บทเรียนที่ 1 นางฟ้าในชุดขาวนั้นมีจริง

การที่ทำงานทุกวัน จนมันเป็นความเคยชิน เราได้มองข้ามอะไรไปมากมาย บางทีความเหนื่อยล้า ปัญหาชีวิต เศรษกิจ ทำให้เราครุ่นคิดถึงแต่ตัวเอง
มองข้ามเรื่องเล็กๆไปซะฉิบ

ปีที่ 2 - 3 ในการเป็นพยาบาล เราเริ่มป่วยกระเสาะกระแสะบ่อย แรกๆก็เป็นพวกโรคติดเชื้อธรรมดา ที่ติดมาจากผู้ป่วย ไข้ ไอ ที่ต้องใช้ยาฆ่าเชื้อแรงๆ ถึงจะหาย บางครั้งเป็นหวัดนานถึง 1 เดือนไม่หายซักที เนื่องจากว่าเรามันนอนน้อยและ ไม่เป็นเวลานั่นเอง

ครั้งนี้แหละ ที่เป็นหนักสุด ปวดท้องมาก เนื่องจากได้กินข้าวมั่ง ไม่ได้กินมั่ง ส่วนใหญ่กินไม่เป็นเวลา โรคกระเพาะถามหา วั้นนั้นเป็นขนาดยืนตัวตรงไม่ได้เลย ทั้งแสบ ทั้งจุก โทรไปลางาน หัวหน้าไม่ยอมให้ลา เลยนั่งรถไปหาหมอทั้งชุดพยาบาลแม่งแหละ คิดว่าตูเป็นพยาบาลแล้วจะไม่ป่วยรึไง เรานอนแหมะ ทำหน้าหงิก อยู่ในห้องฉุกเฉิน ปวดท้องมาก นึกในใจว่า ใครเข้าใจกูมั่งเนี่ย ทำไมไม่ให้กูหยุดงาน กูต้องตายในชุดพยาบาลรึป่าวเนี่ย กูปวดดดดด ฮือๆ

ทันใดนั้น ยายอวบ (ไม่กล้าว่าเค้าว่าอ้วน) พยาบาล ที่เห็นหน้ากันทุกวันนั่นแหละ เดินมาแตะที่แขนเบาๆ
" ปวดมากมั๊ยคะ ทนหน่อยนะ เดี๋ยวขอวัดสัญญาณชีพก่อนนะคะ "
"พี่คะ ปวดจะตายอ่า อยู่แล้วค่ะ ทะมัยต้องบังคับกูมาขึ้นเวรด้วยก็ไม่รู้ "
"พี่เข้าใจ รอหมอแป้ปนะ นอนสบายรึป่าว เด๋วพี่ปรับเตียงให้"

อุ๊แม่เจ้า ทะมัยรู้สึกสบายใจขึ้นมา คิดแค่ว่า อือ มีคนเข้าใจตูแล้ว รู้สึกอาการปวดมันทุเลาลง ดูดีๆ รุ่นพี่เราคนนี้หน้าตาใจดีจังเลยวะเนี่ย ปกติทะเลาะกันเรื่องคนไข้ตลอด

หมอสั่งยา 2-3 อย่าง
มียาฉีดอย่างนึง พี่พยาบาลฉีดยาให้อย่างคล่องแคล่ว
ให้เรานอนสังเกตุอาการอยู่ 30 นาที
ให้คำแนะนำแบบที่เราเคยแนะนำคนไข้

พออาการปวดทุเลา ก็ปล่อยเรากลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้านก็เข้าใจความจริงอย่างหนึ่งขึ้นมา
ที่ผู้ป่วยทำหน้าบึ้งประหนึ่งส้นตรีนนั้น
มันคงเกิดจากความทรมานในร่างกาย ที่แสดงออกมาทางสีหน้า อย่างเราในวันนี้ ที่หงุดหงิดเหลือจะกล่าว

ปกติเวลาเราเจอผู้ป่วยทำหน้าหงิกใส่ก็จะอารมณ์เสียตามไปด้วย
( ทะมัยต้องมาอารมณ์เสียใส่กูฟระ )
ก็เลยทำหน้าขรึมใส่คนไข้ไปบ้าง นึกในใจ
(เห็นตูหน้าตาเกาหลีก็จริง แต่อย่ามาข่มกันนะเฟ้ย)
แต่พี่พยาบาลคนนี้โชว์เหนือให้เห็นแล้วว่า
เป็นพยาบาลมันต้องเข้าใจคนไข้ เพียงแค่เค้าแสดงความเข้าใจ แล้วพูดกับเราดีๆ มันทำให้อาการปวดทุเลาไปหลายขุม
ใช้เวลาไม่เกิน 1 นาทีเอง แต่เรากลับรู้สึกดีขึ้นมากมาย ยังไม่ทันเจอหมอเลย

นึกย้อนกลับไป วันนั้นที่คนไข้พูดกับเราว่า "ลุงเห็นหน้าพยาบาลยิ้มแย้ม พูดเพราะๆแบบนี้ ลุงก็หายปวดไปครึ่งนึงแล้วครับ" มันไม่เกินจริงเลย

นึกย้อนไปตอนเรียน อาาา...คุณครูเคยสอนแล้วนี่หว่า ไอ้เรื่องพวกนี้ ตอนนั้นหนูรับฟัง แต่ตอนนี้หนูเข้าใจแล้วนะครู

แค่วาจา กริยามารยาทอันงดงาม ก็ช่วยทำให้อาการป่วยไข้ทุเลาลงได้บ้าง

นางฟ้าในชุดขาวนั้น มีจริง เอิงเอย

Create Date : 16 ตุลาคม 2552 Last Update : 15 เมษายน 2553 4:10:59 น. Counter : 1206 Pageviews.		11 comments
Share Tweet

	เรื่องเล่าที่ไม่เกี่ยวกับวันสงกรานต์ tanjira (13 เม.ย. 2567 16:10:32 น.)		Bangsaen 21 The Finest Running Event Ever 2023 บางแสน แมวเซาผู้น่าสงสาร (12 เม.ย. 2567 10:20:55 น.)
	พระราชวังบ้านปืน ดาวริมทะเล (9 เม.ย. 2567 14:46:08 น.)		come from away พุดดิ้งรสกาแฟ (7 เม.ย. 2567 19:24:46 น.)