ซานติก้าาา เผลอแผลบเดียวจะลอยกระทงแล้วครับพี่น้อง พยาบาล junior ก็คงต้องอยู่เฝ้า ward ตามเคย ปล่อยพยาบาลป้าๆเค้าไปเปิดหูเปิดตา ฉันปิดสมุดจองเวร (ชื่อน่ากลัวเนอะ จองเวร) พบว่าเหล่าพยาบาลรุ่นเดอะ ได้ขอจองวันหยุดช่วงเทศกาลลอยกระทงไว้เนืองแน่นแล้ว เรามันเด็กน้อยจิ้มลิ้ม อิทธิพลต่ำ อย่าได้ฝันถึงเรื่องหยุดปีใหม่ สงกรานต์ เข้าพรรษา คริสมาส ( แต่วันแรงงานได้หยุดง่ะ ) อุ๊ปส์ นึกแล้วเกิดอาการ เดจาวู ปีที่แล้วก็ปิดสมุด จองเวร อย่างหมดหวังอย่างนี้แหละ โอ้ววว......นึกถึงแล้วสยอง เมื่อปีที่แล้ว.................... ในวันที่ 31 ธค 51 คนรอบข้างต่างนั่งคิดว่าจะไปเฉลิมฉลองที่ไหน แต่เรานอนอุดอู้ เตรียมตัวไปทำงานเวรดึก ฉลองบน ward เป็นปีที่ 7 แล้วสินะตู (นับตอนเรียนพยาบาลด้วย ) เวลา 23.30 หลังจากตบตูดผู้ป่วย กล่อมให้หลับให้นอนสำเร็จ เหล่าพยาบาลก็คว้าหมวกปีใหม่ อวยพรกันและกัน เตรียมฉลอง (แบบเงียบๆ เดี๋ยวคนไข้ตื่น) ฉันกำลังสนุกสนานพอควร 0.05 เราได้ยินเสียงเตือนตามสาย "ขอกำลังเสริม ช่วยที่แผนกฉุกเฉิน และเตรียมพร้อมรับมืออุบัติภัยค่ะ" ฉันยืนงง กรุงเทพมีสึนามิด้วยเหรอวะ ( ปีที่แล้วโน้น โดนไปเป็นกำลังเสริมช่วยสึนามิ ) แต่ก็เตรียมอุปกรณ์ช่วยชีวิตต่างๆไว้พร้อม ระหว่างที่ยังปรับอารมณ์ไม่ทันนั้น ได้รับโทรศัพท์แจ้งขึ้นมาว่าจะลำเลียงผู้ป่วย "ไฟไหม้" ขึ้นมาฝากนอน ยังไม่ทันวางหูโทรศัพท์ดี ประตูของแผนกผู้ป่วยวิกฤติก็ถูกเปิดออก (แผนกเราเองแหละ ) ผู้ป่วยหญิงสภาพไหม้เกรียม พร้อมพยาบาลอยู่บนเตียง กำลังกดหน้าอกเพื่อช่วยชีวิต ถูกเข็นเข้ามา กลิ่นไหม้ติดจมูกมาก เป็นครั้งแรกที่ได้กลิ่นเนื้อมนุษย์ไหม้ ภาพที่เห็นทำให้ฉันกลัวจนตัวสั่น และสับสน มีพยาบาลรุ่นพี่รุดหน้าไปก่อน ทำการประเมิน และช่วยเหลือผู้ป่วย ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดอีกครั้ง เวรเปลเข็นผู้ป่วยรายที่ 2-3-4 ตามมาติดๆกัน สภาพผู้ป่วยไม่แตกต่างกันเท่าใดนัก เราต้องกระจายกันไปรับผู้ป่วยอาการหนักที่มาพร้อมๆกัน เหตุการณ์โกลาหลมาก ฉันผสมยาไป น้ำตาไหลไป ทั้งควัน ทั้งสงสาร แต่พยาบาลหัวหน้าเวร ทำหน้าที่ได้ perfect มาก ทำให้ฉันมีสมาธิและกำลังใจทำงานต่อ เหล่าญาติๆตามมาเป็นกองทัพ ถามหาคนชื่อโน้น ชื่อนี้ แต่เราไม่รู้เลยว่าใครเป็นใคร ใส่ชุดอะไรก็ไหม้เกรียมกันหมด วัยก็เท่าๆกัน หลายคนร้องไห้อย่างหมดหวัง ก็น่าสงสารนะ แต่ว่าไม่ว่างจะคุย อย่าเพิ่งถามตอนนี้ เดี๋ยวตูผสมยาผิด อย่ามายืนขวางตรงนี้สิฟะ นั่นที่ผสมยาตู เวลายุ่งๆ ห้ามเยี่ยมอย่าเพิ่งเข้ามาสิฟะ รู้นะว่าห่วงผู้ป่วย แต่ตูทำงานไม่ถนัด ต่อมาตรงมุมห้องเมียหลวงทะเลาะกับเมียน้อย สามีนอนแหมะอยู่กับเตียง แกล้งสลบ โอย แค่นี้ก็วุ่นวายจะตายอยู่แล้ว ยังมาเพิ่มความวุ่นวายได้อีก ภายหลังได้รู้มาว่าทั้ง 2 คนเดินออกไปตบกันด้านนอก อืมม.. no comment นามสกุลดังๆก็มี แต่ทุกคนเท่าเทียมกันหมด ในคืนนั้น หลายเดือนต่อมา คนไข้ทุกคนในวันนั้น ไม่มีใครรอดชีวิต (ยกเว้นผู้ชายคนนั้นที่แกล้งสลบ) ทั้งๆที่พยายามสุดความสามารถแล้ว บางคนโดนเหยียบตาย โดยที่ไม่มีแผลไหม้เลย บางคนสำลักควันและไอร้อน ส่วนตำรวจยังไม่สามารถหาคนผิดได้ และคนไทยทั้งหลาย อาจจะลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว แต่ฉันยังคงรู้สึกเสียขวัญทุกครั้งที่นึกถึง และอึดอัด แทบหายใจไม่ออก เมื่อไปผับ (ยังอุตส่าห์ไปอีกเนอะ) ปีนี้ ในวันปีใหม่ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรอีก สาธุ สรุป ขอหยุดดีกว่าตู อย่าไปขึ้นเวรวันปีใหม่เลย 
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
คุณทำหน้าที่ได้ดีที่สุดแล้วคะ เข้าใจมากๆเลยว่าเวลาทำงานเนี่ยสมาธิสำคัญมากๆ พยาบาลทำงานหนักมากค่ะ ทั้งปลอบประโลมทางกายให้คนไข้และทางใจให้ญาติ เป็นวิชาชีพที่มีคุณค่ามากนะคะ.....
สุดท้ายขอให้ฉลองปีใหม่นี้ด้วยความสุขค่ะ