|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ชีวิตในยูเค..ที่ต้องอดทน..
.......เดินทางมาอยู่อังกฤษเป็นเวลาเกือบปีแล้วคะ...1 ตุลาคม2551 ก็จะครบ 1 ปีพอดี ..แต่ เราเพิ่งฉลองครบรอบแต่งงาน 1 ปี ไปเมื่อวันที่ 5 สิงหาคม...ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองแต่งงานมา 1 ปีแล้ว เหมือน 1 เดือนเลย สามีบอก..เพราะความรักของเรานั้นสดชื่นทุกวัน....
....การใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมันยากนะ....เพราะคนละภาษา คนละเชื้อชาติ...แต่ก็จูนกันได้ดี เราคงอายุไล่เลี่ยกัน...เป็นผู้ใหญ่แล้วด้วยสิ..มีอภัยให้กันเสมอ เราจะประคองชีวิตคู่ จนแก่เฒ่า...เหมือนพ่อแม่ของเราทั้งคู่.......
......การดำเนินชีวิตในอังกฤษ หรือเมืองนอก ที่ใคร ๆ ก็ใฝ่ฝันอยากจะมาอยู่กันจัง...มันไม่ง่ายเลยนะ..กว่าเราจะปรับตัวได้ใช้เวลาครึ่งปี...เรามาตอนอากาศหนาวพอดี แทบไม่อยากก้าวขาออกหน้าประตูบ้านไปไหน....สำหรับอาหารไทยที่เรารักที่สุด (ไม่เคยชอบอาหารชาติอื่นเลย นอกจากจำเป็นต้องทาน)..ไม่ใช่จะหาทานกันง่าย ๆ เหมือนเดินไปหน้าปากซอยบ้านเรา ก็ได้ทานละ....อยู่ที่นี่ต้องหัดทำอาหารไทยทานเอง...พกตำรามาเพียบ...เซิทในเนทก็มี....แต่ว่าไปแล้ว มีทุกอย่างที่อยากได้นะ...ทำทานเอง แต่อาจจะไม่อร่อยเหมือนร้านข้างทางในบ้านเรา..ที่เสาะแสวงหาได้ตลอด 24 ชั่วโมง....เครื่องปรุงอาจไม่ครบ...เพราะต้องไปซื้อไกลถึง 40 กิโลเมตร....เดือนละครั้งถึงจะเข้าร้านเครื่องปรุงที....
......เหมือนอยู่แบบลำบากเลยนะ คือเรื่อง อากาศและอาหารไทย...โทรคุยกับแม่ ท่านเคยบอกว่า.. ถ้าอยู่ลำบาก ก็กลับมาบ้านเรานะลูก..น้ำตาพรากเลยสิ...มาแล้วก็ต้องอยู่ให้ได้เพื่อสามีด้วย...มาอยู่ไม่ใช่มาเที่ยว ต้องอดทนทุกอย่าง...ทนคิดถึงบ้าน.. คิดถึงครอบครัว.. คิดถึงเพื่อน.. คิดถึงอาหารไทยรสดั้งเดิม.. คิดถึงประเทศไทย......แต่ ...ที่เรายอมย้ายมาอยู่ที่นี่ มีเหตุผลข้อเดียวคือ เพราะเราเลือกที่จะอยู่กับคนที่รักเราที่สุดอีกคนหนึ่ง..สามีสุดที่รัก....เรื่องอื่น ๆ พอทนได้..สู้ชีวิตอยู่แล้วคะ
......หากใครมาบอกว่า อยากมาอยู่เมืองนอกจังเลย....ขอให้คิดดีๆ...รับราชการอยู่ดี ๆ ไม่ต้องลาออก....(ยกเว้นว่า เบื่องานราชการที่ทำอยู่ และอยากหาอะไรใหม่ ๆ ให้กับตัวเอง และอยากอยู่กับคนรักจริง ๆ ก็ว่ากันไป ) ...เห็นมีเพื่อนหลายคนที่ต้องลาออกจากราชการแล้วมาอยู่ที่นี่ งานก็หายาก....ตกงานอยู่นานเป็นปีกว่าจะได้ทำ... แต่ไม่ใช่งานสบายเลย นอกจากใครจะโชคดี...อยู่เมืองไทยเงินเดือนน้อย แต่เราอยู่ได้เพราะค่าครองชีพถูก....ไม่รู้ว่าเราทำให้หลายคนกลัวรึเปล่านะ...แต่ถ้าเป็นคนไม่ยอมแพ้ และสู้ชีวิต..ตัดสินใจมาอยู่ที่นี่ได้เลยคะ....
.....แต่...ถ้าอยากมาจริง ๆ ต้อง...อดทนกับอากาศ..ชีวิตความเป็นอยู่...วัฒนธรรม...และการดูถูกของฝรั่งที่นี่ส่วนใหญ่ที่มองหญิงไทยในทางเสียหาย...เคยมีฝรั่งทั้งหญิงชายหลายคน เข้ามาถามสามีเลยว่า ...เธอไปเอาผู้หญิงบาร์มาเป็นเมียเหรอ....อาจเป็นเพราะเราอยู่เมืองเล็ก ๆ คนรู้จักกันหมด..คนที่นี่เคยไปเมืองไทยบ่อย ๆ และชอบไปพัทยากันเรื่อย...ส่วนใหญ่ได้เมียมาจากพัทยาไงละ...ดิฉันเลยถูกเหมารวมไปด้วย....สามีก็เข้าใจเพราะมันเป็นธรรมชาติของคนเมืองนี้ แกก็บอกว่า My wife is lady not bargirl. .....วันต่อมาไปเจอคนเดิมที่เคยถาม... สามีบอกไปว่า เมียฉันเสียใจมากที่ยูบอกว่าเป็นสาวบาร์ กลับไปบ้านร้องไห้ใหญ่เลย สามีขี้จุ๊คะ ...เราไม่ได้ร้องไห้หรอก ...แต่โมโหเท่านั้น.. เราโมโหไปถึงบ้านเมืองไทย ที่ไม่ช่วยกันสร้างภาพที่ดีในสายตาชาวต่างชาติ ...เราไม่ถือสาฝรั่งที่นี่เท่าไหร่ เค้ารู้จักประเทศไทยน้อยมาก มีแต่ที่ พัทยาที่รัก นี่แหละ...ที่รู้จักดีนักแล... สามีก็ต้องอธิบายว่าเราอยู่เมืองไทยทำงานไร ที่ไหน..บลา ๆ ๆ ๆ...จนตานั่นเข้ามาขอโทษขอโพยยกใหญ่ แถมยกมือไหว้ด้วยนะ..เออ ให้มันได้งี้สิ...ผู้หญิงอีกคนก็ขอโทษ ตอนหลังเราเลยเป็นเพื่อนกันไปซะ....
.....อยากเล่าต่อคะ..เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นตอนที่มาอยู่แรก ๆ ....เพิ่งนึกได้เคยมีคนอินเดีย อายุน่าจะ 60 ขึ้นนะ ดูแก่หง่อมเชียว ไว้หนวดหงอกยาวเฟื้อย น่าจะมีกลิ่นตัว ยิ่งอากาศหนาวด้วยคงไม่ค่อยอาบน้ำแน่ 555...ตอนนั้นเราไปเดินซื้อของในซุปเปอร์เล็ก ๆ แถวบ้าน...ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามาคุยกับเราอยู่ข้าง ๆ เรากำลังก้ม ๆ เงย ๆ มองหาของอยู่...อีตานี่บอกว่า" ฉันเคยเห็นเธอบ่อย ๆ บ้านอยู่ใกล้กันเลย "พอดีตึกแถวตรงเยื้องบ้านจะมีคนอินเดียอยู่กันเป็นโขยงเลย...เราก็บอกว่า เหรอ..แล้วมันก็พูดอะไรอีกไม่รู้ ฟังไม่เข้าใจ ยิ่งภาษาอังกฤษ สำเนียงอินเดีย ..ฟังลำบากเชียว...แล้วตานี่จู่ ๆ ก็ขอเบอร์โทรเรา....(แหม..สำคัญตัวเองนักเชียว อีตานี่ อยากด่ามาก..) เราบอกว่า มีสิ แต่เป็นเบอร์ของสามี จะเอาไหม....5555..มันตอบมาประมาณว่า ..ไล่สามีเธอไปให้พ้นเลย...หนอยแน่ะ..อีตานี่ วอนซะแล้ว...แล้วมันก็รีบเดินหนีไปเลย..เราก็มองตาม แบบเอาเรื่อง...ให้มันรู้ซะมั่ง ไผเป็นไผ...
....ยัง ยังไม่หมด...มีอีกคน...ตานี่เป็นคนปากีส....แต่มันมาทำงานเป็นยามที่ซุปเปอร์ เพราะเห็นเดินไป เดินมา เราจะไปที่ร้านนี้บ่อย เพราะใกล้บ้าน เดินไปก็ได้ 5 นาทีเอง... อีตานี่ก็พูดอังกฤษ ไม่ค่อยได้ แต่อยากคุยกับเรา..มันบอกว่ามันพูดอังกฤษไม่ค่อยได้ แต่มันอยากรู้ว่า เราขายอะไร.....เราก็ งง มันถามแปลก...เราก็นึกว่ามันเคยเห็นเราทำงานร้านอาหารไทยมั้ง คงอยากรู้ว่าขายอาหารไทย ประมาณนั้น..เรานึกอยู่พัก ก็เอะใจ มันจะมาไม้ไหน..เราก็ย้อนไปว่า เธอหมายถึงอะไร...มันก็พยายามจะพูดอยู่นั่นละ ..you sell ..You sell...เอ..เราก็ยิ่งระแวงเวลาใครมาคุยด้วย เราคิดไปว่า.. มันคงจะถามว่า ..เราขายตัวอะไรประมาณนั้นมั้ง...เฮ่อ ๆ ...เลยบอกมันไปว่า "ฉันไม่ได้ขายอะไร ฉันมีสามี คนอังกฤษ และสามีฉันก็เป็น มาเฟียถิ่นนี้ด้วย...ที่นี่ละ มันเดินแทบจะวิ่งเลยเชียว..5555 สะใจมากกก..ตอนหลังไปที่ร้านนี้อีก มันไม่กล้าเข้ามาใกล้เลย แม้แต่มองก็ยังไม่กล้า....สมน้ำหน้า
....แถวบ้านจะมีซุปเปอร์อยู่ 4 ห้าง เราชอบออกไปซื้อของมาทำอาหารไทย ที่ซุปเปอร์..เกือบทุกวัน...เวลาที่ไปคนเดียว สามีไม่ได้ไปด้วย...เมื่อก่อน เราจะเดินซื้อแล้วก็กลับ ไม่มองหน้าใครเลยละ...แต่เดี๋ยวนี้ ไม่กลัวคะ..ใครจะมาไม้ไหน...โต้ตอบได้เสมอ(คำพูดเท่านั้นนะ ยังไม่กล้าต่อยปาก อิอิ )...สามีบอกว่า ฉันจะหาปืนให้เธอพกไว้ .. อื้ยยย..คนที่นี่ น่ากลัวเวลาเมาด้วย...ถ้าไม่จำเป็นไม่ออกจากบ้านไปไหนหรอกคะ.. นอกจากไปกับสามีเท่านั้น.....
.....เมื่อก่อนสามีจะไปผับเกือบทุกคืน เพราะ เหงา และ โสด ไงละ พอแต่งงาน เราก็ออกกฎไว้เลยว่า ...ไปได้แต่เฉพาะวันเสาร์เท่านั้น..แรก ๆ ไม่ค่อยยอม ตอนนี้คงเริ่มชินแล้ว พอวันเสาร์มาถึง แหม..กระดี้กระด้าเลยละ..ตลกมาก..เหมือนเด็กจะได้ออกไปเที่ยวสวนสนุก...มันเป็นธรรมเนียมและชีวิตของคนที่นี่ วันหยุดหรือเลิกงานแล้ว เค้าจะต้องไปดื่ม คุยกับเพื่อน...เราก็ไม่ชอบไปเล้ย...แต่ต้องไปเป็นเพื่อน ไม่งั้นแล้วจะดื่มยาว..แรก ๆ เค้าก็หาว่าเราเจ้ากี้เจ้าการ...เราบอกว่า ฉันทำเพื่อสุขภาพของเธอ..ไม่ใช่เพื่อฉัน...แต่เราดื่ม J2O ตลอดไม่ดื่มของที่มีแอลกอฮอล์ ยิ่งถ้าย้ายผับไปเรื่อย ๆ 4-5 ที่ เราจะต้องดื่ม เจทูโอ ถึง 4-5 ขวด ในคืนนั้น ..ป้าดดด....กลับมาบ้านเข้าห้องน้ำทั้งคืนคะ ....จนเด็กที่ผับรู้เลยว่าเราดื่มอะไร ไม่ต้องสั่งน้องเค้าหยิบมาให้เลย......
.....สามีบอกว่า.. ถ้าไม่ยอมไปผับกับเค้า..เดี๋ยวคนที่เคยเห็นเธอ เค้าจะหาว่าเธอเป็นผู้หญิงบาร์มาเที่ยวอังกฤษ แค่ระยะสั้น พอได้เงินแล้วก็กลับเมืองไทย หายไปเลย.....เค้าอยากเอาเราไปโชว์ให้คนเมืองนี้ได้รู้ว่า นี่เมียฉันนะ...ไม่ใช่ผู้หญิงบาร์อย่างที่คิด ...แหม..ฝรั่งมันคิดอะไรตื้น ๆ นะ..พวกโบราณจริง ๆ ....เราจะเป็นสาวบาร์ได้ยังไง แต่งตัวออกจะเรียบร้อย คุณนาย..555...ที่ผู้หญิงอังกฤษ มาเที่ยวผับ แต่งตัวยังกับจะไปเต้นอะโกโก้ ..นมแทบจะทะลักมากองตรงหน้า...เราก็ขี้สงสัยจัง ถามสามีว่า ทำไมผู้หญิงที่นี่แต่งตัวโป้ สั้นจุ้ดจู๋ เห็น กกน เลย และชอบโชว์หน้าอก...สามีบอกว่า พวกนี้ไม่สวยและอ้วน ไม่มีไรน่าดูและโชว์ได้...นอกจาก นม...แป่ว...เพราะผู้ชายจะเพิ่งสายตาไปที่ นม อย่างเดียว...5555...สามีเราคงมองเหมือนกันแหละนะ....
.....นึกอะไรได้จะมาเขียนต่อนะคะ..ตาเริ่มปวดแล้วเพราะเพ่งคอมนาน...
Create Date : 11 สิงหาคม 2551 |
|
26 comments |
Last Update : 8 ธันวาคม 2551 1:39:50 น. |
Counter : 1059 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: khuntop (KhunTop ) 12 สิงหาคม 2551 1:55:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: s_cretel (piggalanla ) 12 สิงหาคม 2551 20:30:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: เปปเปอร์ 13 สิงหาคม 2551 16:22:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: s_cretel (piggalanla ) 13 สิงหาคม 2551 19:41:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: s_cretel (piggalanla ) 13 สิงหาคม 2551 22:09:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนเจียงฮาย (คนเจียงราย2 ) 18 สิงหาคม 2551 17:52:57 น. |
|
|
|
| |
|
|
|
Location :
เชียงราย-Lancashire United Kingdom
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ฉันเป็นคนที่กล้าทำในสิ่งที่ตัวเองฝัน...ในชีวิตที่ผ่านมา ฉันมีเจอแต่สิ่งดีดี..และโชคดีเสมอ ในวันนี้และวันต่อ ๆ ไป ฉันคงจะโชคดีอีกเช่นกัน... บันทึกเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิต... กันลืม และแชร์ประสบการณ์กับผู้ผ่านมาเจอ ก็คงดีนะ...
|
|
|
|
|
|
|
|
ตัวเราก็ถูกมองว่าเป็นอย่างนั้น เรานี้เลือดขึ้นหน้าเลยค่ะ เมื่อสามีมาเล่าให้ฟัง ได้แต่เขียนด่าในกระดาษ เพราะยังพูดภาษาไม่เก่ง กะว่าจะเอาไปแปะที่ผับให้คนพวกนั้นได้อ่านกัน ขอบ่นนะค่ะ