เด็กหญิงคนนั้นกำลังจะฆ่าแมว
ผมรีบวิ่งเข้าไปเพื่อห้ามไม่ให้เธอทำสิ่งโหดร้ายนั้น

อย่า... ผมตะโกนดังลั่น
เธอหันหน้ามามองผม
ผมตกใจ... เธอสวยมาก
ถ้าผมเกิดเป็นผู้หญิงและมีอายุเท่าเธอ
หน้าตาผมก็คงจะเหมือนเธออย่างไม่ผิดเพี้ยน
แขนขวาของเธอนั้นมีรอยแมวข่วนเป็นแนวยาว
มือซ้ายของเธอมีเขี้ยวแมวหักฝังอยู่...
ถ้าเมื่อคืนผมไม่โกรธเธอ คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ความโกรธ... ระคนมันเขี้ยว
ผมต้องลงโทษให้สาสมกับความผิดนั้น
ผมข่วนและกัดเธอ
แล้วเธอก็เอามีดปอกผลไม้ในมือแทงลงที่หัวใจผม...

ผมสมควรตายแล้วหรือ...
อาจเป็นเช่นนั้นก็ได้

เมื่อเธอดึงมีดออกมา เลือดสด ๆ ก็ไหลทะลักออกมาจากปากแผล
เด็กหญิงทิ้งมีดในมือแล้วเช็ดมือที่เปื้อนเลือดบนตัวผม
เธอร้องไห้...
ยิ่งตอนร้องไห้หน้าตาเธอยิ่งเหมือนผมไม่ผิดเพี้ยน

ก่อนผมจะขาดใจตาย ผมนึกขึ้นได้ว่าผมน่าจะกินหนูซักตัวหนึ่ง
ผมรีบประคองตัวขึ้นมาเลียเลือดที่ปากแผล
รสชาติไม่เลว... อร่อยมาก... ผมคิด
จากนั้นผมก็ออกวิ่งไปในท่ามกลางฝูงหนูตั้งร้อยพัน
นั่นไง ตัวนั้นแหละเหยื่อของผม
ผมวิ่งตรงเข้าตะครุบจับโดยไม่ลังเลใดๆ
มันทั้งผอมแห้ง หิวโซ และเป็นขี้เรื้อน


"ท่านแมว... ทำไมต้องเป็นผม... " มันถาม
ผมมองดูหน้ามันใกล้ ๆ พลัน ความโกรธอัดขึ้นมาเต็มอกผม
"เพราะแกหน้าเหมือนฉันน่ะสิ"
ผมขย้ำคอหนูตัวนั้น แล้วรีบกินจนหมด... แหวะ!
มันดันหน้าคล้ายผม มันสมควรตาย ผมย้ำกับตัวเอง

แล้วเลือดก็ทะลักออกมาจากแผลที่หัวใจผม
ผมขาดใจตาย...
ดวงวิญญาณผมผสานเข้ากับหนูตัวนั้นอย่างไม่ผิดเพี้ยน
ไม่สิ... วิญญาณผมผสมเข้ากับแมวตัวนั้นไม่ผิดเพี้ยน
ผมยังสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงมันเลือกกินผม
ผมทั้งผอมแห้ง... เป็นขี้เรื้อน
แต่ผมอาจจะสมควรตายจริง ๆ ก็ได้
เพราะผมหน้าเหมือนเธอ... ความอ้างว้างเข้าเกาะกุมใจผม

ผมออกเดิน... ไป... ไร้จุดหมาย...
ฟังซิ... เสียงคลื่นกระทบฝั่ง... แว่วมาไกลๆ
ผม... เดินไป ตามเสียงนั่น... ผมมองออกไป
ชายหาด...

ที่ชายหาด...
ปลาวาฬใหญ่ว่ายน้ำมา
มันหน้าบึ้ง... ดูเศร้ามาก เป็นความเศร้าที่มีขนาดมหึมาที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น
เมื่อมันใกล้เข้ามาผมจึงเห็นว่า ปลาวาฬตัวนั้นมีดวงตาที่เหมือนผมมาก
ยิ่งตอนที่ขมวดคิ้วแทบจะเป็นใบหน้าที่ผมเห็นเวลาที่ส่องกระจก
ผมค่อยๆปีนไปบนหัวปลาวาฬ ตรงรูจมูกที่ใช้พ่นน้ำ
แล้วปลาวาฬก็พ่นน้ำผลักตัวผมจนลอยเหนือฟ้า
สูง... ภาพทิวทัศน์สวยมาก... มันพ่นน้ำแรงขึ้น
สูงขึ้น... สวยขึ้นอีก... มันพ่นน้ำแรงขึ้นอีก
สูงขึ้น... สูงขึ้น... สูงมาก... ผมกลัว... จับจิต...
สูงขึ้นอีก... สูงกว่าความสูงใดๆ... สูง...
มันยังพ่นน้ำแรงขึ้นอีกจนผมลอยขึ้นถึงสวรรค์

ที่สวรรค์
ผมมองหาพระเจ้า
ผมเที่ยววิ่งไปทั่ว...
"มีใครซักคนมั้ย..." ผมตะโกนสุดเสียง
"มีใครอยู่มั้ย..." ผมยิ่งตะโกนเหมือนคนบ้า
ไม่มีใครเลยซักคน... ความเหงาเข้ามาจับขั้วหัวใจผม... ผมร้องไห้

"ท่าน ๆ... " เสียงเล็ก ๆ ที่เบายิ่งกว่าเสียงกระซิบเรียกผม
"ท่าน... " ผมมองไปยังต้นเสียงนั้น
โอ้... มดแดงตัวเล็ก ๆ ที่ทำความดีจนได้ขึ้นสวรรค์ ผมยิ้มให้มดน้อย
"เจ้ามดดี" ผมทักทาย และมองไปยังดวงตาหวานเศร้าสร้อยของมัน

ก่อนตายมดแดงตัวนี้ เป็นแค่มดฝึกหัด
ไม่เคยออกไปล่าเหยื่อที่เป็นแมลงหรือสัตว์ใดๆเลย
กล่าวอีกนัย... มันไม่เคยฆ่าสัตว์ใด ๆ เลย
เพราะหน้าที่ของมดฝึกหัดคือหาอาหารที่เป็นน้ำหวานหรือน้ำตาล
มันหาน้ำหวานเก่งมาก
มันได้แบ่งน้ำหวานที่ตัวเองหามาได้ให้มดดำที่กำลังอดตายกิน เป็นการทำบุญสูงสุด... บุญให้ชีวิต...
ในวันที่มดน้อยฝึกหัดจะได้ออกไปกับฝูงล่าเหยื่อครั้งแรก...
มันได้ถูกคนใจร้ายฉีดยาฆ่าแมลงใส่... ตายสนิท

"เจ้ามดน้อยที่ยิ่งใหญ่" ผมมองมันด้วยความเอ็นดู
"มดดีที่ได้ขึ้นสวรรค์" ผมย้ำถึงคุณค่าของมันอีกครั้ง
"อันความดีที่เจ้าได้ทำไว้ในชีวิตนั้นยิ่งใหญ่และชีวิตเจ้ายังบริสุทธิ์จากความเลวร้ายทั้งมวล" ผมบรรยายมดตัวนั้นเท่าที่ผมเห็นจากการมอง
ผ่านดวงตามัน
"เจ้าต้องการสิ่งใด..." ผมถาม
"ข้าน้อยละอายเป็นยิ่งนัก...ที่จะกล่าวถึงความปรารถนาในใจข้า..." มดน้อยยิ้มอายๆ
"เจ้าไม่ควรละอายสิ่งใดเลย หากแม้นว่าสิ่งนั้นยังถูกต้องอยู่ในครองธรรม และยังยืนอยู่ในหลักแห่งรักและเข้าใจ"
เจ้ามดน้อยมองผม มันร้องไห้
"ขอท่านประทานอาหารให้ข้าน้อยซักมื้อเถิด" มันตอบ
"ที่นี่เจ้าสมบูรณ์พร้อมทุกอย่างแล้วไฉนเจ้ายังปรารถนาในรสชาติอาหารอีกเล่า" ผมถามด้วยความสงสัย
"เพราะก่อนตายข้าน้อยยังไม่เคยได้ลิ้มลองเนื้อสัตว์เลย โปรดประทานเนื้อสัตว์ให้ข้าซักมื้อใหญ่เถิด แล้วจะลงโทษให้ข้าน้อยไปผุดไปเกิดหรือตกนรกหมกไหม้ก็ได้"

ผมมองดวงหน้าที่คล้ายว่าจะเคยเห็นที่ไหนนั้นใกล้ๆ... ผมยิ้ม
มัน... มันหน้าเหมือนผม ผมจึงรู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก

"ความปรารถนาของเจ้าข้าเข้าใจดี เป็นดั่งชายหนุ่มที่ขลาดเขลาในเชิงสตรี เป็นสตรีที่ปล่อยให้ความสาวล่วงเลยไปโดยไม่รู้จักความรัก เป็นดังผู้ชราที่ไม่ได้อุ้มหลาน...
และอันความดีที่เจ้าได้ทำไว้นั้นยิ่งใหญ่นัก และยิ่งเจ้ามิเคยทำความเลวร้ายใดๆเลยในชีวิต...
ข้าจะให้เจ้าได้สมความปรารถนานั้น"

ผมคิดไม่ออกว่าผมจะหาเนื้อที่ไหนมาให้มันกินจะเสกขึ้นมาก็คงไม่ได้... ผมไม่ใช่พระเจ้า...

แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้
ผมค่อยๆแคะเอาเศษเนื้อหนูในซอกฟันออกมาและดีดให้มันกิน
มดตัวนั้นรีบวิ่งกระโจนใส่เศษเนื้อนั้นแล้วกินอย่างมูมมาม... อร่อยจัง
มันพร่ำบ่นพรรณนาขอบคุณผม และบรรยายความอร่อยของเนื้อหนูนั้น
มดตัวเล็กมาก เศษเนื้อหนูในซอกฟันชิ้นนั้นก็ทำให้มันอิ่มแปร้ และยังเหลืออีกตั้งครึ่งหนึ่ง

"พระองค์ท่าน ข้าขอบพระคุณในความกรุณาของท่าน กับอาหารมื้ออร่อยหาใดเปรียบได้นี้ ข้าน้อยอยากถามว่านี่คือเนื้ออะไร"
"เนื้อของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ข้าได้กลืนกินไป..."ผมตอบพร้อมร้องไห้
มดน้อยทำท่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง
"นี่ท่านไม่เข้าใจอีกเหรอ...ท่านจะทำร้ายตัวท่านเองไปถึงไหน" มดน้อยกล่าวด้วยเสียงอันดังก้อง
เสียงนั้นทำให้ผมนิ่งอึ้ง... สัปสน... มือเท้าชา... ไร้ความรู้สึก...

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน... จนสติคืนมา...
ผมมองหน้ามดตัวนั้น ซึ่งบัดนี้มันได้กลายร่างเป็นหนูผอมบัดซบหิวโซที่มีหน้าเหมือนผมมาก

"ท่านจะทำร้ายตัวท่านเองไปถึงไหน"บัดนี้มันกลายร่างเป็นแมวที่มีแผลถูกแทงที่หัวใจ

"ท่านจะทำร้ายตัวท่านเองไปถึงไหน" แมวค่อยๆกลายร่างไปเป็นเด็กหญิงและเด็กนั่นก็กลายร่างเป็นผมแต่มีขนาดร่างกายขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ... กลายเป็นความเศร้าที่มีขนาดมหึมาที่สุด

ร่างนั้นก็เหยียบลงมาที่ผมพร้อมกับเสียงที่ว่า "นี่ท่านยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"

ผมหลับตาปี๋... แล้วก็เหลือแต่ความมืดดำ
เมื่อผมลืมตาขึ้นอีกครั้งผมพบว่าผมยังคงนอนอยู่บนเตียงท่ามกลางความมืด แห่งราตรีกาล

เดี๋ยวก็เช้าแล้วผมคิด ผมหลับตานอนต่อและขับไล่เรื่องสับสนนี้ออกจากหัวไป

"แล้วท่านจะทำร้ายตัวท่านเองไปถึงไหน..." แว่วเสียงที่เบากว่ากระซิบ ก้องกังวาน...