ถนสายนี้มีตะพาบ กม. 267 "ปฐมวัย" ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 267 "ปฐมวัย" โจทย์โดย คุณ เริงฤดีนะ จริงๆ ถ้าถามว่าชีวิตตอนไหนน่าเล่าที่สุด ก็คงเป็นตอนเด็กนี่แหละครับ เพราะมานึกแล้วเป็นช่วงที่สนุกนะ แล้วก็อยากกลับไปแก้ไขมากที่สุด 55555 ตอนอนุบาลจำได้ไม่เยอะเท่าไหร่ครับ ได้แค่ว่า อายุเกือบน้อยที่สุดในชั้น แต่มีเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่อายุน้อยสุด แล้วก็บอกให้ผมเรียกเค้าว่า “น้องฟ้า” เรียก ฟ้า เฉย ๆไม่ได้นะครับ ต้องเรียก “น้องฟ้าครับ” 55555 แล้วก็มีผู้ชายคนนึงลุคคล้ายๆ ไจแอ้นในโดราเอมอน ที่ชอบบอกให้เพื่อนเรียกตัวเองว่า “พี่ที” ไอ่นี่ก็ไม่ยอมให้เรียก ที เฉยๆ เหมือนกัน เรียกเมื่อไหร่มันแกล้งทุกที ตอนนั้นรู้สึกว่าแค่ตอนเรียกมันว่าพี่ทีก็เหมือนโดนข่มขู่แล้วครับ แล้วเพื่อนมันก็ให้ผมเรียกว่า พี่เอ็ก เดี๋ยว!!!!! พวกเมิงจะเป็นพี่กุทุกคนไม่ได้ เมิงอนุบาล1 เหมือนกุ!!! แต่.....ผมก็เป็น “น้องปริ๊นซ์” ของทุกคนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  ถ้าเทียบเป็นสี ตอนอนุบาลก็คงเป็นโลกสีพาลเทลน่ะครับ เริ่มเป็นสีเป็นสันจริงๆ ก็ตอนประถม จำได้ว่า ผมได้รางวัลที่ 1 เขียนเรียงความ วันพ่อ วันแม่ วันครู วันเด็ก อะไรซักอย่าง คุณครูเลยให้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งกับโรงเรียนอื่นต่อ เอาจริงๆ ไหมครับ....กลับมาคิดดู ตอนนั้นยังไม่น่าเขียนภาษาไทยได้เยอะเลย 5555 น่าจะเป็นเขียนอะไรสั้นๆ 5-10 บรรทัดมั้งครับ อันนี้จำไม่ได้ จริงๆ ชีวิตประถมของผมก็แบบนั้นนะ ป.1-4 นี่คือ ไปแข่งเขียนเรียงความ เขียนกลอน ถึงระดับภาคโน้นนนนน พักลางวันก็จะไปซ้อมเขียนไทยในห้องพักครู .....งงละสิว่าทำไมโตมันไอ่นี่ถึงเขียนไทยไม่ได้เรื่อง ....... อันนี้ผมก็งง 555555 รู้แต่พอเลิกแข่ง ป.5 นี่เขียนตามคำบอกก็ได้ 4/10 แล้ว หง่อยมาก เนี้ย...ยังไม่เข้าเรื่องที่จะเล่าเลยครับ คือจะบอกว่า กลางวัน ผมก็ไม่ได้ไปวิ่งเลย กับเพื่อนๆ ในสนามหรอกครับ แรกๆก็ไปเล่นนะ แต่เล่นได้ไม่เท่าเพื่อน พอเหนื่อยวิ่งไม่ทันก็ไม่ได้บอล....ไม่สนุก ต้องกลับมาเล่นฟุตบอลกับพ่อ พี่สาวทุกวัน คุณครูประจำชั้นตอนนั้นเลยบอกให้มาซ้อมเขียนดีกว่า บางวันก็หนีซ้อมไปเล่นบ้าง แต่ก็ชอบโดนไอ่หัวโจกไล่เอา (ไอ่หัวโจกนี่ สุดท้ายโดนผมต่อยตอน ป.3 ปิดตำนานไอ่ยอดห้อง 5)  ซึ่งในห้องพักครูก็มีเด็กที่ต้องเตรียมไปแข่งหลายคน ซ้อมกันอยู่ หนึ่งในนั้นคือเพื่อนสนิทของผม “อ๋อง” ที่สนิทเพราะเจอกันทุกวัน ไปแข่งด้วยกันตลอด แล้วก็เข้ารอบกันไปเรื่อยๆ จนตกรอบพร้อมกันในทุกปี 55555 พ่อแม่ของเราก็สนิทกันครับ เพราะไปเชียร์พร้อมกัน ในสายตาผม ไอ่อ๋องเรียนเก่งโคตรๆ เวลาใครถามผมจะบอกว่า ไอ่อ็องเก่งมาก มันเป็นตัวแทนแข่งคณิตศาสตร์ครับ โห....โคตรเท่ โคตรเก่ง  ป. 1 นี่ 6+4 ผมยังไม่ได้เริ่มนับนิ้ว มันตอบแล้ว.... ยิ่งพอใกล้ๆ แข่ง เราจะนั่งกินข้าวด้วยกันทุกวันครับ มันเคยถามผมว่า ทำไมผมถึงชอบการเขียน ผมตอบมันว่า ก็เขียนมันได้บอกความรู้สึกหรือสิ่งที่เราคิดได้ชัดเจนดี มันตอบผมว่า คิดเลขง่ายจะตายห่า ไม่เห็นต้องคิดเหมือนของเมิง .....ง่ายตายห่าละเมิง - -‘’ เมิงลองเป็นคนปกติอย่างกุสิ เอาจริงๆ ไหมครับ แรกๆ ผมก็ไม่ได้ถูกจริตกับมันเท่าไหร่หรอก เพราะมันเป็นคนนุ่มๆ นิ่มๆ ตี๋ ๆขาวๆ เรียบร้อย ขี้อาย ไม่ค่อยอยากเข้าสังคมมากนัก แต่ผมเป็นสายเอ็นเตอร์เทน 555555 คือผมเป็นสายกิจกรรม หัวหน้าห้อง ถือพานไหว้ครู กิจกรรมบนเวที ต้องการการยอมรับของสังคม แต่ไอ่ที่บอกว่าไม่ถูกจริต อยู่ๆ ไปก็กลายเป็นสนิทกันมาก แล้วต่างคนต่างดูดซึมด้านดีของแต่ละคนเอาไว้ จากที่เคยเล่าไว้ในบล๊อก คลิกอ่านได้ฮะ >>> การถูกบูลลี่ครั้งสุดท้าย ผมจะถูกแก๊งเกรียนของยอดชายนายยอดแกล้งบ่อย ทำให้ถูกเฟดออกจากแก๊งเด็กผู้ชายกลุ่มใหญ่สุดไปด้วย ซึ่งก็ได้อ๋อง (ที่โตแล้วเริ่มอยากเข้าสังคม) พาไปเล่นกับเพื่อนผู้ชายกลุ่มที่เล่นกันได้ ได้เตะฟุตบอลอย่างที่เคยอยาก ได้เล่นปิงปอง หัดเล่นบาส โดยไม่ต้องเซ็งเหมือนตอนพยายามเล่นกับแก๊งใหญ่ เรียกว่าอ๋องเนี้ย คือคนที่ comfort ชีวิตประถมของผมเลยนะ แหม่....พูดแล้วฟังดูเก๊เกย์ - -‘’ พอจบประถม เราแยกกันไปเรียนที่ที่เราต้องการ แต่ก็ยังติดต่อกันบ่อยๆ นะครับ มีนัดเจอไปเดิน JJ ด้วยกันประจำ จำได้ว่าตอน ม.3 ผมนัดเจอกันที่ห้าง แถมเอาสาวไปด้วย 2 คน ไม่ใช่ว่าผมคบที่เดียว 2 คนนะ เฮ้ย!!! คือผมพาไปเพื่อให้มันเจอ ว่าสเปกรึป่าว เราะมันนะอยากมีแฟน บอกก่อนว่าอ๋องลุคนุ่มๆ นิ่ม ๆ เริ่มจางไปตั้งแต่ ป.4-5 แล้วมั้งครับ จำได้ว่าตอน ป. 6 มันก็แข่งปิงปองตอนกีฬาสี แล้วเห็นมันเล่นปิงปองทุกเย็น ม.3 นี่ อ๋องเฟี้ยวแล้ว แค่อาจจะยังคุยสาวไม่เก่ง ซึ่งสุดท้ายมันก็มีแฟนด้วยตัวมันเองแหละครับ ตอนซัก ม.4 ได้ เสียดายที่มันไม่ได้เอาสาวมาให้ดู เพราะโทรๆแล้วออกมาเจอกันเลยอ่ะครับ เลยบอกกันว่า นัดครั้งหน้าต่างคนต่างจะชวนสาวมาด้วย 55555 หลังจากนั้นซักปีครึ่งผมถึงได้เจอสาวของมัน คิดดู!!! เอ้อ! เรา 2 คนมีฝันร่วมกันอยู่อย่างนึงว่า.... วันนึงเราจะกลับมาเรียนด้วยกัน “ในมหาลัย” ใช่ครับ เราบอกกันไว้เลยว่า เฮ้ย! เมิงกับกุเจอไปเจอกันที่วิศวะ มธ นะ ห้ามผิดสัญญานะโว้ย!!! ไม่ได้กดดันหรอกนะ แต่รู้ว่าอ๋องมันทำได้อยู่แล้ว มันเก่งเบอร์นั้น ระยะหลังจาก ม.4 เทอม 1 เราก็นัดกันไม่ได้อีกเลย เพราะมันไม่ค่อยว่าง ผมเลยบอกว่าจะไปหา แต่มันก็บอกว่า ไม่เป็นไร ให้ผมเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยให้ดีเถอะ เฮ้ย! มันพูดขนาดนั้น ผมก็ต้องทำให้ได้ดิ แหม่....ยอมมันได้ไง แล้วก็เริ่มต้นปีของ ม.6 แม่ของเค้าโทรมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ แล้วก็เรื่องเข้ามหาลัยกับพ่อผม ตอนนั้นผมก็กำลังหาโควต้าสอบเป็นว่าเล่น จนสุดท้าย ผมก็สอบโควต้าได้ตอนปลายเทอม 1 ของ ม.6 วิศวะ มธ อย่างที่ตั้งใจ ตอนนั้นดีใจมากเรียกว่าเปิดดูจากมือถือปั้บนี่วิ่งออกไปตะโกนดีใจอยู่ที่ระเบียง 555555 แล้วก็โทรบอกพ่อกับแม่ แล้วก็ไม่กี่ชั่วโมง พ่อแม่อ๋องก็โทรมาแสดงความยินดีครับ โห! โคตรชื่นใจเลย ตอนนั้นคงคิดว่าคือ แสงอุษา แล้วตัวกรูคือ เพน หกวิถี  ย้อนกลับไปช่วงที่นัดกันไม่ได้ซักที ผมก็เสียดายนะที่ไม่ได้เจอกัน จะได้ชวนสาวคนใหม่ไปอัพเดท 5555 ไอ่อ๋องคงบอก กุอัพเดทของเมิงไม่ทันแล้ว เอาไฟนอลมาเลยได้ไหม 55555 แต่ผมได้เจอแฟนมันนะ แฟนมันเรียนเก่ง น่ารัก แล้วได้ข่าวว่าติด มธ นั่นแหละ แต่เดินไม่เคยเจอเลยแฮะ 555555 > >> >>> >>>>>> >>>>>>> >>>>>> >>>>> >>>> >> > อ๋องไม่อยู่มา 10 ปีแล้วครับ สวดคืนแรกผมไม่ได้ไป เบลอมาก กว่าสติจะมาก็สวดวันสุดท้าย แล้วก็วันเผา จำได้ว่าผมไปยืนนิ่งๆ หน้างงๆ อยู่กับเพื่อนอีก 2 คน หลังจากวันเผาไปแล้วรวมอาทิตย์ผมถึงเรียบเรียงตัวเองได้ ไอ่อ๋องคงคิด เมิงดีเลย์มาก กุสบายแล้วเนี้ย แหม่------ มันรู้ว่าคงไม่ได้ทำตามที่เราเคยคุยกันไว้แน่นอน ความฝันของมัน ก็เลยให้ผมไปทำต่อให้สำเร็จ ถึงได้บอกผมตลอดว่าให้สอบเข้าให้ได้ หลังจากที่สอบติด แม่มันก็บอกผมว่า ช่วงท้าย อ๋องเริ่มเขียนไดอารี่ แล้วเขียนไว้ว่า วันนี้มันรู้แล้วว่า “ทำไมปริ๊นซ์ถึงชอบการเขียน” และบอกว่า ดีใจที่ฝากความฝันไว้ที่ผม เพราะถ้าเป็นผม ต้องทำได้แน่ๆ เอาจริงไหม ทุกครั้งที่ต้องสอบคำนวณ ผมจะพูดในใจเสมอว่า ....ขอให้แม่งไม่ยาก ถ้ายากก็ให้อยู่ระดับที่กุทำได้ ถ้าทำไม่ได้ก็ให้กุเดาถูก จังหวะนั่นเมิงจับมือกุฝนคำตอบทีนะ 5555555 เพราะถ้าเป็นเมิง....เมิงต้องทำได้แน่ๆ...... *************************** ถึงอ๋องเพื่อนรัก เมิงจะอยากแดรกยากิโซบะตอนเช้าไม่ได้ ยาโยอิแม่งไม่เปิดเช้าโว้ยยยย ชอบอะไรแปลกๆ กุก็เอาโค้กกลิ่นส้มใส่บาตรให้แล้ว สงสารหลวงพ่อมาก - -‘’ ชีวิตวิศกรมันก็เหนื่อยดี ไม่รู้จะเหนื่อยหรือดีมากกว่ากัน ถ้าเป็นเมิงก็ควรเป็นอาจารย์ แล้วเอ้อ.....สาวคนนี้กุไฟนอลแล้วนะ..... no more update ^^ ******************************* - Until.....we meet again -
ปริิ้นเขียนถึงเพื่อนได้ประทับใจมากจ้า
 โดย: หอมกร
  วันที่: 14 ธันวาคม 2563 เวลา:15:07:53 น.สังเกตุมาตั้งนานแล้วว่าLittle Prince
เขียนพรรณาโวหาร และบรรยายเก่ง แถมชวนอ่าน เก่งมาแต่ปฐมวัยนั่นเอง ขอเม้นท์ตอนขมวดท้ายก่อน พลันนึกถึงตอนจบของหนังดัง Fast and Furious 7 ปี 2015 เลย ที่ Paul Walker เสียชีวิต ระหว่างถ่ายทำไปได้ 50% ที่ฉากครอบครัวดอม เพื่อนไม่ อยู่ที่ชายหาดริมทะเลพร้อมหน้าพร้อมตากัน ทั้งดอมและ Paul ขับรถออกมาด้วยกัน เพลงSee You Again ขึ้น.. พอถึงทางแยก ต่างคนต่างไป กล้องpanตามรถสีขาวของ Paul ยาวไปๆ น้ำตาริ้น..  มิตรภาพของ 2 หนุ่มนี้เช่นกัน สุดจะเม้นท์ต่อ..ไปซับน้ำตาก่อนมาอ่านปฐมวัยบ้านน้องปริ๊นซ์  โดย: เริงฤดีนะ
 วันที่: 14 ธันวาคม 2563 เวลา:18:15:08 น.ชอบชีวิตตอนอนุบาลจังเลยค่ะ
ทุกคนเป็นพี่คุณทั้งนั้นเลย โดย: พระจันทร์สีม่วงง่วงๆ สม่ำเสมอ
วันที่: 14 ธันวาคม 2563 เวลา:18:42:25 น.น้องปริ๊นซ์ความจำดีมาก
พี่ก๋าจำอะไรไมไ่ด้เลยเกี่ยวกับวัยเด็ก มาจำได้ตอน ป.5 ครับ 5555 เรื่องเพื่อนอ๋องของน้องปริ๊นซ์ หักมุมความรู้สึกแบบรุนแรงเลย อ่านแล้วอมยิ้มกับชีวิตมัธยม จากนั้นก็อึ้งเลยครับ ปล. พี่ก๋าเป็นคนเคารพผู้อาวุโสนะครับ สมัยก่อนนี่ครูเดินผ่าน พี่ก๋าหยุดรอ โค้งคารวะอย่างงาม หรือไม่ก็ยกมือไหว้ตลอด แทบจะเป็นคนเดียวในคณะที่ทำแบบนี้ครับ 555 โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 14 ธันวาคม 2563 เวลา:20:24:27 น.อ่านเรื่องวัยเด็กของคุณจันทราน็อคเทิร์นแล้ว
รับรู้ได้ว่าเป็นคนคุยสนุก อารมณ์ดีนะครับ โดย: มาช้ายังดีกว่าไม่มา
วันที่: 14 ธันวาคม 2563 เวลา:21:48:33 น.มาอ่านเมื่อวานแล้ว แต่หมดเป๋า วันนี้เลยมาอ่านใหม่
อ๋อง ป่านนี้คงเป็น ท่านอ๋อง แล้ว.. น้องปรินซ์เลยเป็น คุณชายวิด.. ถวายโค้กกลิ่นส้มพระ เพือนรักจะได้รส กลิ่น แล้วก็ พรมนิ้วบนเปียโนให้ท่านอ๋องได้ยินเสียงเพลงด้วย โดย: ไวน์กับสายน้ำ
 วันที่: 15 ธันวาคม 2563 เวลา:6:06:05 น.จากไปแล้ว แต่เรื่องดีๆ ยังอยู่ในใจ มีเพื่อนแบบนี้ดีครับพอกันดึงกันให้สูงขึ้น เสียดายจากกันเร็วเกินไป
เมื่อก่อนผมก็ไม่ชอบเขียนหรือบันทึกอะไรแบบนี้นะ ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกัน ที่ชอบมานั่งเขียน จากบล็อก ถ้านับตามอายุเรา ยังไงมันก็เป็นน้องครับ แต่ถ้านับตามอายุหมา ตอนนี้มันน่าจะเป็นรุ่นปู่เราได้แล้วมั้ง โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 15 ธันวาคม 2563 เวลา:11:07:52 น.สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์
ตอนจบนี่เศร้าเลยครับ น้องปริ๊นซ์เป็นนักเขียนได้เลยนะครับนี่ ออกพ็อคเก็ตบุ๊คได้เลยครับ ชีวิตสมัยวัยเรียนเป็นอะไรที่น่าจดจำมากเลยนะครับ อ่านตะพาบของน้องปริ๊นซ์่แล้วทำให้พี่ย้อนวัยไปช่วงสมัยโน้นเหมือนกันครับ โดย: The Kop Civil
 วันที่: 15 ธันวาคม 2563 เวลา:12:02:11 น.น้องปริ๊นซ์จำวัยเด็กได้เยอะ
ล้วนเป็นความหลังที่ดีงามมาก ไม่รู้ตอนอายุเท่าพี่จะยังจำได้เท่านี้ไหม เพราะตอนนี้พี่จำได้น้อยมากค่ะ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ  โดย: ภาวิดา คนบ้านป่า
 วันที่: 15 ธันวาคม 2563 เวลา:12:06:29 น.สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์
มาอ่านเรื่องราวตอนเด็กสนุกๆด้วย จำเรื่องราวรายละเอียด ได้เยอะมากเลยครับ การ์ตูนสั้นเรื่องนั้นคล้าย Coco จริงๆอาจจะ inspired กันไปมา ขอบคุณที่แวะไปทักทายนะครับ  โดย: Sleepless Sea
วันที่: 15 ธันวาคม 2563 เวลา:17:26:29 น.น้องปรินซ์เขียนฮามาก ..... แต่พี่จะร้องไห้ ฮ่าๆๆ
พี่ว่าพี่อยู่ในช่วงอายุที่รับรู้ถึงความสูญเสียมากเกิ๊น ทุกๆเดือนต้องมีงานสีดำอย่างน้อย 1 งาน ไม่ชอบเล้ย แต่จำเป็นต้องไป ...... ----------------------------- จากบล็อก ทุ่งดอกไม้ สิงห์ปาร์ค พี่ว่านะ ถ้าไปอยู่ท่ามกลางดอกไม้เยอะๆโฟกัสกล้องที่ไหนก็สวยแหละ ฮ่าๆๆๆๆ โดย: ทนายอ้วน
 วันที่: 15 ธันวาคม 2563 เวลา:19:59:16 น.ตอนเด็กเวลาครูให้ทำกระทง ได้ที่หนึ่งตลอด เพราะให้แม่เตรียมของให้ 555
เด็ก มธ เหมือนกันเลยยย โดย: Lonely Happy
วันที่: 15 ธันวาคม 2563 เวลา:23:29:08 น.อ่านจบแล้ววววว โอ๊ยยย เศร้าาาา..
เสาร์อาทิตย์นี้พี่ควรไปทำบุญ เอาของอร่อยส่งผ่านไปยังญาติพี่น้องผู้ล่วงลับ เพิ่มเติมให้น้องอ๋องด้วยอีกคน... หักมุมมากพ่ออออ.. อิป้ายิ่งอ่อนไหวง่ายอยู่ด้วย  โดย: nonnoiGiwGiw
 วันที่: 16 ธันวาคม 2563 เวลา:10:08:39 น.no more update ^^ ------------> โอ๊ยยยยยยยยยยย
แกรไม่อัพเดทระวังบอสจะอยากอัพเดทเหอะ จะขอก็รีบขอสักที.. แหวนก็พร้อมแล้ว ลีลา เหอะ... โดย: nonnoiGiwGiw
วันที่: 16 ธันวาคม 2563 เวลา:10:09:34 น.มาชวนไปกินกาแฟกับขนมอร่อยๆ ที่ร้าน Hacienda Coffee House เชียงราย กันครับ
 โดย: ทนายอ้วน
วันที่: 16 ธันวาคม 2563 เวลา:15:08:49 น.สวัสดีมีสุขค่ะ
จำเก่งค่ะ เขียนบรรยายดีเลย อ่านเพลินค่ะ สนุกดี ขมวดปมได้พลิกความคาดหมาย ชอบค่ะ เพื่อนจากไปแต่อายุยังน้อยนี่ เศร้ามากๆค่ะ โดย: ตะลีกีปัส
 วันที่: 16 ธันวาคม 2563 เวลา:16:24:40 น.เพื่อนสนิท มีไม่ต้องมากครับขอแค่ยามสุข เฮฮาอยู่กับเรา
ยามทุกข์ก็ กอดคอกันร้องไห้ได้ เสียดาย ชีวิต คนเราไม่แน่นอนนะครับ อ.เต๊ะ เคยมีเพื่อนสนิทสมัยเรียน แต่พอตอนหลังก็แยกย้ายกันไป คนนึงก้ไปบวชเป็นพระ กลายเป็นพระอาจารย์ชื่อดัง บางคนก็ขาดการติดต่อไปเฉยๆ เลยไม่รู้เป็นตาย ร้ายดีประการใด แถมยังมีเพื่อนที่สมัยเรียน ไม่เคยสนิท ไม่เคยคุยกัน แต่พอมาขายแอมเวย กลับทำตัวสนิทสนม ยังกับเป็นเพื่อนรักกันมาเป็น สิบๆปีเลยนะครับ 555 ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยนะครับ   โดย: multiple
 วันที่: 16 ธันวาคม 2563 เวลา:17:24:42 น.พี่ก๋าเขียนกลอน "บาปทั้ง 7" เอาไว้ด้วยนะ
เขียนไว้นานแล้ว ตอนที่ดูหนังเรื่อง Seven จบ หลักการของทุกศาสนาคล้ายๆกันนะ พี่ก๋ารู้สึกอย่างนั้นครับ แล้วความหลงผิดนี่น่ากลัวที่สุดเลย ไม่ว่าจะหลงผิดในเรื่องใดก็ตาม โดย: กะว่าก๋า
วันที่: 16 ธันวาคม 2563 เวลา:19:04:24 น.อะไรกัน ปฐมวัย ยาวถึงมหาลัยเลย 555
อ่านแล้ว สนุกดี โดย: Sai Eeuu
 วันที่: 17 ธันวาคม 2563 เวลา:1:21:06 น. |
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 19 คน [