เรื่องราว ข้ามภพ ข้ามชาติ ของเธอคนนี้ ตอนที่ 7-8!!!
ข้ามภพ ข้ามชาติ ตอน 7 กรุงเทพมหานคร... เช้าที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง....โรงเรียนของผมตั้งอยู่ริมคลองประปา สะพาน 99 ถนนประชาชื่น... ผมนั่งอยู่ที่ชั้น 9 ซึ่งเป็นห้องพักครูหมวดศิลปะที่อยู่ชั้นสูงที่สุดในโรงเรียน เด็กนักเรียนในสนามทั้งหญิงและชายกำลังเดินเรียงแถวเพื่อเข้าห้องเรียนกันเหมือนสร้อยคอเส้นยาวสีขาวสลับน้ำเงินไขว้กันไปมาดูสวยงามตาน่ารัก.... ก่อนคาบแรก ครูในหมวดศิลปะอยู่ในห้องพักครูกันทุกคน...ผมได้เล่าเรื่องแปลกๆเล็กน้อยให้ครูในหมวดฯฟังว่าเมื่อคืนผมฝันถึงเจ้าอรหรืออรวรรณ...นักเรียนนาฎศิลป์ฝีมือดีของโรงเรียนเรา ผมฝันว่าผมกลับไปเที่ยวที่จังหวัดพัทลุงซึ่งเป็นบ้านเกิดอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้กลับไปบ่อยนัก....เพราะจากที่นั่นมาหลายปีตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น ในฝัน ผมขับรถมอเตอร์ไซค์เที่ยวเล่นไปรอบๆตัวเมือง...เลาะเลี้ยวผ่านสถานที่ที่เคยผูกพันในวัยเด็ก จนไปถึงถนนที่ผมชอบที่สุด. ถนนเวชรังษี.....ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับนามสกุลของผม...และมีสะพานเวชรังษีอยู่บนถนนสายนี้ด้วย !!!!!!!! ถนนที่ต้นตระกูลผู้เป็นข้าราชการระดับศึกษาธิการอำเภอเป็นผู้บริจาคที่ดินให้กับทางราชการเพื่อใช้เป็นประโยชน์แก่ประชาชน ต้นตระกูลผมท่านคงร่ำรวยมากทีเดียว.....ผิดกับครอบครัวผมลิบลับ....!!!!!!! ถนนเส้นนี้ตั้งอยู่หลังจวนผู้ว่าราชการจังหวัด... ทอดยาวไปสู่ตัวเมืองนับ300เมตร ขณะขับรถไปบริเวณนั้น... ผมเห็นอรวรรณลูกศิษย์ของเรากำลังยืนอยู่กับใครก็ไม่ทราบ...เป็นเด็กผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน... หน้าตาคมขำ อรวรรณแต่งตัวสวยทันสมัย.. แต่เด็กอีกคนแต่งตัวเชยๆ...เสื้อเรียบๆ...ใส่ผ้าถุงเหมือนชาวบ้าน.... ผมจำหน้าเด็กคนนั้นได้...แต่ไม่รู้จัก เห็นทั้งคู่ยืนเก้ๆกังๆกันอยู่ตรงป้ายชื่อถนนชื่อเดียวกับนามสกุลผมนั่นล่ะ... แต่เด็กทั้งคู่เค้าไม่เห็นผมหรอก....เด็กผู้หญิงคนที่ใส่ผ้าถุงชี้มือไปที่ป้ายถนนเวชรังษี.....อรวรรณแหงนมองตาม. ผมมองเธอทั้ง 2 ....แล้วก็ขับรถเลยไป...ไม่ได้ใส่ใจนัก...เพราะในฝันไม่รู้ว่านั่นคืออรวรรณ มานึกได้ก็เช้าแล้ว น้องอ้อ น้องอ๊าฟ น้องเบียร์ ครูรุ่นน้องในหมวดศิลปะบอกว่าพี่กินเยอะแล้วเอาไปฝันรึเปล่า? อาจารย์จารุนันท์ หัวหน้าหมวดฯ แซวว่าคิดถึงศิษย์รักแน่เลย....ถึงได้เอาไปฝัน มีอาจารย์พรเพ็ญที่ชอบดูดวงให้ชาวบ้านคนเดียวเท่านั้นที่บอกว่า "เธอมีความผูกพันกับอรวรรณ" แล้วพวกเราก็ได้แต่หัวเราะกับเรื่องที่ดูไม่ค่อยมีสาระแบบนี้นัก บ่ายๆใกล้โรงเรียนเลิก..... อรวรรณเดินก้มหลังโน้มตัวขอทางน้องๆเข้ามาที่ห้องพักครูของเรา.... ลัดเลาะผ่านนักเรียนม.3 ที่นั่งปักเย็บชุดการแสดงที่อาจารย์พรเพ็ญกำลังสอนอยู่ แล้วมาขอพบผมกับอาจารย์จารุนันท์ อรวรรณมาขอคำปรึกษาด้วยเรื่องแปลกยิ่งนัก เธอเริ่มต้นประโยคว่า " อาจารย์เชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิด...การเห็นเหตุการณ์อะไรในอดีตซ้ำๆกันบ่อยๆ..หรือเคยเชื่อเรื่องการที่เราสามารถสัมผัสกับจิตวิญญาณได้บ้างมั้ยคะ?" ผมกับอาจารย์จารุนันท์ บอกว่าเป็นเรื่องที่แล้วแต่ดุลยพินิจของแต่ละคน....ถ้าเชื่อ ก็น่าจะมีหลักของวิทยาศาสตร์อธิบายได้...แต่อะไรที่วิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีจริง...เพียงแต่ยังพิสูจน์ไม่ได้เท่านั้น....และได้แต่ให้ข้อคิดในเรื่องการเดินสายกลาง...เชื่อ...ก็ต้องมีสติและเหตุผล ไม่เชื่อก็ควรหาข้อพิสูจน์ในโอกาสต่อไป อรวรรณถามผมว่ายังจำเรื่องที่เธอเคยเล่าเรื่องที่เธอฝันซ้ำๆซากๆได้มั้ย?...เธอเล่าให้ฟังเมื่อคราวที่เราไปจัดการแสดงเพื่อเผยแพร่วัฒนธรรมที่ประเทศจีนเมื่อปีก่อน แล้วเราทำกิจกรรมเปิดใจกันในคืนหนึ่ง... ให้นักเรียนเล่าเรื่องที่อยู่ในใจมาคนละเรื่อง... เธอเลือกที่จะเล่าเรื่องนี้...ซึ่งเราทุกคนต่างก็สนเท่ยิ่งนัก อรวรรณเธอขอเล่าเรื่องนี้ต่อจากที่เคยเล่า...เธอบอกว่าเธอและครอบครัวเพิ่งกลับมาจากจังหวัดสงขลาได้3วัน... เธอปรึกษากับครอบครัวว่าจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง ผมกับอาจารย์จารุนันทร์นั่งฟังเธอเล่าอย่างตั้งใจ.... เธอบอกว่าได้ไปเจอรูปที่ว่านั้นจริงๆที่ร้านเก่าในตัวเมืองสงขลา.....ได้พบกับเพื่อนต่างภพชื่ออมรศรี....ได้ไปไหว้พระที่วัดมัชฌิมาวาสวรวิหารซึ่งมีความสงบและสวยงามเหลือเกิน...จนกระทั่งได้ห่อผ้าใส่สร้อยลูกปัดข้อมือ...และแหวนนะโมกลับมาด้วย..... เธอบอกว่าเธอต้องไปตามหาเพื่อนที่ชื่อบัวคลี่ที่พัทลุงซึ่งป่านนี้อายุคงใกล้ 100 ปีแล้ว ผมชะงักเล็กน้อยเมื่ออรวรรณเล่าถึงตอนนี้......บ้านเกิดผม....!!!!!!! เธอบอกว่าเพื่อนที่ชื่ออมรศรีพูดทิ้งท้ายว่า " กลับไปหาเค้านะ...เค้าจะช่วยเธอ" อืม...มีปริศนาต่อท้ายด้วยนะอรนะ เธอเล่าให้ฟังต่อไปว่า เมื่อขึ้นรถไฟขบวนบัตเตอร์เวิร์ตซึ่งเป็นรถไฟขบวนตู้นอนแบบเป็นเตียงนอนกลับกรุงเทพฯ คืนนั้นเกิดเหตุการณ์แปลกๆอีกครั้ง... พอรถไฟถึงพัทลุงเกือบ3ทุ่ม... เธอง่วงนอนมาก...ได้ยินแม่ค้าเดินขายของร้องขาย "...กล้วยฉาบแม่แดงมั้ยคะ...กล้วยฉาบแม่แดงคะ...." อยู่ข้างๆรถไฟ เธอไม่สนใจอะไรแล้วเพราะง่วง....จึงงีบหลับไปหลังจากที่รถออกจากสถานี บนรถไฟในคืนนั้นเธอฝันมากมาย.... ฝันว่าได้ไปเที่ยวงานในตัวเมืองพัทลุง... เป็นงานฉลองอะไรสักอย่าง มีการรำโนราห์อยู่กลางถนนในยามค่ำ... เป็นที่ที่มีสิ่งศักดิสิทธิ์อยู่กลางใจเมือง....มีต้นโพธิ์ตรงนั้นด้วย เธอยังได้ไปเที่ยว...ไปดูเค้าแสดงโนราห์ที่งานแห่งหนึ่งที่มีถนนใหญ่ตัดผ่าน....มีร้านขนมมากมายขนาบสองข้างถนนแถวนั้น... ผมเองก็นึกภาพไม่ออกเพราะจากบ้านมาเรียนในกรุงเทพฯตั้งแต่เป็นวัยรุ่น อย่าว่าไปรู้รายละเอียดอะไรในพัทลุงเลย แม้แต่ญาติพี่น้องกัน ผมยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ มีอา 8 คน น้า 3 คน และลุง 2 คน และน้องๆลูกอาลูกน้าอีกเกือบ 30 คน จากมาตั้งแต่มัธยมต้น ....ผมยังจำชื่อจริงของอาและน้าของผมไม่ได้เลย.... ได้แต่เรียกชื่อเล่นเท่านั้น ผมถามอรวรรณว่าเคยไปพัทลุงมาบ้างรึเปล่า...หรือฝันจริงๆ....? เธอย้ำว่าฝัน...เธอไม่เคยไปพัทลุงเลย ผมบอกเธอว่ามันเป็นเรื่องแปลกมากๆ ครูเองก็เคยได้ยินเรื่องราวอย่างนี้มา.... มีคนเคยเล่าหรือเคยอ่านจากหนังสือมาบ้าง..แต่ไม่เคยเจอคนใกล้ตัว ผมเพียงพูดว่าเธอคงมีสัมผัสพิเศษอะไรทำนองนี้กระมัง ...เธอก็ถามต่อว่าผมเป็นคนพัทลุงใช่มั้ย? ผมบอกว่าใช่...มีอะไรที่ครูจะช่วยได้รึเปล่า ? อรวรรณตาลุกวาว...ดีใจจนเห็นได้ชัด "อาจารย์เป็นคนพัทลุงจริงๆเหรอคะ?" ผมก็ยืนยันว่าแน่นอน ครูเกิดที่นั่น เรียนที่นั่น แล้วมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ทำงานที่กรุงเทพฯนาน20กว่าปีแล้ว...นานๆ จะกลับไปครั้งหนึ่ง อรวรรณตาลุกวาว...ดีใจจนเห็นได้ชัด "..อาจารย์คะ หนูว่าหนูฝันเกี่ยวกับอาจารย์ด้วยนะคะ " อรวรรณหันมาทางผม โปรยเรื่องให้ชวนฉงน "อร....กินมากไปแล้วมั๊ง..." ผมไม่เชื่อ. " จริงคะอาจารย์...หนูฝันว่าหนูกับเพื่อนจะไปที่ไหนสักแห่งนึง... ไปยืนรอเพื่อนคนอื่นๆกันที่ถนนหลังรั้วบ้านหลังใหญ่ๆ.... หนูยืนพิงเสาป้ายชื่อถนน ป้ายนั้นบอกชื่อถนน....เวชรังษี ป้ายที่เค้าทำสวยๆกันแบบในกรุงเทพฯนี่ล่ะคะ มีเสาเหล็ก...แผ่นป้ายสีฟ้า...กรอบสีดำเหมือนป้ายตรงถนนประชาชื่นหน้าโรงเรียนของเราไงคะ " ...ผมงงตาตั้งเมื่ออรวรรณพูดถึงประโยคนี้.... ใจหายแว๊บ หน้าตาอาจารย์จารุนันท์ก็เหมือนผีหลอก "...ทีแรกหนูจำไม่ได้ว่าเคยเห็นชื่อป้ายนี้ที่ไหน...แต่มาเอะใจเมื่อกลับมาถึงบ้าน... จะเอารายงานมาส่งอาจารย์ค่ะ...ถึงเห็นนามสกุลอาจารย์...แล้วตกใจมาก" "....อร......อรยืนที่ป้ายตรงมุมถนนกับเพื่อนใช่มั้ย?" ผมรีบถามเธอ...อาจารย์จารุนันทร์ท่าทางเอาใจช่วย ..ใช่ค่ะอาจารย์.." ....เธอเบิกตากว้าง..พยักหน้าหงึกๆ "...อาจารย์ทราบได้ยังไงคะ???....ดูเธอตื่นเต้นมาก.....!!!!!!! ผมสาดคำพูดไปอีกประโยค... " บ้านหลังใหญ่หลังนั้นคือจวนผู้ว่าฯ.....แล้วเพื่อนคนนั้นของอร....เค้าใส่เสื้อสีขาวๆแล้วใส่ผ้าถุงใช่มั้ย...? "...ใช่ค่ะ...ใช่... คนนั้นล่ะค่ะคืออมรศรี...อาจารย์ทราบได้ยังไงคะ?....เธอย้ำอีกครั้ง.....หน้าตาเหลอหลา หัวใจผมแทบหยุดเต้น....อาจารย์จารุนันท์เอามือทาบอก ...........จบตอน 7..........
ข้ามภพ ข้ามชาติ ตอน 8
เมื่อถึงตอนนี้แล้ว
ผมกับอาจารย์จารุนันท์ขนแขนลุกกันทั้ง 2 คน
นี่อรวรรณกับผมฝันเหมือนกัน
เกิดที่เดียวกัน
คนๆเดียวกัน
.มันเรียกว่าอะไรดี? ความบังเอิญอันประจวบเหมาะ
.ฟลุ๊ค
หรือโคตรฟลุ้ค
!!!!!!!! อรวรรณก็ตื่นเต้นมาก บอกผมว่า
กลับไปหาเค้านะ..เค้าจะช่วยเธอ ที่อมรศรีพูดประโยคนี้
น่าจะเป็นผมแน่ๆ มิน่าล่ะ
เค้าชี้ให้หนูดูตั้งป้ายถนนตั้งนานค่ะ ป้ายนี้สวย
ชื่อถนนไพเราะ
เธอพูดกับหนูอย่างนี้ ผมก็อึ้งๆ
.แบ่งรับแบ่งสู้ แต่ใจลึกๆคิดว่านี่จะมาให้ครูไปเกี่ยวข้องทำไม?
ก้อง
พี่ว่าโทรฯเช็คแม่ก้องก่อนเถอะว่าข้อมูลที่อรวรรณเล่าในฝันมันมีจริงมั้ย?.. อาจารย์จารุนันทร์แนะนำ ผมรีบโทรหาแม่ในบัดดล
..นี่คือคำตอบของแม่ ..ที่แรกเป็นศาลบ่อโพธิ์นะลูก
.ที่เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์กลางตัวเมืองแน่นอน มีต้นโพธิ์อยู่จริง
ชาวจีนในตลาดสดจะร่วมกันจ้างโนราห์มารำกันในงานประจำปีทุกปีเลยลูก ส่วนสถานที่หลังน่าจะเป็นตำบลท่าแค..ที่อยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณ 5 กิโล บรรดาโนราห์ในพัทลุงเค้าจะจัดแสดงโนราห์กันทุกปีที่ท่าแคนั่นล่ะลูก
.เค้าเรียกโนราห์โรงครู
แม่ร่ายยาวเป็นฉากๆ ผมแทบจะทำมือถือร่วงจากหูด้วยความประหลาดใจแท้ ค่อยๆเดินไปกระซิบอาจารย์จารุนันท์ว่าฝันเจ้าอรมันบังเอิญถูกตอง 3 เชียว คือฝันชัดหมดทั้ง 3สถาณการณ์ แต่เราไม่พยายามแสดงความตื่นกลัวหรือประหลาดใจให้ลูกศิษย์รู้สึกว่าเราเองก็ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ..เรื่องนี้พ่อกับแม่รู้แล้วใช่มั้ยอร?. อาจารย์จารุนันท์ถามย้ำอีกครั้ง ..ทราบค่ะอาจารย์..พ่อกับแม่ให้อรมาปรึกษาอาจารย์ก่อน
ถ้าอาจารย์เชื่อ
พ่อกับแม่จะมาทีหลังค่ะ.. โอย
.แล้วผมจะบอกว่าไงล่ะเนี่ย
?????? จะบอกว่าเชื่อสุดตัว
ก็ดูจะงมงาย จะบอกว่าไม่เชื่อ
ใครจะตอบคำถามข้อนี้ได้ ..อาจารย์คะ..อาจารย์ช่วยตามหาบัวคลี่
อืม
คุณยายบัวคลี่ให้อรได้มั้ยคะ?.. ท่าทีเธออ้อนวอน
ลองดู
ครูจะพยายาม.. ผมขมวดคิ้ว
แล้วบอกด้วยความอยากรู้เหมือนกัน ..เดี๋ยวครูช่วยอีกแรงนะ..อาจารย์จารุนันทร์เสริม ..อาจารย์คะ
ถ้ามีใครรู้เรื่องนี้ หรือถามอาจารย์ในเรื่องนี้
อาจารย์จะบอกเค้ามั้ยคะ? หน้าตาอรวรรณดูกังวล ผมบอกว่า
ไม่นะ
บอกเรื่องนี้แล้วใครเค้าจะเชื่อ
.จริงมั้ย? อรวรรณยิ้ม แต่ถ้าวันนึงครูจำเป็นต้องบอกใครๆแล้วล่ะก็ ..ครูจะเล่าเรื่องของอรให้เป็นแบบนิยายเชียว
ชนิดที่มันเป็นจินตนาการเลยล่ะ อรวรรณยิ้ม
ยกมือไหว้ขอบคุณผมกับอาจารย์จารุนันท์ก่อนขอตัวกลับออกไป เย็นวันนั้น
เด็กสาวในชุดนักเรียนที่หน้าตาเหมือนแบกโลกเอาไว้กลับมาดูสดใสสว่างราวกับได้ยกโลกทิ้งออกจากอก แต่หน้าครูสองคนที่ยืนในห้องพักครูห้องนั้นดูราวกับแบกโลกทั้งโลกของอรวรรณมาใส่อกตัวเองแทน พี่ติ๊ก
.เราเริ่มตามหาคุณยายบัวคลี่กันเถอะ ผมพูดชัดถ้อยชัดคำกับอาจารย์จารุนันท์
พี่ช่วยอีกคนนะน้อง
สู้เพื่ออรวรรณ.!!!.. อาจารย์จารุนันทร์ลงนามเซ็นสัญญาตามหาคุณยายบัวคลี่ด้วยอีกคน
(จบ ตอน 8)
.
ขอบคุณที่มา :::: facebook :: ข้ามภพ ข้ามชาติ//variety.teenee.com/foodforbrain/71987.html
Create Date : 16 กันยายน 2558 |
Last Update : 16 กันยายน 2558 8:47:47 น. |
|
0 comments
|
Counter : 980 Pageviews. |
|
|
|