ถ้าเป็นดิฉันอาจจะไปเล่าเหตุการณ์จำลองให้น้าแก้วฟัง
แบบเพลงคุณครูครับของน้องพลับ ถ้าอย่างงั้น...แล้วอย่างงี้... น้าแก้วคิดว่าไง
แต่ไม่ได้สรุปเรื่องราว แค่เรื่องสมมุติเรื่องนึง

อันนี้ก็น่าคิดเหมือนกันนะคะเรื่องกวนใจ
ถ้าจะว่าไปแล้วเราเองก็คงตัดสินใจแทนคนอื่น
หรือว่าจะไปบอกให้เค้าเปลี่ยนนิสัยก็ไม่ได้
เราว่าทำแบบ จขบ. ทำก็ดีแล้วอ่ะคะ อย่างน้อยๆ
ก็คือว่า ไม่เดือดร้อนกันมาก อย่างเรารู้ทันเค้า
ก็ไปจ่ายเงินให้กับน้าแก้วเค้า เพราะว่าจะได้
ไม่ต้องจ่ายเพิ่มให้กับเด็กมาส่ง หรือว่าไม่ถ้าบอก
น้าแก้วเค้าๆ ก็อาจจะไล่เด็กออก เด็กก็เดือดร้อน
อีก น้าแก้วก็ด้วยที่จะต้องหาเด็กใหม่ ..

พูดมาพูดไปก็ลำบาก เราว่าตัดช่องน้อยแต่พอตัวแบบนี้
อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีล่ะมังค่ะ ..

เพื่อนพี่อีกคนกำลังจะเป็นเจ้าของห้องเล็กๆในคอนโด...

ขี้เกียจแต่งห้องเองว่ะ

แล้ว...พี่คราง


ชั้นว่าจะจ้างที่บริษัทื้เขารับทำทั้งหมด


แก๊แพงน๊ะเว้ย...พี่ครางต่อ


แล้วไงจะให้ชั้นไปเดินๆท่อมๆหา

แหมแกชั้นไม่พูดแล้วค่ะ

จ้ามีเงินก้อจงใช้เงิน

ส่วนเพื่อนพี่อีกคนเป็นแบบหนูเลยค่ะ

เดิน หา ถูกใจ ซื้อ จัดเองยกเองประกอบเอง


เรื่องน้าแก้ว

ของแบบนี้อยู่ไม่นานค่ะ คือธรรมชาติจะมีวิธีลงโทษคนแบบนี้

เรารอฟังข่าวได้เลยค่ะ


ตัดปัญหาแบบหนูดีที่สุด ระวังอย่างเดียว

เหนื่อยเดินไปมาเอง จะทำให้กินข้าวได้เย๊อะ

แถวบ้านพี่เขาเรียกเจริญอาหาร...

หวัดดีค่ะคุณ Q

ไม่ up blog ตั้งนาน...ที่แท้ช่วยเพื่อนจัดบ้านใหม่นี่เอง


เป็นเรา....เราจะคุยกับเด็กคนนั้นแบบส่วนตัวค่ะ.....ประมาณว่าเรารู้นะว่าเค้าทำแบบนั้น...สอนเค้าว่ามันไม่ดี( ขู่นิดหน่อยก็ดีค่ะ...ว่าไม่เลิกทำจะบอกเจ้าของร้าน)....เราว่าเด็กสอนง่ายกว่าผู้ใหญ่....เคยมีนักเรียนที่ดื้อมากๆแบบพูดไม่รู้เรื่อง....ต้องเรียกมาคุยส่วนตัวค่ะ


เฟอร์นิเจอร์เก่า....น่าจะเกร๋ดีนะคะ....แต่ส่วนตัวคงไม่เอา....ไม่ได้ติดความหรูหราไฮโซใดๆหรอกค่ะ


กลัวเจ้าของเก่าเค้ามาคุยด้วยตอนกลางคืน

เพิ่มมาอีก 10 บาท อาจจะเป็นค่าส่งอาหารมั้งครับ

อิอิ...เราเดินสวนกันบ้างรึเปล่านะ ที่งานนั้นน่ะ...เห็นสาวงาม ที่เดินคนเดียวลากรองเท้าสานไปทั่วงาน แวะดูแทบทุกบู้ธมั่งอ๊ะป่าวคะ ไปงานมาสองวัน เดินตั้งแต่บ่ายยันเย็น ...หมดไปเกือบสองหมื่นแน่ะ หุหุ

เพื่อนคุณโชคดีนะ มีคุณไปเป็นเพื่อน...ข้าพเจ้าไปคนเดียว กินคนเดียว ช็อปคนเดียว ....ก็สบายดีไม่ต้องมีใครมาขัดใจ อิอิ แค่ลำบากใจตอนซื้อเก้าอี้ตัวเดียว ทั้งขอลดจากที่ลดอยู่แล้ว ทั้งขอให้ไปส่งที่รถ โดนคนขายมองหน้าเรยยย....ก็แหม...เก้าอี้ไม่หนักเท่าไหร่ก็จริง...แต่ให้คนหน้าตาดี เดินลากเก้าอี้ไปคนเดียวเนี่ย...เสียสถาบันความงามกันพอดี....ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ปล. แกงจืดเต้าหู้ชามละ 70 บาทก็แพงอยู่แล้วนา....ปาเข้าไปตั้ง 80 บาทเชียวเหรออ....ง่า

^
^
ถ้าคุณเห็นคนที่แต่งตัวเหมือนในรูปข้างบนนั้นเป๊ะ เราก็คงเดินสวนกันแล้วล่ะค่ะ

เรื่องลากของมาใส่รถนี่เคืองมากๆ เพราะดิฉันกับเพื่อนต้องช่วยกันประคับประคองกล่องโคมไฟ 4 กล่อง กับถุงใส่มือจับหนึ่งถุงใหญ่ เดินออกจากhallมาที่รถเพราะ "ห้ามนำรถเข็นออกจากงานครับ" เฮ้ย! งี๊คนซื้อของหนักๆจะทำไงอ่ะ บ้าไปแล้ว!

ที่พูดถึงนี่งานโฮมโปรที่อยู่hallตรงข้ามนะคะ ส่วนเฟอร์นิเจอร์ในงาน TIFF สวยมาก แล้วดิฉันกับเพื่อนก็ตาถึงเหลือเกิน ถูกใจแต่ละชิ้นนี่ใช้ได้เลย ...เห็นราคาแล้วต้องคิดดังๆว่า "ปล่อยให้มันสวยอยู่ตรงนั้นเถอะ"

หมดไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้เพราะเพื่อนจ่าย ข้าพเจ้าเดินชื่นชมชิ้นโน้นชิ้นนี้ ถามราคา ลองนั่ง ลองนอน ลั้ลลาไปเรื่อย...ชอบ~~~

อยากได้โต๊ะไม้สักยืดได้หดได้มาตั้งนานแล้ว อิจฉาเพื่อนคุณ Q จัง

อุ๊ย 16 มีนา วันเกิดเรานี่นา อิอิ


สิ้นเดือนนี้จะเจียดโบนัสอันน้อยนิด
มาตบแต่งบ้านหลังเก่าให้ดูใหม่
^^

สวัสดีครับ

ไม่ทราบว่าคุณ Q ยังจะเข้ามาดูอยู่หรือเปล่า

ผมแค่จะมาเล่าว่า ผมเคยเจออะไรแบบนี้ที่มัน
"มากกว่า 10 บาทหลายๆๆๆๆๆๆๆเท่า"
(แต่ไม่ใช่ร้านอาหาร และคนเสียหายก็ไม่ใช่ผมโดยตรง แต่เป็น Organization)
ถึงว่าสิ ผมถึงเครียดๆ ขนาด 10 บาทยังเครียดเลยใช่มั้ยล่ะครับ

จริงๆมันก็ไม่ได้อยู่ที่จำนวนเงินหรอก แต่มันอยู่ที่แนวความคิดมากกว่า

บางทีมันก็บอกได้นะว่า "วิญญาณ" ของคนสักคน มันมีราคาเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าราคาเท่าไหร่ ถ้ายอมขาย ก็แย่ด้วยกันทั้งนั้น