นรสิงห์ไม่ได้รู้สึกกลัวแบบนี้มานานแล้วเขารู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติที่ผู้หญิงหลายคนก็ต้องผ่านแต่เสียงโวยวายของมาลิกายามน้ำคร่ำแตกทำให้เขาเริ่มสติเสียเสียงดังโพละคล้ายลูกโป่งแตกยังดังก้องอยู่ในหัว

“น้ำคร่ำ”เขากระซิบ

“ใช่น้ำคร่ำ น้ำคร่ำฉันแตก ยายหนูกับตาหนูจะมาแล้ว”มาลิกายืนท่ามกลางน้ำคร่ำที่เจิ่งนองพื้นท้องของเธอใหญ่เสียกว่าลูกแตงโมเนื่องจากข้างในมีเด็กแฝดอยู่สองคน ตอนแรกที่รู้ว่าตั้งครรภ์เธอก็ตกใจมากแล้ว แต่เธอยิ่งช็อกเมื่อทราบหลังการอัลตราซาวด์ว่าจะได้ลูกแฝดหากตอนนั้นนรสิงห์เห็นเป็นเรื่องดีไปเสีย

‘ดีออกนะ คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยหลายรอบไง’

ทว่าตอนนี้พ่อคนรักสบายกลับหน้าซีดตัวสั่นแทนภรรยาเสียอย่างนั้น

“ไปโรงพยาบาล” ว่าที่คุณพ่อพูดราวกับท่องเหมือนหุ่นยนต์เขาลนลานหาโทรศัพท์วุ่นวาย

“คุณทำอะไรของคุณ”

“โทรฯให้เฉียนเตรียมรถ”

“ตาบ้าฉันเพิ่งโทรฯ หาเฉียนเมื่อกี้ เขากำลังเอารถมา”เธอร้องพลางส่ายหน้าไปมาให้กับความป้ำเป๋อของสามี

“คุณไปหยิบกระเป๋าเตรียมคลอดของฉันมาสิเดี๋ยวก็ลืมหรอก”

“จ้ะ...จ้ะ...”นรสิงห์รีบทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เขางมโข่งหาอยู่หลายนาที มาลิกาก็หมดความอดทน

“หยูหลงกระเป๋าอยู่ในตู้เสื้อผ้า”

“เออ ใช่จริงของคุณ” เขาหัวเราะเสียงแห้ง ก่อนจะรุดไปที่ตู้เสื้อผ้า

ในที่สุดชายหนุ่มก็ได้กระเป๋าเตรียมคลอดที่เต็มไปด้วยเอกสารสำคัญต่างๆชุดสำหรับใส่กลับบ้าน และของใช้ส่วนตัวส่วนตัวสำหรับคุณแม่

“คุณนี่ตื่นเต้นอะไร เราเตรียมตัวกันพร้อมแล้วไม่ใช่เหรอ” เมื่อรู้กำหนดคลอดพวกเขาก็เตรียมตัวและนับวันถอยหลังรอ แน่นอนว่าพวกเขาตื่นเต้นแต่เห็นได้ชัดว่านรสิงห์ตื่นเต้นกว่าเธอ

“ไม่ไม่พร้อม” เขาคงจะไม่มีวันพร้อมเป็นแน่

“คุณเนี่ยน้า”ใครจะไปคิดว่าคนเก่งกล้าอย่างเขาจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้นี่ใช่ไหมที่เขาว่ากันว่าผู้หญิงเป็นเพศที่เข้มแข็ง เพราะต้องทนรับอะไรหลายๆอย่างที่ผู้ชายทำไม่ได้ อย่างเป็นต้นว่าการคลอด

“คุณเช็ดพื้นไปก่อนนะเดี๋ยวใครมาเหยียบเข้าจะหกล้มหกลุก ฉันจะไปอาบน้ำก่อน...อ๊ะ ไม่ต้องมาห้ามเลยนะหมอสั่งให้อาบน้ำก่อนไปโรงพยาบาล จำไม่ได้เหรอ”เธอชี้นิ้วหยุดเขาไว้เมื่อเห็นเขาเผยอปากขึ้น

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ฉันยังไม่คลอดในอีกนาทีสองนาทีนี้หรอก”

“ไม่เจ็บเหรอ”

“ไม่เจ็บ”แต่เธอเชื่อมั่นว่าตอนคลอดจะต้องเจ็บแน่ๆ เพราะเธอขอหมอคลอดด้วยตัวเองเด็กแฝดท่าทางตัวโตใช่ย่อยแต่เธอก็ดีใจที่จะได้เห็นหน้าสมบัติล้ำค่าที่เธอและสามีเฝ้ารอสักที

“อย่าถามเยอะไปเช็ดพื้นก่อนเลย ฉันไปห้องน้ำเองได้”

“ระวังลื่นนะ”

“คุณน่ะระวังตัวเองก่อนเถอะ”

พูดไม่ทันขาดคำคนป้ำเป๋อก็เหยียบน้ำคร่ำลื่นล้มก้นกระแทกพื้น

“หยูหลง!” เธอร้อง ก่อนจะเดินอุ้ยอ้ายมาทางเขา

“เจ็บไหมนั่น”เธอจะช่วยเขา แต่เขาโบกมือปฏิเสธ

“ผมลุกเองได้คุณไปอาบน้ำเถอะ”

“โอเคก็ดี เจ็บเสียบ้างก็ดี ได้สติขึ้นมาบ้างหรือยัง คุณต้องเป็นที่พึ่งให้ฉันสิ”ปรกติเขาเป็นที่พึ่งของเธอมาตลอด จะมาเสียท่าเอาตอนเธอคลอดลูกนี่แหละ

“ผมขอโทษ”

มาลิกายิ้มจางๆเธอค่อยๆ คุกเข่าลงข้างเขา จับมือเย็นเฉียบของเขาเอาไว้เธอช้อนมองดวงตาสำนึกของเขา น้ำเสียงที่พูดอ่อนโยน

“ไม่ต้องขอโทษเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้รู้ว่าคุณไม่ใช่ยอดมนุษย์” ตั้งแต่รู้ว่าเธอท้องเขาก็ประสาทไวเป็นพิเศษ กลัวนั่นห่วงนี่กังวลเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปหมดจนเธอปวดหัวแต่ดูๆ ไปก็น่ารักดี ไม่นับที่เขาแพ้ท้องแทนเธอ เวียนหัวคลื่นไส้จนทำงานไม่ไหวแถมอยากกินอาหารแปลกๆ ตลอดทั้งวัน จนคนทั้งบ้านอดทั้งขำทั้งสงสารไม่ได้แทนที่จะมีคนท้องแค่คนเดียวก็เหมือนกับมีคนท้องสองคน ดูแลกันสนุกไปเลย

“มาร์”

“อย่าทำหน้าอย่างนี้สิฉันไม่ได้โกรธคุณสักหน่อย”เธอโน้มหน้าเข้าไปใกล้และจุมพิตแก้มที่สากระคายด้วยตอหนวดเขียวๆเขายังสวมชุดนอนแพรสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาของเขาโหลลึกเพราะตอนหลับๆ ตื่นๆอันเนื่องมาจากตะคริวกินขา เขารับอาการคนท้องจากเธอไปเต็มๆ

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะพอฉันอาบน้ำเสร็จเราจะได้ไปโรงพยาบาลกัน”

“ผมรักคุณ”

“ฉันรู้ฉันก็รักคุณ ไม่ต้องตื่นเต้นไปนะ เราจะต้องผ่านมันไปได้คุณไม่อยากจะเห็นหน้าเจ้าตัวเล็กทั้งสองของเราหรอกหรือ”

“อยากสิทำไมจะไม่อยาก”

“อีกไม่กี่ชั่วโมงเราก็จะได้เจอพวกแกแล้วละ”เธอตบไหล่เขาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ฉันจะไปอาบน้ำหวังว่าออกมาแล้วคุณจะเตรียมตัวพร้อมแล้วนะ ว่าที่คุณพ่อ”

คำสุดท้ายของเธอทำให้นรสิงห์ยิ้มออกมาได้กว่าเก้าเดือนที่รอคอยก็เพื่อวันนี้วันเดียว วันเกิดของลูกๆ ของพวกเขา

คำว่ารอคอยเป็นคำที่ยาวนานมาลิกามารอคลอดที่โรงพยาบาลหลายชั่วโมงกว่าปากมดลูกจะเปิดพร้อมคลอดนรสิงห์เห็นคนที่เข้มแข็งมากกว่าเขาเริ่มหน้าซีดปากสั่นก็เริ่มจะกังวลไปด้วย แต่พยายามเก็บอาการเพราะกลัวจะเป็นภาระแก่เธอเธอยังมีหน้าที่อันยิ่งใหญ่ต้องทำสำเร็จ

เขาตามเข้าไปในห้องคลอดใจจริงน่ะป๊อดอยู่ แต่ก็ทิ้งภรรยาไม่ได้เลยสวมชุดปลอดเชื้อและยืนให้กำลังใจข้างเตียง หมอกับพยาบาลง่วนกับการทำคลอดเสียงสั่งให้เบ่งของหมอและเสียงหอบครางของมาลิกาทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความกลัวระคนตื่นเต้นใครจะว่าอะไรเขาก็ช่าง นี่มันยิ่งกว่าโดนปืนยิงเสียอีก เพราะนอกจากชีวิตของเธอยังมีชีวิตเจ้าตัวน้อยๆ เป็นเดิมพันอีกด้วย

“อีกนิดครับเบ่งอีก เด็กจะออกมาแล้ว”

นรสิงห์จับมือของเธอให้กำลังใจแต่เธอบีบมือของเขาแน่น เธอแทบไม่ร้องเลย ได้แต่ครางเบาๆ หากเมื่อเธอร้องจริงจังเธอก็กรีดร้องเสียงดังจนหูเขาชาไปหมด ทว่าเสียงเล็กๆที่ร้องไห้จ้าขึ้นมาดังกลบเสียงเจ็บปวดของเธอเสียสิ้น

“แหมปอดดีจริงเจ้าหนูนี่ ครบสามสิบสองนะครับ”

“ลูกชายหรือครับ”เขามองเจ้าหนูที่ร้องไห้จนหน้ายู่ยี่ ตัวสีแดงจัดและเหี่ยวย่น ดูไม่น่ารักอย่างแรงจนต้องย่นหน้าอย่างกังขาว่านี่น่ะหรือลูกของเขาคนที่เขาคุยผ่านท้องของภรรยามาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา คนที่เขารอคอยจะเห็นหน้า

“ครับ ได้มาแล้วหนึ่งยังเหลืออีกหนึ่ง”

“ทำไมตัวเหี่ยวจัง” คนเป็นพ่อเผลอแสดงความเห็นที่แท้จริงออกมา

คุณหมอหัวเราะ “เด็กแรกเกิดก็เป็นอย่างนี้ทุกคนละครับรออีกวันสองวันขี้คร้านคุณพ่อจะหลงลูกจนโงหัวไม่ขึ้น”เขาพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา นรสิงห์มองเจ้าหนูตัวย่นแล้วนิ่วหน้าอย่างไม่เชื่อคุณหมอปล่อยให้คุณพ่อมองลูกชายไป และทำหน้าที่ของเขาต่อ

“เบ่งครับคุณแม่ เบ่งแรงๆ ครับ”

“ที่รักพยายามเข้านะ ลูกชายของเรา...เอ่อ...น่าเกลียดน่าชังมาก”นรสิงห์ฝืนพูดคำว่าน่ารักไม่ได้ ลูกของเขาไม่น่ารักเลยแต่เขาก็ภูมิใจที่ได้เป็นพ่อเจ้าเด็กน่าเกลียดน่าชังนี่เขาจับมือของเธอแน่นไม่ต่างจากเธอ มาลิกาหูอื้อไม่ได้ยินที่เขาหรือหมอพูดรู้แต่ว่าตัวเองจะต้องใช้แรงเบ่งให้ลูกอีกคนออกมาชมโลกให้ได้

“เบ่งครับ เบ่ง”

มาลิกาเบ่งด้วยแรงทั้งหมดก่อนจะร้องลั่น

“กรี๊ด”

นรสิงห์รู้ดีว่าเขาจะไม่มีวันลืมเสียงร้องบาดหูของเธอ และเจ้าตัวเล็กๆที่หมอเพิ่งเอามาวางบนอกของเธอเป็นคนทำให้เธอร้องอย่างนั้น

“ร่างกายสมบูรณ์ทั้งคู่นะครับ หน้าไม่เหมือนกัน แฝดคนละฝาดูท่าคนนึงจะเหมือนคุณพ่อ อีกคนจะเหมือนคุณแม่”คุณหมอผู้ทำคลอดออกความเห็นอย่างเป็นปลื้ม

พอลูกหลุดออกจากกาย มาลิกาก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดอีกหรืออาจจะเป็นเพราะเธอได้เห็นใบหน้าเล็กๆ ที่เธอรอคอยมานานแสนนานความเจ็บก็ปลิดปลิวหายไป

“น่าเกลียดจริงๆ” เธอเหลือบมองลูกแฝดทั้งสองที่นอนอยู่บนอกด้วยสายตาอ่อนโยนริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ

นรสิงห์พยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วยกับเธอยายหนูคนน้องก็น่าเกลียดไม่แพ้เจ้าหนูผู้เป็นพี่ ตัวเล็กจ้อยเป็นสีแดงก่ำ ย่นยู่ ผมและขนดกดำ

“คุณว่าเหมือนใคร”

“เหมือนลูกลิง” มาลิกาหัวเราะทั้งน้ำตา อารมณ์อ่อนไหวอย่างที่สุดและก็เป็นโรคติดต่อที่นรสิงห์หัวเราะตามประกายน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา

“ไม่ใช่ลูกสิงห์หรอกหรือ”

พวกเขาตั้งชื่อลูกว่าสีหราชและเกสรีที่แปลว่าราชสีห์เซธกับเกรซเป็นคนของตระกูลซือเต็มตัวแม้โทดะจะอยากเกี่ยวข้องกับเหลนเพียงใดก็ทำได้แค่มองห่างๆ มาลิกาใจแข็งดุจเพชรไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่กว่าเธอจะยอมให้อภัยคนใจดำอย่างโทดะ

“คงต้องรอให้โตกว่านี้ตอนนี้ตัวแดงๆ หน้าย่นๆ ขนยุบยับ เหมือนลูกลิงมากกว่า”

แต่ยังไงเธอก็รักลูกลิงของเธอ

“ลูกลิงของพ่อกับแม่ สุขสันต์วันเกิดนะครับ”

จบบทส่งท้าย ตอนพิเศษ Epilogue

3.08

12 พฤษภาคม 2557

สวัสดีค่ะ

คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้สวัสดีอย่างเป็นทางการใน“ใต้เงาพยัคฆ์” เพราะเรื่องนี้ได้จบลงอย่างสมบูรณ์แล้ว อ่านบทนี้แล้วก็อดขำนรสิงห์ไม่ได้สุดท้าย ที่แกล้งมาร์ไว้ยังไง โดนเอาคืนใน Epilogueหมดเลย...เนอะ

แจ้งอีกครั้งนะคะสำหรับคนที่ถามหาอากิระ คิดว่าจะมีต่อแน่ๆ ค่ะ ได้เริ่มวางแพลนนิดๆ แล้วนางเอกของอากิระ...ถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงความแสบของเธอคงจะทำให้อากิระมีชีวิตชีวาแน่ๆ

สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด“ใต้เงาพยัคฆ์” จะตีพิมพ์กับสนพ. อรุณฯ นะคะ ไว้ได้หน้าปกและรายละเอียดอื่นๆจะมาแจ้งอีกทีค่ะ กดไลค์แฟนเพจไว้อัพเดตข่าวได้นะคะ ไม่ตกข่าวแน่นอน

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามผลงานของมิถุนารู้สึกดีใจที่ได้คุยกับทุกคนค่ะ แล้วเจอกันในเรื่องใหม่ไม่ช้าไม่นานค่ะ

มิถุนา

คลิก Like แฟนเพจจะได้ไม่ตกข่าวนะคะ https://www.facebook.com/MithunaNiyay

บล็อกรวมนิยาย (และเรื่องจิปาถะ) //mithuna.bloggang.com

อ่านนิยายตัวโตๆ สะใจได้ที่ //my.dek-d.com/Mithuna

กลัวตกข่าวในแฟนเพจของมิถุนาต้องทำยังไง?

เนื่องจากเฟซบุ๊กลดการฟีดหน้าของแฟนเพจลงถ้าไม่อยากตกข่าว ให้ทำตามดังนี้ค่ะ

1. เลื่อนเมาส์ไปที่ "✓Like"(อยู่ด้านบนขวา ใต้ Cover Photo)

2. คลิก "GetNotifications" ในเมนูที่โผล่ขึ้นมา

เท่านี้ก็เป็นอันเรียบร้อย ไม่ตกข่าวนิยายของมิถุนาในหน้าเพจแน่นอนค่ะเพราะถ้าบางทีไม่ได้อัพนิยาย จะสื่อสารทางเฟซบุ๊กแทนนะคะ

Create Date : 13 พฤษภาคม 2557
Last Update : 13 พฤษภาคม 2557 13:47:45 น.		9 comments
Counter : 5334 Pageviews.
Share Tweet