............ในแมนชั่นหรูของไฮยาโตะเขากำลังเคร่งเครียดกับคำสั่งจากคุณเคนทาโร่ จึงปรึกษากับทาคุโตะ

“ฉันยังหนุ่มวัยรุ่นอยู่เลยไม่อยากมีพันธะให้เป็นภาระต้องรับผิดชอบ ยังไม่อยากแต่งงาน แต่พ่อทำท่าจะบังคับแถมจะต้องเอาบ้านเรือนไทยที่ฉันรักไปเป็นของหมั้นด้วยฉันไม่อยากให้ใครมาร่วมเป็นเจ้าของ”

“แล้วคุณไฮยาโตะจะทำอย่างไรถ้าคุณพ่อต้องการให้แต่งงานจริง”

“วันดูตัวผู้หญิงคนนั้นฉันจะแผลงฤทธิ์ทำให้เจ้าหล่อนค่อย ๆ ขยาดฉัน แล้วล่าถอยไปเอง”

“แต่ผมว่า...ถ้าคุณท่านตั้งใจจะให้คุณไฮยาโตะแต่งงานแน่ ๆคงจะหาผู้หญิงคนใหม่มาให้ดูตัวต่อไปอีก”

“เรื่องนั้นไว้ค่อยว่ากันทีหลังสำหรับรายนี้... ฉันต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อน”

ไฮยาโตะบอกกับทาคุโตะซึ่งเป็นพี่เลี้ยงคนสนิทที่เขาไว้วางใจตลอดชีวิตที่ผ่านมา...

“สักวันคุณไฮยาโตะต้องแต่งงานช้าเร็วยังไงต้องมีวันนั้น ผมว่า...”

“พี่ทาคุโตะจะว่ายังไง”

“รอดูผู้หญิงคนที่คุณท่านหาให้ถ้าหล่อนเป็นคนว่าง่าย น่าจะพูดคุยกันได้ผมเชื่อว่าคุณท่านต้องหาผู้หญิงที่เหมาะสมกับคุณไฮยาโตะ ยังดีกว่าคบนวลลออแม่จอมตื๊อขี้งกเห็นแก่เงินนั่น”

ทาคุโตะแนะนำตามความนึกคิดของเขาเขาอยากให้นวลลออซึ่งเป็นปัญหาหนักอกได้ออกไปให้พ้นทางชีวิตของไฮยาโตะ และคิดว่ายังดีกว่าปล่อยให้ไฮยาโตะคบผู้หญิงตามใจชอบแล้วมักจะไปหลงผู้หญิง จนลืมหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง

“แต่ผมชอบนวลลออมากกว่าผู้หญิงที่พ่อหาให้ผมยังไม่อยากแต่งงานตอนนี้”

นั่นล่ะที่ทาคุโตะไม่ต้องการเลยอยากให้ไฮยาโตะเลิกกับนวลลออเป็นที่สุด

............ไฮยาโตะสั่งตัดเสื้อร้านเดียวกันกับมารดาของเขาเพื่อเตรียมไว้ใส่ในวันดูตัวว่าที่เจ้าสาว

“เอาแน่เหรอไฮยาโตะเสื้อขาดกะรุ่งกะริ่งนั่นจะใส่ไปในวันดูตัว ว่าที่เจ้าสาวคงรับไม่ได้แน่แม่ว่าเปลี่ยนเถิด”

คุณอากาเนะผู้เป็นมารดากล่าวทักท้วงบุตรชายคนเล็ก

“แบบนี้แหละดีแล้วผมอุตส่าห์ให้เขาแซกริมรอยขาดทั้งหมดนี่ กว่าจะแล้วเสร็จนานเป็นสัปดาห์ขาดขนาดนี้เป็นศิลปะทำยากมากนะแม่”

“พ่อนะเขาอยากให้ไฮยาโตะแต่งงานกับคนนี้แต่แม่ดูท่าลูกคงไม่อยากแต่งงานด้วย เฮ้อ... น่าเสียดายแม่เห็นด้วยกับพ่อว่าเหมาะสมกันดี สาวชาวไทยคนนี้สวยเอามาก ๆ ลูกเปลี่ยนใจไม่ชอบสาวไทยแล้วหรือ”

คุณอากาเนะว่าบ่นปนทอดถอนใจ

ไฮยาโตะซึ่งไม่เคยรู้มาก่อนถึงกับหูผึ่งตื่นตาตื่นใจกระตือรือร้น เกิดอยากรู้จักสาวคนดังกล่าวขึ้นมาทันที

“แม่เคยเห็นผู้หญิงที่พ่อหาให้ผมแล้วเหรอบอกผมหน่อยสิ เธอชื่ออะไร มีรูปถ่ายให้ดูไหม พ่อเอาแต่ปิดเงียบ ไม่ยอมบอกอะไรผมเลย”

“แม่ไม่มีรูปให้ดูหรอกพ่อของลูกเขาเก็บไว้เอง ส่วนชื่อ... โอ๊ย... ชื่อยาว”

“ผู้หญิงชื่ออะไรอย่างนั้น”

“ไม่ใช่ชื่อนั้นแม่จำชื่อไม่ค่อยได้แล้วขอนึกก่อน รู้สึกพ่อของลูกบอกว่าชื่อ... พราวพรรณนา”

“หือ?...พราวพรรณนา”

ไฮยาโตะเอ่ยทวนชื่อนั้นซ้ำซึ่งจำได้ขึ้นใจสงสัยว่าจะเป็นสาวไทยคนเดียวกับที่ใจใฝ่ฝันถึง และกำลังตามหาอยู่เช่นกันใช่หรือไม่?

............ก่อนวันดูตัว

“ปฏิเสธไปเลยถ้าไม่อยากแต่งงานกับเขาจริง ๆ ชีวิตเป็นของเรา อย่าฝืนใจทนทุกข์อยู่ไปอย่างไร้ความสุข เงินทองพอช่วยกันทำมาหาได้ ตอนนี้ผมมีเงินยี่สิบกว่าล้านถ้าหากเราสองคนแต่งงานกัน ต่อไปในอนาคตขยันทำงานทำเงิน ค่อยซื้อบ้านหลังเก่านั้นคืนมาน่าจะได้”

เดนิสบอกกับพราวพรรณนา

“ที่บ้านพี่มีเงินสามสิบกว่าล้านถ้าหากพราวพรรณนาไม่แต่งงานกับเดนิส ไม่แต่งงานกับคนนั้นด้วย พี่ให้ยืมเงินแบบไม่คิดดอกเบี้ย”

ไทสุเกะบอกพราวพรรณนาเสนอความช่วยเหลือ

“นี่พราวพรรณนาพี่ไทสุเกะมีเงินมากกว่าเดนิส แค่หาเงินเพิ่มอีกสิบกว่าล้าน น่าจะซื้อบ้านหลังนั้นคืนมาได้ไม่ต้องแต่งงานเพื่อให้ได้บ้านหลังนั้นกลับคืนหรอก ไม่รักอย่าแต่ง ต้องแต่งกับคนที่รักเราสิ”

อายาโกะช่วยพูดหาทางออกให้พราวพรรณนาสบายใจ

“จริงอย่างอายาโกะพูดไม่รักอย่าแต่ง ต้องแต่งกับคนรัก ตัวเงินนั้นไม่สำคัญเท่าไหร่ ใครจะมีมากกว่าใครผมว่าคุณพราวพรรณนาอย่าเอาเงินคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักของคุณดีกว่าคุณกับผมเป็นแฟนกัน อย่าลืมนะครับ คนอื่นไม่เกี่ยว”

เดนิสปรายตามองไทสุเกะจงใจแฝงความหมายให้เข้าใจว่าไทสุเกะเป็นคนอื่นในสายตาพราวพรรณนา

“พี่ไทสุเกะมัวเฉยอยู่ได้เมื่อไหร่จะบอกความในใจ พี่ไม่ใช่คนอื่นสำหรับพราวพรรณนา”

อายาโกะแอบกระซิบกระซาบใช้ศอกกระทุ้งสีข้างพี่ชายตน

“จริงอย่างเดนิสพูดถ้าเราสองคนช่วยกันทำมาหาได้ ค่อยกลับไปซื้อบ้านหลังนั้นคืนมาถ้าอย่างนั้นฉันจะปฏิเสธเขา จะเชิดใส่ให้ดู เงินทองไม่กี่สิบล้านคนมีปัญญาอย่างพวกเรา ต้องสามารถหามาได้ในอนาคตแน่นอน”

พราวพรรณนากล่าวมีความมั่นใจในตัวเองเพิ่มมากขึ้น

............พราวพรรณนาใส่เสื้อคลุมทับเสื้อตัวในสายเดี่ยวผ้าระบายบางพลิ้วโชว์อกร่องรำไร กระโปรงสั้นจู๋สีชมพูหวานเสริมชายลูกไม้โปร่งทำให้ดูเซ็กซี่ซึ่งเป็นชุดขัดใจคุณแม่เจ้าระเบียบเรียบร้อย แต่ผู้เป็นพ่อทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ไม่ว่ากล่าวประการใด

เธอนึกวาดมโนภาพไว้ตั้งใจจะยั่ว... ให้คู่ดูตัวเห็นความสวยเซ็กซี่ของเธอ แล้วเชิดใส่พูดปฏิเสธ

‘ฉันยังไม่อยากแต่งงานแบบคลุมถุงชน’

แต่พอไปถึงสถานที่นัดดูตัวทุกอย่างกลับไม่เป็นไปดังคาดหมาย...

ณภัตตาคารอายูคาว่าในโซนธรรมดา แบบไม่มีที่กั้นเป็นพาร์ทิชั่นเหมือนโซนวีไอพีจึงมองเห็นได้โล่งโปร่งตา คนที่นัดหมายกันนั่งอยู่ตรงโต๊ะกระจกสีชา ข้างหน้าต่างกระจกกรอบสีขาวสูงจรดเพดาน

“โน่น... คุณเคนทาโร่หันมากวักมือนั่งอยู่ตรงนั้น”

คุณเกียรติพรรดิ์มองเห็นก่อนจึงบอกลูกสาว

“คุณเคนทาโร่มาเกี่ยวอะไรด้วยคะพ่อ”

“ต้องเกี่ยวแน่นอนเพราะลูกชายของเขาคือคู่ดูตัวของลูกยังไงล่ะ”

“อ๋อ...อย่างนั้นเอง”

พราวพรรณนาไม่เคยเห็นหน้าลูกชายคุณเคนทาโร่จึงยังไม่รู้หน้าตาเป็นเช่นไรอยู่ดี

‘ว้าว...ผู้ชายหุ่นเท่ห์ แต่งตัวเซ็กซี่มีสไตล์’

พราวพรรณนานึกในใจเมื่อเดินเข้ามายังโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่แค่เห็นเพียงแผ่นหลังของชายหนุ่มเท่านั้น ...ยังไม่ทันได้เห็นหน้าจนกระทั่งได้ลงนั่งฝั่งตรงข้าม ถึงกับตกตะลึง... แทบลมจับ!

“รู้จักกับคุณไฮยาโตะลูกชายคุณเคนทาโร่สิ พราวพรรณนา...”

คุณเกียรติพรรดิ์เอ่ยแนะนำกับลูกสาว

ซึ่งพราวพรรณนายังตกตะลึงจึงได้สติ... เอ่ยทักทายอย่างร้อน ๆ หนาว ๆ เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจำเธอได้หรือไม่ได้

“สวัสดีค่ะฉัน... พราวพรรณนา ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

ไฮยาโตะเลิกคิ้วเบิกตาโตจ้องมองเป๋งจำเธอได้ทันทีว่าเป็นคนเดียวกับที่เขาเฝ้าค้นหาแต่นึกขึ้นได้ว่าควรสงวนท่าทีให้ดูดี จึงเพียงพูดสั้น ๆ วางมาดเป็นคนสุขุมไม่ค่อยช่างพูด เอาแต่จ้องมองเธอตั้งแต่ใบหน้าถึงการแต่งกายของเธอที่เซ็กซี่มากโข

“สวัสดีครับผม... ไฮยาโตะ ยินดีที่รู้จักเช่นกันครับ”

ถึงตอนนี้พราวพรรณนาให้นึกอยากจะนำเสื้อคลุมที่เพิ่งถอดออกเมื่อสักครู่นำมาสวมใส่ให้มิดชิด ปิดให้หมดทุกส่วนที่มันวอบ ๆ แวม ๆ อันล่อตาล่อใจชายหนุ่มตรงหน้า

“ไฮยาโตะลูกชายลุงปีนี้อายุยี่สิบห้าเป็นนายแบบ ทั้งหน้าหล่อ หุ่นดี หนูพราวพรรณนาเห็นอย่างที่ลุงว่าไหม”

คุณเคนจิโร่ออกจะภูมิใจมีลูกชายหล่อจึงอวดอ้างได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

“ค่ะ...หล่อค่ะ”

พราวพรรณนาตอบอ้อมแอ้มสบประสานสายตากับเขา ซึ่งมองจ้องมาทำตาเจ้าชู้ให้ ประกอบกับใจนึกไปถึงเรื่องราวหนหลัง

‘เป็นของผมเถิดนะ...’

ตอนที่เขาพยายามปลุกปล้ำเธอเสียงของเขาเข้ามาฝังอยู่ในจิตสำนึก ...ให้รู้สึกหวั่นหวาดทั้งกลัวและตื่นเต้นเป็นยิ่งนัก

“คุณพราวพรรณนาสวยมากครับที่เขาว่ากันว่าผู้หญิงไทย สวย... อ่อนหวาน... น่ารัก... ช่างเอาใจ...ผมเห็นจริงด้วยครับ”

เรียวปากอิ่มยิ้มเก๋เจรจาใช้คารมชมสาวสวย จงใจหว่านเสน่ห์น้ำคำให้ชวนฟัง

ยังผลให้ถูกใจสาวสวยตรงหน้า ซึ่งเธอเสหลบสายตาแบบว่าเขินเอียงอาย

ส่วนคุณเกียรติพรรดิ์ยิ้มเป็นปลื้มกับคุณเคนจิโร่ดีใจที่ลูกสาวตนมีแววขายออกแต่หัววัน รับประกันไม่ขึ้นคานค้างแรมข้ามปีเป็นที่แน่แท้

“หึ...หึ... ท่าทางไฮยาโตะคงถูกใจหนูพราวพรรณนา โล่งอก...คงไม่เรียกว่าถูกบังคับให้แต่งงานใช่ไหมลูกพ่อ”

คุณเคนทาโร่พูดกลั้วหัวเราะแบบอารมณ์ดียิ้มอิ่มอกอิ่มใจในการมีช่วยให้ลูกชายได้เจอคนที่ถูกใจ

“ครับ...แต่งงานเร็วสุดได้เมื่อไหร่ครับ”

ปากถามไปแต่สายตาไฮยาโตะเอาแต่จ้องพราวพรรณนาไม่วางตา

ส่วนตัวพราวพรรณนาได้แต่ก้มหน้างุดทั้งกลัวทั้งเขินอาย... ที่เคยตั้งใจไว้ว่าจะเชิดหน้าตอบปฏิเสธกลับทำไม่ได้ดังใจนึกเสียแล้ว

............ไฮยาโตะเชื้อเชิญพราวพรรณนาพร้อมด้วยบรรดาเพื่อน ๆ ของเธอ ให้ไปที่บ้านหลังใหญ่อันเป็นคฤหาสน์แบบญี่ปุ่นเก่าแก่ของตระกูลมัทสึมูระ เพื่อร่วมงานปาร์ตี้ที่ถูกจัดขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเธอโดยเฉพาะนั่นเอง

“เหลือเชื่อชะมัดคู่ดูตัวเธอที่แท้คือคุณไฮยาโตะนี่เอง เธอกำลังจะได้แต่งงานกับคุณไฮยาโตะ จริง ๆนะเหรอ”

ฮานาเมระทั้งที่รู้จักทั้งสองฝ่ายดียังอดจะถามไม่ได้ด้วยคาดไม่ถึง

“เธอสองคนต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะฉันไม่ได้รัก ฉันต้องปฏิเสธเขาให้ได้ ก่อนเรื่องมันจะบานปลายไปใหญ่โต”

พราวพรรณนาพยายามจะย้ำในจุดยืนของเธอ

“เขาว่าอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องที่เคยเจอเธอตอนเป็นนักร้องแล้วตอนนั้นมีเรื่องกัน เขายังจำได้ใช่ไหม”

อายาโกะถามพราวพรรณนาด้วยความอยากรู้

“ฉันว่าเขาจำได้นะแต่เขาเงียบมากไม่ค่อยพูด ฉันเลยเดาใจเขาไม่ออก รู้แต่ว่าเขาอยากแต่งงานกับฉันให้ได้”

“ฉันเคยคิดว่าเขาเหมือนผู้ชายเจ้าชู้ทั่วไปคงไม่รักใครจริงจัง แต่พอเขาบอกชอบผู้หญิงไทย เมื่อนึกทบทวนดู... เขาไม่เคยจีบผู้หญิงชาติเดียวกันเลยฉันถึงคิดว่าบางทีผู้ชายอย่างเขาอาจไม่ได้เจ้าชู้อะไรมากมาย”

ฮานาเมระบอกกับพราวพรรณนาและอายาโกะนั่นนับเป็นสัญญาณที่ดีหากจะเกิดการแต่งงานต่อไปในอนาคต

............บ้านใหญ่ของตระกูลมัทสึมูระสนต้นใหญ่ยืนเรียงรายเป็นแถวลำต้นสูงตะหง่านส่งเสริมให้บ้านทรงญี่ปุ่นโบราณดูขลังอลังการ สถานที่จัดงานปาร์ตี้คือบริเวณลานโล่งด้านหลังบ้านซึ่งถูกจัดทำเป็นเวทีแสดงดนตรี มีเครื่องดนตรีตั้งอยู่พร้อม ทั้งคีย์บอร์ด กีตาร์เบส กลองและไมโครโฟน

“ต่อไปขอเชิญรับฟังรับชมคุณไฮยาโตะและผองเพื่อน จะทั้งร้องทั้งเต้น ในเพลงรักที่เขาตั้งใจมอบให้แด่...คุณพราวพรรณนา”

พิธีกรประกาศเกริ่นนำหลังจากพวกนักดนตรีเดินเข้ามา ประจำตำแหน่งของตนเรียบร้อย สาว ๆทั้งสามคนต่างพากันซุบซิบ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ท่าทางคุณไฮยาโตะของเธอเป็นคนโรแมนติก ...แบบใช้ได้เลย”

ฮานาเมระกล่าวชื่นชมกับพราวพรรณนา

สักครู่ดนตรีขึ้นอินโทร...เพลงค่อนข้างเร็ว นักร้องนักเต้นทั้งหมดห้าคน มีไฮยาโตะร้องนำและเต้นอยู่ตรงกลางสักครู่เต้นสลับที่กันให้ได้ดูอย่างเพลิดเพลิน เสียงของเขาไม่จัดว่าไพเราะเลิศเลอแต่ลีลานี่สิ...

“ว้าว...ท่าทางอย่างกับไอด้อล... ตอนออกคอนเสิร์ตอย่างไรอย่างนั้น กรี๊ด...โชว์ซิกแพ็กหน้าท้องไร้ไขมัน หุ่นดีชะมัด สมเป็นนายแบบเนอะ ...ว่าไหม?”

ฮานาเมระกระแซะถามพลางใช้ศอกสะกิดพราวพรรณนา

เพียงชายหนุ่มเต้นยกแขนขึ้นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมนั้นปล่อยชายไม่ติดกระดุม เปิดเผยให้เห็นหน้าท้อง... ที่แบนราบแลเกลี้ยงเกลาค่อนข้างขาวเนียนชวนมอง

“ยัง...เพลงยังไม่จบ ดูไปก่อน...”

เธอตอบดวงตาจับจ้อง... มองอย่างไม่กระพริบ แทบลืมหายใจด้วยความตื่นตาตื่นใจไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย

ช่วงโซโล่ไฮยาโตะเต้นอยู่ริมแล้วสลับตำแหน่งไปมา ทั้งโยกทั้งส่าย...

เล่นเอาคนมองอย่างพราวพรรณนาต้องขยับกายพลิกซ้ายพลิกขวานั่งไม่ติด ไม่มีคำใดบรรยายได้ยิ่งไปกว่า... เร้าใจ... ให้เกิดรู้สึกพิศวาสในตัวเขา

“กรี๊ด...เลือดกำเดาพุ่ง คุณไฮยาโตะกระชากเสื้อออก”

อายาโกะทำเสียงกรี๊ดกร๊าดบรรยายทั้งที่นั่งมองตาตั้งอยู่พร้อมหน้ากันทั้งสามสาว

“ว้าว...อกเป็นอก แขนกล้ามเป็นมัด หุ่นฟิตแอนด์เฟิร์ม แบบฉบับสามีในฝันฉันเลยนี่พราวพรรณนาถ้าเธอไม่เอา ยกให้ฉันนะ อ๊าย... เต้นยั่ว... น่าจับทำผัวนัก”

ฮานาเมระพูดจาเปิดเผยจนพราวพรรณนาไม่รู้จะวางสีหน้าอย่างไร อาย...

“ฮานาเมระพูดทะลึ่งเกินไปแล้วรักษาภาพกุลสตรีหน่อย”

พราวพรรณนากล่าวเตือนเพื่อนทั้งที่ในหัวใจตนเต้นตึกตั่ก รัก... ไม่รัก... ชักสับสน เป็นเพราะท่าเต้นเซ็กซี่ที่ยั่วใจของไฮยาโตะละลายใจสาวพราวพรรณนา ตรึงสายตาตรึงติดใจ

‘ใจ...เปลี่ยนไป ทั้งที่ตั้งใจมาปฏิเสธเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่พอได้มาเห็น...สักเปอร์เซ็นต์ไม่มีเหลือคำว่าปฏิเสธ’

เมื่อเพลงจบ...ไฮยาโตะกล่าว

“มินิคอนเสิร์ตนี้ผมกับเพื่อนนักดนตรีร่วมซ้อมกันเพราะทุกคนเอาใจช่วยผม ลุ้นให้สมหวังในความรัก แต่ความรักของผมจะสมหวังหรือไม่เธอที่ผมรักเท่านั้นคือผู้ตัดสิน ผมทำเต็มที่อย่างดีที่สุดแล้วทุ่มเทให้หมดทั้งตัวทั้งหัวใจ หวังว่าเธอคงจะเมตตารับรัก ...จากผู้ชายรักเดียวใจเดียวอย่างผม”

จากนั้นไฮยาโตะเดินลงจากเวทีพร้อมหยิบกุหลาบแดงดอกใหญ่ดอกเดียวถือไว้ในมือ เดินตรงเข้ามายังที่พราวพรรณนานั่งอยู่ได้มองจ้องตากันตรง ๆ

“ผมรักคุณพราวพรรณนา... แต่งงานกับผมนะครับ”

“คุณให้ฉันได้ทั้งตัว... ทั้งหัวใจ... จริงหรือคะ”

คำถามเน้นย้ำกล่าวอย่างช้าๆ ชัด ๆ นั้นถูกกล่าวออกมาจากปากสาวสวยที่ตอนนี้มีน้ำตาชื้นขึ้นขอบตาด้วยความปลื้มใจเป็นล้นพ้น

“จริงแน่นอนครับผมพร้อมจะให้ทั้งตัว... ทั้งหัวใจ...”

ไฮยาโตะตอบรับพร้อมกับส่งกุหลาบสีแดงแห่งรักให้แด่เธอ

พราวพรรณนายอมรับกุหลาบงามความปรารถนาในหัวใจตลอดมา... คือต้องการคนรักที่ทุ่มเทให้ทั้งตัวทั้งหัวใจวันนี้ได้ค้นพบความใฝ่ฝันบรรจบครบทั้งรักทั้งใคร่เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ได้ใจเธอไป เชื่อว่าเขาคงทำให้หลงใหลคลั่งไคล้ได้ไม่มีวันจืดจาง

‘เราสองคนคงหลอมรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้ตลอดไป...’

“ตกลงค่ะฉันจะแต่งงานกับคุณไฮยาโตะ”

นึกแล้วพราวพรรณนาจึงตอบรับกับคำขอแต่งงาน

ไฮยาโตะนำแหวนเพชรมาสวมให้ในนิ้วนางข้างซ้ายของพราวพรรณนา

“ผมชอบแววตาคุณที่มองผมตอนนี้ผมเป็นที่รักที่ต้องการของคุณ...”

ไฮยาโตะกล่าวพลางกุมมือน้อยนุ่มนิ่มนั้นขึ้นมาจุมพิตเพียงแผ่ว จ้องมองตากันอย่างแสนรักใคร่ดื่มด่ำฉ่ำหวาน... ปานจะกลืนกินได้ฉะนั้น

............ในห้องผู้จัดการฝ่ายโฆษณาประชาสัมพันธ์มีชายหนุ่มอกหักนั่งในห้องสองคน

“พราวพรรณนา...ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้”

ไทสุเกะเอ่ยแล้วนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง หลังรู้เรื่องการรับหมั้นไฮยาโตะและจะแต่งงานเร่งด่วนภายในไม่เกินหนึ่งเดือน

“เป็นอะไรหรือเปล่าพี่ไทสุเกะ”

อายาโกะผู้ให้ข่าวกล่าวด้วยความห่วงใยเธอเข้าใจความรู้สึกของพี่ชาย แต่อับจนคำพูด แม้อยากกล่าวคำปลอบใจ

ปฏิกิริยาตรงกันข้ามกับอีกคนหนึ่งเดนิสคิดไม่ถึง จึงไม่ได้เตรียมใจยอมรับ

“อ้ากกก...ไหนว่าจะปฏิเสธการแต่งงาน พราวพรรณนาทำไมทำอย่างนี้ หลงรักไฮยาโตะนั่น?เป็นไปได้เหรอ ไหนว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน”

เดนิสทั้งโอดครวญและโวยวาย

อายาโกะซึ่งรู้เรื่องราวตั้งแต่ตอนพราวพรรณนาไปเป็นนักร้องจึงบอกกับไทสุเกะ

“คุณไฮยาโตะคือ...คนที่พี่ไทสุเกะเคยชกหน้าฐานล่วงละเมิดพราวพรรณนาตอนไปเป็นนักร้องเขาพยายามสืบหาตัวพราวพรรณนา แต่ไม่พบเจอ พอมาเจออีกทีกลับกลายเป็นคนกันเองที่แท้เป็นเจ้าสาวที่พ่อเขาหาให้นั่นเอง”

“นี่มันเรื่องบังเอิญจริงหรือ?ไม่น่าเป็นไปได้ ...เหมือนเป็นเนื้อคู่ แม้ไม่เรียกร้อง ช้าหรือเร็ว...ยังไงคงต้องได้พบเจอ พี่ทำใจได้ไม่คิดมาก ถ้าหากเขา... เนื้อคู่กัน”

ไทสุเกะพูดเนิบนาบท่าทางหงอยอ้อยสร้อยอย่างคนปลงตก

“ทำใจไม่ได้เว้ยพราวพรรณนาหรือรักมัน ถูกผู้ใหญ่บังคับแหง ๆ คอยดูไปเถอะ ไม่นานได้หย่ากันแน่ฉันนี่ล่ะจะรอวันเธอหย่า คนที่สมควรได้แต่งงานกับพราวพรรณนาคือฉันต่างหาก รักกันมาตั้งนาน...ฉันไม่ตัดใจหรอก”

เดนิสเหมือนจะแช่งกลายๆ กล่าวอย่างเสียดายความสัมพันธ์ที่ผ่านมา...

.