ผ่านไปเกือบห้าเดือนแล้วที่มือใหม่หัดขับอย่างเราเลี้ยงเจ้าตัวซนมา หลังจากที่ไม่เคยคิดเลี้ยงกระต่ายอีกเลยตอนที่เจ้ามอสกับนุ๊กกระต่ายพันธ์ไทยทั้งคู่ได้เสียชีวิตไป ทำเอาที่บ้านเราทุกคนกลัวที่จะเลี้ยงกระต่าย จำได้ว่าคนที่เศร้าสุดๆ คงเป็นพ่อกับแม่เรานั่นเอง เพราะพ่อเราเป็นคนหาผักบุ้งมาให้กินวันละเป็นกระสอบ ส่วนแม่ก็รักษาดูแลใส่ยาทั้งสองเป็นอย่างดี

วันเวลาผ่านไปนานแล้วล่ะ เราก็เลยเริ่มใหม่อีกครั้ง เรียกว่า "เหงา" ก็ได้เพราะชีวิตที่ผ่านมาของเรา ทำงาน เรียน ทำงาน เรียน ตลอดเวลา ทำให้ลืมมองอะไรไปหลายอย่าง ตั้งแต่เรามีเจ้าตัวซนมาเลี้ยงชีวิตเราก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน จากที่เคยกลับบ้านเจอแต่ห้องสี่เหลี่ยม ไปไหนก็ไม่ต้องห่วงใคร กลับกลายเป็นว่ากลับบ้านทุกวันต้องเข้าไปหาเจ้าตัวซนทั้งหลายก่อนใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการทำความสะอาด เล่นกับเค้าทุกวัน ก่อนเริ่มทำงานช่วงค่ำ ไปไหนก็จะเป็นห่วงเค้าด้วยเหมือนกัน รู้สึกดีนะ ทำให้เราสนุกขึ้น เหมือนมีเพื่อนที่ได้เห็นหน้าทุกวัน และจากคนที่ไม่เคยสังเกตุอะไรในชีวิตเลย ก็เปลี่ยนมาเป็นสังเกตุมากขึ้น เพราะในแต่ละวันต้องสำรวจว่าเจ้าตัวซนแต่ละตัวเป็นอย่างไรบ้าง

แต่ที่ขำสุดๆ ก็คงเป็นทุกวันเสาร์อาทิตย์ต้องคอยหาหญ้ามาเก็บไว้ในตู้เย็นเพื่อให้เจ้าตัวซนกินทุกวัน เพื่อนๆ น้องถามว่าตู้เย็นมีอะไรกิน น้องตอบเพื่อนว่ามีแต่หญ้าจะกินไหม ตอนที่ไปตัดหญ้าคนผ่านไปมาก็มองว่าเราทำอะไร ทำทำไม แต่ก็นะจนคนแถวนี้เค้าชินแล้วล่ะ