............ไฮยาโตะกลับมาบ้านอย่างอารมณ์ดีไม่นึกว่าจะต้องมาหัวเสีย เพราะเรื่องของเมีย

“ตายแล้วคุณพราวพรรณนาที่รัก...คุณโอนเงินออกจากบัญชีเป็นล้าน เอาเงินไปทำอะไรมากมายขนาดนี้”

ไฮยาโตะถามอย่างตกอกตกใจ...ค่อนข้างเสียดายเงิน

“โอนเงินเข้าบัญชีคุณนวลลออให้เขาเอาไปใช้ซื้อรถคันใหม่ค่ะ เขาโทรมาขอ... ฉันก็เลยให้ไปใช้มือถือของคุณโทรมาด้วย แถมถ่ายรูปตอนคุณกำลังนอนหลับมาให้ฉันดูด้วย ...นี่ไงคะเขามีหลักฐานแสดงตัวเป็นภรรยาคุณไฮยาโตะ”

ว่าแล้วพราวพรรณนาเปิดรูปที่ถูกส่งเข้ามาในมือถือของเธอ ยื่นให้ไฮยาโตะได้ดู...

“ผมไม่มีอะไรกับเขาแล้วคุณพราวพรรณนาต้องเชื่อผมนะ”

“แต่คุณนอนหลับอย่างเป็นสุขบนเตียงนอนของเขาคงหลังจาก... เสร็จสมอารมณ์หมายแล้วสินะคะ”

พราวพรรณนาแกล้งพูดประชด

ไฮยาโตะต้องพูดอธิบายให้พราวพรรณนาเข้าใจครั้งหลังสุดที่เขาไปหานวลลออนั้นไม่ได้จงใจเจตนาไปด้วยนึกอาลัยอาวรณ์หรืออยากกลับไปคืนดีกันในฐานะแฟนเก่าสักนิด

“เสร็จอะไรกันผมหลับไม่รู้เรื่อง หลังจากเขาให้ผมดื่มน้ำเย็นธรรมดา ๆ ไม่รู้เลยว่าเขาโทรหาคุณผมว่าคุณถูกนวลลออหลอกแล้ว ผมเลิกกับเขาอย่างเด็ดขาด ตั้งแต่ก่อนแต่งงานกับคุณที่ผมไปอยู่ห้องเขาเพราะเขาโทรมาบอกว่าป่วยหนัก ให้ผมช่วยพาเขาไปโรงพยาบาลเพราะเขาไม่มีญาติอยู่ด้วยเลย เขาไปเองไม่ไหว แล้วเขาบอกตัดใจจากผมได้แล้วจะเป็นเพียงเพื่อนกัน ผมถึงไปหาเขาที่นั่น เพื่อจะช่วยพาเขาไปโรงพยาบาลผมไม่ได้ไปเพราะนึกพิศวาสเขาเลย”

“อ้าว...ตายจริง อย่างนี้คงสูญเงินฟรีเป็นล้าน เฮ้อ... แต่ให้ถือเป็นค่าทำขวัญแสดงความรับผิดชอบที่คุณเคยทอดทิ้งเขามาก่อนละกันนะคะ”

“ผมให้เงินเขามาตลอดตอนยังคบกันอยู่ เขาตักตวง... สูบเลือดสูบเนื้อผมไปไม่ใช่น้อยรถที่เสียคันนั้นผมซื้อให้ด้วยเงินสดเมื่อปีก่อนโน้น มันยังใหม่อยู่เลยน่าจะซ่อมมากกว่าซื้อใหม่”

............หลังจากนั้น...คุณอากาเนะได้ทราบข่าว จึงถือโอกาสมาเยี่ยมลูกสะใภ้

“ไฮยาโตะมาเล่าให้ฉันฟังเขาเลิกกับเมียเก็บของเขาอย่างเด็ดขาด แต่เธอดันให้เงินผู้หญิงคนนั้นใช้เงินมากเกินไปโดยเปล่าประโยชน์นะ”

คุณอากาเนะกล่าวตำหนิลูกสะใภ้

“เขาเคยเป็นเมียคุณไฮยาโตะมาก่อนเพราะอย่างนั้นฉันเลยให้เงินไปซื้อรถใหม่”

“ทั้งที่ตัวเธอเองไม่มีรถใช้ส่วนตัวสักคันถ้าเป็นฉัน... เกิดมีเมียเก็บของผัวมาขอเงิน ฉันไม่ให้แน่ แถมจะฆ่ามันด้วยและกับผัว... ฉันจะฉีกอกเขาเป็นชิ้น ๆ เลย แต่เธอทำใจเย็นอยู่ได้ยังไง ไม่โกรธกับไฮยาโตะเลยเป็นไปได้หรือ”

ในฐานะแม่สามีให้นึกสงสัยอย่างจริงจังไม่ใช่เล่นไม่อยากเชื่อว่าลูกสะใภ้จะเป็นแม่พระอะไรได้ถึงขนาดนั้น

“ฉันเชื่อใจคุณไฮยาโตะค่ะเขาบอกเลิกกันแล้ว เป็นแค่เพื่อนกัน”

พราวพรรณนายังคงยืนยันย้ำความเชื่อใจในตัวสามีอย่างภรรยาผู้ประเสริฐแท้

“เธอน่าจะดุเดือดเลือดพล่านกับพวกเมียน้อยเมียเก็บมากกว่านี้เพื่อความสะใจ... แต่เธอช่างเป็นเมียที่เชื่อฟังผัวซะจริง รู้ไหม? เมียแบบเธอนี่ดีเกินไป”

คุณอากาเนะต่อว่าเหตุเพราะลูกสะใภ้ไม่ดุเด็ดเผ็ดมันให้ได้อย่างใจ

............พราวพรรณนามักส่งเมล์คุยกับจันทร์กะพ้อเป็นเพื่อนคนเดียวที่ไว้ใจ เรื่องนี้จึงถูกหยิบยกเล่าสู่กันฟัง

หัวข้อ: พี่เป็นลูกสะใภ้ที่ไม่ได้อย่างใจแม่ผัว

‘พี่เพิ่งรู้ว่าคุณสามีของพี่มีเมียเก็บแต่พี่ไม่ตกใจมาก เพราะพี่สำคัญกว่า เป็นเมียถูกต้องตามกฎหมาย เมื่อวันก่อนเมียเก็บโทรมาขอเงินจะเอาไปซื้อรถคันใหม่ ตอนแรกพี่นึกว่าเพื่อนสาวของคุณไฮยาโตะโทรมาล้อเล่นแต่เขาส่งรูปให้ดู พี่เลยเชื่อ โอนเงินให้เขาไป คุณไฮยาโตะรู้ทีหลัง เสียดายเงินมากแม่ผัวพี่คงเหมือนกัน เลยมาต่อว่าพี่ น่าจะเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นไม่น่าให้เงินหล่อนไป ว่าพี่ดีเกินไป พี่ไม่ได้เถียงแม่ผัวแต่ในใจพี่ไม่นึกเสียดายเงินนั้น ถือว่าไม่ใช่เงินของพี่ ถ้าเขาเอาเงินไปปรนเปรอเมียน้อยเมียเก็บจนกระทั่งหมดเนื้อหมดตัว พี่จะไม่พูดไม่ว่า แต่จะดูอยู่เงียบ ๆ และนึกสมน้ำหน้าสะใจถ้าเขาไม่ซื่อตรงจงรักภักดี ไม่เป็นสามีที่ดี นั่นถือว่าเขาต้องจ่ายค่าตอบแทนที่แสนแพง’

หลังจากนั้นจันทร์กะพ้อตอบเมล์กลับมา

‘ร้ายลึกนะพี่พราวแต่พี่จะลำบาก ถ้าหากสามีพี่สิ้นเนื้อประดาตัว เพราะปรนเปรอเมียน้อยเมียเก็บพี่พราวเองจะไม่ได้ใช้เงินนั้นสักนิด ทั้งที่มีสิทธิ์ในฐานะเมียหลวง’

พราวพรรณนาอ่านเมล์ของจันทร์กะพ้อแล้วตอบกลับไป...

‘พร้อมจะลำบากร่วมทุกข์ร่วมสุขเคียงข้างสามีเสมอหากเขาเหลือแต่ตัวแล้วไม่มีใคร ยังดีกว่ามีเงินมากแล้วมีเมียหลายคนคอยสูบเลือดสูบเนื้อ’

............ความลับบางอย่างรู้แล้วทำลายความรักให้ร้าวรานลงได้ นั่นคือรู้สามีของเรามีคนอื่นที่สำคัญกว่า

หลังเที่ยงวันแล้ว...พราวพรรณนานึกอยากไปเที่ยวเล่นยังแมนชั่นชั้นที่ยี่สิบห้าของสามีจึงตรงไปยังที่นั่นโดยไม่บอกกล่าวใคร เพราะเธอมีสิทธิ์ในฐานะภรรยาเมื่อไปถึงก็พบว่าห้องนั้นไม่ได้ถูกล็อค แสดงว่าต้องมีคนอยู่ นึกเอะใจ! จึงค่อยเดินย่องเข้าไปอย่างเงียบเชียบแล้วแอบดู...

“พี่ทาคุโตะเป็นคนสำคัญยิ่งกว่าใครในชีวิตผมตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไว้ใจพี่ ผมถึงยอมพี่ ห้ามบอกเรื่องระหว่างเราอย่าให้เมียผมรู้เป็นอันขาด ถ้ารักจะมีความสุขอย่างนี้ และอยากอยู่ร่วมกันไปนาน ๆ”

ไฮยาโตะพูดกับทาคุโตะประตูห้องนั้นเปิดแง้มเล็กน้อย พราวพรรณนาแอบมองเห็นทั้งสองนอนกกกอดอยู่บนเตียงด้วยกัน หนำซ้ำไม่ใส่เสื้อผ้าติดกายสักชิ้น!

“อย่ากลัวไปเลยเรื่องของเราจะเป็นความลับตลอดไป ถ้าคุณไฮยาโตะไม่พูด ผมไม่พูด ใครจะไปรู้ผมรักคุณไฮยาโตะ อยากให้คุณน่ารักกับผม ให้ความสุขกับผมบ้าง ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ผมพอใจแล้ว”

ทาคุโตะพูดพลางใช้มือเชยคางไฮยาโตะ ซึ่งนอนอยู่เบื้องล่าง ภายใต้ร่างที่ใหญ่โตกว่าเงยหน้ารับกับจูบ... ซึ่งสัมผัสลงมาเบียดบดบนเรียวปากทั้งสองแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม ...คลอเคล้าเนิ่นนานมือไม้ทาคุโตะลูบคลำไปทั่วร่างอีกฝ่าย ปลุกกระสันให้ซ่านซึ้งถึงใจ

“พี่ทาคุโตะผมเสียว...อ๊า”

ไฮยาโตะครวญเป็นเสียงร้องสนองตอบทาคุโตะ ที่กำลังรุกเร้าด้วยจูบซอกคอ ส่วนมือเปะปะซุกซอน...แทรกเข้าไปในซอกระหว่างโคนขา จับกุมป้วนเปี้ยนลูบ... กำ... คลำคลึงถูกต้องของสงวนจนเจ้าของต้องร้องครางอย่างนั้น

ผู้แอบมองต้องกลั้นสะอื้นไม่ให้เกิดมีเสียงเล็ดลอด เกรงใครได้ยิน

“คุกเข่าสิ”

ทาคุโตะบอกให้ไฮยาโตะทำตามพลิกกายลงนอนคว่ำ คุกเข่าหันหลังให้ ประหนึ่งอยู่ในท่าพร้อมรับ...กับสิ่งที่ทาคุโตะยื่นให้

ถึงตอนนี้...พราวพรรณนาหลับตาปี๋ ไม่อยากเห็นภาพของสองคนบนเตียงนั่น

“อึ๊ก...ค่อยๆ หน่อยซี่พี่ทาคุโตะ”

ไฮยาโตะทำเสียงแหบๆ แบบมีอารมณ์ร่วมอยู่ไม่ใช่น้อย...

พราวพรรณนาจึงลืมตาขึ้นจ้องมองอีกครั้ง เห็นเรือนร่างสามีโยกไหว สะเทือนไปตามแรงกระแทกกระทั้นจากพี่เลี้ยงคนสนิท...แล้วน้ำตาเธอก็ร่วงหยดเผาะ

“คุณไฮยาโตะทำให้พี่มีความสุขสุดๆ พี่รักคุณไฮยาโตะเหลือเกิน”

ทาคุโตะกล่าวชื่นชมอยู่ในอารมณ์สุขสมกับการเริงรัก

...ส่วนภายนอกห้องนั้นพราวพรรณนาไม่อาจทนดูอยู่ต่อไป หันหลังกลับวิ่งหนีออกจากห้องในแมนชั่นนั้น

ไม่มีกะใจจะนอนร่วมเตียงกับสามีนับจากนี้ไป...

............ไฮยาโตะจัดเตรียมอาหารเช้าพร้อมตั้งโต๊ะอย่างที่ทำประจำทุกวัน

ยังคงต้องทานอาหารร่วมกันแต่ความรู้สึกของพราวพรรณนาได้เปลี่ยนไป มีท่าทีหมางเมินไม่แม้กระทั่งจะมองหน้าผู้เป็นสามี แม้เขาจะพูดคุยด้วยเป็นปกติ...

“เมื่อคืนคุณพราวพรรณนาหายไปไหนมาผมต้องนอนคนเดียวทั้งคืน”

“ฉันรู้สึกเป็นหวัดนิดหน่อยไม่อยากให้คุณไฮยาโตะติดหวัด เลยเข้าไปนอนในห้องพักรับรองแขกค่ะ”

“มิน่าล่ะคราวหน้าไม่ต้องออกไปนอนห้องอื่นหรอก ถึงยังไงผมไม่รังเกียจคุณอยู่แล้วผมจะกินยาป้องกันหวัด อยากให้คุณนอนกับผมตลอดคืนนะ เวลาไม่มีคุณให้นอนกอดผมเหงา...”

ไฮยาโตะพูดทำเสียงอ้อน ๆ หากเป็นก่อนหน้านั้น เธอยังคงหลงใหลในตัวเขาไม่สร่างซาหากแต่เวลานี้... เอียนเต็มทน จึงเปลี่ยนเรื่องพูด

“ฉันขอโทษค่ะ เอ่อ...มีเรื่องอยากขออนุญาตคุณไฮยาโตะพอดี”

“เรื่องอะไรหรือคุณพราวพรรณนา”

“ฉันอยากกลับไปจัดการธุระเรื่องเรือนไทยล้านนาที่คุณยกให้ฉันเป็นของหมั้นฉันขออนุญาตกลับไปเมืองไทยสักครึ่งเดือน อยากแวะไปเยี่ยมคนรู้จักที่ถิ่นบ้านเกิดด้วย”

“ผมคงต้องเคลียร์งานแล้วเราจะได้ไปพร้อมกัน รอสักพักหนึ่งได้ไหมครับ”

“ฉันไปตามลำพังได้ค่ะคุณไฮยาโตะไม่ต้องไปด้วยดีกว่า ฉันเกรงใจ ตอนนี้คุณกำลังรุ่ง มีงานยุ่งมาก ทั้งงานเดินแฟชั่นโชว์ทั้งถ่ายแบบถ่ายโฆษณาจะทำให้เสียเวลาเสียรายได้ อย่าสละเวลาอันมีค่ามาสนใจฉันเลยค่ะ”

“พูดอะไรอย่างนั้นคุณเป็นเมียผมไม่ให้สนใจได้ยังไง”

ไฮยาโตะกล่าวในใจเริ่มกังวล เหมือนมีวี่แววว่าภรรยาของตนกำลังมีปัญหาที่เขายังไม่ล่วงรู้...

............พราวพรรณนาส่งเมล์ถึงจันทร์กะพ้อ

หัวข้อ: เหมือนโลกกำลังจะแตกสลาย

‘หากรู้ว่าจะถึงวันสิ้นโลกโลกกำลังจะสลาย แล้วทุกคนต้องตายหมดโลก ยังไม่สะเทือนใจเท่า... รู้ว่าสามีเรามีคนอื่นมันขมขื่นเหลือจะพรรณนาบอกใครได้

พี่กำลังเตรียมตัวกลับเมืองไทยคงได้พบจันทร์กะพ้อที่เรือนไทย ช่วยเตรียมทำความสะอาดจัดห้องนอนให้พี่ด้วยมีเรื่องจะคุยกับจันทร์กะพ้อเยอะแยะไปหมด เอาไว้เจอกันแล้วค่อยคุย’

ส่งเมล์ไปแล้วต้องนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์พราวพรรณนาขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือของบ้าน หลังจากไฮยาโตะไปทำงานของเขาแล้ว

พราวพรรณนาร้องไห้อยู่อย่างนั้น...นานนับชั่วโมง จึงโทรหาเดนิส

“ฉันอยากเจอคุณเหลือเกิน...เดนิส คุณพอมีเวลาว่างให้ฉันไหม”

“สำหรับคุณพราวพรรณนาผมว่างเสมอ ต่อให้ไม่ว่าง ยังไงผมจะต้องให้คุณมาเป็นที่หนึ่งเสมอ”

เดนิสยังคงกล่าวคำหวานทำให้พราวพรรณนาชุ่มชื่นใจขึ้นได้เล็กน้อย

“ฉันคิดถึงคุณค่ะเดนิสอยู่ที่นี่ฉันไม่มีความสุขเลย เหมือนตกนรก ช่วยฉันด้วยเถิดค่ะเดนิสฉันไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร มันอึดอัดลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก”

พราวพรรณนารำพึงรำพันเสียงเครือเป็นใครได้ฟังคงพอเดาได้ เธอกำลังร้องไห้...

“มีอะไรบอกผมได้ครับผมเองอยากเจอคุณพราวพรรณนาเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นกลางวันนี้มาทานข้าวกลางวันด้วยกันที่ร้านอาหารแถวใกล้บริษัทนี่ดีไหมครับ”

“ตกลงค่ะกลางวันนี้เจอกัน มาตามลำพังนะคะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะเจอคนอื่น”

............เดนิสถือโอกาสนัดหมายใจเขานั้นอยากเจอเธอตามลำพังอยู่แล้วแล้วทั้งสองคนก็ได้มานั่งทานอาหารกลางวันในร้านอาหารไม่ห่างจากที่ทำงานนัก

“ฉันเบื่อบ้านเบื่อสามี”

พราวพรรณนาระบายออกเป็นคำพูดด้วยความอัดอั้นตันใจกับปัญหาใหญ่ในครอบครัว เท่าที่นึกได้คืออดีตคนเคยรัก...

“มิน่าถึงนัดผมมาแก้เหงาเขาทำอะไรให้คุณพราวพรรณนาเบื่อหรือครับ”

“เปล่าค่ะ”

พราวพรรณนาตอบสั้นๆ ไม่อาจเอ่ยปากบอกเล่ากับใคร เธอแค่ต้องการเพื่อนคุย

“ถ้าผู้หญิงพูดว่า...เปล่า แปลว่าเธอมีเรื่องมากมายที่ไม่อาจบอกใคร”

เดนิสสันนิษฐานได้ถูกต้อง

“ฉันนัดเดนิสมาเพราะฉันจะไปเยี่ยมบ้านเกิดที่เมืองไทย ว่าจะซื้อของมาฝากเดนิสด้วยอยากได้อะไรจากเมืองไทยบอกฉันได้นะคะ ฉันไปคนเดียว คุณไฮยาโตะไม่ได้ไปด้วยไม่ต้องเกรงใจค่ะ”

“ท่าทางคงจะมีปัญหากันจริงๆ ซะแล้ว เพิ่งแต่งงานกันไปไม่กี่เดือนเอง ไว้ใจผมได้นะครับถ้าอยากเล่าอะไรให้ผมรับฟัง ผมจะไม่เอาไปเล่าต่อ”

“ฉันกับเขาอาจจะไปกันไม่รอด”

“คุณพราวพรรณนาคงอยากจะหย่าใช่ไหมครับ”

“ช่างเถอะค่ะอย่าใส่ใจเรื่องของฉันเลย”

“ผมใส่ใจคุณพราวพรรณนาถึงจะแต่งงานไปแล้ว แต่ผมยังไม่ลืมคุณ ถ้าคุณหย่ากับเขาเมื่อไหร่โปรดนึกถึงผมเป็นคนแรก ผมพร้อมจะแต่งงานกับคุณ”

“ขอบคุณที่ยังไม่ลืมฉัน”

พราวพรรณนากุมมือของเดนิสไว้เดนิสจึงกุมมือเธอ เป็นการตอบรับอย่างอบอุ่นเช่นกัน

ระหว่างกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่สองต่อสองนั้นต่างคนไม่สนใจใครอื่นจะมาเห็น

“อุ้ย...”

อายาโกะอุทานเมื่อร่างเธอชนกับแผ่นหลังของพี่ชาย ซึ่งจู่ ๆ หยุดยืนกะทันหันขณะกำลังเดินเข้าในร้านอาหาร

“เราไปทานร้านอื่นกันเถอะ”

ไทสุเกะบอกน้องสาวแล้วหันหลังกลับออกจากร้านแห่งนี้ทันที

.