ยังคงหากินกับดอกบัวบ่อเดิมอยู่แหละครับ รับประทานอาหารกลางวันเสร็จมันก็ไม่รู้จะทำอะไรที่พักผ่อนหย่อนใจไปมากกว่าการถือกล้องถ่ายโน่นนี่ไปเรื่อย หลายคนเดินผ่านไปมาก็ทักทายผมว่า "โห..ร้อนจะตาย" แล้วพวกเขาก็รีบเดินไปอยู่ในห้องทำงานเปิดแอร์เย็นสบาย

ไอ้ตัวเราก็ถ่ายภาพดอกบัวไป ปาดเหงื่อไป
หรือนี่คืออาการของคนใกล้ตายอย่างที่เขาว่า "ร้อนจะตาย" ใจคอชักไม่ค่อยจะดี เลยรีบถ่ายภาพดอกบัวที่ต้องการอย่างมุ่งมั่น ไหน ๆหากต้องตายด้วยอากาศร้อนในครานี้ ก็ขอให้ได้ภาพถูกใจติดมือไปก็ยังดี

หลายท่านที่แวะเวียนมาอาจไม่สบายใจ ทำไมผมพูดเรื่องตาย ตาย ตาย
ที่ผมพูดก็แตกประเด็นมาจากคำทักทายของคนที่เห็นผมยืนตากแดดถ่ายภาพอยู่นั่นแหละครับ ด้วยการที่ไม่รู้จะทักทายอะไรก็เลยพูดคำพูดจากความรู้สึกที่ตนเองกำลังประสบ และคิดว่ามันคือสิ่งที่คนอื่นต้องรู้สึกเช่นกัน

ช่าย... ผมรู้สึกร้อนมากเลยและเหงื่อก็ไหลรินจนชุ่มเสื้อ

ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันคือ... ความทุกข์ ที่ทำให้ผมต้องพยายามหนีมันเพื่อไปพบความสุขที่เย็นฉ่ำ

แต่ผมกลับต้องอดทนต่อความร้อนนั้น... เพื่อให้ได้ภาพถ่าย ที่ผมมักจะเรียกมันว่า