|
|
นิทานเรื่อง -@- คุณตาแก้มป่อง*2
เมื่อคุณตากลับมาถึงบ้านแล้ว..ก็รีบเล่าเรื่องราวต่างๆที่ตนเองประสบมาเมื่อคืนวานให้คุณยายฟัง...คุณตากลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว..แถม..โคบุ..ข้างแก้มยังหายไปอีกด้วย..คุณยายดีใจมาก " ต้องขอบคุณพวกยักษ์..นะ..ตาเลยหล่อขึ้นตั้งเยอะแน่ะ.. " คุณยายดูจะชอบอกชอบใจในความหล่อแบบใหม่ของคุณตา...
แล้วเรื่องราวของคุณตาอารมณ์ดีที่โคบุหายไป...ก็ทำให้คุณตาข้างบ้านซึ่งเป็นเพื่อนรักของคุณตาพลอยดีใจไปด้วย...เพราะคุณตาผู้อารมณ์ไม่ค่อยดีนี้ ก็มีโคบุข้างแก้มเหมือนกัน..แล้วก็ไม่ค่อยจะพอใจกับเจ้าโคบุอันนี้มาเป็นเวลานานแล้วด้วย..ได้การเลยทีเดียว " เออ..คราวต่อไป..นี่ก็คือข้า..ข้ารำคาญอ้ายโคบุอันนี้มานานเต็มทนแล้ว..ข้าจะต้องไปให้พวกยักษ์มันเด็ดทิ้งให้เสียแล้ว..ไหนๆ..บอกข้ามาซิ ว่าถ้ำนั้นมันอยู่ตรงไหน.."
แล้วคุณตาผู้อารมณ์ไม่ค่อยจะดี..ก็หอบโคบุข้างแก้มมานั่งรอพวกยักษ์อยู่ในถ้ำซึ่งคุณตาอารมณ์ดีบอกทางให้...มานั่งรอพวกยักษ์อยู่ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินเลยหละ..คุณตานั่งรอมาเรื่อยๆ จนท้องฟ้าเริ่มมืดลง พระจันทร์ก็ส่องแสงออกมา..และแล้วเสียงของพวกยักษ์ก็ดังขึ้น..กะซ่ะ..กะซ่ะ..ยักษ์ทยอยกันออกมาแล้วก็ก่อกองไฟอย่างเดิม..แล้วก็เริ่มสังสรรค์ดื่มกินกันอย่างสำราญบานใจอย่างที่คุณตาอารมณ์ดีบอกไว้เลย..
แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไป..พอพวกยักษ์เมากันจนได้ที่แล้ว ก็ลุกขึ้นมาตบมือ ตีกลอง เป่าขลุ่ยและเต้นรำกันอย่างสำเริงสำราญ.." ฮื่อ..สงสัยได้เวลาที่จะต้องออกไปปรากฏตัว..เสียแล้วหละ " คุณตาอารมณ์ไม่ค่อยดีพูดแล้วก็พยายามระงับความกลัวของตนทั้งหมด รวบรวมความกล้าที่มีอยู่...ที่สำคัญก็เพราะความที่อยากจะให้โคบุข้างแก้มนั้นหายไป..คุณตาลุกขึ้นเดินออกไปจากถ้ำตรงเข้าไปหาพวกยักษ์...เลยหละ
พวกยักษ์..พอเห็นคุณตาเดินออกมาก็ดีอกดีใจกระโดดตบมือกันใหญ่ " คุณตามาแล้ว...พวกเรารออยู่..เหอ ๆๆ.. มา..มา..มาเต้นรำกันอย่างเมื่อคืนวานอีก..ฮ่าๆๆ " คุณตาอารมณ์ไม่ค่อยดีถึงกับร้อง เห..เสียงหลงทีเดียว..เพราะคุณตาน่ะเป็นคนที่ไม่เคยมีเสียงเพลงในจิตใจเลย..วันๆ ก็เอาแต่งุ่นง่านด้วยความอารมณ์ไม่ค่อยดีของตนมาตลอด..
แม้แต่หัวเราะก็ยังลืมเลย เพราะไม่เคยนึกสนุกจึงได้ไม่เคยหัวเราะมาเป็นเวลานานปีนั่นเอง..ย๊าก..แล้วจะทำยังไงดีล่ะคุณตา..เห
แต่ความที่...คุณตาอยากจะให้พวกยักษ์เด็ดโคบุที่น่ารำคาญออกไปให้พ้นๆ..คุณตาผู้อารมณ์ไม่ค่อยดีก็เลยต้องพยายามฝืนร้องเพลงออกไป..ซึ่งก็ช่างเป็นเพลงที่ทั้งตะกุกตะกักและไม่ไพเราะเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะว่าไม่เคยร้องนั่นเอง..ลุกขึ้นเต้นก็เต้นไม่เป็น แข้งขาพันกันไปพันกันมา..เดี๋ยวล้ม..เดี๋ยวล้ม..แล้วคุณตาน่ะ..ก็เป็นคนที่อารมณ์ไม่ค่อยจะดีเป็นพื้นอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งพยายามฝืนร้องฝืนเต้น..คุณตาก็ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก..แล้วในที่สุดคุณตาก็ระงับอารมณ์เสียๆ ของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่...คุณตาล้มตัวลงดิ้นพล่านนอนกลิ้งอยู่ตรงนั้นเลยหละ...พวกยักษ์มองดูคุณตาที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมา..ด้วยอารมณ์สุดเซ็ง..พวกมันนั่งมองกันเงียบฉี่..ทุกตนเลยทีเดียว
พวกยักษ์นั่งเงียบอยู่พักหนึ่ง..แล้วอยู่ๆ ก็ตะโกนออกมาด้วยความโมโห " โอ่ย..ร้องเพลงก็ห่วยลง เต้นก็ห่วยลง..เลิก เลิก..ไม่เล่นด้วยแล้ว..ไม่เห็นสนุกเหมือนเมื่อวานเลย ไป..ไป..เลิก..เลิก..ไป..กลับไปได้แล้ว..เฮอะ " แล้วด้วยความโมโห " เอ้า..เอาของสำคัญของแกคืนไปด้วย.. แล้วไม่ต้องมาให้เห็นอีกแล้ว..เอ้า..เอาคืนไป..แล้วกลับไปเลยด้วย..เหอะๆ" แล้วจะเป็นยังไงล่ะ...แทนที่ความฝันของคุณตาผู้อารมณ์ไม่ดีจะเป็นผล..ก็กลับได้โคบุเพิ่มขึ้นมาอีกอันหนึ่งเลยดูสิ..ทีนี้มีสองข้างเลย..โคบุน่ะ..เฮ้อ..สงสารคุณตาจัง..แล้วทำไมคุณตาถึงระงับอารมณ์ไม่อยู่อย่างนั้นล่ะ..เฮ้อ..ไม่น่าเลยจริงๆ..
แล้วคุณตาผู้อารมณ์ไม่ดีก็จำต้องเดินคอตก..แบกโคบุสองก้อนห้อยติดสองข้างแก้มกลับมาที่หมู่บ้านด้วยความเศร้า " โฮ่..อันเดียวก็หนักจะตายอยู่แล้ว..โฮ่..นี่ตั้งสองอัน..ฮื่อ ๆๆ..ก็หนักตายเลยทีนี้..ฮื่อๆ " เมื่อคุณตาอารมยณ์ไม่ดีเดินหน้าเศร้าผ่านบ้านของคุณตาอารมณ์ดีนั้น...คุณตาอีกรายกับคุณยายน่ะกำลังรอการกลับมาของคุณตาเพื่อนบ้านอยู่นานแล้ว...เมื่อคุณตาแลเห็นที่แก้มของคุณตาเพื่อนเกลอมีโคบุ..ห้อยออกมาทั้งสองข้างอย่างนั้น ก็รู้สึกเศร้าใจและสงสารเพื่อนรักอย่างที่สุด...
คุณตาอารมณ์ดีอยากปลอบใจเพื่อน...ให้หายจากความเศร้าโศก..แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี..เพราะคุณตาน่ะเต้นรำได้อย่างเดียว..ไวเท่าความคิด..คุณตาอารมณ์ดีก็เริ่มขยับ..ขยับ..เต้นรำทันที " โซร่า..เพื่อนรัก..โซเร่..ดูนี่สิ..โซเร่..โฮ้ย...ปีจาระ..ปีจาระ..โฮ้ย..โฮ้ย.. " คุณตาผู้ชอบการเต้นรำเป็นชีวิตจิตใจ ตั้งหน้าตั้งตาเต้นแล้วเดินไปรอบๆคุณตาผู้อารมณ์ไม่ดีเพื่อนรัก..แล้วอยู่ๆ คุณตาอารมณ์เสีย ก็เกิดนึกขำท่าเต้นของคุณตาอีกคนขึ้นมาอย่างสุดๆ..จนสุดที่จะระงับความขำทั้งหมดไว้ได้..จึงหัวเราะขึ้นด้วยเสียงอันดัง " ฮ่า ๆๆๆฮู่ ๆๆๆ..โอ้ย..ขำ ๆ แกเต้นได้น่าขำ..น่าสนุกจริง ๆ..ฮ่า ๆๆๆ"
คุณตาอารมณ์ไม่ดี...ตั้งหน้าตั้งตาขำอย่างเอาเป็นเอาตาย..ขำจนท้องคัดท้องแข็งไปหมด..ตั้งแต่..เกิดมาคุณตายังไม่เคยนึกขำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย...ที่รู้ๆ เป็นเวลานานกี่สิบปีแล้วนะที่คุณตาไม่เคยนึกขำอะไรเลย..แต่ตอนนี้คุณตากำลังขำ..แล้วก็ขำ..ฮ่า ๆๆ..จนลงไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมา..ขำจนตัวกระเพื่อมไปหมด..แล้วโคบุทั้งสองอันของคุณตาก็สั่นกระเพื่อมตามไปด้วย..เจ้าโคบุแกว่งไปแกว่งมา..ยูรา...ยูรา..แกว่งไปจนเกือบจะหมุนได้..แล้วอะไรจะมหัศจรรย์อย่างนั้น..เพราะโคบุทั้งสองข้างของคุณตาแกว่งไกวจนเกือบจะหมุนติ้ว..แล้วอยู่ๆ ก็ขาดผึง..กระเด็นออกไปจากแก้มทั้งสองข้างเลยเห็นไหม...!
โฮ่..โฮ่..โฮ่...โอะเมะ เดะ ตะชิ่..โอะเมะ เดะ ตะชิ่...
(ขอแสดงความยินดี)...เมื่อคุณตาผู้อารมณ์ไม่ดีเกิดความรู้สึกขบขันขึ้นมาอย่างมากแบบนี้..ก็เลยเกิดสิ่งอัศจรรย์..โคบุทั้งสองอันกระเด็นหลุดออกไป..คุณตาอารมณ์ไม่ดีเลยเลิกอารมณ์เสีย...หันมาร้องรำทำเพลงครึกครื้นร่าเริงเหมือนกับคุณตาเพื่อนรักไปด้วย ทีนี้..คนในหมู่บ้านก็เลยมีคุณตาผู้อารมณ์ดีขึ้นมาอีกคน..ทั้งสองเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยหละ..แล้วก็ชอบออกมาเต้นรำด้วยกันให้ชาวบ้านดูอย่างสนุกสนานครื้นเครง..
แล้วเรื่องทั้งหมด...ก็จบลงอย่างมีความสุข ซึ่งก็ต้องยกความดีทั้งหมดให้กับคุณตาอารมณ์ดี..โอะเมะ เดะ ตะชิ่...
โอะเมะ เดะ ตะชิ่...
| Create Date : 14 สิงหาคม 2548 |
| Last Update : 14 สิงหาคม 2548 13:16:09 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 924 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [