เมื่อเช้าผมคุยกับปาตะเพียน
ตามประสา เธอก็เล่าโน่นเล่านี่ที่เธอไปเจอในแต่ละวันให้ผมฟัง
เธอเล่าว่าเมื่อวานเธอไปลงชุมชน(เรียนนอกห้องเรียน) สอบถามเรื่องการใช้ยาของคนในชุมชน ให้ความรู้ สร้างความเข้าใจเกี่ยวกับเภสัชภัณฑ์(เท่าที่เด็กปี 4 ที่ขี้เกียจอ่านหนังสือคนหนึ่งจะทำได้)
เธอได้มีโอกาสเข้าไปสอบถามเรื่องการใช้ยาที่บ้านแม่เฒ่าคนหนึ่ง ท่านเป็นอัมพฤกษ์ นอนทั้งวัน เปิดทีวีไว้แต่ไม่สนใจดู
ช่วงต้นของการสนทนา เธอก็ถามเกี่ยวกับเรื่องการใช้ยาตามสคลิปที่อาจารย์สอนมา
ถามคำ - ตอบคำ
'แม่เฒ่าคงเบื่อหน่ายการถูกซักไซ้และพูดคุยเรื่องอะไรที่ท่านไม่ได้สนใจ' ปาตะเพียนคิด
......บรรยากาศเงียบ นัยน์ตาแม่เฒ่าไม่สดใส......
"ยายเหงาเหรอค่ะ?" ประโยคทางแยกที่ปาตะเพียนจะพาแม่เฒ่าเข้าเรื่องอื่น
"ยายมีลูกหกคน ยายเลี้ยงมันได้ทุกคน แต่ลูกหกคน......." แม่เฒ่าเบือนหน้าหนีสายตาปาตะเพียน
ปาตะเพียนเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นพร้อมกับความคิดก้อนใหญ่
'เราทำอะไรไม่ได้เลย???'
"เค้าทำอะไรไม่ได้เลย เค้าสงสารยายมาก ตอนนั้นนะเค้าอยากร้องไห้มากๆเลยนะ...." เสียงปาตะเพียนลอดผ่านสายโทรศัพท์
"เค้าทำอะไรไม่ได้ใช่ไหม?" เธอถามผมเสียงแข็งอีกรอบ
......บรรยากาศเงียบ ผมเหม่อคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง..............
"หล่อนทำแล้ว..."
เทพเจ้าโอเล่
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [