แม่...แพชีวิต หากยังจำกันได้ วันแม่เมื่อปี 2548 ที่ผ่านมา ผมได้ส่งบทความ “วันนี้ยังมีเขาให้เราเรียกแม่“ ให้ทุกท่านได้อ่าน ซึ่งเจตนานั้นอยากให้ทุกท่านตระหนัก อย่างน้อยสุด 1 ปีกับการทำความดีตอบแทนท่าน 1 วันในวันสำคัญที่เกี่ยวกับแม่ มันอาจจะดูน้อยไปหากเทียบกับความดีงามที่ท่านทำให้เราทั้งชีวิต แต่ยังดีเสียกว่าไม่เคยทำหรือไม่เคยคิดจะทำเลย วันแม่ปีนี้ผมคงไม่มีบทความเช่นนั้นให้อ่านอีก แต่คงเป็นกลอนซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงอะไรบางอย่างที่ใครหลาย ๆคนอาจมองไม่เห็น จนถึงวันหนึ่ง วันที่คุณมีลูก บางครั้งการที่ได้มองสิ่งที่เราได้ทำ กลับเป็นสิ่งที่ใครเคยทำให้กับเรา มันทำให้เราเห็นภาพชัดเจนขึ้น ผมเองมุ่งหวังที่จะมอบสิ่งต่าง ๆนี้โดยคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดี แต่มิได้หวังว่าท่านนั้นจะมองว่าดี ผมไม่มีแม่แล้ว ขอทำหน้าที่กระตุ้นเตือนผู้ที่ยังมีโอกาส โดยไม่ได้มุ่งหวังสิ่งใด แต่ขอให้ได้ทำ เพราะอย่างน้อย ใจก็ยังมีความสุข...ที่ได้ทำ แม่ ... แพชีวิต บทกลอน...วันแม่ ปี 2549 วันนี้ยังมีเขาให้เราเรียกแม่ มันก็แค่บทความที่ผ่านผัน อาจมีใจสองแม่ลูกผูกสัมพันธ์ แม่กับฉันเท่านั้นไม่เกี่ยวใคร หนึ่งปีผ่านท่านผู้อ่านคงลืมสิ้น น้ำตารินนัยตาฉันยังหวั่นไหว เกือบสองปีแม่ที่รักฉันจากไป เหมือนห้องใจฉันถูกแยกแตกจากกัน หวนคิดถึงวันฉันเกิดประเสริฐแท้ ร้องอุแว้แม่โผหาเจ้ายอดขวัญ นิ่งนะลูกแม่เฝ้าปลอบประโลมพลัน ให้ฉันนั้นเติบใหญ่ไร้พาลภัย จวบจนฉันโตใหญ่วัยอ่านเขียน ส่งฉันเรียนพร้อมอบรบบ่มนิสัย ให้ความรู้อยู่คู่เจ้ามิอายใคร ให้เจ้าใช้ปัญญานำทำความดี จนถึงวันฉันขาดพ่อดั่งถ่อหัก แพชะงักสุดหันเหทางวิถี เป็นทั้งแม่และพ่อไม่รอรี แพจึงมีแม่เป็นพายแก้ได้พลัน แม่ศรีเรือนเปลี่ยนชีวิตไม่คิดคาด ออกมาวาดมาดจับกังเลี้ยงดูฉัน เหนื่อยแสนเหนื่อยแม่ไม่ถ้อแม้สักวัน เพื่อให้ฉันให้พี่มีดีกิน จวบจนฉันเรียนจบชั้นมอสาม ก็ถึงยามที่ฉันต้องตอบแทนสิ้น แม่จ๋าแม่เหนื่อยมากแล้วทั้งชีวิน ลูกถวิลเลี้ยงดูแม่มิแชเชือน จากวันนั้นถึงวันนี้ฉันดีได้ ดูคล้ายคล้ายดั่งมีเงาแม่เสมือน เป็นสิ่งคอยปกป้องผองภัยเลือน เป็นทั้งเพื่อนเป็นพี่เป็นชีวี วันที่ 6 มกราเหมือนฟ้าแกล้ง ใครมาแย่งแม่ฉันไปอยู่ไหนนี่ แม่จ๋าแม่ลูกขาดสุขทุกข์ทวี หาได้มีแม่ปกป้องเหมือนก่อนมา หากสวรรค์มีตาฟ้าลิขิต ย้อนชีวิตฉันสักนิดโปรดเถิดหนา ร้อยความดีที่สร้างสั่งสมมา เทียบราคาตอบแทนท่านยังไม่พอ อยากจะตอบแทนคุณเกื้อหนุนส่ง แต่ก็คงได้แค่คิดตามจิตขอ กตัญญูต่อมารดาอย่ารั้งรอ ดีกว่าพอชีพท่านดับสำนึกพลัน แอบอิจฉาใครที่ยังโอกาส อภิวาทวันทาแม่ฉันแค่ฝัน โปรดดูแลให้ท่านสุขทุกข์สิ้นพลัน ให้แม่นั้นชื่นใจในกตัญญู วันที่สิบสองสิงหาเป็นได้ไหม จงร่วมใจดูแลให้แม่รู้ ตอบแทนค่าน้ำนมและอุ้มชู ให้ท่านอยู่ร่มโพธิ์ไทรของใจเรา 26 กรกฎาคม 2549
เข้ามาอ่านเรื่องแม่ นึกถึงตัวเองทำแต่งาน รักแม่ไม่แพ้ใครให้เวลากับแม่ไม่มากเท่าน้องสาว เพราะคิดว่าแม่มีน้องสาวดูแลอยู่ใกล้ชิดแล้ว อ่านแล้วสะเทือนใจตัวเอง วันสุดท้ายที่จะเลิกทำโอที แม่ก็เข้าไอซียู แล้วเมื่อวันที่ท่านจากไป ร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด ก็ย้อนคืนวันเวลากลับมาไม่ได้ เหมือนอะไรหนักๆ ในใจทุกวันนี้ ทำไมเราไม่ให้เวลากับแม่ให้มากกว่างาน
โดย: บุษยา IP: 110.164.75.144 วันที่: 1 สิงหาคม 2556 เวลา:20:59:27 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 28 คน [
สงสารหัวใจคนเป็นลูกจังเลย
" หวนคิดถึงวันฉันเกิดประเสริฐแท้ ร้องอุแว้แม่โผหาเจ้ายอดขวัญ "
ตรงนี้เห็นภาพและเห็นวิญญาณของความเป็นแม่ มหัศจรรย์ใจที่คุณเทียนเขียนได้ลึกซึ้งราวกับเป็นแม่เอง...
ชื่นชมค่ะ อยากให้ใครๆ ได้อ่านมากๆ อ่านกันทุกคนที่มีอินเตอร์เนตใช้
ขออนุญาต เรียก คุณเทียนนะคะ
ขออนุญาตค่อยๆ ลุยบล็อก