จึงเอื้อมมือควานหาที่มาของเสียง หะแรกตั้งใจจะกดปฏิเสธไม่รับสาย เพราะบ่อยครั้งที่ต้องเสียอารมณ์กับการโทรผิด แต่แล้วด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบ ทำให้จำต้องเปลี่ยนความตั้งใจ การติดต่อยามดึกดื่นเช่นนี้ อาจมีเหตุด่วนเหตุสำคัญ เกิดขึ้น 

จึงกดตอบรับพร้อม ๆกับ ยกโทรศัพท์มาวางแนบหู โดยมิได้ลืมตา

... เงียบ ...

“ฮัลโหล......”

... เงียบ ...

โทรผิดอีกแล้วมั้งเนี่ย.. แต่เสียงสัญญาณ แสดงว่ายังคงมิได้วางสาย

“H . e .  l . l . o …”(ไม่พูดก็จะวางแล้วนะ) ผมนึกในใจ

“สวัสดีค่ะ” เสียงหวาน ๆ ปนเศร้า ดังแผ่วเครือแทรกเข้ามา ปลุกประสาทของผมให้ตื่นตัวไปทุกอณูขุมขน ด้วยความตื่นเต้น ดีใจ.... นานมากแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงนี้ ... แต่ก็ยังจำได้อย่างแม่นยำมิเคยลืมเลือน

“แพร”ผมครางออกมาเบา ๆ

“ใช่ค่ะ แพรเอง ...รบกวนพี่หรือเปล่าคะ”

“เอ้อ...เปล่าครับ ไม่รบกวนหรอก”ผมรีบตอบ ก่อนจะยกโทรศัพท์มาดูเวลาที่หน้าจอ 00.19 น. คือเวลาที่แสดงอยู่

“พอดีพี่กำลังจะตื่นมาดูบอลพอดีเหมือนกัน” ผมตอบไป ทั้งที่ความจริงแล้ว ผมยังสองจิตสองใจอยู่ว่าจะดูหรือเปล่า คู่ชิงยูฟ่าแชมเปี้ยนส์ลีก ปีนี้ เชลซี vs แมนฯยูไนเต็ด ส่วนผมเด็กหงส์เต็มตัว

“แพรมีอะไรหรือเปล่า ถึงโทรมาดึกดื่นป่านนี้”ผมถามด้วยความห่วงใย

มีแต่เสียงสะอื้นดังแผ่ว ๆ แทรกเข้ามา

“พี่เดชเค้ามีคนใหม่ค่ะพี่” เจ้าเดชคือเพื่อนร่วมรุ่นผมเอง

“เค้าไม่รักแพรแล้ว แพรไม่สวยไม่ดีตรงไหนคะ”

(“สวยสิ แพรสวยมาก พี่ถึงทั้งรักทั้งหลง ลืมไม่ลง ทำใจไม่ได้ จนต้องเนรเทศตัวเองมาอยู่บ้านนอกติดชายแดนแบบนี้ไง”) ผมบอกกับแพรอย่างกึกก้องในใจ  แต่ไม่ได้พูดออกไป เพราะแพรคือผู้หญิงที่ผมสนิทสนมด้วยจนเกือบจะเป็นคนรักกัน หากว่าผมไม่โชคร้าย พาเธอไปเจอกับเจ้าเดชโดยบังเอิญ และแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันอย่างจำใจ เจ้าเดชเป็นเพลย์บอย รูปหล่อพ่อรวย และที่สำคัญเป็นเสือผู้หญิงตัวฉกาจ

และไม่นานสิ่งที่ผมสังหรณ์ใจและหวั่นกลัวก็เป็นจริง เพราะหลังจากนั้น ทั้งสองก็แต่งงานกัน ผมเลยต้องเนรเทศตัวเองมาที่นี่ เพราะทนฟังคำสรรเสริญจากเพื่อนฝูงที่รู้เรื่องราวของเราสองคนไม่ไหว 

“หมาคาบไปแดกอีกแล้วสิมึง”

“ไอ้เดชมันเพื่อนเรานะ มันไม่ใช่หมา”ผมนึกแย้งในใจ ก่อนจะจากมา

“แพรเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า .. คนรักกันต้องไว้ใจกัน อย่าหูเบาฟังคำครหานะ” ผมปลอบเตือนแพร พร้อมคิดหาทางออกให้กับเพื่อน”รัก”

“ไอ่เดชมันเจ้าชู้ก็จริง แต่มันก็เลิกนิสัยแย่ ๆแบบนั้นแล้วตั้งแต่มาคบแพร ไม่ใช่เหรอ”

“พี่เดชเขาไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้วนะพี่.... ก่อนหน้านั้นก็กลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ “

“โธ่ ... แพรก็รู้นี่ อาชีพอย่างพี่อย่างเจ้าเดช ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองหรอก ยามกินไม่ได้นอน ยามนอนไม่เคยได้กินหรอก” ผมพยายามพูดให้ขำเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ

“พี่ไม่ต้องมาออกตัวแทนเพื่อนพี่เลย.. แพรเช็คหมดแล้ว ลูกทีมเขาอยู่บ้านทุกคน พี่เดชไม่มีทางออกทำงานเดี่ยว ๆหรอก”

“คราวนี้มันอาจเป็นงานด่วน ตามใครไม่ทัน”

“พี่ไม่ต้องมาพูด..เพราะพี่นั่นแหละ”

(“อ้าว....ไหงมาลงที่พี่ล่ะนี่”)ผมนึกในใจ

“ถ้าพี่ไม่แนะนำพี่เดชให้แพรรู้จัก แพรก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้”

“(พี่ก็ไม่อยากแนะนำ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอกนะแพร  พี่อยากเป็นคนที่อยู่เคียงข้างแพรนั่นมากกว่า)”ผมนึกในใจอีก.. แต่ที่แสดงออกไปคือการอึ้งไปพักหนึ่ง

“พี่ว่า มีอะไรค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จา กันไม่ดีกว่าหรือ ถึงยังไงก็คนรักกันนะ”

“นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ...ตอนนี้พี่เดชเค้าไม่รักแพรแล้ว...คอยดูนะ ถ้าแพรตามเจอนะ จะยิงให้ตายทั้งคู่เลย แล้วแพรจะฆ่าตัวตาย”

บรรลัยล่ะสิเจ้าเดช ผมเคยเตือนมันแล้ว ตอนที่มันพาแพรไปฝึกยิงปืนว่า 

“สอนเมียขับรถ กับสอนเมียยิงปืนน่ะ เค้าห้ามนะโว้ยไอ่เดช”

“มันจำเป็นว่ะเพื่อน”มันตอบ

“กูต้องสอนแพรขับรถ เผื่อไปงานจะได้ให้เธอขับพากลับบ้าน พวกมึงยิ่งชอบมอมกูอยู่ด้วย”

“แล้วมึงดูสิ แพรสวย เซ็กซี่ออกขนาดนี้” 

“เออ”ผมตอบรับดัง ๆ ในใจโดยที่ไม่ได้หันไปดูแพรตามคำบอกของมันด้วยซ้ำ แต่ไม่ได้พูดออกไป ที่แสดงออกคือเฉย

“แล้วพวกเราน่ะ อยู่บ้านเป็นเวล่ำเวลาเหมือนชาวบ้านเค้าที่ไหน... ทิ้งแพรไว้บ้านคนเดียวกูเป็นห่วงว่ะ เลยพามาหัดยิงปืนไว้ เผื่อมีไรแพรจะได้ป้องกันตัว”

ผมหันไปมองแพรที่กำลังลั่นกระสุนสู่เป้าหมายพร้อมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แพรยิงเข้าจุดดำแทบทุกนัด แม่นยำกว่าเพื่อนร่วมอาชีพของผมหลาย ๆคนเสียอีก

เจ้าเดชยกนิ้วให้เมียอย่างภาคภูมิใจในฝีมือการฝึกสอนของตน

แล้วผลที่เกิดขึ้นจากการละเมิดข้อห้ามที่ผมบอกมันก็แสดงออกมา

อย่างแรก บ่อยครั้งที่แพรขับรถกลับบ้านคนเดียว ทิ้งมันไว้ที่งาน ต้องลำบากผมหรือเพื่อนคนอื่น ต้องพามันไปส่ง

แล้วนี่ผลของการละเมิดอย่างที่สองกำลังจะแสดงออกมางั้นหรือ และถ้าจริงมันจะรุนแรงกว่าการสอนขับรถมากมายนัก

“ใจเย็น ๆ นะแพร จะทำอะไรก็ให้คิดถึงลูกไว้นะ...”ผมปรามและเตือนให้เธอคิดถึงลูกสาวคนเดียวของเธอ

“พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ยายหนูมีทั้งตาและยายคอยดูแล ไหนจะ ปู่ย่า และ อา ๆอีกหลายคน”

“ยังไงก็ไม่เหมือนพ่อกับแม่หรอกนะแพร”

“พี่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว... ที่แพรโทรมา ไม่ได้มาฟังคำเตือนของพี่นะ”

ถึงตาผมเงียบบ้าง

“แพรแค่อยากจะบอกว่า แพรขอบคุณที่พี่เคยช่วยเหลือและดูแลแพรเอาใจใส่แพรตลอดมา”

(รู้เหมือนกันเหรอ)...ผมรำพึงอยู่ในใจ

“แพรรู้ว่าพี่น่ะรักแพรมากกว่าน้องสาว แต่แพรตอบแทนความรู้สึกพี่แบบนั้นไม่ได้  แพรขอโทษ แพรขอให้พี่โชคดี เจอกับผู้หญิงดีดี นะคะ หากชาติหน้ามีจริง แพรจะรักพี่ค่ะ...พี่ชายที่แสนดี”...

จบประโยคนั้นเธอก็ตัดสายไปโดยไม่รอฟังคำทักท้วงใดใดจากผมอีก

หะแรกผมคิดจะโทรกลับไปอีกที ด้วยความเป็นห่วง

แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เพราะถึงอย่างไรแพรก็อยู่ในฐานะเมียเพื่อน คงไม่เหมาะที่ผมจะโทรหา ถึงแม้เธอจะโทรมาก่อนก็ตาม มโนสำนึกบอกกับผมอย่างนั้น

แล้วผมก็นอนไม่หลับเพราะประโยคสุดท้ายของเธอ... “พี่ชายที่แสนดี” 

คำคำนี้ ช่างบาดใจนัก

........

วันนี้ผมตื่นสายกว่าปกติ

เพราะหลังจากวางสายจากแพรแล้ว ผมก็นอนไม่หลับ จึงต้องเปิดทีวีดูการถ่ายทอดสดการแข่งขันฟุตบอลนัดชิงชนะเลิศยูฟ่าแชมเปี้ยนลีกส์ เผื่อหวังว่า เกมการแข่งขันจะทำให้ผมลืมคำพูดของแพร ลืมแพร แล้วจะเผลอหลับไปเหมือนทุกครั้ง

แต่มันก็หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ ผมดูบอลจนจบแถมด้วยความตื่นเต้นต่อการลื่นล้มก่อนยิงจุดโทษของจอห์น เทอรี่ กัปตันทีมเชลซี ทำให้ยิงบอลไปโดนเสา เต็ม ๆ ยกแชมป์ให้กับทีมคู่กัดตลอดกาลของทีมโปรด พาลพาให้นอนไม่หลับยิ่งกว่าเดิม กว่าจะข่มตาหลับลงได้ก็ปาไปเกินกว่าตีห้าแล้ว

ผมรีบอาบน้ำเพื่อเรียกความสดชื่นคืนมา แม้จะเพียงเล็กน้อย ก็ยังดี.. ก่อนจะแต่งตัวมาทำงาน

ชงกาแฟจากซองในแบบ 3 in 1 เพื่อให้ได้รสชาติที่มาตรฐานคงเดิม

ผมถือถ้วยกาแฟออกมานั่งที่ชุดรับแขกหน้าห้องทำงาน

“ไงไอ้เสือ เมื่อคืนเมาหนักหรือว่าบอลกัดมาล่ะ ถึงดูอิดโรยยังงั้น” รุ่นพี่คนหนึงเอ่ยทัก

“เมื่อวานไม่เมาครับพี่.. แต่ตื่นขึ้นมาดูบอลดึกน่ะครับ แล้วตอนท้ายมันตื่นเต้นเลยนอนต่อไม่หลับเลยน่ะ”

“แล้วรู้ข่าวไอ้เดชเพื่อนเรารึยังล่ะ”

“ข่าวอะไรครับ” ผมรีบถาม

“เขากระจายข่าวแต่เช้าแล้วว่าเพื่อนเราน่ะ ถูกเมียยิงพร้อมกับกิ๊กตายคาหอพักนักศึกษาเมื่อบ่ายวานนี้ ..จะมีพิธีรดน้ำศพบ่ายนี้.......”

ผมหูอื้อ เหมือนโดนไฟช็อต ไปชั่วขณะ ไม่ได้ยินคำพูดต่อ ๆมาของรุ่นพี่คนนั้นอีก

“แล้วแพร....เอ้อ เมียมันล่ะครับ”

“ก็ยิงตัวเองสาหัสเหมือนกัน... สงสัยปืนมันสะบัดเลยโดนหัวไม่จัง ไม่งั้นก็คาที่อีกศพ... แต่ก็เห็นข่าวว่าไปสิ้นใจที่โรงพยาบาลนะ... ราว ๆ เที่ยงคืนนี่แหละ”

“โธ่!แพร....ไม่น่าเลย”... ผมครางออกมาเบา ๆ 

.......

แล้ว ......โทรศัพท์เมื่อคืนนี้ล่ะ.....?

............