ขอซักวันเหอะ ขอพูดซักวันเหอะ!!! หลังจากร้างลาจากการขีดๆเขียนๆมานาน พอจะมาเริ่มเขียนอีกที รู้สึกไม่คล่องเหมือนเมื่อก่อนเลยแฮะ สมัยก่อนตอนเป็นหนุ่ม อาจจะด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง สมองของผมสามารถขับความคิดต่างๆผ่านทางตัวหนังสือได้อย่างลื่นไหลราวกินสมูทตี้สลอดก็ไม่ปาน แก่ตัวลง ตอแหลมากขึ้น จะคิดจะเขียนอะไรก็ติดกรอบนั่นขนบนี่ บางเรื่องที่อยากเล่าแต่พอมานั่งประชันหน้า Microsoft Word ก็เกิดอาการขี้เกียจซะงั้น คือพยายามสังเกตตัวเองบ่อยเหมือนกันนะ พอขี้เกียจ ก็ไม่อยากพิมพ์ พอไม่อยากพิมพ์ ก็ไม่สนใจ พอไม่สนใจ ก็เข้า Facebook หลังจากเข้าเฟชบุ๊คตูดจะหนักลุกยาก โรคเสือกกำเริบ ผมเป็นโรคจิตชนิดนึง เป็นประเภทแบบว่าเสือกริซึ่ม คืออะไรก็ตามที่ปรากฏขึ้นหน้า Feed จะสำคัญ ไม่สำคัญ มีสาระ ไร้สาระ ผมไม่สนใจ ผมจะเสพ เสพมันอย่างเมามัน ดูดมันเข้าสมองด้วยระบบ USB 4.0 ความเร็วในการรับส่งข้อมูลสี่ทาราไบต์ต่อหนึ่งวินาที วันๆผมจมอยู่กับเฟชบุ๊คไม่ต่ำกว่า 5 ชั่วโมง จริง! ไม่ได้โม๊! ไม่โพส ไม่like อ่านในใจอย่างเดียว เสพอะไรง่ายๆสมองสังเคราะห์ความไร้สาระออกมาเป็นขี้เลื้อยสะสมไว้ในหัว รอวันเผาหัวจะได้ติดไฟดีกว่าส่วนอื่น อาทิตย์ก่อนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจตัวเอง ระเบิดฟอร์มด้วยการสั่งซื้อหนังสือคราวเดียว 2,300 บาท เป็นหนังสือของนักเขียนคนเดียว วินทร์ เลียววาริณ สามวัน-หนังสือส่งถึงมือ ปกในมีลายเซ็นคุณวินทร์ทุกเล่ม ยิ้มเย้ยฟ้าดิน คิดในใจ ‘จากนี้ไปข้าจะตั้งใจอ่านหนังสือสิบกว่าเล่มนี้ เสพสาระความรู้ที่ข้าขาดส่งนานเหลือเกิน’ เล่มแรกจบไปพร้อมความภาคภูมิใจ แว๊บไปเปิดเฟชบุ๊คเป็นขอกำนัลให้ตัวเอง ทันใดนั้น!เมื่อปีศาลเฟชบุ๊คเห็นหน้าผม มันกระชากหัว!! ลากผมเข้าไปในดินแดนFeed ผมติดอยู่ในนี้เป็นเวลา 6 วันแล้ว ณ ขณะนี้ ระหว่างนั่งขี้และสไลด์หน้าจอโนเกียร์ บรรยากาศเงียบ แต่ผมได้ยินเสียงเหมือนมีคนหัวเราะ ไม่สนใจสไลด์ต่อด้วยความเมามัน เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก “เฮ้ย ไม่ตลก! คนกำลังขี้อยู่” ผมตะโกนเสียงดัง เสียงหัวเราะเงียบลง สายลมพัดต้นน้อยหน่าที่เกิดข้างบ่อส้อมซึม หัวใจผมเต้นแรง ‘ฟ้าดิน!!!! ตอนนี้เจ้ากำลังหัวเราะเยาะข้าใช่ไหม!!!!!!!’ เทพเจ้าโอเล่ |
บทความทั้งหมด
|