............ในตอนเย็นหลังเลิกงานพราวพรรณนานัดไทสุเกะและอายาโกะ ที่ภัตตาคารอายูคาว่า

“พี่ไทสุเกะเป็นไรไปทำไมเงียบจัง ไม่ค่อยคุยเลย”

พราวพรรณนาต้องกลายเป็นฝ่ายถามก่อน

“ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่มีสามีมาด้วยหรือ”

ไทสุเกะถามอย่างเย็นชา

“คุณไฮยาโตะมีงานเดินแฟชั่นในตอนเย็นคืนนี้คงกลับบ้านดึก ฉันอยู่บ้านว่าง ๆ เบื่อ ๆ เลยออกมาเจอเพื่อนดีกว่า”

“สามีไปทำงานนอกบ้านเลี้ยงดูภรรยาให้อยู่บ้านสุขสบาย แต่ภรรยากลับไปนัดทานข้าวกับชายอื่นทำแบบนี้มันดีหรือ? พราวพรรณนา...”

ไทสุเกะถามแกมประชดใครฟังยังเข้าใจว่าเป็นคำตำหนิ

“หึ... หึ...อะไรกัน ฉันไม่ได้นัดพี่ไทสุเกะตามลำพังสักหน่อย มีทั้งอายาโกะกับฮานาเมระอยู่ที่นี่ด้วย”

พราวพรรณนาหัวเราะเบาๆ ไม่ถือโทษโกรธพี่ชายของเพื่อน เพราะเป็นคนสนิทกัน

“ไม่ได้หมายถึงตัวพี่แต่หมายถึงเดนิส หรือเธอจะโกหกว่าไม่จริง พี่เห็นนั่งกุมมือกันด้วยเหมาะสมแล้วหรือที่ทำแบบนั้น”

ไทสุเกะว่าเมื่อนั้นเพื่อนสาวทั้งสองจ้องมองพราวพรรณนาเป็นตาเดียว

“เดนิสเขายังรักฉันเหมือนเดินเขาบอก... พร้อมจะแต่งงานกับฉัน ถ้าหากฉันหย่า”

“เขาคิดอย่างนั้นมันห้ามความคิดเขาไม่ได้ แต่เธอน่าจะนึกถึงสถานะตัวเองที่มันไม่โสดแล้วมาทำอะไรลับหลังสามี ไม่เหมาะไม่ควร”

“ถึงจะไม่เหมาะไม่ควรยังไงแต่ฉันไม่เคยนอกใจไปนอนกับผู้ชายอื่นแน่”

“ฉันเชื่อใจพราวพรรณนาไม่นอกใจสามีตัวเองแน่ แต่ทำไม?... พี่ไทสุเกะทำเหมือนโกรธอย่างนี้ล่ะ”

“อืม...จริงด้วย เหมือนหึงหวงแทนสามีเขาอย่างนั้นล่ะ”

ฮานาเมระและอายาโกะพูดกับไทสุเกะเขาจึงรู้ตัวเอง แล้วลดท่าทีแข็ง ๆ ลงไป

“พวกเธอนี่พูดบ้าๆ เรื่องอะไรพี่ต้องไปหึงหวงเมียคนอื่น”

“ฉันจะกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดที่เมืองไทยสักครึ่งเดือน... ว่าจะซื้อของฝากมาให้ เลยอยากถามว่าใครอยากได้อะไรกันบ้าง”

พราวพรรณนาเปลี่ยนบรรยากาศการพูดคุยไม่สร้างความตึงเครียด

“โอ้โฮ... ไปตั้งครึ่งเดือนคุณไฮยาโตะเขาไปด้วยได้เหรอ ท่าทางเขางานเยอะนะ”

ฮานาเมระถาม

“เขาไม่ว่างไปด้วยฉันไปคนเดียวได้”

พราวพรรณนายิ้มให้เพื่อนจางๆ เป็นรอยยิ้มหมอง ๆ เท่าที่ไทสุเกะสังเกตเห็น

“เธอเริ่มมีปัญหากับไฮยาโตะใช่ไหมพราวพรรณนาเมื่อกี้ยังพูดถึง... ถ้าหย่า... ทั้งที่เพิ่งอยู่กันไม่กี่เดือน”

“ใช่...มีเรื่องกันนิดหน่อย”

พราวพรรณนาใบหน้าหมองๆ ออกปากยอมรับ

“เรื่องอะไรเหรอ”

“ถ้ามีปัญหาต้องรีบเคลียร์กันอย่าปล่อยนานมันจะไม่ดี บอกได้ไหมมันเกิดอะไรขึ้น”

อายาโกะกับฮานาเมระผลัดกันถามไทสุเกะเงียบฟัง...

“เรื่องไม่สำคัญอะไรช่างมันเถอะ ขี้เกียจจะพูดถึง”

พราวพรรณนาพูดตัดบทไม่อยากเอ่ยปากเล่าเรื่องสะเทือนจิตใจตัวเอง และยังทำใจไม่ได้เพียงแค่นึกขึ้นมาคราใดในใจยิ่งเจ็บ...

............พราวพรรณนาเดินทางไปเยี่ยมเมืองไทยเพียงลำพังตัวคนเดียว เมื่อเดินทางถึงบ้านเรือนไทยล้านนาจันทร์กะพ้อจัดห้องนอนไว้ให้พร้อมแล้ว เตรียมต้อนรับด้วยข้าวปลาอาหารอย่างดี

“พี่พราวน่าสงสารคงทุกข์ใจมากเรื่องนั้น...”

จันทร์กะพ้อพูดด้วยสีหน้าห่วงใย

“เชื่อไหม...สามีพี่เป็นเกย์”

พราวพรรณนาเอ่ยเสียงอ่อย

“เป็นไปได้หรือ?พี่พราวเองเคยเมล์มาเล่า... ตอนอยู่กันใหม่ ๆ ทั้งพี่พราวกับสามีรักกันมากไม่น่าเป็นไปได้”

“พี่เห็นพวกเขาสองคนเริงรักกันด้วยสองตาพี่นี่เอง”

พราวพรรณนากล่าวเกริ่นแล้วเริ่มเล่าเรื่องที่ได้พบเห็นมาอย่างละเอียด...

“ฟังจากพี่พราวเล่าพี่เลี้ยงคนนั้นกับคุณไฮยาโตะคงอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเลยผูกพันกัน สามีพี่พราวคงรักเขาเหมือนพี่ชายมากกว่ารักแบบคนรัก ฉันเคยพบประสบการณ์สองพี่น้องที่ใกล้เคียงกับเรื่องที่พี่พราวเล่าตอนนั้นมาม่าซังส่งฉันไปบริการผู้ชายสองคนที่เป็นพี่น้องกันตอนแรกฉันตกใจนึกว่าจะโดนรุมจากทั้งสองคนแต่คนที่ฉันต้องบริการมีคนเดียวคือคือคนน้อง แล้วหลังจากนั้น... เขาร่วมรักกันต่อหน้าฉันหลังจากนั้นคนน้องติดใจฉัน จึงเรียกใช้อีกเขาบอกชอบฉันดูไปดูมาฉันถึงรู้ว่าคนน้องไม่ได้เป็นเกย์แต่พี่ชายไม่อยากให้น้องชายแต่งงานไปกับผู้หญิงอื่นจึงต้องจัดหาหญิงสาวสวยไว้บริการน้องชาย เพื่อดึงน้องชายไว้ให้อยู่กับพี่ชายตลอดไป”

จันทร์กะพ้อผ่านประสบการณ์ที่ได้เจอผู้ชายมามาก เลยเล่าเรื่องที่เคยผ่านพบให้พราวพรรณนารับรู้อีกแง่มุมชีวิตให้เก็บเอาไปคิดอีกแนวทางหนึ่ง

“คนพี่เป็นเกย์แบบเกิดมาเป็นแต่คนน้องไม่ได้เป็น พี่ชายรักน้องชายแท้ ๆ ของตัวเองฉันท์ชู้สาว ส่วนน้องชายยอมให้พี่ชายกระทำเพราะความรักเคารพในตัวพี่ชาย รักแบบผิด ๆ เรื่องอย่างนี้ที่จริงไม่ควรตามใจกัน”

“ผู้ชายที่ไม่เป็นเกย์มีด้วยหรือที่ยอมให้กับผู้ชายที่เป็นเกย์ได้ เขาคิดยังไงของเขา”

“มันเป็นความไว้วางใจที่มอบให้แก่กันแม้จะไม่ได้เป็นเกย์ แต่เรื่องอย่างนี้ผู้ชายบางคนยอมให้กันได้ ฉันคิดว่าบางทีคุณไฮยาโตะอาจเป็นแบบที่ฉันว่านี่เขาคงไม่ได้เป็นเกย์หรอก”

จันทร์กะพ้อให้แง่คิด

          ............พราวพรรณนานึกไม่ถึงเมื่อเดนิสลางานเป็นการด่วน ติดตามเธอมาในภายหลัง

ซึ่งได้รับการต้อนรับอันดีจากพราวพรรณนาโดยให้พักที่เรือนไทยในห้องรับรองแขก และจันทร์กะพ้อช่วยจัดเตรียมห้องให้

“ผมทนคิดถึงคุณพราวพรรณนาไม่ไหวเลยลางานเป็นการด่วนเฉพาะกิจ แล้วรีบบินตามคุณมาถึงที่นี่”

“ขอบคุณที่อุตส่าห์นึกถึงฉันค่ะตอนนี้ฉันเหมือนตัวคนเดียว ไม่มีใครเข้าใจฉัน ทั้งพ่อแม่ฉัน ทั้งพ่อแม่สามี ฉันไม่กล้าเล่าอะไรให้พวกท่านรับรู้มันน่าอดสู น่าอับอาย...”

หลังจากนั้น...พราวพรรณนาได้เล่าเรื่องส่วนตัวปัญหาในครอบครัวของเธอให้เดนิสได้รับรู้ด้วยอีกคน

“หย่าเลยคุณพราวพรรณนาแบบนี้อย่าทน... ผมรอวันคุณหย่า แล้วมาแต่งงานกับผมนะครับ”

เดนิสยุยงส่งเสริม

“ค่ะ...เอาไว้หลังจากฉันหย่าก่อนนะคะเดนิส ตอนนี้ยังยุ่งยากเรื่องหย่า แต่ฉันไม่อยากให้เขาแตะต้องตัวฉันมันขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูก คงต้องแยกกันอยู่แน่นอนฉันทนดูภาพบาดตาบาดใจที่เขาเล่นชู้อยู่กับพี่เลี้ยงคนสนิทนั่นไม่ไหว”

พราวพรรณนาพูดให้ความหวังกับเดนิสเพราะเห็นว่าเขารักเธอแน่นอน และเขาดีกับเธอมากกว่าสามีในตอนนี้

          ............หลังจากเดนิสมาเยี่ยมไม่กี่วันพราวพรรณนาจึงใกล้ถึงวันครบกำหนดต้องเดินทางกลับประเทศญี่ปุ่น

ไฮยาโตะแม้จะงานยุ่งมากยังมีแก่ใจนึกถึงภรรยา และตั้งใจไว้ว่าจะมารอรับเธอในวันเดินทางกลับจึงโทรศัพท์ทางไกลข้ามประเทศมาคุย เพื่อถามถึงวันเวลาเดินทางกลับและตารางเที่ยวบินที่เธอจะโดยสารกลับมา

“พราวพรรณนาอยู่ไหม”

เสียงถามมาตามสายซึ่งเดนิสเป็นคนรับโทรศัพท์ ได้ฟังสำเนียงรู้ว่าเป็นคนญี่ปุ่นด้วยกันจึงตอบเป็นภาษาญี่ปุ่น

“อยู่ครับไม่ทราบใครต้องการพูดด้วย”

“แล้วนั่นคุณเป็นใครเสียงพูดเหมือนคนญี่ปุ่น”

“ผมเดนิสแฟนคุณพราวพรรณนา”

เดนิสแสดงตัวโดยไม่เกรงใจใครเพราะเขารู้สึกหึงหวง เมื่อมีผู้ชายมาขอคุยกับพราวพรรณนา

“งั้นเหรอ...นี่ผมไฮยาโตะสามีคุณพราวพรรณนา ขอพูดกับภรรยาของผม ช่วยไปตามมาพูดด้วยหน่อย”

ไฮยาโตะกล่าวแสดงตัวเช่นกันในความรู้สึกไม่ต่างจากเดนิส นั่นคือหึงหวงภรรยาของตน

“ได้ครับคุณไฮยาโตะผมจะไปตามมาให้เดี๋ยวนี้”

จากนั้นเดนิสจึงไปบอกพราวพรรณนาให้มารับสายและตัวเขาคอยเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ไม่ห่าง

“คุณพราวพรรณนาจะกลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่ผมจะไปรอรับที่สนามบิน”

“ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้ค่ะคุณไฮยาโตะไม่จำเป็นต้องสละเวลามารอรับฉันหรอกค่ะ เอาเวลาไปทำงานให้เต็มที่เถิดค่ะ”

“คุณพราวพรรณนาไปเมืองไทยทำไมต้องไปกับเขาด้วย ทีผมคุณกลับไม่ยอมรอ ไม่ให้ผมไปพร้อมคุณ”

“ฉันเดินทางมาเมืองไทยคนเดียวค่ะฉันไม่ทราบล่วงหน้าด้วยซ้ำว่าเดนิสจะตามมา แต่ที่นี่มีคนอยู่หลายคนฉันไม่ได้อยู่ตามลำพังกับเดนิสนะคะ”

พราวพรรณนาพยายามพูดให้ฟังดูไม่น่าเกลียดรู้สถานะของตนเองดีว่าอยู่ในสถานภาพแต่งงานแล้ว

“แต่เขาคงมีโอกาสได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับคุณลับหลังผมผมเป็นห่วงคุณพราวพรรณนา คุณควรจะรีบกลับญี่ปุ่น นี่ใกล้ถึงกำหนดกลับแล้วด้วย”

“รับทราบค่ะฉันจะรีบกลับในเร็ววันนี้”

............เมื่อกลับมาถึงประเทศญี่ปุ่นพราวพรรณได้รับเชิญจากแม่สามี ซึ่งเรียกให้ไปพบเป็นการส่วนตัวที่บ้านใหญ่ของตระกูลมัทสึมูระ

“ตอนพราวพรรณนาไม่อยู่บ้านไฮยาโตะเขามาค้างคืนที่บ้านใหญ่นี่ แล้วบ่นกับแม่... สงสัยจะมีปัญหาครอบครัวเขาบอกว่าพราวพรรณนาไม่บอกอะไรเขาหลายเรื่องแถมตอนไปเมืองไทยยังแอบไปอยู่กับคู่รักเก่าจริงหรือ”

“ไม่จริงค่ะฉันไปเมืองไทยคนเดียว ไม่ได้ให้ใครตามไป แต่เดนิสตามไปเอง โดยฉันไม่รู้เรื่องด้วยฉันจำเป็นต้องต้อนรับ แต่ให้เขาพักในห้องรับรองแขก ที่บ้านมีคนอื่นอยู่ด้วยเราไม่ได้อยู่กันตามลำพังค่ะคุณแม่”

“แต่พราวพรรณนายังคบเป็นแฟนกับเดนิสอยู่ทำอย่างนี้น่าเกลียดมากนะ”

คุณอากาเนะกล่าวตำหนิด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ฉันเปล่าคบค่ะเดนิสคงแค่พูดเล่นยั่วโมโหกันเท่านั้น แต่คุณไฮยาโตะคิดมากไปเอง ถึงนำเรื่องมาฟ้องคุณแม่ใช่ไหมคะเลยกลายเป็นเรื่องขึ้นมา ทั้งทีไม่น่าจะเป็นเรื่องเลย”

พราวพรรณนาพูดให้ฟังดูเป็นเรื่องเล็กน้อยไร้สาระสำหรับเธอ

คุณอากาเนะพอจะเข้าใจตามคำบอกกล่าวจากพราวพรรณนาแต่ยังไม่วายบ่น...

“สามีภรรยามีปัญหากันแล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่ได้เชยชม”

“ฉันเองล่ะค่ะที่มีปัญหาคงบกพร่องทางเพศ ไม่สามารถให้ความสุขคุณไฮยาโตะได้”

พราวพรรณนาอ้างรับเป็นความผิดของตน ไม่อาจเอ่ยถึงเรื่องของผู้เป็นสามี อายปากกระดากจะเล่าให้แม่สามีได้รับรู้

“อ๋อ...ถ้าอย่างนั้นคงต้องปรึกษาแพทย์เรื่องเกี่ยวกับสุขภาพและการวางแผนครอบครัว”

“ฉันไม่ได้บกพร่องทางกายหรอกค่ะแต่คงบกพร่องทางจิตมากกว่า”

“อย่างนั้นต้องไปพบจิตแพทย์นะจ๊ะให้เขาตรวจดู ว่าแต่พราวพรรณนามีอาการอย่างไรบ้าง”

แม่สามีลองถามดูโดยหวังว่าจะสามารถช่วยเหลืออะไรลูกสะใภ้ได้บ้าง

“ฉันไม่อยากให้คุณไฮยาโตะเข้าใกล้หวาดระแวง และรังเกียจคุณไฮยาโตะโดยไม่ทราบสาเหตุค่ะ”

พราวพรรณนาอ้างไม่ทราบสาเหตุเพราะลำบากใจไม่อยากเล่าถึงสาเหตุนั่นเอง

“โธ่...อย่างนั้นแย่เลย แล้วไฮยาโตะรู้ไหมว่าพราวพรรณนามีอาการอย่างนี้”

“คงไม่ทราบหรอกค่ะเพราะฉันไม่ได้พูดกับคุณไฮยาโตะ”

“น่าสงสารไฮยาโตะภรรยามาเป็นแบบนี้”

“คุณแม่ทราบไหมคะคุณไฮยาโตะเป็นเกย์ คือฉันแค่สงสัย”

พราวพรรณนาลองเอ่ยถามคุณอากาเนะอย่างไม่เต็มเสียงนักที่จริงอยากรู้อะไรอีกมากมาย ทั้งเรื่องราวความหลังและความสัมพันธ์ระหว่างไฮยาโตะกับทาคุโตะ

“เอาอะไรมาพูดไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด”

คุณอากาเนะกล่าวอย่างเชื่อมั่นในลูกชายตนเชื่อว่าไม่ได้เกิดมาเป็นเกย์แน่นอน

“ถ้าหากฉันเห็นมาด้วยตาตัวเองคุณไฮยาโตะกับพี่ทาคุโตะแอบกอดจูบกันลับหลังฉันล่ะคะ คุณแม่จะว่าอย่างไร”

“เขาสองคนสนิทกันอย่างกับอะไรดีเหมือนเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งแต่เด็ก ที่พราวพรรณนาเห็นอาจไม่เป็นอย่างนั้นคงเข้าใจอะไรผิดไปมากกว่า ตั้งแต่ไหนแต่ไรไฮยาโตะไม่เคยมีประวัติคบเพื่อนชายในทางชู้สาวคนจะเป็นเกย์ต้องเกิดมาเป็น ไม่ใช่เพิ่งมาเป็น ที่ได้แต่งงานกับพราวพรรณนา และใช้ชีวิตคู่อยู่กินกันทุกวันนี้เพราะเขาอยากแต่งงาน ไม่ใช่เพราะถูกบังคับ คนเป็นเกย์จริง ๆ เขาไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงหรอก”

คุณอากาเนะกล่าวสาธยายยืดยาวอยากให้ลูกสะใภ้เข้าใจในตัวลูกชายของตน

“แปลว่าคุณแม่ไม่เชื่อว่าคุณไฮยาโตะเป็นเกย์ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่มีเหตุผลอะไรจะอ้าง แต่ฉันต้องการหย่า...”

“อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลแม่ว่าพราวพรรณนาใจเย็นก่อน รอดูให้แน่ใจอีกทีดีกว่า ไฮยาโตะบอกแม่เสมอ... เขารักพราวพรรณนาคนเดียวเท่านั้นไม่เคยคิดนอกใจเลย”

ได้ฟังแม่สามีพูดดังนั้นพราวพรรณนานิ่งเงียบไป อยากจะยิ้มเยาะกับคำว่า ‘ไม่เคยคิดนอกใจ’ทั้งที่เขาพลีร่างกายให้ผู้ชายด้วยกันเชยชม

............ไฮยาโตะยังไม่รู้สาเหตุที่ภรรยาของตัวเองเปลี่ยนไปแถมผู้เป็นภรรยายังย้ายออกไปนอนห้องพักรับรองแขก โดยอ้างว่าแพ้อากาศ เกิดอาการเป็นหวัดอีกทั้งที่เขาไม่เห็นเธอมีน้ำมูกสักน้อย

“เย็นนี้คุณพราวพรรณนาไม่ต้องทำกับข้าวเย็นนะครับผมจะกลับมาทำให้คุณทานเอง”

ไฮยาโตะกล่าวสั่งเสียก่อนออกจากบ้านไปทำงาน

“ค่ะ”

พราวพรรณนารับคำอย่างสั้นๆ แล้วไม่พูดอะไรอีก

เพราะหมู่นี้ไฮยาโตะเห็นท่าทางเย็นชาของภรรยาทำให้เขาต้องกระตือรือร้น คิดหาทางเอาใจเธอ แล้วค่อยสอบถามสาเหตุของปัญหาในภายหลังหลังจากเธออารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว

ไฮยาโตะเลิกงานเร็วปฏิเสธคิวงานตอนเย็นไปหมด กลับถึงบ้านตอนบ่ายสามโมงกว่า พร้อมของสดที่เขาซื้อมาเพื่อทำอาหารเย็น

“นึกว่าพราวพรรณนาจะอยู่บ้านเป็นลูกมือช่วยกันทำอาหาร แล้วนี่ไปไหนหนอ”

เขาพูดกับตัวเองแล้วจึงโทรเข้ามือถือของพราวพรรณนา แต่กลับพบว่ามือถือถูกปิด แต่เขายังไม่คิดมากทำอาหารไปคนเดียว จนกระทั่งเสร็จในตอนหลังห้าโมงเย็น

“คุณพราวพรรณนายังไม่กลับบ้านหรือคุณไฮยาโตะ”

พี่เลี้ยงคนสนิทเอ่ยถามมองอาหารมากมายที่ทำแล้วเสร็จ แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้น

“ยัง...แต่เดี๋ยวคงกลับมั้ง ถ้าพี่ทาคุโตะหิว ทานไปก่อนได้เลยนะครับผมทำกับข้าวไว้ให้เสร็จแล้ว แต่มันเป็นของโปรดของคุณพราวพรรณนาบางอย่างพี่ทาคุโตะอาจไม่ชอบ”

“อ้าว...แล้วคุณไฮยาโตะไม่ทานข้าวเย็นหรือครับ”

“ผมรอทานพร้อมพราวพรรณนา”

ไฮยาโตะตอบแล้วนั่งรออยู่พักใหญ่ จากนั้นคอยยืนมองชะเง้อที่หน้าประตู แล้วเดินไปเดินมา จนเวลาผ่านไป...หนึ่งทุ่ม สองทุ่ม สามทุ่ม... ไฮยาโตะยังไม่ได้ทานข้าวเย็นอีกทั้งพราวพรรณนายังไม่กลับบ้าน เขาพยายามโทรเข้ามือถือเธออีกหลายครั้งแต่เหมือนเดิมทุกครั้งคือเธอปิดมือถือตลอด

หลังทานอาหารเย็นอิ่มไปตั้งนานสองนานแล้วทาคุโตะให้เป็นห่วงไฮยาโตะที่ยังไม่ยอมกินมื้อเย็นเลยเอาแต่รอคอยการกลับมาของภรรยาอยู่อย่างนั้น เขาจึงต้องเข้ามาพูด...

“คุณไฮยาโตะทานข้าวก่อนดีกว่านะครับเห็นรอคุณพราวพรรณนามาตั้งแต่ตอนเย็น กับข้าวเย็นชืดไปหมดแล้วเดี๋ยวผมเอาไปอุ่นให้ไหมครับ”

“ไม่ต้องหรอกพี่ทาคุโตะ”

ไฮยาโตะลุกขึ้นมายืนหน้าโต๊ะอาหารมองกับข้าวหลายอย่างที่อุตส่าห์ทำไว้รอพราวพรรณนา บัดนี้มันเย็นจืดชืดไปหมดแล้วทุกอย่างให้เกิดจิตใจหดหู่...

“♩♪♫♬♭♮♯...”

จู่ ๆเสียงมือถือของเขาดังขึ้น โชว์เบอร์ของพราวพรรณนา เขารีบกดรับสายทันที

“คืนนี้ฉันคงกลับบ้านดึกหน่อยนะคะคุณไฮยาโตะจะไปดูหนังกับเพื่อนค่ะ”

“เพื่อน?ใครหรือครับ”

“เดนิสค่ะ”

พราวพรรณนาตอบตามตรงโดยไม่มีการโกหกปิดบัง แล้วกดวางสายทันที ไฮยาโตะไม่ทันได้พูดหรือถามและเขาพูดอะไรไม่ออก ในหัวอกรู้สึก เจ็บ...

“โธ่... คุณไฮยาโตะ”

ทาคุโตะอุทานรู้สึกสงสารไฮยาโตะขึ้นมาจับใจ เมื่อได้เห็นหยดน้ำตาลูกผู้ชายไหลร่วงลงรดปนไปในกับข้าวบนโต๊ะอาหาร

“ใครที่มันทำให้ครอบครัวผมแตกแยกมาแย่งเมียผม ขอสาปแช่งให้มันฉิบหายวอดวาย ต้องตายอย่างอนาถ”

ไฮยาโตะโกรธเคืองแค้นอย่างมากจนกล่าวสาปแช่งทั้งน้ำตา

แม้แต่ทาคุโตะได้ยินแล้วยังพลอยขนลุก... รู้สึกวูบไปกับความพยาบาทอาฆาตของไฮยาโตะแสดงว่าเขาต้องทั้งรักทั้งหลงพราวพรรณนามาก... มากเหลือเกินจนน่ากลัว!

เมื่อพราวพรรณนากลับมาถึงบ้านเป็นเวลาดึกดื่นเกินเที่ยงคืนแล้ว

ไฮยาโตะนั่งรออยู่ข้างหน้าต่างห้องได้ยินเสียงรถยนต์มาจอดแถวหน้าบ้าน จึงรีบออกมาต้อนรับทันได้เห็นพราวพรรณนาลงมาจากรถ โดยมีเดนิสขับรถมาส่ง ให้นึกโมโหหึง...แต่พยายามยั้งใจไว้ คิดว่าจะพูดกับเธอดี ๆ

“คุณพราวพรรณนาไปดูหนังที่ไหนไปกับเดนิสแค่สองคนหรือ? ทำไมกลับดึกขนาดนี้ แล้วทำไมต้องปิดมือถือ”

ไฮยาโตะถามทันทีที่พราวพรรณนาก้าวเท้าเข้าประตูบ้านแม้จะทำเสียงราบเรียบธรรมดา หากแต่พราวพรรณนากลับหงุดหงิด มีปฏิกิริยาตอบกลับทันที

“จะถามมากมายซักไซ้ไล่เรียงอะไรนักหนา”

พราวพรรณนาทำเสียงดังอย่างกับตวาดแต่แล้วกลับรู้สึกตัวได้ในทันทีที่แสดงอารมณ์ออกไปแล้ว จึงรีบปรับลดเสียงให้นุ่มลง

“ฉันแค่ไปดูหนังเท่านั้นเองขอโทษที่กลับบ้านดึกค่ะ”

“ทานอะไรมาหรือยังครับ”

“เรียบร้อยแล้วค่ะขอตัวเข้านอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“อย่าทำเย็นชากับผมอย่างนี้สิเราไม่ได้นอนด้วยกันเกือบเดือนแล้วนะ”

ไฮยาโตะคว้าท่อนแขนทั้งสองข้างของเธอดึงรั้งเข้ามาใกล้ ๆ

“อย่าค่ะคุณไฮยาโตะฉันสุขภาพไม่ดี”

พราวพรรณนาพยายามขัดขืนทำตัวแข็งใช้แขนยันป้องกันไม่ให้ร่างกายเธอและสามีแนบชิดกัน

“ถ้าไม่ค่อยสบายทำไมไม่ดูแลรักษาตัวเองแล้วอยู่แต่บ้านล่ะ ทำไมต้องออกไปเที่ยวกับเดนิสสองคน เขากอด... เขาหอมแก้มคุณไหมหรือว่าไปโดนเขาจูบมาแล้ว? ให้ผมพิสูจน์กลิ่นดูหน่อยเป็นไร...”

ไฮยาโตะใช้กำลังที่แข็งแรงกว่ากอดปล้ำซุกไซ้หอมแก้มถึงซอกคอของพราวพรรณนาเป็นพัลวัน

“ปล่อยฉัน...อื๊อ! ...”

พราวพรรณนาพยายามดิ้นและร้องออกมาด้วยไม่เต็มใจให้เขากอดและหอมแก้ม

“ไม่มีเรื่องอย่างนั้นอย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อย...”

พราวพรรณนาดิ้นหลุดแล้ววิ่งหนีเข้าห้องพักรับรองแขกไป

ไฮยาโตะจึงเดินเข้าไปในครัวเทกับข้าวที่เหลือทิ้งลงถังขยะทั้งหมด ทั้งที่เขายังไม่ได้กินแม้สักคำ แต่กลับไม่หิวเลยสักนิดเพราะความเครียด...

.