|
|
นิทานเรื่อง-@-ศึกปูกับลิง *1
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...ในวันที่อากาศแจ่มใสของฤดูใบไม้ร่วงนั้นเอง...ได้มีลิงที่หิวโซตัวหนึ่งกำลังเดินเอามือกุมท้องด้วยความหิวโหยอย่างมาก..มาตามทางเดินในป่า..มันได้สอดส่ายสายตาไปที่พี้นดิน เพื่อมองหาของกินที่พอจะประทังความหิวของมันไปได้บ้าง..ปากก็พูดบ่นไปเรื่อยเปื่อยว่า " อ้า อ้า..หิวจังเลย...แถวๆ นี้มี อะไรพอที่จะหาเก็บกินได้..ตกหล่นเอาไว้บ้างหรือปล่าวน๊า..เจี๊ยกๆๆ" นกกระจอกซึ่งพอดีบินผ่านมาแถวนั้น เมื่อได้เห็นเข้าก็นึกหมั่นไส้เจ้าลิงตัวนี้ขึ้นมา...มันจึงพูดตำหนิลิงว่า " ..เฮ้อ..บนภูเขานั่นน่ะ..พวกลูกท้อ ลูกพลับ..ออกลูกดกเต็มต้นไปหมด..ไฉนเลยเจ้าถึงไม่ขึ้นไปที่นั่นล่ะ จะมามัวเดินค้นหาของตกแถวๆ นี้กินอยู่ทำไมเล่า หือ..เจ้าลิงจอมขี้เกียจ ..." " ก็ข้า..ขี้เกียจปีนขึ้นไปบนภูเขานี่..." เจ้าลิงตอบแล้วก็บิดตัวไปมาด้วยความขี้เกียจจริงๆ อย่างที่มันพูด...แล้วมันก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง..ตกอยู่บนพื้นดินใกล้ๆ ตรงนั้นเข้า..จึงรีบเดินไปก้มมองดู
" อ๊ะ..มีอะไรตกอยู่ล่ะนี่..เจี๊ยก ๆๆ ว้า..ฮึ..ฮุ้นดะ..ที่แท้เป็นเม็ดลูกพลับนี่เอง..เม็ดเล็กนิดเดียวแค่นี้ไม่ทำให้ท้องที่หิว ของข้าได้อิ่มขึ้นมาได้หรอก..ว้า..อี้.. " ลิงพูดอย่างหัวเสีย แล้วก็ก้มหน้ายืนคอตกอย่างหมดหวัง...แต่แล้วเมื่อลิงเงยหน้าขึ้นมาและมองไปที่ตรงหัวมุมถนนเข้าเท่านั้น.." เอ๊ะ..อะไรเล่านั่น " ลิงตะโกนขึ้นแล้วก็กระโดดเต้นแร้งเต้นกา ตบมือด้วยความดีใจ..แล้วพูดว่า " เย้ ๆๆ...พระเจ้าทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้ก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ เห็นข้าหิว..เลยบันดาลให้ข้าวปั้นเดินมาให้กินแล้วเห็นไหมนั่น...ดูสิ..เจี๊ยก ๆๆ "
ลิงดีอกดีใจ...รีบวิ่งไปที่ก้อนข้าวปั้น ที่มันได้เห็นว่ากำลังเดินมานั้น..หมายจะตะครุบกินให้หายหิว แต่...ทันใด! ก็มีเสียงใครพูดดังลอดออกมาจากใต้ก้อนข้าวปั้น..ก้อนนั้นว่า " ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ...ฉับ...เดี๋ยวก่อนสิท่านลิง!! ช้าก่อน..ไม่ได้หรอก..ข้าวปั้นอันนี้มันเป็นของๆ ฉัน " เสียงที่ดังออกมาจากใต้ข้าวปั้นน่ะ เป็นเสียงของแม่ปูตัวหนึ่ง ไม่พูดเปล่า..แถมยังยื่นก้ามออกมาอีกเสียด้วย แล้วทำท่าช๊อกกิ..ช๊อกกิ...ฉับ..ฉับ..เหมือนจะหนีบให้อีกด้วยน่ะสิ...
เจ้าลิงตกใจ...รีบชักมือกลับแล้วพูดว่า " แว๊ก... ตกใจหมดเลย...อ้าว..เป็นของๆ แม่ปูนี่เอง..ขอโทษทีเถอะ ข้านึกว่าของตก...แต่ไหนๆ นะ แม่ปูช่วยแบ่งให้ข้ากินสักครึ่งหนึ่งไม่ได้หรือ..แม่ปูผู้ใจดี..เจี๊ยก ๆๆ " แม่ปูได้ยินดังนั้น จึงรีบตอบปฏิเสธเป็นพัลวันว่า " อะไร..ไม่ได้หรอก..พวกลูก ๆของฉันกำลังรอกันอยู่ที่บ้านด้วยความหิว..ท่านไปหาเอาเองที่อื่นเถิด..ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ..ฉับ..ฮึ..เดี๋ยวก็หนีบให้หรอก...
แม่ปูตอบปฏิเสธลิงแล้ว...ก็เตรียมที่จะเดินทางของตนต่อไป..แต่เจ้าลิงด้วยความเจ้าเล่ห์ จึงรีบห้ามเอาไว้มันพูดว่า
" เดี๋ยวก่อน..ช้าก่อน..แม่ปูผู้แสนใจดี..เอาอย่างนี้ไหม ข้าน่ะหิวจนแสบใส้แสบพุง จวนจะเป็นลมอยู่รอมร่อนี่แล้ว..เอาข้าวปั้นของท่านมาแลกกับเม็ดลูกพลับนี่แล้วกันนะ.. " แม่ปูเหลือบไปมองเม็ดลูกพลับที่ลิงยื่นออกมาให้ดู แล้วพูดว่า" ไม่เอาๆ ไม่ได้หรอก เม็ดลูกพลับกินได้ที่ไหนล่ะ ไม่เอาหละ..ช๊อกกิ..ช๊อกกิ...ฉับ..ฉับ.." ลิงเจ้าเล่ห์ทำเป็นหัวเราะแล้วพูดกับแม่ปูว่า " ฮ่าๆๆ..ท่านนี่ไม่รู้จริง..เลยนะว่าข้าวปั้นน่ะ กินหมดแล้วมันก็หมดกันแค่นั้น..แต่เม็ดลูกพลับนี่สิเอาไปปลูกให้เป็นต้นได้ และเมื่อโตเป็นต้นใหญ่ขึ้นมาก็จะได้มีลูกพลับมากมาย..ให้เก็บกินกันเท่าไหร่ๆ ก็ไม่หมด..น่ะ..น๊า..แม่ปู..เจี๊ยกๆ " แม่ปูเมื่อได้ยินคำว่า...จะมีกินเท่า ไหร่ๆ ก็ไม่หมด...เข้าเท่านั้น ก็พยักหน้าเห็นพ้องต้องตามไปกับลิงด้วย...
เมื่อลิงเจ้าเล่ห์...เห็นแม่ปูพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของตนเช่นนั้น ก็ยิ่งพูดสริมหลอกแม่ปูสำทับเข้าไปอีกว่า
" ที่จริงข้าน่ะ..ไม่อยากเสียเม็ดลูกพลับที่สำคัญเม็ดนี้ไปหรอกนะ..แต่ข้าน่ะหิวจริงๆ ถ้าไม่ได้กินอะไรเข้าไปเดี๋ยวนี้ข้าอาจจะต้องขาดใจตายไป..เพราะความหิวโหยนี้ได้..ข้า จึงยอมแลกเม็ดลูกพลับที่สำคัญของข้า..กับก้อนข้าวปั้นของเจ้า...เจี๊ยกๆ " ลิงพูดแล้วก็ทำท่าเอามือกุมท้อง แล้วก็เป็นเวลาที่พอดีพอเหมาะกับท้องของเจ้าลิงนั้นเกิดส่งเสียงร้อง..จ๊อก..จ๊อก..ดังลั่นออกมาเสียด้วย..พอดีเลยเชียว.. แม่ปูเมื่อเห็นดังนั้นก็ยิ่งเชื่อสนิทและเกิดสงสารลิงที่หิวจนท้องร้องลั่นสนั่นแบบนั้น จึงพูดว่า " อะร้า..ม่า..ท้องของท่านร้องน่าสงสารจัง..ตกลงเรายอมแลกก้อนข้าวปั้นนี่กับเม็ดลูกพลับ..ที่กินเท่าไรๆ ก็กินไม่หมดเม็ดนั้น..ให้ท่านแล้วกัน....ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ..ฉับ.."
เจ้าลิงดีใจที่หลอกแม่ปูได้สำเร็จ...รีบส่งเม็ดลูกพลับให้กับแม่ปูไป แล้วรีบฉวยเอาข้าวปั้นก้อนนั้นมาถือไว้...แถมทำ ท่าแลบลิ้นหลอกอีกต่างหาก "ฮุ้นด่ะ..แค่นี้ก็เชื่อ..แม่ปูหน้าโง่..ฮ่า ๆๆ... " ว่าแล้วด้วยความไวเจ้าลิงก็จัดการขม้ำก้อนข้าวปั้นก้อนนั้นตัวกลมเลยหละ..เผลอแป๊บเดียว..ก้อนข้าวปั้นก็หายวับเข้าไปอยู่ในท้องลิงจนหมดเลย...เรียกว่าไม่เหลือข้าวติดมือแม้แต่สักเม็ดเดียว..กินเสร็จแล้ว..มันยังหันมาพูดเยาะเย้ยแม่ปูแถมอีกด้วยว่า "เจี๊ยกๆ..ข้าวปั้นอร่อยจริงๆ เลย..ลูกของแม่ปูกำลังหิวอยู่ไม่ไช่หรือ..ไปๆ รีบๆกลับไปปลูกเม็ดลูกพลับเถอะไป..ลูกๆ จะได้กินลูกพลับอร่อย ๆ..ฮ่าๆๆ..กินเท่าไหร่ๆ ก็ไม่หมด..เจี๊ยกๆๆๆ..บ๊าย บาย แม่ปูผู้ใจดี..บาย.." พูดเสร็จ...มันก็วิ่งหนีจากไป..ฝ่ายแม่ปูกลับยืนยิ้ม " ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ..ฉับ..ทำไมถึงได้เป็นลิงที่ใจดีแบบนี้ก็ไม่รู้..ได้กำไรนะนี่เรา..รา..ร่า..ร้า..ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ..ฉับ..ดีใจจังเลย" แม่ปูคิดอย่างนั้น แล้วก็เดินจากไปอย่างสำราญบานใจ...
เมื่อแม่ปูกลับมาถึงบ้านแล้ว...พวกลูกๆ ปู พอเห็นหน้าแม่เข้าเท่านั้นก็ร้องกันกระจองอแงเลยทีเดียว ว่า " แม่จ๋า..พวกเราหิวกันจนท้องร้อง..จ๊อกๆ แล้วหละแม่..." ลูกปูร้องเร่งแม่ปูกันเป็นการใหญ่ แม่ปูจึงเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่ได้ประสบมาให้พวกลูกๆ ฟัง..ว่าได้เม็ดลูกพลับที่กินเท่าไหร่ๆก็ไม่หมดมาจากลิง...แล้วเมื่อเล่าจบทั้งแม่ปูและลูกปูก็รีบไปที่สวนหลังบ้าน..จัดการฝังเม็ดลูกพลับลงไปในดินทันที เสร็จแล้ว..ก็ช่วยกันไปตักน้ำเอามารดเม็ดลูกพลับกันให้เป็นการใหญ่...ทั้งแม่ปูและลูกปูรดน้ำไปร้องเพลงไป อย่างไม่ตั้งใจว่า " โผล่หน้าออกมาไวๆ เม็ดลูกพลับเอ๋ย...ถ้าไม่รีบยื่นหน้าออกมาไวๆ ละก็..จะใช้ก้ามคมๆ นี่..หนีบ..ฉับๆ..ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..สุรุโสะ (ตัดให้เลย)" แล้วจะเป็นด้วยเพลงที่พวกปูร้องนั้น..หรือเกิดอัศจรรย์อะไรขึ้นมา...
เพราะได้เกิดสิ่งแปลกอย่างหนึ่งเกิดขึ้นมาทันที...ด้วยเป็นการบังเอิญอย่างมาก ที่เจ้าเม็ดลูกพลับซึ่งถูกฝังอยู่ในดินเม็ดนั้น..แทรกพี้นดินโผล่หน้าและขยายใบอ่อนออกมาทันทีทันใด..แม่ปูกับลูกปูเมื่อเห็นดังนั้น..ก็ยิ่งช่วยกันตะโกนร้องเพลง ขึ้นมาอีกว่า "ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ..ฉับ..โตเป็นต้นใหญ่ แล้วแตกแขนงให้ไวๆ ยอดอ่อนของเม็ดลูกพลับเอ๋ย...ไม่รีบโตขึ้นมาไว ไว..เดี๋ยวนี้..หละก็..จะใช้ก้ามที่คมอย่างกรรไกรนี่..หนีบ..ฉับๆ ให้ขาดเป็นสองท่อนเลย..ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ..ฉับ..สุรุโสะ.." เผลอแป๊บเดียวยอดอ่อนของเม็ดลูกพลับก็กลับกลายเป็นต้นพลับสูงใหญ่ แตกใบแตกก้านออกมาอย่างทันใจ...
แม่ปูกับลูกปู...เมื่อเห็นเม็ดลูกพลับว่านอนสอนง่ายดีเหลือเกินแบบนั้น จึงรีบช่วยกันรดน้ำให้อีก แล้วร้องเพลงต่อไป ว่า " ช๊อกกิ..ฉับ.. ฉับ..รีบออกดอกออกมาไว ไว..ต้นพลับ..เอ๋ย..ถ้าไม่รีบออกดอกมาเดี๋ยวนี้หละก็...ฉับๆ... ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..สุรุโสะ.." เม็ดลูกพลับจึงออกดอกมาให้จนขาวโพลนไปทั้งต้น...แม่ปูกับลูกปูเห็นต้น พลับมีดอก..ออกมาแบบนั้นจริงๆ ก็ร้องเพลงสำทับอีกครั้งว่า "ช๊อกกิ..ช๊อกกิ.. ฉับ..ฉับ..ไหนๆ ก็ออกดอกออกมาแล้ว..ก็กลายเป็นผลลูกพลับเสียเลยไว ไว ไม่เช่นนั้นละก็จะ..ฉับๆ ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..สุรุโสะ...สุรุโสะ จริงๆ ด้วย .." แล้วดอกที่ขาวโพลนของต้นพลับ ก็กลายเป็นผลลูกพลับขึ้นให้เต็มต้นไปหมดทั้งต้นเลยทีเดียว...
ต้นพลับ...เมื่อบันดาลลูกอ่อนสีเขียวออกมาเล้ว ก็ค่อยๆ กลายจากสีเขียว..มาเป็นสีเหลืองสดขึ้นๆ เรื่อยๆ และในที่สุด..ต้นพลับทั้งต้นก็มีผลเหลืองอร่าม..น่ากินไปหมด " ว้า..น่ากินจังเลยแม่..ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..รีบเก็บมากินกันเถอะ.." ลูกปูเห็นลูกพลับน่ากินแบบนั้น...ก็ยิ่งหิวกันใหญ่รีบร้องเร่งแม่ปูกันให้ระงมเลยทีเดียว..แม่ปูจึงรีบไปหยิบบันไดมาเพื่อหวังจะปีนขึ้นไป หมายจะเก็บลูกพลับมาให้ให้ลูกๆ ได้กินกันให้หายหิว..แต่ !! ไม่ว่าแม่ปูจะพยายามเอี้อมมือไปเท่าไหร่ๆ ก็เก็บลูกพลับไม่ถึง..ก็เพราะต้นพลับถูกเร่งให้โตอย่างกระทันหันอย่างนั้น จึงโตและสูงใหญ่จนผิดปกติ..ว้า..แล้วจะทำยังไง..ดีล่ะ นี่..ลูกปูก็ร้องกันให้ระงม..เร่งแม่ปูให้เร็วๆ เข้า..แม่ปูได้แต่ยืนงง..เพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ทำได้แค่ยืนถอนหายใจเฮือกๆ อยู่ที่ใต้ต้นพลับนั่นเอง...
แล้วตรงนั้น..เจ้าลิงเจ้าเล่ห์ตัวเดิม..ก็เดินยิ้มเผล่ออกมา
" ย่า...สวัสดี..แม่ปูผู้ใจดี กำลังทุกข์ใจอยู่หละสิ..เจี๊ยกๆ " เจ้าลิงน่ะเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกแล้ว...โดยบังเอิญ และมันได้แอบจ้องมองดูเพื่อหาจังหวะมาอยู่นาน แล้วด้วย..เมื่อสบโอกาสเหมาะพอดีเช่นนั้นเข้า..จึงพูดลอยๆ ด้วยเสียงอันดังให้แม่ปูได้ยินว่า " แฮ่ๆ..ข้าหละ ปีนต้นไม้ละเก่งเป็นยอด..แล้วตอนนี้ข้าก็ว่างอยู่ด้วย...เจี๊ยกๆ ให้ข้าปีนขึ้นไปเก็บลูกพลับให้เอาไหมล่ะ " แม่ปูกำลังกลุ้มใจอยู่พอดี และเห็นว่าลิงได้ออกปากอย่างใจดีเช่นนั้น ก็เลยพูดว่า " ม่า..ขอบคุณท่านลิง..พวกลูกๆ ของฉันกำลังร้องกันกระจองงอแง..อยากจะกินลูกพลับเร็วๆ..ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ ฉับ..ถ้างั้นก็ได้โปรด เชิญท่านขึ้นไปแล้วช่วยเก็บมาให้ลูกๆ ของฉันได้กินกันสักหน่อย..แล้วถ้าท่านอยากจะกินด้วยก็เชิญเลย เพราะมีมากมาย..กินเท่า ไหร่ๆ ก็ไม่หมดเสียด้วย อย่างที่ท่านเคยบอกไว้เลย..."
เจ้าลิงตาลุกวาว..ที่ได้ยินแม่ปูออกปากอนุญาตง่ายๆ เช่นนั้น..จึงรีบปีนขึ้นไปบนต้นพลับอย่างดีใจ..เมื่อขึ้นไปถึงบนต้นแล้ว "ว้าว..รอมานาน..สมใจอยากข้าหละ ว้าว..ว้าว..ลูกพลับเต็มต้นไปหมดเลยด้วย..เจี๊ยกๆ " เจ้าลิงรีบเด็ดลูกพลับใส่ปากทีละลูกๆ กินอย่างตะกละตะกรามและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หรือกลับมาสนใจกับพวกปูเจ้าของต้นพลับเลยแม้แต่น้อย..ฝ่ายแม่ปูกับลูกปู รอกันอยู่ใต้ต้นพลับ เป็นเวลานาน และเห็นว่าลิงดูไม่มีท่าทีว่าจะนึกถึงพวกตนเลยสักนิด จึงตะโกนขึ้นไปว่า " เน้..ท่านลิง พวกลูกๆ ของฉัน ร้องด้วยความหิวกันใหญ่แล้ว..อยากจะกินกันไวๆ นะท่าน ช่วยแบ่งลูกพลับให้กับพวกเรากินบ้างสิ..ช๊อกกิ..ช๊อกกิ..ฉับ..ฉับ"
--------+----------+---------+----------> มีต่ออีกค่ะ
| Create Date : 15 สิงหาคม 2548 |
| Last Update : 19 สิงหาคม 2548 20:28:40 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1052 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [