• designer& แจ๋วจริง
• บันทึกประจำใจ
• happy
• diary
• นิยายใช่เรื่องจริง(จัง)

การจากลา...การลาจาก ความทุกข์ของฉันคือการลาจาก.... ความทุกข์ของฉันคือการจากลา... ความทุกข์ของฉันคือการลาจากด้วยความตาย ความทุกข์ของฉันคือการจากลา...ทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ วันนี้มีคำถามว่าความทุกข์ที่ผ่านมาเกิดขึ้นกับฉันแล้วผ่านมันไปได้อย่างไร ฉันตอบทีมงาน......คือการสูญเสียพี่สาว ทีมงานถามต่อว่า...พี่สาวเลี้ยงดูฉันมาหรือไร ฉันบอกว่า "คอยดูแลเรา..." เพียงแค่นี้น้ำตารื้นก็ทยอยส่งผ่านความรู้สึก คิดถึง... ฉันสะกัดกัั้น เพราะจะตอบข้อต่อไปไม่ได้ จึงรีบโยงเข้าสู่เรื่อง...การจากลาทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่โดยฉันพลันเหมือนเปลี่ยนเรื่องไปเฉยๆ (พอตอนที่เรารู้ว่าเรากำลังจะร้องไห้ เรารู้ตัวว่าเรากำลังจะร้องไห้ กลไกความรู้สึกตัวจึงเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น) ทีมงานถามว่า....เหตุการณ์อะไร  ฉันตอบ ...หัวเราะรื้น ว่า "อกหัก" ฉันตอบได้โดยที่ไม่เสียใจ...ความผูกพันธ์ได้จากไปนานเสียแล้ว ฉันเข้มแข็งพอที่จะยืนเผชิญหน้า แม้ว่าเขาจะยืนอยู่ตรงหน้าฉันในวันนี้ แต่พอถึงเวลา จากลากันจริงๆ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะพกความเศร้าเจื่อปนกับความรู้สึกมาด้วย วันนี้ฉันรู้สึกสับสนและมีเรื่องราวมากมาย อยู่ภายใน เป็นผ้าพันรอบ..ด้ามอยู่ในอกตรม ฉันอยากเขียนและระบายออกมาผ่านตัวอักษร เป็นสีหม่นของท้องฟ้า ตอนที่เค้าเมฆมีเม็ดฝน มีทีท่าว่ากำลังจะตกหยดลงพื้น ถ้าเป็นตัวหนังสือ ลายมือฉันคงคุ้ยเขี่ย ไปมากกว่านี้ เพราะความรู้สึกมัน ขึ้นลง เงียบเหงา และเศร้า...หวั่น แต่ฉันต้องอยู่กับมัน... ธรรมะจัดสรรให้ฉันได้เรียนรู้ ปล.วันนี้ฉันไปคัดเลือกงาน(รายการหนึ่ง)และบังเอิญว่าเราได้พบกัน "การจากลาย้อนเวลากลับมาสู่จุดนัดภพโดยบังเอิญ" แต่การลาจากด้วยความตาย...มิเคยได้พบพาน   Create Date : 19 สิงหาคม 2555     Last Update : 19 สิงหาคม 2555 2:17:16 น. Counter : 750 Pageviews.   0 comment Share Tweet

เด็กชายผู้อยู่ตรงหน้า.. ในขบวนรถไฟใต้ดิน.. ฉันเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งนั่งตรงข้ามกับที่นั่งของฉัน เขาปิดเปลือกตาอยู่โดยลำพังท่ามกลางเสียงดังอึกทึกครึมโครมและผู้คนรอบข้าง ที่ไม่มีใครรู้จักและใส่ใจสิ่งมีชีวิตเช่นเขา ทุกคนต่างมีกิจวัตรสิ่งที่พึงทำของตัวเอง ต่างเสมือนอาศัยอยู่ในโลกของตนเพียงลำพัง ..ในระหว่างที่รถไฟแล่นไปข้างหน้า.. ฉันเห็นน้ำตาร่วงหล่นจากดวงตาข้างหนึ่งของเด็กชายคนนั้น ฉันไม่รู้ว่า..ภายใต้เปลือกตาที่บอบบางปิดสนิทนั้น  ในหัวใจของเขากำลังเศร้าหรือคิดถึงสิ่งอื่นใด ฉันเห็นหยดของน้ำตาร่วงหล่นอาบแก้ม เขานิ่งไม่ไหวติง..มีเพียงหยดน้ำตาสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ รถไฟยังคงแล่นไปข้างหน้า ฉันอยากเข้าไปโอบกอดปลอบประโลม.. อยากเอามือไปสัมผัสให้เขาได้รับรู้ และแตะบ่าเพียงแผ่วเบา  เพียงเพื่อให้ใจของเขาได้ผ่อนคลาย แต่เมื่อมีใครคนหนึ่งเดินผ่านขวางทาง ฉันกลับพบที่นั่งว่างเปล่า..ภาพตรงหน้าที่เคยปรากฏ.. เด็กชายตัวน้อยๆคนนั้นเลือนหายจากไป พบเพียงน้ำตาไหลรินอาบแก้มใบหน้าข้างหนึ่งของฉันเอง.. รถไฟแล่นมุ่งตรงไปข้างหน้า... เมื่อถึงเวลาเราก็ต้องละที่นั่งจากไป / ที่มา : วันนี้ฉันร้องไห้ในขณะที่นั่งรถไฟใต้ดิน (เตรียมตัวไปเล่นละครเวที) ความเศร้าตามติด เมื่อเราคิดถึงเรื่องราวในวันนั้น... ฉันก็เลยบันทึักถึงความเศร้าในครั้งนี้   Create Date : 04 พฤษภาคม 2555     Last Update : 4 พฤษภาคม 2555 3:24:53 น. Counter : 352 Pageviews.   2 comment Share Tweet

เต้นรำผิดจังหวะ การแสดงละคร & เต้นรำ  "สอนเรื่องสติและการปล่อยวาง" ต้องอยู่กับปัจจุบันจังหวะ!! หากเกิดความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจากตัวเรา!!ในขณะแสดง&เต้นรำ.. เราต้องก้าวไปข้างหน้าให้ได้อย่างมีสติ..หลายครั้งที่เราคาดโทษตัวเอง  ยึดติดกับความผิดพลาด!! ความผิดพลาดนั้นจะเป็นดั่งเงาครอบงำความคิด.. เกาะติดทุกอณูของร่างกาย..เกาะเกี่ยวแขน ขา สมองเราตลอดการแสดง&เต้นรำ.. บางครั้งมันยังตามมาบ้าน...แอบมานอนทับตัวเรา // ขอโทษทุกคนบนฟลอร์และอย่าลืมที่จะให้อภัยตัวเอง.1 2 3 4 5 6 7 8  พรุ่งนี้จะพยายามให้มากกว่านี้ 19เมย.55   Create Date : 19 เมษายน 2555     Last Update : 19 เมษายน 2555 2:34:50 น. Counter : 372 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ดาวอังคาร วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างไม่ค่อยมีสีสันนัก ความรู้สึกหม่นเหงา เวิ้งว้างเข้ามาเป็นระยะประชั้นชิด พลังกายและใจ หยุดนิ่งเหมือนคนมีอายุวัยใกล้เกษียณ บางครั้งก้าวเดินริมถนนนึกฝัน...มุ่งตรงลอยไปข้างหน้า สิ่งที่จูงใจกลับมาคือสติ จะสำเร็จได้ด้วยการกระทำที่จริงจัง วันนี้จัดห้อง...พยายามละทิ้งของที่ไม่จำเป็นออกไป การเดินทางไปสู่ดาวอังคารกำลังจะเริ่มขึ้น ฉันคิดว่าการเดินทางครั้งนี้ จะไม่นำสิ่งใดติดตัวไปมากมายเกินไปนัก ฉันอยากมีพื้นที่อิสระ...ทั้งในความฝันและความเป็นจริง ยานกำลังทะยานบินขึ้นสู่ดาวอังคาร ที่นั่นไม่ต้องการสิ่งของ ฉันกำลังย้ายห้องใหม่ เพื่อไปใช้ชีวิตที่ดาวอังคาร... การจัดการสิ่งของ จึงพินิจถึงสิ่งที่จำเป็นที่สุด แม้นหากชีวิตต้องตาย ก็มิอาจนำไปได้..ฉันจึงใช้วิธีคิด “ การละ..โดยไม่เสียดายของ" เพื่อไปชีวิตใหม่ที่ดาวอังคาร...   Create Date : 20 มกราคม 2555     Last Update : 20 มกราคม 2555 3:21:06 น. Counter : 421 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ไม่เล่น Face book ไม่เล่น Face book ฉันไม่อยากเล่น Face Book เลย ด้วยใจฉันไม่เข้มแข็งพอ ที่จะพบเจอใครบางคน รับรู้การเคลื่อนไหวของ “ใครคนนั้น” “ใครคนนั้น” ทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงแรงสั่นไหว มันสั่น บั่นทอน ความรู้สึก พลังบางอย่างในตัวตนของฉันเปราะบาง แม้เวลา และความรู้สึกที่เคยมีจะจางไปแล้ว แต่การได้รับรู้ความรู้สึก ก็ทำให้ฉันสะท้านในความเหงา..... และนึกโทษตัวเองในบ้างอย่าง ฉันปิดเสียงจอทีวีที่อยู่ตรงหน้า เพื่ออยู่กับตัวอักษรและเล่าความรู้สึกที่มีต่อตัวเองให้ตัวเองได้ฟัง..... การได้เขียน ได้เล่าให้ตัวเองฟัง มันก็เป็นการเยียวยาด้วยตัวของฉันเอง วันนี้ฉันเข้าไป Face Book แต่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคลิกเข้าไปในโลกของเขา ฉันได้อ่านเรื่องราว และตัวตนของเขาอีกครั้ง คลิกเข้าไปดูรูป เห็นเพื่อน สังคม ความคิดผ่านตัวอักษร สถานที่ที่เขาไปเที่ยวต่างประเทศ ฯลฯ เห้อ..... สถานที่ท่องเที่ยว นักท่องเที่ยวตี๋ตัวไปเหยียบรอยเท้าเก่ากันซ้ำไปมา ฉันมองดูรูปเขา หวลคิดภาพในอดีตที่ฉันเคยยืนถ่ายรูปตรงนั้นมาก่อน ฉันมองดูรูป “วัดอิคิวซัง ที่เป็นสีทอง กรูก็เคยไป มรึงไปที่เดียวกับกรูเลย” “ วัดที่มีระฆังสีแดงใบใหญ่หน้าวัดนี้ กรูก็เคยไป” “ชุดนอนแบบนี้ กรูก็ได้ใส่ แล้วก็ถ่ายรูปเหมือนมรึง ก่อนนอน” “มรึ่งแช่น้ำร้อน กรูก็แช่เหมือนกัน” “ข้าวปลาไหล มรึ่งสั่งมากิน แต่กรูเผลอกินเพราะไม่รู้ว่าเป็นปลาไหล” “ มรึงทำท่านี้เหมือนกรูในอดีตเลย” ภาพครั้งนั้น มันนานมาแล้ว ไม่คิดว่า เขาจะไปยืนในจุดๆที่ฉันเคยผ่านมา.... ถ้ามิตรภาพยังคงมีเหมือนเดิม เราอาจได้ยินเสียงเขาเล่าแทนการดูรูปถ่าย จาก face Book ในวันนี้ แต่เหตุการณ์ปัจจุบันมันเป็นเส้นทางขนานไปเสียแล้ว “เมื่อไหร่กูจะเลิกฝันถึงมึงซะทีวะ” ฉันฝันถึงเขาบ่อยๆ “ยิ่งวันนี้เข้าไปดูรูปมัน...ไม่รู้กรูจะเก็บไปฝันถึงมรึงอีกหรือเปล่า” ฉันยังคงฝันถึงเขาบ่อยๆในบางคืน..... เพื่อระลึกถึงเขา.....ฉันขอรำลึกและเล่าเหตุการณ์ในคืนนี้ และขอได้อย่าฝันถึงเขาอีกเลย แม้ในยามราตรี และในห้วงเวลาความเป็นจริง ปล. เมื่อสองวันก่อน ฉันเห็นเขาในสถานที่ๆคนเดินผลุกพล่าน เราเดินสวนทาง ใกล้กันแค่ปลายนิ้วก้อย ในเส้นขนานและต่างมีลู่ทางเดินของตัวเอง แม้สายตาที่มองเห็นก็เลือนลาง เขาเป็นเพียงคนทั่วไป และเขาก็คงเลือนลางกับฉันเหมือนกัน....   Create Date : 02 พฤศจิกายน 2553     Last Update : 2 พฤศจิกายน 2553 2:06:49 น. Counter : 507 Pageviews.   7 comment Share Tweet

• Mr.flows
• เด็กซาปอย
• ป้ามด
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com