BlogGang.com : : liminghui - ย่าติง แชงกรีล่าแห่งสุดท้าย ตอนที่ 19

ย่าติง แชงกรีล่าแห่งสุดท้าย ตอนที่ 19

พวกเรา 3 คนออกเดินกันต่อจาก วัดชงกู่ ถึงลั่วหรงหนิวฉ่าง ระยะทางประมาณ 8 กิโลเมตร และต้องเป็นการเดินขึ้นสู่ที่สูงอย่างช้า เนื่องจากว่า ที่วัดชงกู่อยู่สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 3,880 เมตร แต่ว่าที่ลั่วหรงหนิวฉ่าง ประมาณ 4,200 เมตร ได้ ระดับความสูงต่างกันตั้ง 300 กว่าเมตร คิดแล้วก็เป็นห่วงอาการพี่เขาจริงๆ แต่ว่าเท่าที่ดูตั้งแต่ออกเดินทางจากเต้าเฉิงมาย่าติงนี่ไม่มีอาการแบบที่เป็นเมื่อวันที่มาถึงเต้าเฉิงเลย ส่วนเรากับเพื่อนตั้งแต่มาถึงย่าติงนี่เริ่มมีอาการปวดหัวบ้างแล้วแต่ไม่หนักเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะว่าออกแรงวิ่งหลบฝนแน่ๆ เลย

พวกเราเดินลัดเลาะมาตามลำธารตื้นๆ ใสๆ เก็บเกี่ยวบรรยากาศ และความสดชื่นของอากาศเป็นการฟอกปอดไปในตัว แต่ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะเพราะว่าอยู่ที่กรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมรของเรา คงไม่มีโอกาสได้สูดอากาศหายใจแบบเต็มๆ แบบนี้แน่นอน เดินห่างจากลำธารมาแล้วลองมองย้อน กลับไปทางทุ่งหญ้า ปรากฏว่าตอนนี้มีคนพาม้าบ้งลาบ้างไปแวะเล็มหญ้าอยู่หลายตัวแล้ว นึกโชคดีอยู่ในใจเงียบๆ ว่าตอนที่พวกเราแวะถ่ายรูปกันเมื่อครู่ยังไม่มีทำให้ภาพที่พวกเราถ่ายไว้นั้นไม่มีอะไรแปลกปลอมเข้าไปทำลายบรรยากาศที่แท้จริงนั้นได้

พวกเรากลับเข้าสู่ทางเดินอีกครั้งหลังจากที่ใช้เวลาอยู่ที่นี่ประมาณเกือบๆ 2 ชั่วโมงเลยทีเดียว บนทางเดินนอกจากพวกเราที่เดินเท้าเข้าไปแล้ว ยังมีพวกที่ขี่ม้าเข้าไป โดยม้าทุกตัวจะมีเจ้าของม้าคอยเดินจูงม้าตามไปด้วย และที่เรารู้สึกประทับใจก็คือเจ้าของม้าจะแบกกระเป๋าเป้ใบใหญ่ให้กับคนที่ขี่ม้าของพวกเขาเพื่อไม่ให้ม้าของตัวเองรับน้ำหนักมากเกินไปนั่นเอง (เป็นห่วงกัน) แล้วยังต้องเดินตามม้าของตัวเองไปตลอดทางด้วยนะ วันหนึ่งไม่รู้ว่าทั้งคนและม้าต้องเดินเข้าเดินออกกี่รอบกันนะเนี่ย

ตลอดเส้นทางที่เดินเข้ามาจะมีป้ายบอกทางเป็นระยะๆ ทั้งภาษาจีน ฑิเบต และอังกฤษ โดยมี 2 แบบ ซึ่งดูแล้วสวยงาม เข้ากันได้ดีกับบรรยากาศของสถานที่ไม่ดูแปลกปลอมเลย ทั้งในรูปแบบของกงล้มมนตรา และแบบเสาไม้ แต่ยังไงก็ไม่ต้องกลัวหลงทางกันหรอก เพราะมีทางเดินที่เห็นชัดเจนตลอดเส้นทางอยู่แล้ว (หรือจะเดินตามทุ่นระเบิดที่บรรดาม้าและลาทิ้งเอาไว้ก็ได้)

ลักษณะของทางเดินเข้า “ลั่วหรงหนิวฉ่าง” เป็นทางเดินโรยหินกว้างประมาณ 2 เมตร เพียงพอที่จะให้คนและม้าเดินสวนกันแบบไม่ลำบากเกินไปนักได้ พวกเรา 3 คนชักจะเริ่มอ่อนแรงลงบ้างแล้ว จากที่ตอนแรกๆ ตื่นเต้นเห็นอะไรสวยงามเป็นยกกล้องเก็บภาพไว้หมดเลย แต่หลังๆ นานๆ ยกกล้องที เรากับเพื่อนเฝ้ามองอาการพี่เขาตลอดเพราะเริ่มขอพักบ่อยขึ้น และยกขาก้าวเดินไม่ค่อยจะขึ้นแล้ว แต่ปากยังบอกว่าเดินไหวอยู่ ตลอดทางที่เดินมาจาก วัดชงกู่ซื่อ มีเพียงแค่พวกเรา 3 คนเท่านั้นนานๆ จึงจะมีคนเดินหรือขี่ม้าสวนมาหรือแซงพวกเราไป แต่ก็ทำให้บรรยากาศสงบมากๆ และอีกอย่างคือทิวทัศน์ 2 ข้างทางที่สวยงามและจะเปลี่ยนไปตลอดเพราะว่าทางเดินมีลักษณะเป็นทางโค้งอ้อมภูเขาเดินแล้วไม่รู้สึกเบื่อเลย

Create Date : 19 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 19 พฤศจิกายน 2550 8:45:35 น.

6 comments

Counter : 846 Pageviews.

เก่งจังเลย
จะรออ่านตอนต่อไปนะ

โดย: อิอิอิ IP: 125.26.147.254 วันที่: 19 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:07:35 น.

แวะเข้ามาเยี่ยมกันและมาชวนไปเที่ยวโคราชด้วยครับ
บรรยากาศสุดยอดดดดดดดดดดด

อยากดูแบบบรรยากาศแบบเต็มๆ คลิกที่รูปได้เลยครับ

โดย: มิสเตอร์ฮอง

วันที่: 19 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:41:58 น.

สวัสดีครับ ตามไปเที่ยวด้วยครับ..

เห็นภาพแล้ว ยอมรับเลยครับว่า เป็นที่ที่สวยจริงๆนะ..

คิดว่าวันหนึ่งจะต้องได้ไปเดินเล่น ชมบรรยากาศแบบนั้นให้ได้บ้างครับ...

โดย: pompier

วันที่: 19 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:25:33 น.

เข้ามาชมค่ะ
ที่ที่เราไปไม่ถึง
นึกแล้วยังเซ็งอยู่เลย

โดย: ชิงดวง

วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:30:33 น.

ขอบคุณที่เข้าไปให้ข้อมูลเกี่ยวกับย่าติง
อ่านแล้วรู้สึกเป็นห่วงและเสียดายความเป็นธรรมชาติที่จะต้องหายไปทีละน้อย
อีกไม่นานก็คงมีสภาพไม่ต่างจากอีกหลาย ๆ ที่ ที่เปลี่ยนไปจนจำสภาพเดิมไม่ได้

แต่เมื่อปลายเดือนต.ค. มีคณะของนักเดินทางดอทคอมสามารถเข้าไปได้ ไม่ทราบว่าเข้าไปยังไง ดูเหมือนต้องเดินเท้าเข้าไปช่วงนึงนะคะ

ค่ะ...เราสัญญากับตัวเองว่า เราจะกลับไป จะไปให้ได้ค่ะ

โดย: ชิงดวง

วันที่: 26 พฤศจิกายน 2550 เวลา:18:18:13 น.

บังเอิญหลงมาบล๊อคนี้เพราะเราวางแผนจะไป แชง กะเพื่อน สงกรานต์ 51
ขอบคุณสำหรับข้อมูล เป็นประโยชน์มากๆๆๆ

รออ่านตอนต่อไป อยู่นะคะ และขอบคุณมากๆ อีกที

โดย: Paanny IP: 61.90.18.39 วันที่: 2 ธันวาคม 2550 เวลา:17:11:26 น.