่บดบังมันไว้ เธอสังเกตเห็นแต่ผู้ชายที่แต่งตัวธรรมดาเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ในแจ๊กเก็ตสีดำสวมทับเสื้อยืดสีขาว ยีนส์ตัวโคร่งที่มีสายโซ่คล้องไปมาอยู่รอบขากางเกงกรอมข้อเท้าบนผ้าใบสีแดงสด และสิ่งที่พิชชาเห็นชัดที่สุดจากการสังเกตใบหน้าของเขาคือเคราหรอมแหรมกับแสงสะท้อนจากต่างหูรูปไม้กางเขนสีเงินที่โผล่พ้นไรผมสีน้ำตาลอ่อนออกมาเตะตาเธอ

"Thank you"

คำขอบคุณที่ใช้ได้ทั่วโลกกับการปล่อยมือจากกระเป๋าลากใบโตทำให้เธอเห็นรอยยิ้มและแก้มบุ๋มข้างหนึ่งของเขา เขาพูดอะไรสั้นๆ หนึ่งประโยคแล้วคว้าเอากระเป๋าเธอไปเอง แต่ยังรีรอให้เธอรีบก้าวตามเขามาเพราะว่าสัญญาณคงใกล้เปลี่ยนเป็นสีแดงเต็มทีแล้ว

ใช่ว่าเธออยากยืนโด่เด่อยู่กลางทางม้าลาย แต่ข้อเท้าเจ้ากรรมที่ปวดระบมของเธอต่างหากที่ทำให้เธอต้องกลั้นใจยกขาขึ้นแล้วย่ำลงอย่างเบาๆ กระนั้นมันก็เล่นเอาปวดหนึบจนซวนเซ คนที่เหมือนจะก้าวล่วงหน้าไปแล้วหันกลับมาคว้าแขนเล็กเอาไว้ พร้อมพูดอะไรออกมาอีกที่พิชชาไม่สนใจจะค้นหาความหมาย แค่มีใครมาช่วยพยุงเธอให้พ้นไปจากถนนในตอนที่ไฟเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้วนี่ดีกว่า

ในที่สุดคนไม่สมประกอบชั่วคราวกับกระเป๋าและหนุ่มญี่ปุ่นใจดีที่ไม่สามารถข้ามถนนไปยังอีกฝั่งสำเร็จเพราะต้องมาช่วยคนต่างชาติขาเจ็บข้ามถนนย้อนทางเดิมก็พากันมายืนอยู่อีกฝั่งถนนจนได้หลังจากที่ฝ่าเสียงแตรของรถที่จอดรออยู่ไปหลายที

แขนของพิชชาถูกปล่อยจากคนที่ประคองกึ่งลากมาครึ่งถนน เธอยังเก้ๆ กังๆ และนึกไม่ออกว่าขอบคุณในภาษาญี่ปุ่นต้องพูดว่าอย่างไร ผู้มีพระคุณของเธอถอนใจเบาๆ พร้อมกับถอดหมวกออกเพื่อเสยผมกัดสีจนกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนที่ติดจะยุ่งๆ ของเขาขึ้นไม่ให้ปรกหน้าปรกตาอย่างที่เป็น"ทรง" ฮิตของวัยรุ่นหลายคนตอนนี้พร้อมเหลือบสายตาลงมองชาวเอเชียตัวเล็กที่ยืนจ้องเอาจ้องเอาอยู่ตรงนั้น

"Are you OK?" เขาพูดกับคนที่ไม่ยอมละสายตาพร้อมก้มหัวลงนิดหนึ่งเป็นเชิงถาม

"อ่า...I am OK..เอ่อ...arigatou goseimashita" พิชชานึกได้ประโยคหนึ่งที่ใช้เวลาแสดงความขอบคุณพร้อมการค้อมหัวลงต่ำเลียนแบบที่เคยเห็นมาก่อน

"Yorokonde"

เขาพูดประโยคที่เธอไม่เข้าใจจบก็ก้มหัวตอบเธอพร้อมสวมหมวกกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง พิชชาเริ่มรู้ตัวว่ามองเขานานเกินไปจึงรีบถอยหลังและหมุนตัวหันไปทางที่ต้องการ ข้อเท้าที่ระบมอยู่ก็ยังคงสร้างความทรมานในการย่างก้าวแต่ละครั้ง ป้ายโรงแรมที่อยู่อีกไม่เกินสามร้อยเมตรนั่นก็ดูเหมือนจะไกลไปอีกโข

"madame!" เสียงเดิมร้องขึ้นจากด้านหลัง มา-ดา-เมะ พิชชาเข้าใจว่านั่นน่าจะเป็นการเรียกเธอ และเมื่อหันกลับไป ใบหน้าสวยที่ทำเธออึ้งเพราะใจประหวัดไปถึงใครอีกคนก็กำลังใกล้เข้ามา

"madame, you are itomu… hurt, pain leg. I can help you. Where stay…"

ใจดีเกินไปหรือเปล่า... พิชชาคิดในใจ ใช่ว่าเธอจะเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้าย แต่หากไม่รู้จักว่าเป็นใครมาจากไหนเธอก็ไม่ไว้ใจเหมือนกัน ต่อให้เขาพยายามจะยื่นมือเข้าช่วยเพราะเธอกำลังเจ็บขาอยู่ก็ตาม

"I am OK. You…nai I will take you to you stay?" เสียงสูงช่วงท้ายพร้อมการชี้มือสลับกันระหว่างตัวเองกับตัวเธอทำให้รู้ได้ว่าเขากำลังพยายามถามว่าเธอพักอยู่ที่ไหน เขาไว้ใจได้และจะพาเธอไปส่ง

เอาเถอะ โรงแรมก็อยู่แค่นี้ตรงหน้า คงไม่มีอะไรจะทำให้เธอโชคร้ายมากไปกว่านี้อีก แค่นี้ก็ทั้งเจ็บและปวดเต็มทีแล้ว

"That is the hotel I will stay; the green sign, just a short distance that I can walk alone. Anyway, if you are willing to give your hand for help, I really appreciate. Thank you very much"
[โรงแรมป้ายสีเขียวตรงนั้นที่ฉันจะพัก แค่ระยะทางสั้นๆ ฉันสามารถเดินไปเองได้ แต่หากคุณเต็มใจที่จะช่วย ฉันก็ยินดี ขอบคุณมากค่ะ]

พิชชาชี้นิ้วตรงไปที่ป้ายสีเขียวระบุชื่อโรงแรมที่ใกล้ที่สุดพร้อมกับประโยคคำพูดที่อาจยาวเกินไป คนฟังถึงได้หยุดนิ่งไป

"a-no…a…That hotel, OK"

เอาล่ะ อย่างน้อยเขาก็รู้จักที่จะจับความเฉพาะส่วนสำคัญเท่านั้น เมื่อพิชชาได้รับการช่วยเหลืออีกครั้งจากการสื่อสารที่ไม่กระจ่างเท่าไรนัก

ภาษาเพื่อน้ำใจไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดมากมายก็สามารถสื่อสารกันได้

จากการช่วยเหลือของหนุ่มญี่ปุ่นหน้าสวยสไตล์แบบที่สาวไทยคงกรี๊ดสนั่น พิชชาก็ได้มาพักที่โรงแรมแห่งนี้ที่มีพนักงานต้อนรับสาวอีกคนที่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษพอเข้าใจได้ แต่กระนั้นเจ้าหนุ่มก็เจ้ากี้เจ้าการช่วยคุยกับเจ้าหน้าที่โรงแรมและรับมาแปลต่อเป็นภาษาอังกฤษแบบทื่อๆ คำต่อคำไม่ต้องใช้คำเชื่อมประโยคใดๆ ให้เธอครบถ้วนจนมาส่งเธอขึ้นลิฟท์ได้สำเร็จ

เธอติดจะยิ้มขำค้างอยู่ด้วยซ้ำในตอนที่อยู่ในลิฟท์ ช่วงเวลาของความพยายามในการสื่อสารของเพื่อนใหม่ชาวญี่ปุ่นช่างน่ารักประทับใจเธอเหลือเกิน บางประโยคเธอแทบไม่เข้าใจแต่เขาก็พยายามใช้ภาษามือในการประกอบความหมายของคำพูดทุกครั้งที่เธอเริ่มทำหน้างง

หากครั้งก่อนที่เธอมาทำงานช่วงสั้นๆ แล้วรู้จักใส่ใจในภาษาญี่ปุ่นบ้างก็คงดีกว่านี้ ไม่ใช่เพียงพึ่งพาใครคนหนึ่งซึ่งสามารถพูดภาษาไทยได้เท่านั้น

เพราะเธอลืมคิดไปว่าเขาจะไม่ได้มาอยู่ข้างเธอตลอดไป ใช่... เขาไม่ใช่คนที่จะพร้อมกับการอยู่ข้างๆ เธออีกต่อไปเหมือนแต่ก่อนนี้...

เหมือนเมื่อสามปีก่อน...

"เอ่อ...I need this one to be wormed… in microwave, that machine" สาวไทยร่างเล็กผู้มาเยือนประเทศญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกพร้อมกับความรู้ในภาษาเจ้าบ้านไม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์กำลังพยายามสื่อสารกับพนักงานร้านสะดวกซื้อเพื่อให้อุ่นอาหารกล่อง พร้อมการชี้มือชี้ไม้ไปที่เตาอบไมโครเวฟด้านหลังและสิ่งที่ได้รับกลับมาคือตาใสๆ หน้าตาบ้องแบ้วของพนักงานสาวและประโยคที่ฟังไม่รู้เรื่องอีกสามสี่ประโยค เหมือนกำลังถามให้เธอตอบอะไรมาก็ได้สักอย่าง

เอายังไงดีล่ะพิชชา...

"เอ้อ...จับใส่ไมโครเวฟแล้วอุ่นให้ร้อนน่ะค่ะ" ไหนๆ ก็ไม่รู้เรื่องกันอยู่แล้วก็จัดภาษาไทยไปเต็มๆ ประโยคด้วยก็แล้วกัน ทางฝ่ายนั้นก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่า สวนกลับมาด้วยภาษาบ้านตัวเองอีกดอก จับสำเนียงภาษาได้ว่าเป็นประโยคเดียวกับก่อนหน้านี้

ถ้าไม่มีเสียงทุ้มแทรกขึ้นมาเป็นภาษาเจ้าบ้านบอกกล่าวให้แก่พนักงานของร้านเพื่อทำตามความต้องการลูกค้าแล้วละก็ เธอคงได้ยืนอยู่อย่างนี้อีกครึ่งคืนแน่ๆ กว่าจะได้อุ่นอาหารสมใจ

"พิชชาซังทำไมไม่เรียกผมล่ะครับ ควรจะรอผมก่อนแล้วค่อยมาจ่ายเงิน" ชินยะซังเดินเข้ามาพร้อมๆ กับเพื่อนอีกสองคนที่มาร่วมชะตากรรม เธอรู้ดีว่าตัวเองกับเพื่อนว่าพากันเดินตามชินยะเข้ามาในร้านนี้เพราะต้องการให้เขาช่วยสื่อสารกับคนอื่น แต่ตัวเองกลับขี้เกียจรอเพื่อนเลือกของแล้วเดินดุ่มๆ มาจ่ายเงินเองทั้งที่น่าจะรู้ว่ามันจำเป็นต้องมีการสนทนาเกิดขึ้นแท้ๆ

"ก็เผื่อว่าตอนไหนชินยะซังไม่อยู่ช่วยจะได้หาข้าวหาน้ำกินได้ไงคะ"

"ผมอยู่กับพวกคุณตลอดระยะเวลาที่คุณมาทำงานอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นทางบริษัทจะเปิดห้องที่โรงแรมเพิ่มให้ผมมาพักอยู่ด้วยหรือครับ"

จริงของเขา เขาเป็นทั้งเลขารองประธานและล่ามกิตติมศักดิ์ของทางบริษัท ระหว่างนี้ท่านรองประธานกำลังอยู่ในช่วงพักร้อนยาว และเขาก็ว่างมากพอที่จะมาอำนวยความสะดวกให้แก่แขกผู้มาเยือนจากบริษัทสาขาในประเทศไทยได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทั้งที่อาจไม่จำเป็น คณิตาหรือพี่เค้กตามที่ใครๆ เรียกนั้นเคยมีประสบการณ์การเดินทางมาที่ญี่ปุ่นนี้ไม่ต่ำกว่าสามครั้งแล้ว นั่นจึงไม่ลำบากนักที่เธอกับกลุ่มเพื่อนจะใช้ชีวิตอยู่ได้ ถึงแม้สาวใหญ่นั่นจะขอสิทธิพิเศษไปพักอยู่ที่โรงแรมที่สะดวกสบายและราคาแพงกว่าที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก แต่อย่างน้อย คณิตาก็มีหน้าที่สำหรับการมาดูแลน้องใหม่อย่างพวกเธอ

แต่ก็เพราะการบอกกล่าวอย่างนั้นของเขาทำให้เธอย่ามใจและเคยตัว ทุกครั้งที่เธอจะไปไหน เธอต้องมีเขาติดตามไปด้วยเสมอ...

"ae…irasshaimase"

เสียงทักต้อนรับจากประตูลิฟท์ที่เปิดค้างขณะที่ไฟบอกเลขชั้นมาหยุดที่เลขเก้าดังขึ้น พิชชากลับมาจากอดีตที่ยังจำได้ดี เพียงช่วงเวลาแสนสั้นไม่ถึงสองนาทีในลิฟท์ก็ทำให้ความรู้สึกที่เริ่มดีขึ้นจากชายญี่ปุ่นแปลกหน้ากลับมาหมองหม่นได้อีกครั้ง เธอก้มหัวทักทายแม่บ้านวัยกลางคนที่เดินมาหน้าลิฟท์พอดีแล้วพบเธอเข้า ก่อนที่จะลากกระเป๋าเดินออกจากลิฟท์เลี้ยวตรงไปตามทางเดินหน้าห้องแคบๆ จนถึงตำแหน่งประตูที่ระบุหมายเลขห้องของเธอ

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องได้เธอก็มายืนอยู่ข้างเตียงขนาดสามฟุตหัวชนผนังหน้าต่างกระจกบานเลื่อนท้ายชนผนังห้องน้ำแบบเคบินเล็กๆ เนื้อที่ประมาณสองฟุตถูกเว้นไว้ระหว่างเตียงกับโต๊ะเอนกประสงค์ที่เป็นได้ทั้งโต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะวางจอทีวีแอลซีดี โต๊ะทำงานพร้อมสายเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต รวมไปถึงโต๊ะสำหรับวางถ้วยชากาแฟพร้อมแผงความร้อนต้มน้ำที่ตั้งไว้มุมหนึ่งในถาดเล็กๆ พร้อมตู้เย็นขนาดเล็กที่จับวางไว้ใต้โต๊ะได้อย่างพอเหมาะลงตัว สำหรับตู้เสื้อผ้าไม่ต้องพูดถึง สิ่งที่ถูกคัดสรรมาอย่างดีคือที่แขวนผ้าอลูมิเนียมติดผนังตรงข้ามห้องน้ำเล็กๆ นั่นต่างหากที่เธอจะต้องใช้แทนตู้เสื้อผ้า

"เฮ้อ... จะเอาอะไรกับประเทศที่รู้จักใช้เนื้อที่ได้อย่างคุ้มค่าแบบนี้เล่าพิชชา"

เธอบ่นบอกตัวเองก่อนที่จะลากกระเป๋ามาแอบไว้ข้างโต๊ะแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม

ในเมื่อตัดสินใจแล้วเธอก็ต้องเดินหน้าต่อไปให้ได้ ไม่มีทางที่คนอย่างเธอจะย้อนถอยหลังกลับไปเรียกร้องตามหาสิ่งที่มันไม่มีวันหวนกลับมาได้อีกแล้ว

เธอพลิกตัวนอนตะแคงอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้ตัวเองได้ใช้สมองไปกับเรื่องอื่นที่ไม่ใช่สิ่งที่กวนใจเธออยู่อย่างตอนนี้อีก แล้วสิ่งที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงตรงกับสายตาของเธอก็ทำให้อดคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ในอดีตไม่ได้อีกครั้ง

ยูกาตะ...

ร่างเล็กในชุดยูกาตะตัวโคร่งลายขาวน้ำเงินที่รัดเอวคอดด้วยสายคาดสีน้ำเงินเข้มเดินออกมาจากห้องพร้อมการถูมือก่อนสอดเก็บไว้ในแขนเสื้อด้วยความหนาว พร้อมกับคนห้องข้างๆ หมุนลูกบิดประตูแล้วยื่นหน้าออกมาพอดี

"เอ๋...พิชชาซัง ออกมาทำอะไรดึกๆ ครับ" ชินยะอยู่ในยูกาตะของโรงแรมแบบเดียวกับเธอเป๊ะ แต่เขากลับดูดีกึ่งเซ็กซี่ในชุดที่มีผ้าผืนใหญ่ป้ายทับกันและรัดด้วยเชือกคาดเอวเพียงเส้นเดียวเท่านั้น ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดคล้องคอเขาอยู่พร้อมกับปอยผมเปียกชื้นที่ระต้นขอเขากลับกลิ่นแชมพูหอมฟุ้งทำให้รู้ว่าเขาเพิ่งเสร็จจากอาบน้ำ

"หนาวค่ะ อยากได้อะไรร้อนๆ ว่าจะลงไปหยอดเหรียญตู้น้ำด้านล่าง"

"แล้วอ่านออกหรือครับว่าตู้เขียนว่าน้ำอะไรบ้าง"

"อ่า... เดาๆ เอาก็ได้ค่ะ ภาษากินน่าจะใช้เหมือนกันทั่วโลก" พิชชาห่อตัวพลางตอบเขา

"ภาษากิน?"

พิชชาเกือบหลุดขำเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรที่เขาอาจไม่เข้าใจออกไป ท่าทางเอียงคอน้อยๆ พร้อมแววตาสงสัยนั้นน่ามองไม่น้อยทีเดียว

"หมายถึงเรื่องหาของกินน่ะค่ะ ไม่น่าจะยากเท่าไหร่หรอก"

"อย่างไรก็ตาม ผมไปด้วยดีกว่า อย่างน้อยคุณรู้ชัดว่าจะเลือกเครื่องดื่มอะไรน่าจะดีกว่าเดาไปโดยไม่รู้ ขอตัวสักครู่นะครับ"

เขาผลุบเข้าไปในห้องอีกครั้งพร้อมเสียงประตูดึงปิดตามหลังด้วยระบบดึงกลับอัตโนมัติ และไม่ทันที่เสียงก้องของประตูจะหายไปเขาก็กลับออกมาใหม่พร้อมกับเสื้อไหมพรมหนาในมือ

"อากาศหนาว คุณอยู่เมืองไทยคงไม่คุ้น เอาเสื้อนี่คลุมไว้อีกชั้นดีกว่า"

เขาคลี่เสื้อออกพร้อมกับสะบัดเอื้อมมือข้างหัวเธอไปด้านหลังพร้อมกับคลุมไหล่ให้เธอเบาๆ โดยไม่รู้เลยว่าการทำอย่างนั้นมันก็เหมือนการโอบกลายๆ และทำให้ใครเริ่มใจเต้นโครมครามผิดจังหวะกับกลิ่นหอมจากกายผู้ชายที่เพิ่งอาบน้ำอุ่นมา และแผงอกเนียนแข็งแรงที่พ้นสาบเสื้อยูกาตะตรงหน้าก็ยิ่งเร่งอัตราการเต้นของหัวใจเธอ

"เอ่อ...arigatou..."

"ยินดีครับ"

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง...

เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงเรียกให้เธอละสายตาจากยูกาตะในแบบละม้ายคล้ายกันกับภาพในความทรงจำที่ถูกพับวางไว้เรียบร้อยพร้อมสายคาดที่พันม้วนอย่างเป็นระเบียบวางอยู่ด้านบนมายังโทรศัพท์ เธอขมวดคิ้วเข้าด้วยกันเล็กน้อยเมื่อสงสัยว่าใครโทรมา

"ฮัลโหล"

"ae…Miss Pi-cha?"

"Yes?" เธอรับคำกลับตามที่มีปลายสายถามว่าเธอใช่มิสพิชชาหรือไม่ด้วยประโยคคำถามเช่นกัน

"I am Matsumura, Ryo Matsumura. I help you to here" [ผมชื่อมัตสึมุระ, เรียว มัตสึมุระ ผมเป็นคนที่ช่วยพาคุณมาที่นี่]

หืม...

พิชชาอ้าปากค้างเมื่อพบว่าเขาที่เป็นฮีโร่ในยามยากยังไม่ได้ไปไหน แต่กลับโทรขึ้นมาหาเธออีกครั้ง

"อา...Matsumura-san, anything needs to talk with me?" เธอทวนชื่อเขาที่เพิ่งได้รับรู้กลับด้วยความงง พร้อมถามเขาไปทื่อๆ อย่างนั้นว่าเขายังมีอะไรต้องการพูดกับเธออีก

"You forgot the card…credit card" [คุณลืมบัตรเครดิต]

จริงสิ...เธอลืมบัตรเครดิตของตัวเองไว้ที่เคาท์เตอร์ด้านล่าง พอเธอรับกุญแจเสร็จก็ดันวางบัตรที่เพิ่งได้รับคืนมาจากพนักงานโรงแรมกลับไว้ที่เคาท์เตอร์แล้วเดินลิ่วลากกระเป๋าขึ้นลิฟท์มาเฉย ลืมหยิบมันกลับมาเสียอย่างนั้น

แล้วทำไมเขาถึงต้องโทรมาล่ะ?

เธอเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน แล้วลุกเดินไปเปิดประตูห้องสวมรองเท้าและก้าวออกไป และทันทีที่เธอนึกบางอย่างขึ้นได้มันก็ไม่ทันเสียแล้ว ประตูดึงปิดล็อคด้านนอกอัตโนมัติโดยที่เธอยังไม่ได้หยิบกุญแจห้องออกมาจากด้านใน อีกครั้งแล้วสินะที่เธอลืมกุญแจไว้แล้วกลับเข้าห้องตัวเองไม่ได้

อีกครั้งหลังจากเมื่อสามปีก่อน...

"ตกลงเป็นชานมร้อนนะครับ ผมกดให้"

เหรียญร้อยเยนสองเหรียญถูกหยอดลงในช่องรับเหรียญของตู้กดเครื่องดื่มกระป๋อง โชคดีแล้วที่เขาตามมาด้วย ไม่อย่างนั้นเธออาจได้เครื่องดื่มเย็นแทนที่จะเป็นแบบร้อนอย่างที่ต้องการเนื่องด้วยตู้หยอดเหรียญนี้ขาดแคลนซึ่งภาษาสากลเหลือเกิน

"ระวังนะครับ มันร้อน" เขาโยนกระป๋องน้ำที่เพิ่งหยิบจากส่วนล่างของตู้มาโยนสลับมือซ้ายขวาอยู่พักหนึ่งแล้วส่งให้พิชชา เพื่อที่เธอจะรับกลับมาถือทำท่าง้างห่วงอลูมิเนียมเปิดอย่างเก้ๆ กังๆ เพราะนิ้วเย็นจนแข็ง

"ขอผมเถอะ" เขายื่นมือมารอรับกระป๋องจากเธอ และเธอก็ส่งให้เขาแต่โดยดีเพราะรู้ในจุดประสงค์ที่จะทำให้เธอสบายอีกแล้ว

"doso" เขากล่าวเป็นภาษาญี่ปุ่นพร้อมยื่นกระป๋องน้ำที่เปิดแล้วเรียบร้อยควันขาวขึ้นกรุ่นกลับคืนให้เธอ

"arigatou goseimashita" แล้วเธอก็ขอบคุณเขากลับไปด้วยใจจริงพร้อมภาษาเดียวกับเขา

ชานมร้อนช่วยให้ทั้งมือสองข้างที่อังกระป๋องถ่ายเทความร้อนสู่มือและร่างกายเธอรู้สึกอุ่นขึ้น อาจจะด้วยความอบอุ่นที่ส่งผ่านจากเสื้อและความช่วยเหลือจากเจ้าของเสื้อหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจที่ทำให้เธออุ่นขึ้นได้อย่างนี้

ทั้งสองคนเดินกลับมาจนถึงหน้าห้องที่อยู่ติดกัน เขากำลังไขกุญแจห้องตัวเองขณะที่เธอร้องขึ้นเบาๆ อย่างนึกขึ้นได้

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"เพิ่งนึกได้ค่ะว่าพิชชาลืมกุญแจไว้ในห้อง... แหะๆ สงสัยต้องเดินลงไปอีกทีเพื่อขอกุญแจสำรองจากพนักงานข้างล่าง"

"เอาอย่างนี้ดีกว่า พิชชาซังเข้ามานั่งในห้องผมก่อน เดี๋ยวผมลงไปขอให้ คุณเดินลงไปอีกเดี๋ยวจะหนาว" เขาเปิดประตูห้องกว้างขึ้นเพื่อเชื้อเชิญอีกคนที่ยืนเบิกตาโตอยู่หน้าห้อง

"เอ่อ...จะดีหรือคะ แล้ว ชินยะซังไม่หนาวหรือ"

"ผมเกิดที่อาโอโมริ ฤดูหนาวที่นั่นหนาวกว่านี้เยอะ"

คนเมืองเหนือพูดจบก็ผายมือให้พิชชาเดินเข้าไปด้านในเหมือนบังคับกลายๆ และเธอก็เห็นว่ามันคงเป็นทางที่ดีที่สุดในตอนนี้เพื่อที่จะได้กลับเข้าห้องใครห้องมันไปนอนเสียที

"ขอบคุณค่ะ arigatou"

"วันนี้ขอบคุณผมหลายครั้ง ทีเดียวก็พอ มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้วล่ะครับ" เจ้าของห้องพูดตอบคนที่ก้าวเข้าไปด้านในจากหน้าห้องพร้อมกับปล่อยประตูให้ปิดลง ส่วนคนที่เข้ามาด้านในได้แต่ยืนหมุนตัวในห้องเล็กๆ แคบๆ ที่เหมือนกับห้องที่เธอพักอยู่ทุกอย่างเว้นเพียงแต่เป็นห้องที่กลับข้างซ้ายขวากันเท่านั้น

พิชชานั่งนิ่งอยู่บนเตียงที่ยังเป็นระเบียบเรียบร้อยแสดงให้เห็นว่าเจ้าของห้องยังไม่ได้แตะต้องเตียงแม้แต่น้อย คงเป็นที่เก้าอี้ตรงนี้มากกว่าที่เขานั่งอยู่ ไฟจากคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้คที่วางตั้งอยู่บนโต๊ะกระพริบแสดงการเปิดทำงานถึงแม้หน้าจอจะถูกพับปิดไว้ก็ตาม เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง...

ประตูถูกเคาะเบาๆ สามทีก่อนที่มันจะถูกไขเข้ามาเพราะว่าเจ้าของมันถือกุญแจตัวเองติดมือไปด้วย พิชชาลุกขึ้นยืนทันทีที่เขาเดินตรงเข้ามาในห้องแล้วปล่อยให้ประตูปิดลงแทนที่จะให้เธอออกไปด้านนอกเสียก่อน สิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้คือการเผชิญหน้าสองต่อสองในห้องแคบๆ

พิชชามองหนุ่มญี่ปุ่นไหล่กว้างสง่าผ่าเผยในชุดยูกาตะที่ยืนอยู่ใกล้เบื้องหน้าแล้วรู้สึกขัดใจตัวเองที่ไม่รู้จักเปิดทีวีทิ้งไว้ก่อนเขาเข้ามา เธอกลัวว่าความเงียบจะทำให้เสียงลมหายใจของเธอสะดุดจนเขาจับความรู้สึกได้ พิชชาแอบกลั้นหายใจแต่เสียงโครมครามที่กระทุ้งอกอยู่ก็ไม่สามารถควบคุมได้

"พิชชาซัง... กุญแจ" เสียงทุ้มแผ่วเบาอยู่ใกล้หูเหลือเกิน เขาก้มมาใกล้เกินไปหรือเปล่า...

TO BE CONTINUE…

Create Date : 05 ตุลาคม 2551

Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2552 2:02:56 น.

9 comments

Counter : 366 Pageviews.