ในขบวนรถไฟใต้ดิน..

ฉันเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งนั่งตรงข้ามกับที่นั่งของฉัน

เขาปิดเปลือกตาอยู่โดยลำพังท่ามกลางเสียงดังอึกทึกครึมโครมและผู้คนรอบข้าง

ที่ไม่มีใครรู้จักและใส่ใจสิ่งมีชีวิตเช่นเขา

ทุกคนต่างมีกิจวัตรสิ่งที่พึงทำของตัวเอง

ต่างเสมือนอาศัยอยู่ในโลกของตนเพียงลำพัง

..ในระหว่างที่รถไฟแล่นไปข้างหน้า..

ฉันเห็นน้ำตาร่วงหล่นจากดวงตาข้างหนึ่งของเด็กชายคนนั้น

ฉันไม่รู้ว่า..ภายใต้เปลือกตาที่บอบบางปิดสนิทนั้น 

ในหัวใจของเขากำลังเศร้าหรือคิดถึงสิ่งอื่นใด

ฉันเห็นหยดของน้ำตาร่วงหล่นอาบแก้ม

เขานิ่งไม่ไหวติง..มีเพียงหยดน้ำตาสิ่งเดียวที่บ่งบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่

รถไฟยังคงแล่นไปข้างหน้า

ฉันอยากเข้าไปโอบกอดปลอบประโลม..

อยากเอามือไปสัมผัสให้เขาได้รับรู้ และแตะบ่าเพียงแผ่วเบา 

เพียงเพื่อให้ใจของเขาได้ผ่อนคลาย

แต่เมื่อมีใครคนหนึ่งเดินผ่านขวางทาง

ฉันกลับพบที่นั่งว่างเปล่า..ภาพตรงหน้าที่เคยปรากฏ..

เด็กชายตัวน้อยๆคนนั้นเลือนหายจากไป

พบเพียงน้ำตาไหลรินอาบแก้มใบหน้าข้างหนึ่งของฉันเอง..

รถไฟแล่นมุ่งตรงไปข้างหน้า...

เมื่อถึงเวลาเราก็ต้องละที่นั่งจากไป

/ ที่มา : วันนี้ฉันร้องไห้ในขณะที่นั่งรถไฟใต้ดิน (เตรียมตัวไปเล่นละครเวที)

ความเศร้าตามติด เมื่อเราคิดถึงเรื่องราวในวันนั้น...

ฉันก็เลยบันทึักถึงความเศร้าในครั้งนี้