บางครั้งการคิดถึงใครสักคนจากไกลๆ มันทำให้เรามีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ (CR.ครูสอง)

ใช่เลย การคิดถึงนับจากนี้ก็ไม่รู้หรอกว่า เรียกว่า "รัก"ไหม และสาเหตุเกิดจากความเหงาหรือเปล่า ตัวฉันเองก็ไม่รู้  คนเราที่เห็นหน้ากันไม่กี่ครั้ง หรืออาจไม่เคยเจอกันก็ว่าได้ ยังคิดถึงและมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ  บนเส้นทางประหลาดๆซึ่งไม่น่าจะยากเย็นหากจะเจอกัน แต่ก็ไม่เจอกัน

ฉันจำเป็นต้องอาศัยอยู่ในนนทบุรี จังหวัดที่เกือบจะเล็กที่สุดในประเทศ ไม่

น่าเชื่อว่าคนที่อาสัยอยู่จังหวัดเดียวกัน อำเภอเดียวกัน หรือแค่อำเภอใกล้เคียงจะเจอกันที่แสนยากเย็น เส้นทางติวานนท์ดูเหมือนจะยาวไกลแต่ก็เชื่อมทางระหว่างความคิดถึงให้ฉันต้องเหลียวกลับไปมอง 

-ติวานนท์ ผ่านเรวดี ไปสุดทางตลาดขวัญ ใครสักคนที่ฉันคิดถึงพร้อมๆกับโรงเรียนเดิมสมัยเรียนมัธยม  ก็แค่ซอยเดียวแต่ ยากเหลือเกินที่จะไปถึง

-ติวานนท์ ไปศาลากลาง 3ป้ายรถเมล์ที่ไปยืนมองทีไร ความอบอุ่นก็วิ่งเข้าเต็มหัวใจ

-ติวานนท์ผ่านทานสัมฤทธิ์ สำหรับใครบางคนแค่5-10นาทีก็ถึง แต่สำหรับฉันเหมือนทำหัวใจหล่นที่นี่เสมอ กลับมาเก็บกี่ครั้งก็ไม่เคยครบ

-ติวานนท์สู่สนามบินน้ำความทรงจำมากมายที่จารึกไว้แถววัดตำหนักใต้

-ติวานนท์ สุดทางมุ่งสู่ปากเกร็ด มิตรภาพแสนดีอาศัยตัวหนังสือเป็นตัวเชื่อมโยงให้รักษากันไว้ตลอดไป

บางครั้งนะ ตัวเราเองนี่แหละที่ทำลาย"โอกาส"และ"โชคชะตา"

สิ่งดีๆมากมาย ที่เราเองเป็นฝ่ายละเลย จะโหยหามันอีก ก็ต้องเขกกะบาลเบาๆ ว่าโง่นัก ความคิดฝ่ายเดียวไม่เคยสำคัญกับอีกฝ่ายเลย  ดังนั้น ยิ้มไว้ ก็แค่คิดถึง ไม่ผิด และฉันก็สุขใจ ไม่ทำใครเดือดร้อน.