............พราวพรรณนามานอนในห้องพักรับรองแขกไฮยาโตะตามมาเคาะประตูเรียก

“เปิดประตูหน่อยคุณพราวพรรณนา จะแยกห้องนอนทำไม”

“คุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจฉันไม่อยากนอนกับคุณ”

“แต่คุณคงไม่อยากนอนกับเดนิสด้วยใช่ไหมล่ะเรามีเรื่องต้องตกลงกันนะ เปิดประตูสิคุณพราวพรรณนาถ้ายังไม่ยอมเปิดประตูออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง ผมจะเคาะประตูให้เสียงดังกว่านี้อีกดูซิว่าจะนอนหลับลงไหม เปิดประตูซี่...”

ไฮยาโตะพูดอยู่ข้างประตูคอยพูดเซ้าซี้ไม่ลดละความพยายาม

“น่ารำคาญ...รีบพูดแล้วรีบออกไปนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณนาน”

พราวพรรณนาคิดจะตัดความหงุดหงิดรำคาญใจจำเป็นต้องยอมเปิดประตู ให้เขาได้เข้ามาพูดคุยธุระ

“ได้...ผมจะรีบพูดแค่สั้น ๆ เท่านั้น”

ไฮยาโตะรับปากแล้วพราวพรรณนาจึงเปิดประตูออก

“ฉันมีเรื่องพูดกับคุณเหมือนกันคุณไฮยาโตะทำอย่างนั้นกับเดนิส ทั้งที่มีพี่ทาคุโตะอยู่ทั้งคนยังไม่รู้จักอิ่มจักพออีก ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเลวร้ายเท่าคุณมาก่อนเลยในชีวิต”

“เลวหรือ?ไม่รู้สิ ผมเป็นคนมีเสน่ห์ดึงดูดล้นเหลือ มันช่วยไม่ได้นี่นา”

“ฉันไม่เหลือใครแล้วไม่มีใครสักคนที่รักฉันจริง ฮึก...”

พราวพรรณนากล่าวอย่างสิ้นหวังน้ำตาพรั่งพรู... สะกดกลั้นสะอื้น

...ดูไปดูมาวูบหนึ่งไฮยาโตะรู้สึกสงสารเธอจับใจ

“ทีนี้คงรู้แล้วว่าเดนิสแท้จริงเป็นเกย์คงเสียใจมากสิท่า ไม่มีที่ไปแล้วล่ะคุณพราวพรรณนา”

ไฮยาโตะกล่าวพลางมือลูบแผ่นหลัง หวังช่วยปลอบประโลมเธอ

แต่เธอปัดมือเขาออกแล้วถอยหนี เชิดหน้าว่าเขาด้วยคำพูดเชือดเฉือน แบบที่ทำให้เขาแค้นใจทั้งหมั่นไส้และมันเขี้ยวไปพร้อม ๆ กันในคราวเดียว

“คุณแย่งคนรักของฉันคุณมันผู้ชายแพศยา กลางคืนคุณเป็นผัวฉัน แต่กลางวันไปเป็นเมียเขาทำไมเป็นผู้ชายแบบนี้ น่าขยะแขยงสิ้นดี อย่าใช้มือสกปรกนั่นมาแตะต้องตัวฉัน”

“อ้าว...ไหงพูดอย่างนี้ล่ะคุณพราวพรรณนา ยังไง ๆ ผมยังเป็นผัวคุณวันยังค่ำ”

“อย่ามาใช้คำพูดชั้นต่ำอย่างนั้นกับฉันเลยคุณไฮยาโตะต่อแต่นี้ไปฉันจะไม่นับคุณเป็นสามี ไม่ต้องมาใช้คำนั้นกับฉัน”

“ไม่นับไม่ได้คุณเป็นเมียผมและผมเป็นผัวคุณ จดจำเอาไว้ ผมไม่ปล่อยให้คุณทำหยิ่งผยองเชิดหน้าชูคอ ทำเมินใส่ผมได้ตลอดหรอก”

“อี๊...ปล่อยฉัน”

พราวพรรณนาร้องอุทานตอนนี้ในใจมีแต่ความขยะแขยงในตัวเขา แต่โดนเขาจับท่อนแขนแล้วดันร่างเธอเข้าไปใกล้เตียงนอน จนกระทั่งถูกจับกดลง ให้หงายหลังบนฟูกต้องตกเป็นเบี้ยล่าง ภายใต้เรือนร่างที่หนาหนักกว่าตัวเธอมากแต่เธอดิ้นหนีโดยอาศัยเท้ายัน ถีบเขาออกไป

ทำให้ร่างเขาล้มกลิ้งลงบนที่นอนแต่ความว่องไวเขามีมากกว่า วิ่งตามเธอทัน กระโดดคว้าแขนเธอได้ข้างหนึ่งจึงตะครุบตัวเธอไว้ได้ทัน

“หนีไปไหนไม่พ้นหรอก”

ว่าแล้วไฮยาโตะกระชากเสื้อคลุมชุดนอนของเธอออก

“ว้าย...”

เธอตกใจร้องเสียงหลงเหลือแต่ชุดนอนสายเดี่ยวซึ่งข้างในไม่ได้ใส่บราเซียร์และชุดนอนนั้นเนื้อผ้าบางนุ่มนิ่ม เผยให้เห็นผิวเนื้อนวล เงาร่องอกรำไรอันยั่วยวนแบบไม่ตั้งใจทั้งเนินถันกลมกลึง

เขาจึงไม่รอช้าผลักร่างเธอล้มลงบนเตียงคร่อมทับอย่างฉับไวตรึงสองแขนเรียวด้วยการจับกดข้อมือทั้งสองไม่ให้ผลักร่างเขาออกไปได้ พร้อมทั้งก้มลงจุมพิตสีชมพูตรงจุดยอดเนินถันนั้นทันที

ทำให้พราวพรรณนาหลับตาปี๋ด้วยความหวิวซ่านไปทั้งตัว...

“อย่ามายุ่งกับฉันไม่เอา...”

“ไม่เอาไม่ได้ผมเป็นผัวคุณ ยังไงต้องเอา...”

“อี๊...ขยะแขยง”

พราวพรรณนาว่าขณะผู้เป็นสามีเลื่อนกายขึ้นมาจูบข้างซอกใบหู เป็นจูบหนักหน่วงนวดคลึง จึงทำให้เธอเพลินลืมดิ้นขัดขืนไปเสียอย่างนั้น

“พูดว่าขยะแขยงอีกแล้วนะคุณพราวพรรณนาเดี๋ยวจะทำให้หายขยะแขยงไปเลย”

“อย่า... อ๊า...”

เธอร้องห้ามปรามอย่างไร้ผลเมื่อเริ่มอ่อนแรงระทวยไปกับจูบอันร้อนแรงซุกไซ้ซอกคอ จนทำให้เธอหลอมละลาย

“ร้องมาก...อุดปากซะดีไหม”

เขาว่าแล้วเลื่อนเรียวปากมาไล้จูบเรียวปากเธอเมื่อลิ้นของเขาฉกเข้าไปภายในปาก เพื่อควานหาปลายลิ้นเล็ก เท่านั้นจึงสิ้นเสียงเล็ดรอดออกจากปากกลายเป็นเสียงร้องรวญครางแทน

“อื๊อ...”

คงไม่ต้องถามพราวพรรณนาว่ารู้สึกอย่างไร

พร้อมกันนั้นอุ้งมือใหญ่ของสามีล้วงลึกลงไปที่เบื้องล่างซึ่งต่ำกว่าใต้ท้องน้อยที่แบนราบ บริเวณดินดอนสามเหลี่ยมอันอยู่ระหว่างซอกโคนขาอ่อน ลูบคลึงแล้วรูดไปตามร่องกลีบเนื้อ ซึ่งอ่อนไหว...ไวต่อความรู้สึก ร่างบอบบางถึงกับสะดุ้งเฮือก สนองตอบรับกับสัมผัสอันซ่านสยิวสะโพกร่อนส่ายไหว ๆ ไม่อาจอยู่นิ่ง ทั้งหอบหายใจเป็นห้วง ราวกับเหนื่อยแสนเหนื่อย

“น่ารักเหลือเกินคุณพราวพรรณนา”

เขาชื่นชมพลางปลดกระดุมเสื้อนอนตน ถอดออกจนเปล่าเปลือย เผยให้เห็นแผ่นอกหนา กล้ามหน้าท้องแลดูแข็งแรงใช้ได้เธอเห็นทีไรได้ตื่นเต้น เป็นอยู่ไม่สุขทุกครั้งไป อยากได้...อยากให้เขาเข้ามากอดแนบใกล้ อยากซุกซบอบอุ่นกับอกเขา ซึ่งเรื่องอย่างนี้เขารู้ใจเธอดีจึงก้มลงมาทาบทับอีกครั้ง ให้เธอโอบกอดรอบกายเขา ได้สมใจเธอต้องการ...

ฉวยโอกาสตอนเธอกำลังเพลินกับกอดและจูบนั้นกระตุกเชือกกางเกงนอนตนเอง แล้วถอดออก มือสอดจับใต้ขาพับเธอให้แยกเข่าออกร่างเขาแทรกอยู่ระหว่างโคนขาเธอ เตรียมพร้อมจะเข้าหาความสุขอันอยู่ลึกล้ำภายในเรือนกายเธอ...แค่เห็นสามีต้องการดังนั้น

“คุณไฮยาโตะ”

เธอได้แต่เอ่ยชื่อสามีแล้วจึงหลับตาปล่อยกายปล่อยใจให้เขาได้ทำอย่างที่เขาอยากทำ

เมื่อเขาดูรู้ว่าเธอยอมแล้วจึงไม่รั้งรอเรือนร่างส่วนร้อนแรงที่สุดแห่งความเป็นชายถูกส่งเข้าไปหาที่ดับความร้อนรุ่มภายในเรือนร่างภรรยาสาวพร้อมทั้งเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง และเร่งร้อนทั้งเพิ่มความแรงและเร็วหลงใหลไปกับความเมามัน เตลิดเพลิดเพลินในความหฤหรรษ์ จนสะใจสมใจ ...ถึงไหนถึงกัน...ที่สุดจึงถึงฝั่งฝันอันสุดสรรค์บรรยาย

“ผมรักคุณรักคุณจริง ๆ คุณพราวพรรณนา”

ไฮยาโตะบอกรักเสียงแหบแผ่ว... ผ่อนหายใจยาวอย่างสุขสม

“ฉันรักคุณเหมือนกันค่ะคุณไฮยาโตะ”

พราวพรรณนานั้นไม่ต่างกันกับเขาเป็นสุขอย่างที่สุด ทั้งสมองว่างโล่ง แทบลืมเรื่องบาดหมางไปหมดเลย

............อยู่ ๆคนที่พราวพรรณนาคิดว่าน่าจะหายสาบสูญไปแล้ว กลับมาขอนัดพบเป็นการส่วนตัวตามลำพัง ณภัตตาคารอายูคาว่า

“ฉันท้อง”

นวลลออไม่พูดอ้อมค้อมตรงเข้าประเด็นเลย

“ท้องจริงหรือ?แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ”

“ฉันเคยบอกคุณพราวพรรณนาว่าฉันยังคบกับคุณไฮยาโตะอยู่เด็กในท้องจะเป็นลูกใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ลูกคุณไฮยาโตะ”

แม้นวลลออจะพูดได้หน้าตาเฉยแต่คราวนี้พราวพรรณนาไม่เชื่อนวลลออ

“คราวก่อนคุณเคยหลอกฉันกับคุณไฮยาโตะฉันถึงให้เงินคุณไปซื้อรถคันใหม่ คราวนี้คุณคงเดือดร้อนเรื่องเงินไม่อย่างนั้นคงไม่ตากหน้ามาขอพบฉัน ถ้าคุณท้องกับคุณไฮยาโตะจริงคุณคงไปบอกคุณไฮยาโตะแล้ว แต่คุณมาบอกฉัน แสดงว่าเด็กในท้องคุณคงไม่ใช่ลูกคุณไฮยาโตะและคุณยังไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับคุณไฮยาโตะเลย เขาเป็นเกย์ค่ะฉันเห็นมาด้วยตาของตัวเอง”

พราวพรรณนาบอกตามตรง

“คงมีการเข้าใจผิดอะไรกันล่ะมั้งคะคุณไฮยาโตะไม่ได้เป็นเกย์ค่ะ เอ่อ... ฉันยอมรับความจริงก็ได้ว่าเด็กในท้องฉันไม่ใช่ลูกคุณไฮยาโตะแต่ฉันกำลังจะมีลูกจริง ๆ ต้องมีค่าใช้จ่ายมาก ไม่มีสามีมารับผิดชอบเลี้ยงดูไม่ได้อยู่อย่างสุขสบายเหมือนคุณพราวพรรณนา ฉันขอยืมเงินคุณก่อนได้ไหม”

นวลลออไม่เชื่อพราวพรรณนาว่าไฮยาโตะเป็นอย่างที่บอกแถมว่ากระทบแกมอิจฉาในฐานะของพราวพรรณนา แล้วเปลี่ยนมาสารภาพความจริง และขอร้องเพราะต้องการเงินทำมารยาตาแดง ๆ บีบน้ำตา...

“ฉันเข้าใจความจำเป็นของคุณ...ฉันสงสารเด็กในท้อง เขากำลังจะเกิดมาบนโลกนี้ ฉันจะให้... ไม่ต้องขอยืม ไม่ต้องนำเงินมาคืนฉัน”

พราวพรรณนาพูดอย่างจริงใจเธอหมายความตามที่พูด ไม่ต้องแปล... ก้มหน้าก้มตาเขียนเช็คให้ใจคิดแต่จะช่วยเหลือในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน

“โอ้โฮ...ห้าแสน...”

นวลลออถึงกับเบิกตาโตเมื่อเห็นจำนวนเงินที่กำลังเขียนอยู่

“พอหรือเปล่าคะถ้ามากกว่านี้คงไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นนวลลออไม่อิดเอื้อนกลัวจะไม่ได้ หรือไม่เช็คนี้อาจถูกระงับการสั่งจ่าย

“พอค่ะขอบคุณคุณพราวพรรณนามาก แหม... ใจดีอย่างนี้นี่เอง คุณไฮยาโตะถึงรักถึงหลงแต่คุณคนเดียว”

นวลลออกล่าวเยินยอยิ้มไม่หุบเมื่อได้รับเช็คจำนวนเงินห้าแสน...

ได้ฟังคำพูดสะกิดสะเทือนใจพราวพรรณนามีสีหน้าตรงกันข้าม เธอซึม... เศร้าสลดลง น้ำตาแทบเล็ด!

“เขาไม่ได้รักไม่ได้หลงแต่ฉันคนเดียวหรอก”

ความเจ็บช้ำน้ำใจผุดขึ้นมายังคงไม่ลืมความเลวร้ายที่สามีทำไว้ ทั้งนอกใจไปเป็นชู้กับพี่เลี้ยงคนสนิทหนำซ้ำยังแย่งคนรักของเธอไปได้อย่างไร้ยางอาย แล้วยังมีผู้หญิงที่เป็นอดีตเมียน้อยเมียเก็บเก่าคอยตามตื๊อขอเงินอีกพราวพรรณนานึกแล้วในใจสุดจะทนไหว

............พราวพรรณนาต้องแจ้นมาหาเพื่อนเพื่อปรับทุกข์...โดยได้นัดทานข้าวเย็นร่วมกัน

“ฉันไม่รู้จะทนไปทำไมถ้ามันไปกันไม่รอดแน่แล้ว คงต้องยอมรับความจริง”

“พราวพรรณนามีปัญหาอะไรกับคุณไฮยาโตะปรึกษาฉันได้นะ ถึงฉันจะไม่เคยมีครอบครัว แต่ฉันเป็นเพื่อนที่หวังดีต่อเธอ”

“อย่างน้อยเล่าเรื่องคับแค้นใจให้ฟังบ้างฉันยินดีรับฟัง เผื่อจะช่วยให้เธอสบายใจ”

ทั้งฮานาเมระกับอายาโกะผลัดกันพูดปลอบพราวพรรณนา

ไทสุเกะจึงพูดอย่างเป็นกลาง

“พี่ว่า...ถ้ามีปัญหาระหว่างสามีภรรยา น่าจะพูดปรับความเข้าใจกันก่อนเรื่องที่เคยคิดว่าหลังจากหย่า แล้วจะแต่งงานใหม่กับเดนิสนั่นเรื่องนั้นยิ่งไม่ต้องรีบคิดด้วย”

พราวพรรณนาได้ฟังดังนั้นเธอเหมือนจุกที่ลิ้นปี่ แทบพูดไม่ออก...

‘จะบอกใครได้อย่างไรว่า...สามีของเธอเอง แย่งคนรักของเธอไปเรียบร้อยแล้ว’

“ฮือ ฮือ...”

พราวพรรณนาไม่รู้จะพูดอย่างไรกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ...จู่ ๆ ร้องไห้โฮขึ้นมา จนเพื่อน ๆ พากันงง...

“อ้าว...แล้วกัน อย่างนี้จะพูดกันรู้เรื่องได้อย่างไร โอ๋ ๆ ...”

ไทสุเกะพูดปลอบพราวพรรณนาพลางใช้มือลูบเรือนผมของเธออย่างมีเมตตาความอ่อนโยนอันนั้นค่อยช่วยผ่อนคลายจากความอัดอั้นตันใจลงไปได้บ้าง

“คงไม่มีอะไรต้องพูดกับคุณไฮยาโตะฉันต้องการแยกกันอยู่ ส่วนเรื่องหย่าจะตามมา เอาไว้ค่อยตกลงกันทีหลัง”

พราวพรรณนากล่าวถึงแต่ความตั้งใจของตน

“มันเกิดอะไรขึ้นทำไมไม่เล่าให้ฟังกันบ้าง”

อายาโกะว่าอยากให้เพื่อนเล่าหรือระบายอะไรให้ได้รับรู้บ้าง

“เพราะเรื่องมันไม่น่าเล่าฉันละอายที่จะพูดถึงมัน เอาเป็นว่าทั้งหมดเพราะฉันไม่ดีเอง ฉันเป็นภรรยาคุณไฮยาโตะไม่ได้อายาโกะฉันไม่เหลือใครแล้ว ไม่เหลือทั้งคุณไฮยาโตะทั้งเดนิสฉันไม่อยากอยู่ญี่ปุ่นอีกต่อไป”

พราวพรรณนาพูดกับเพื่อนทั้งน้ำตาคลอ...

“แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป”

“กลับไปอยู่เมืองไทย”

“แต่พ่อแม่เธอยังอยู่ญี่ปุ่นนี่ไม่ใช่เหรอเธอจะกลับไปอยู่เมืองไทยคนเดียวได้ไง”

“ฉันมีบ้านอยู่ที่เมืองไทยบ้านเกิดเมืองนอนของฉันที่นั่นดีที่สุดสำหรับฉัน อายาโกะเธอเป็นเพื่อนที่ดีมาก ขอบคุณที่ดีกับฉันตลอดมาเธอจะไปเมืองไทยกับฉันไหม”

คำถามจากพราวพรรณนาทำให้เพื่อนทุกคนเงียบไป ต่างคนต้องใช้ความคิด...

...หลังจากพราวพรรณนากลับไปอายาโกะหันมาพูดเอาจริงเอาจังกับพี่ชายตน

“พี่ไทสุเกะต้องตามพราวพรรณนาไปเมืองไทยนะ”

“พี่ไม่เห็นต้องทำอย่างนั้นเลย”

“ต้องทำสิเพราะพี่ไทสุเกะรักพราวพรรณนา และฉันจะตามพราวพรรณนาไปเมืองไทยด้วย และอาจจะไปตั้งรกรากทำมาหากินที่นั่น”

“พราวพรรณนายังไม่หย่ากับไฮยาโตะเลยสามีเขาอนุญาตให้ไปได้งั้นเหรอ”

“แต่พราวพรรณนาบอกว่าพวกเขาสองคนจะแยกกันอยู่ก่อน เพื่อรอเวลาหย่า เห็นบอกว่าไม่เหลือแม้กระทั่งเดนิสแสดงว่าเลิกคบกัน พี่ไทสุเกะไม่เข้าใจคำพูดของพราวพรรณนาหรืองานนี้พี่ไทสุเกะของน้องจะได้ใจของพราวพรรณนา ถ้าติดตามไปอยู่ด้วยที่เมืองไทย”

อายาโกะปรึกษาปนออกคำสั่งกับพี่ชายของตน

............ขณะเดียวกันพราวพรรณนามาบอกเลิกไฮยาโตะ

“ฉันต้องการหย่า”

“เพื่ออะไร”

ไฮยาโตะถามห้วนไม่เชื่อว่าพราวพรรณนาต้องการตามที่เธอพูดมา

“ถ้าไม่หย่าต้องแยกทางต่างคนต่างอยู่ ฉันไม่ขออดทนอีกต่อไป”

“บอกเหตุผลหน่อยสิอะไรทำให้คุณพราวพรรณนาต้องตัดสินใจ”

“จะเพราะอะไรไม่สำคัญฉันจะออกจากบ้านนี้ไปแล้ว และจะไม่กลับมาที่นี่อีก”

“คุณจะกลับไปคืนดีกับเดนิสอย่างนั้นเหรอทั้ง ๆ ที่เขากับผม...”

“ไม่มีเดนิสอีกต่อไปและฉันจะไม่มีคุณด้วย คุณไฮยาโตะ”

“เราดีกันแล้วไม่ใช่เหรอทำไมไม่พูดบอกเหตุผล”

“เพราะฉันไม่มีเหตุผลยังไงล่ะ”

พราวพรรณนาพูดวกวนเหมือนจะกวนประสาทเขา

“แล้วคุณพราวพรรณนาจะไปอยู่ที่ไหน...กับใคร?”

“ฉันจะกลับไปเมืองไทยถิ่นบ้านเกิดของฉันที่จังหวัดเชียงรายเรือนไทยล้านนาที่เป็นของหมั้นนั้นเป็นสมบัติของฉันโดยชอบธรรม”

“อ๋อ...ผมพอจะเข้าใจแล้ว”

ไฮยาโตะพูดอย่างนั้นเพราะเข้าใจผิดไปอีกทาง คิดว่าพราวพรรณนาเห็นแก่ทรัพย์สมบัติ เลยคิดจะทิ้งปัญหาและทิ้งเขาไปเสวยสุขกับทรัพย์สมบัติ ในใจจึงคิด...

‘ผมจะปล่อยคุณให้ไปมีความสุขสักพักจนกว่าจะถึงเวลาอันควร ผมจะเอาคืน... คุณพราวพรรณนาจะไม่ได้อะไรไปสักอย่าง...แม้กระทั่งใบหย่า’

.