หลังจากเรามาถึงเมืองลี่เจียงแล้ว ทีนี้ก็ต้องหาทางไปเมืองเก่าลี่เจียง
มีเเท๊กซี่เข้ามารุมล้อมเหมือนเคย เเต่จากไกด์บุ๊คเค้่าว่านั่งรถเมล์ไปก็ได้
เราพาตัวเองออกมาจากการรุมล้อมของเหล่าแท๊กซี่และนายหน้านำเที่ยว
เพราะสังเกตเห็นชายหญิงชาวจีนที่แบกเป้ไปยืนรอรถเมล์ (รถเมล์สาย2)
เราเลยไปรอข้างๆ สองคนนั้น...แล้วก็ขึ้นรถเมล์ตามเค้าไป...
ใจมันก็ลุ้นระทึกมากๆ ว่า จะไปถึงจุดหมาย คือเมืองเก่าลี่เจียงหรือไม่
แล้วสองคนนั้นเค้าก็ลง...เราก็ลงตาม...ว๊าวววว....ถึงแล้ว

กังหันน้ำหน้าเมืองเก่าลี่เจียง



น้ำหนักของเป้บนหลังมันเป็นอุปสรรคในการเดินหาที่นอนพอควร
แต่อุปสรรคที่ไม่แพ้ความหนักของสัมภาระ...คือ หนักใจว่า..จะนอนไหนดี
เหมือนฟ้าคงได้ยินเสียงในใจเราทั้งสอง...เราพบสาวจีนที่พูดอังกฤษได้
เข้ามาเสนอที่พักให้...เราเลยเดินตามเค้าไป...ระหว่างทางที่เดินตามไปนั้น...
น้ำหนักของสัมภาระมันทรมานกายมากๆ...ทำไมมันไกลนัก(ว่ะ)
ที่พักที่เห็นเป็นบ้านคนที่ถูกปรับให้เป็นเกสเฮาส์...ที่พอนอนได้
ไม่ได้สวยงามมากมายและราคาต่อคืนก็ค่อนข้างถูกคือ ราวสองร้อยห้าสิบบาทสำหรับสองคน
เราสองคนคิดลังเลว่าจะไปหาที่อื่นอีกดีไหม...สุดท้ายก็ตกลง
เพราะเห็นว่าอย่างไรก็ใช้แค่นอนเท่านั้น....
(จริงๆเป็นความคิดที่ถูกต้องทีเดียวที่ไม่ไปหาที่ใหม่)



ที่พักที่เรานอนอยู่ในเมืองเก่าลี่เจียง เดินอีกนิดก็ถึงจตุรัสซีฟาน(SiFang Square) ซึ่งเป็นจุดนัดพบของนักท่องเที่ยว
เมืองลี่เจียงเป็นถิ่นที่อยู่ของชนเผ่านาซีมาแต่โบราณ มีประวัติศาสตร์ย้อนหลังไปได้มากกว่า 800 ปี
และได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก



คืนเเรกที่ลี่เจียงของเรา หมดไปกับการเดินเล่นชมเมืองเก่ายามค่ำคืน
และมองหาคนไทยที่เราเจอที่ต้าลี่ เพราะหวังว่าอาจได้เดินทางขึ้นไปแชงกรีลาด้วยกัน
แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เพราะนักท่องเที่ยวชาวจีนที่นี่เยอะมากๆ
คนต่างชาติมีก็เเทบจะนับคนได้ แต่อย่างไรก็ยังได้เจอคนไทยที่เค้าซื้อทัวร์มาเที่ยวสองสามคน
เราเดินกันจนเมื่อยขา บวกกับการนั่งรถแบบ Non-stop เลยคิดว่ากลับไปนอนเอาเเรงดีกว่า



อากาศในตอนกลางคืนหนาวใช้ได้เลย
เราตื่นเเต่เช้าแม้ว่าวันนี้เรายังคงนอนที่นี่ต่อ แต่ว่า
เราตั้งใจจะไปที่ภูเขาหิมะมังกรหยก เราสองคนคิดว่าคงไปกันเองได้
ไม่ต้องซื้อทัวร์ไป เลยเดินออกไปที่กังหันวิดน้ำหน้าเมืองเก่าเพื่อหาทางไปภูเขาหิมะ



แต่พอถามคนแถวนั้นที่เป็นนายหน้าขายทัวร์เค้าก็บอกว่า
วันนี้เคเบิ้ล คาร์ปิด น้องที่ไปด้วยกันเค้าตั้งใจมากๆ ที่จะขึ้นไปบนยอดเขา
เราก็เลยตัดสินใจขึ้นไปดูเท่าที่ดูได้...
(เลยทำให้คิดต้องกลับมาอีกรอบให้ได้...แต่เมื่อไหร่ไม่รู้)



จากนั้นเลยเหมาเเท๊กซี่ไปในราคาไปและรอรับกลับมาด้วย ที่ 100 หยวน
คนขับรถเป็นผู้หญิง และที่เรารู้สึกว่าดีมากๆ คือเค้าพูดภาษาอังกฤษพอได้



ภูเขาหิมะมังกรหยก ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองเก่าลี่เจียง
เป็นภูเขาที่มีหิมะปกคลุมตลอดทั้งปี เก็บค่าเข้าชมบวกค่าบำรุงเมืองเก่า
ในราคา 160 หยวน เราเอาตั๋วนี้มาเข้าชมสระมังกรดำได้อีก
ระหว่างทางไปเราก็ถ่ายรูปไป...เราว่าข้างทางมันสีสวยดี



ตลอดทางเเม้เราไม่ได้คุยอะไรกับคนขับรถมากนัก
เเต่เรารู้สึกดี...ไม่รู้ซินะตลอดทริปนี้เราแทบจะใช้แต่ความรู้สึกตัดสินใจตลอดเลย
เราว่าบางที ผลพลอยได้จากการเดินทางคือ เราได้ใช้ความสามารถบางอย่างในตัวเพิ่มขึ้น



ท้องฟ้าวันนี้ใสมากๆ



ถึงที่ขึ้นรถบัสเข้าไปชมไป่ สุ่ย เหอ (แม่น้ำสีขาว) ซึ่งเป็นการจำลองมาจาก ไป่ สุ่ย ไถ ที่อยู่ที่แชงกรีลา





เห็นแสงเเดดเจิดจ้าแบบนี้ แต่อากาศหนาวได้ที่เลยทีเดียว
คนขับรถของเรารอเราแถวนี้...แกอาจกลัวเราหนีแกกลับ ฮ่ะๆๆ
แต่เรารู้สึกดีเหมือนมีคนคอยดูแลเราแม้ว่าจะคนละเป้าหมายก็ตาม





บริเวณริม หนาน เยี้ย กู่ หรือ หุบเขาพระจันทร์สีคราม
เพราะว่าเวลาค่ำเงาของพระจันทร์ที่ตกลงในน้ำก็จะเป็นสีครามไปด้วย....
ริมน้ำมีนักท่องเที่ยวใส่ชุดชาวพื้นเมืองถ่ายรูปกันเต็มไปหมด
เราเห็นมีเยอะมาก...แบบว่าถ่ายปุ๊บเสร็จก็เอารูปลงคอมพิวเตอร์
เเล้วปรับแต่งพร้อมกับพริ้นกันเห็นๆ



สีสันมันแบบ...สวยจริงๆ น้ำใสที่สุด....
ที่เห็นกระจุกเเดงๆ ด้านล่างภาพคือ เหล่าปลาคาร์ฟสีเเดงที่อยู่ในน้ำ
เราว่าปลามันคงจะหนาว...เพราะเห็นลอยน้ำนิ่งมากๆ แต่ทำให้ภาพนี้มีสีสันขึ้นไปอีก



อากาศหนาวเย็นจนน้ำค้างกลายเป็นน้ำเเข็ง



เราเดินเลาะตามทางที่เค้าทำไว้ ไม่ค่อยเห็นคนเดินมาเท่าไหร่
เราว่าตรงนี้ดูสงบ เยือกเย็นดี....ทำให้พาลคิดไปว่า
ไม่แปลกใจเลยทำไมในอดีต ศิลปินและนักปราชญ์ชาวจีน ถึงเขียนบทกวี
วาดภาพภู่กันจีนออกมาได้น่าประทับใจมากมาย
เพราะว่าเค้ามีเเรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่แบบนี้เอง...





จริงๆ มีความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายระหว่างการเดินทาง...
แต่พอจะเอามาเล่า...บางทีก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
บางครั้งขอให้ภาพถ่ายเล่าเเทนคำพูดเเล้วกันนะคะ





เราเข้าใจว่าเป็นนกอินทรี เห็นเเล้วเศร้านิดๆ
คนเค้าเอามาให้ถ่ายรูปคู่กับนักท่องเที่ยวแล้วเก็บเงิน...
เวลาเห็นอะไรแบบนี้...มักจะนึกถึงช้างในเมืองทุกทีไป
เหมือนว่าคนเราไปเพิ่มภาระให้สัตว์...เเต่ก็นะ
จะว่าไปของแบบนี้มันก็หลากมิติมุมมอง...



นี่เราหามุมที่ไม่ติดผู้คน และไม่ให้เห็นเชือกที่ผูกข้อเท้านกตัวนี้อยู่
ด้วยอยากเห็นภาพ...ที่ว่า...เค้าสง่ามากๆ เมื่ออยู่ในธรรมชาติ...
พยายามแล้วได้เเค่นี้เอง...



จามรี หรือที่เค้าเรียกว่า ยัค เป็นญาติกับวัว
พบเห็นได้ทั่วไป(แถวนี้อ่ะนะ)เรียกว่าคนเอามาใช้ประโยชน์ทั้งตัว
ทั้งใช้งานทั้งในแบบใช้เเรง ใช้เนื้อหนังเป็นอาหาร เสื้อผ้า กระเป๋า
และที่ฮิตมากๆ ใช้เป็นพร๊อบถ่ายรูปสำหรับนักท่องเที่ยว ที่อยากจะขี่จามรีสักครั้งในชีวิต





ส่วนมุมนี้คงไม่มีใครมาเสียเงินขอขี่หลัง...



ตัวนี้เเอบไปเห็น...สงสัยเป็นเวลาพักงาน



ภูเขาเเละสายน้ำ...



กลับมาที่เมืองเก่าลี่เจียง...เพื่อไปชมสระมังกรดำ (Heillongtan, Black Dragon Pool) หรือที่รู้จักกันว่า สวนยู้วฉวน (Yuquan)
ตั้งอยู่ในตัวเมืองลี่เจียง ห่างจากตัวเมืองเก่าลี่เจียงไปทางทิศเหนือประมาณ 1 กิโลเมตร



ในที่นี้มีสถาปัตยกรรมหลายรูปแบบเค้าว่า
เป็นแบบที่ผสมผสานวัฒนธรรมของชาวฮั่น ทิเบต และน่าซี เอาไว้ด้วยกัน



น้ำใสมากๆ เห็นปลาว่ายเต็มไปหมด
ใสขนาดที่ว่ากระถางดอกไม้หล่นลงไปจมก้นสระ
มองเห็นเเล้วนึกว่าเค้าปลูกดอกไม้นำ้





บริเวณนี้ถ้าเราส่งเสียงดัง จะมีฟองอากาศผุดขึ้นมาจากพื้นใต้น้ำ
ใครเดินผ่านก็ต้องหยุดเล่น ยิ่งถ้าเป็นเด็กๆ จะอยู่กันนานเลย...





ที่นี่เป็นสวนสาธารณะที่มีผู้คนมาพักผ่อน อ่านหนังสือ มีศาลาดนตรีด้วย
เราว่าที่นี่น่าจะเป็นสวนสาธารณะที่บรรยากาศดีมากๆ เเห่งหนึ่งเลยทีเดียว





ช่วงเวลาที่เหลือของวันนี้คือ เดินเล่นในเมืองเก่าลี่เจียง...



ครอบครัวนี้นั่งอยู่ตรงจตุรัสซีฟาน...เราขอถ่ายรูป เค้าก็อนุญาต...



สาวๆ ทอผ้าโชว์ เป็นภาพที่นึกถึงเพื่อนสาวของเรามากๆ แบบว่า
เพื่อนเราคนหนึ่งอยากทอผ้ามาก...แต่ได้ข่าวว่ามีกี่เป็นของตัวเองเเล้ว



สีสันได้ใจมากๆ...



มีดาวประดับหน้าตึกด้วย...ให้ความรู้สึกว่าการปกครองแบบจีนยังคงอยู่
แม้ว่าหน้าตาจะเปลี่ยนไปมากมาย...จากจุดเริ่มต้นก็ตาม





ผนังบ้าน...สวยเก๋อย่างแรง




ใกล้มืดเเล้ว...ร้านรวงเปิดขายแล้ว


เห็นนั่งเล่นอยู่คนเดียว...หมวยชุดเเดง
น่ารักมากๆ พี่เค้าคงไม่ให้เล่นด้วย...เห็นนั่งนับอะไรอยู่คนเดียว





ร้านรวงบ้านช่องของที่เมืองเก่าลี่เจียงทำให้เรานึกถึง
การ์ตูนของจิปลิมากๆ เค้าประดับไฟทั้งเมือง
เเม้ว่าจะดูหลอกไปหน่อย...แต่สำหรับคนต่างบ้านต่างเมืองอย่างเรา
ก็ตื่นเต้นมากๆอ่ะ...กับเเสงสีของที่นี่



อาหารว่างของที่นี่...ปลาเล็กๆทอด เนื้อเสียบไม้ทอด มันฝรั่งทอด
โรยผงพริกเผ็ดๆ...รสชาติก็เค็ม เผ็ด มัน



งานฝีมือมีมากมาย หลากหลายราคา
สำหรับคนที่ชอบซื้อของและต่อราคาของ ที่นี่ก็คงสวรรค์น้อยๆ



ปิดท้ายบล๊อกนี้ด้วยบาร์ของเมืองเก่าลี่เจียงไว้ก่อน
เพราะว่ายังไม่จบ...การเดินทางครั้งนี้ยังมีต่ออีกค่ะ



ปล.ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันค่ะ
บล๊อกนี้คงเป็นบล๊อกปิดท้ายปลายปี 2552 เพราะว่า...นี้ก็จะหมดปีเเล้ว
ก็ขอถือโอกาสนี้ ขออำนาจสิ่งที่ดีงามทั้งหลายทั้งปวงและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ท่านเคารพนับถือ
จงบันดาลให้ผู้มีอุปการะคุณของกาแฟดำฯ มีความสุขกายและใจ มากมายกันถ้วนหน้าค่ะ...

Create Date : 26 ธันวาคม 2552
Last Update : 8 เมษายน 2558 20:37:49 น.		23 comments
Counter : 1464 Pageviews.
Share Tweet