ภายหลังจากผมเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ผมเองก็รู้ตัวดีว่าตัวผมเองนั้นคงไม่ได้เรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายแม้จะได้รับทุนก็ตาม ด้วยครอบครัวที่มีแม่หารายได้เพียงลำพังเลี้ยงดูลูกกำพร้า ๓ คนที่พ่อเสียชีวิตมานานหลายปี คงเป็นการยากนักที่การศึกษาจะมีความสำคัญไปเสียกว่าเรื่องของปากท้อง

อาชีพของแม่เปลี่ยนแปลงไปตามโอกาสที่จะสามารถทำได้ ซึ่ง ณ ขณะนั้นงานที่แม่ทำเพื่อนำเงินมาใช้จ่ายและเลี้ยงดูลูกนั้น คืออาชีพคนงานก่อสร้างที่ทุกท่านรู้จักและเข้าใจในนามว่า ... จับกัง

เมื่อไม่ต้องไปโรงเรียนก็ไม่มีหน้าที่อะไรที่สำคัญไปกว่าการผันตัวเองทำหน้าที่ทุกสิ่งที่มันพอจะหาเงินเพื่อช่วยแม่อีกทางหนึ่ง ในสมัยนั้นการสมัครทำงานก็ยังไม่สามารถทำได้เนื่องจากอายุไม่ถึง ๑๗ ปี สิ่งที่สามารถทำได้คือรับจ้างทั่วไปที่สุจริต แต่มันก็ไม่ได้มีให้ทำทุกวัน ดังนั้นด้วยความเป็นห่วงลูก แม่จึงพาผมไปที่โรงงานปลากระป๋องย่านมหาชัย ที่แม่ไปรับจ้างเป็นจับกังก่อสร้างโรงงานนั้นอยู่

หลายวันผ่านที่ผมไปในนามลูกติดแม่ ไปกับแม่โดยไม่ได้ทำอะไรมากมายไปกว่าการเป็นภาระให้แม่ต้องคอยดูแล เพราะตัวเองยังไม่คุ้นชินกับอาชีพของแม่นี้และยังไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจในบทบาทที่แปรเปลี่ยนไปจากอาชีพ "นักเรียน" ที่ผูกพันมายาวนานกว่าสิบปี

วันหนึ่งเมื่อผมกินข้าวกลางวันกับแม่เสร็จ แม่ก็ไปทำงานต่อโดยทิ้งให้ผมนอนเล่นและหลับกลางวันไปเหมือนเช่นทุกวัน แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเช่นทุกวัน วันนี้ผมหลับฝันกลางวันว่าผมได้เรียนต่อและได้ไปโรงเรียน ผมจำได้ว่ามันเป็นความฝันที่เหมือนจริงมาก แต่ผมก็สะดุ้งตื่นจากฝันด้วยเสียงเอะอ่ะโวยวายจากเพื่อนจับกังของแม่...

แม่ผมเป็นลมหมดสติล้มลง เพราะเหนื่อยและร้อนจากการทำงานกลางแดด ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปกอดแม่ ทุกคนช่วยปฐมพยาบาลแม่สักพักแม่ก็ฟื้นขึ้น แม่พักอยู่ไม่นานแม่ก็สามารถไปทำงานต่อได้ โดยมีผมร่วมทำงานกับแม่ด้วย โดยผู้รับเหมาให้ค่าแรงเช่นกัน

ชีวิตผมตื่นจากฝันถาวรและสู่โลกแห่งความเป็นจริงนิรันดร์