วันอาทิตย์ วันหยุดสุดสัปดาห์นี้

ได้มีโอกาสเห็นดอกไม้ชนิดหนึ่ง ที่เราอาจพบเห็นได้เป็นปกติ

ดอกไม้ ที่หลายคนอาจรู้จักในนามวัชพืชชนิดหนึ่ง ที่ลอยน้ำเหมารวมเรียกว่า สวะ

ดอกไม้ในคำจำกัดความของผม ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเป็นต้นอะไร ประเภทไหน

มีคุณประโยชน์หรือโทษอย่างไร หากแต่เป็นดอกของต้นไม้ทุกสรรพ

ผมถือว่ามันคือ...ดอกไม้ทั้งสิ้น

เธอมีนามว่า ...ผักตบชวา






ผักตบชวา..เหล่านี้ ขึ้นอยู่ในสวนผมเองครับ

มันอาจดูรกไป แต่ก็เป็นประโยชน์สำหรับกุ้ง หอย ปู ปลา

ให้หลบภัยจากความร้อนของแสงแดด

ที่แผ่ลงมาปกคลุมพื้นน้ำในยามกลางวันอันร้อนระอุ






หลังจากที่ผมปฏิบัติภาระกิจงานสวนเสร็จก่อนแสงแดดยามเช้าจะสิ้นสุดลง

ดอกเจ้าผักตบชวา ที่หลับไหลก็ตื่นจากนิทราเบ่งบานสวยงาม

ผมรีบล้างเนื้อล้างตัวให้สิ้นเหงือไคลจากการทำงาน

เดินขึ้นบ้านเช็ดเนื้อตัวพอแห้งหมาด

เดินไปหยิบกล้องคู่กายและมุ่งตรงไปยังร่องสวนทันที







ผมบรรจงถ่ายภาพเจ้าดอกผักตบชวา

ภาพแล้วภาพเล่า ที่ผมเห็นว่าสวยงาม อย่างเพลิดเพลินและมีความสุขยิ่ง

อยู่ อยู่ ก็มีความคิดหนึ่ง วูบผ่านระบบสมอง สั่งการให้คิด และคิด

การได้เห็น ได้ยิน สรรพสิ่งรอบกายผมนั้น

ผมโชคดีหรือไม่ ?

หากการได้เห็นและการได้ยิน นำพามาซึ่งความสุข

ก็อาจไม่ผิดอะไร ที่เราจะเหมารวมเรียกได้ว่า โชคดียิ่ง










มีคนจำนวนไม่น้อยเลย ที่พลาดโอกาสการได้เห็น การได้ยิน

เรียกได้ว่าไม่โชคดีเหมือนผม

เขาเหล่านั้นจะรับรู้ได้ไหม ด้วยวิธีการอันใด

 ว่าเจ้าดอกเจ้าผักตบชวา ที่เบ่งบานอยู่ตรงหน้าผมนี้

งดงามเพียงใด ?

เขาเหล่านั้นต้องใช้ความพยายามมากเพียงใดกัน











หลายครั้งที่คนตาดี หูดี อย่างผมได้รับรู้ เรื่องราวต่าง ๆ

จากสื่อต่าง ๆ เกี่ยวกับความสามารถ ของผู้บกพร่องทางการมองเห็นและได้ยิน

ว่ามีความสามารถที่คนโชคดีอย่างผมนั้นยังทำไม่ได้

เขาทำได้อย่างไรกันนะ

หรือวิธีการมองเห็นและการได้ยิน ที่ผมรู้จักนั้น มันคือการตีกรอบ

ทำให้เห็นและได้ยิน เพียงในสิ่งที่อยู่ในกรอบเท่านั้น

หาใช่ของจริงไม่











การที่เราได้เห็น ทำให้เรารู้สึกว่ามันเป็นปกติ และรู้จักการมองเห็นเพียงแค่ได้เห็น

การที่เราได้ยิน มันคือสิ่งที่สามัญ

เราจึงหาได้ใส่ใจในความเพียรพยายามที่จะมองเห็นได้อย่างถูกต้อง

และรับฟังทุกสรรพเสียงอย่างมีจุดหมาย

การมองเห็นและการได้ยินของเรา

จึงเป็นเสมือนเครื่องนำความทุกข์มาให้เราอีกทางหนึ่งเช่นกัน












ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่า การได้มองเห็นทุกสรรพสิ่งด้วยตา

หรือการรับรู้สรรพเสียงด้วยโสตประสาท

มันคือหนทางเดียวที่จะทำให้สามารถรับรู้ความเป็นไปในด้านต่าง ๆของโลกใบนี้

โดยเฉพาะความงดงามและความไพเราะ

และถ่ายทอดความไพเราะงดงามนั้นออกมา

จากเพียงการมองเห็นและการได้ยิน

หรือการรับรู้ด้วยกลวิธีอื่น ๆ

หั ว ใ จ ที่ ล ะเ อี ย ด อ่ อ น    ไร้ตัวตน... คือกลไกสำคัญที่สุด

ที่จะนำพาให้เราแปลสิ่งที่มองเห็น และเสียงที่ได้ยิน

หรือจากประสาทสัมผัสด้านอื่น ๆ

ออกมาเป็นความหมายที่ถูกต้อง ด้วยความรู้สึกที่งดงาม

ผมเชื่อเช่นนั้น










ณ เวลานี้

ผมขอใช้ความโชคดีทางการมองเห็นและได้ยิน กว่าใครอีกหลาย ๆคน

ถ่ายทอดความงดงามที่ผมได้เห็น ได้สัมผัส

ที่ผมไม่ได้ใช้เพียงสายตาหรือกล้องถ่ายภาพชั้นเลิศใดใด

หากแต่ผมถ่ายภาพเหล่านี้ ... ด้วยหัวใจ























ขอบคุณ ทุกการมองเห็น

ขอบคุณหัวใจที่ยิ่งใหญ่ทุกดวง

ที่แวะมาเยี่ยมเยือนทักทายคนบ้านน้อยหลังนี้

ที่ไม่ค่อยจะทักทายใคร ๆ

อยากบอกว่าทุกการเยี่ยมเยือนจากหัวใจทุกดวงนี้ได้  ส ร้ า ง พ ลั ง

ให้คนในบ้านน้อยหลังนี้ ... มี พ ลั ง

ที่จะสร้างสรรค์สิ่งต่าง ๆ ตามความสามารถแห่งตน

ขอบคุณมากครับ