การจากลา และแล้วเมื่อวานนี้เราก็ได้ลาจากกันแล้ว ตามเจตนาของเธอ โอกาสสำหรับผมไม่มีอีกต่อไป ก่อนออกจากบ้านเธอมาผมได้ซื้อดอกไม้เพื่อเข้าไปไหว้พ่อกับแม่ของเธอ เพราะท่านทั้ง 2 ดีกับผมมาตลอด ผมอวยพรให้ท่านทั้ง 2 มีสุขภาพกายและใจที่ดี ขอให้ลูกๆของท่าน เป็นที่พักพิงของท่านได้ในยามชรา ส่วนผมในอนาคตไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ผมก็ขอให้ท่านทั้ง 2 คิดว่าผมเป็นลูกของท่านคนหนึ่ง มีอะไรให้ผมช่วย บอกผมได้ตลอดเวลา ท่านให้พรผม และอโหสิกรรม ให้ผม ส่วนคุณแม่นั่งคุยกับผมต่ออีกนิดหน่อย ท่านเล่าเรื่องในอดีตด้วยน้ำตานองหน้า เห็นแล้วในใจผมก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่เหมือนกัน ท่านน้อยใจในโชคชะตาและลูกๆ ทั้งหมด แต่ก็สะกดมันไว้เล่าได้ไม่ทั้งหมด แต่ผมก็เข้าใจมัน หลังจากท่านลงไปที่ห้องของท่านด้านล่างแล้ว อดีตแฟนผมก็เอ่ยคำพูดเดิมๆ ที่คอยทิ่มแทงจิตใจผมมาตลอด "พี่จะกลับห้องเลยหรือเปล่า ฉันง่วงแล้ว คงไม่โกรธกันนะ" ผมพยักหน้ารับ พร้อมกับเก็บเสื้อผ้า ผมเดินเข้าห้องพระเพื่อลาองค์พ่อพิฆเนศ พ่อศิวะ และพระแม่กาลี อธิษฐานด้วยใจที่เศร้าสร้อย "ขอองค์พ่อและพระแม่ประทานอภัย ลูกมาดูแลเธอได้แค่นี้ หากวาระของเราทั้งคู่หมดกันแล้ว ขอท่านประทานพรให้ลูกและเธอตัดขาดจากกันได้โดยเร็ว กรรมใดที่ทำไม่ดีต่อกันไว้ ขออโหสิกรรมทั้งหมด ลูกขอพรจากท่าน ช่วยดลบรรดาลให้ครอบครัวนี้ มีแต่ความสุข ความเจริญ อย่าได้พบเจอสิ่งเลวร้ายใดๆ ดั่งเช่นอดีตที่ผ่านมา ขอพระแม่ ปกป้องคุ้มครองดูแลเธอที่เป็นบุตรของพระแม่ ขอให้ได้พบได้เจอแต่สิ่งที่ดีๆ และขอพระแม่ทรงชีนำทางให้เธอทำแต่สิ่งที่ดีงาม" ผมกราบลาและก้าวออกจากห้องนั้นด้วยจิตใจที่คลายเศร้าลงเล็กน้อย ก่อนการจากลา ผมบอกเธอว่า "ต้องดูแลรักษาตัวเองนะ เรื่องใดที่ไม่ดี ที่พี่เคยได้ทำกับเธอขอให้เธอยกโทษให้พี่ด้วย การจากไปของพี่มันเป็นความต้องการของเธอ เหมือนที่พี่เคยให้สัญญา ถ้าเธอต้องการสิ่งใดขอให้บอก พี่พร้อมจะทำ" แววตาไร้ความเอื้ออาทรคู่นั้น ยังติดตาผมอยู่ ในใจเฝ้าสะกดต่อมน้ำตาไม่ให้เล็ด ก่อนการจากลา ผมขอกอดเธอเป็นครั้งสุดท้าย ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหูของผม "ขอบคุณนะที่อยู่เป็นเพื่อนกันมาตลอด ฉันคิดว่าเราคงเป็นได้แค่พี่น้องกัน" ผมพยักหน้ารับ กอดเธอไว้แน่น การก้าวออกมาจากชีวิตเธอ ถ้ามันทำให้เธอสบายใจและรู้สึกดีขึ้น ผมก็ดีใจ ผมกลับถึงห้องผมแล้ว อพาร์ทเม้นท์เก่าๆ และเตรียมตัวปฏิบัติในสิ่งที่ผมได้ทำอยู่ทุกวัน ตอนยังอยู่ที่นี่ นั่นก็คือ ไหว้พระ สวดมนต์ และทำสมาธิ พ่อพิฆเนศ ท่านยิ้มต้อนรับเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ความเศร้าของผมลดลงบ้างแล้ว และผมเชื่อว่าอีกไม่กี่วันผมก็จะเป็นปกติเหมือนเดิม โอม.
ตอนนี้เริ่มกลับมาปกติแล้ว ไม่มีความเสียใจหรือร้อนรุ่มใดๆ อีกแล้วครับ อยู่คนเดียวก็สบายใจดี ไม่ต้องคอยเป็นห่วง ให้เขาอึดอัด อาจจะเป็นเพราะเวลาที่คบกันน้อยด้วย เพียงแค่ 7 - 8 เดือน ความผูกพันธ์เลยมีไม่มากครับ
ขอบคุณนะครับสำหรับกำลังใจ  โดย: ฉันรอเธออยู่
 วันที่: 25 มกราคม 2555 เวลา:9:53:19 น.เมื่อสุดแรงที่จะรั้งเขาไว้
ก็ปล่อยเขาไปตามทางที่ใจเขาปราถนาเถอะนะคะ บางทีเขาอาจยังสับสนในหลายๆอย่างอยู่ก็เป็นได้ ให้เวลาเขาได้อยู่คนเดียวอย่างอิสระซักระยะนึงเถอะค่ะ ความห่างไกล อาจทำให้รู้ใจตนเองมากขึ้น ว่ากำลังคิดถึงใครมากที่สุด.. หากเขายังรักและผูกพันกับคุณอยู่ เขาต้องกลับมาหาคุณอย่างแน่นอนค่ะ แต่หากเขามุ่งมั่นที่จะเดินก้าวไปข้างหน้า ไม่ย้อนกลับมาที่เดิม ก็ต้องยินดีกับเส้นทางที่เขาเลือกแล้ว ส่วนตัวคุณเองก็เวลาจะช่วยเยียวยารักษาแผลใจ ไม่นานคงจางหายไปได้ในซักวันค่ะ สู้ๆๆนะคะ ปล..ขอบคุณที่แวะเข้าไปฟังเพลงด้วยกันค่ะ โดย: ดอกหญ้าหน้าบ้าน
วันที่: 25 มกราคม 2555 เวลา:10:39:21 น.ใช่คะ ^^ ขอบคุนที่แวะไปฟังเพลงที่บ้านนะคะ
อาเมะเหนด้วยกับเม้นพี่สาวข้างบนนะคะ สู้ๆนะคะ   โดย: besmile-me
วันที่: 25 มกราคม 2555 เวลา:11:45:42 น.ปายรู้สึกว่าเราไม่ควรรักใครมากไปกว่าตัวเอง
แต่การรักตัวเองต้องเป็นรักในแบบที่เข้าใจความรู้สึกตัวเอง ดูแลตัวเอง หากเรารักตัวเองเป็นและถูกวิธี เราก็คงจะมอบรักและดูแลคนที่เรารักเป็น และหากวันใด ความรักแปรเปลี่ยนไปไม่ได้เป็นดังที่เราต้องการ เราจะเหลือความรักอยู่ส่วนหนึ่ง นั่นก็คือรักตัวเองที่เราฝึกปฏิบัติ มันจะทำให้เราดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างมีความสุขค่ะ ... ... อัพบล็อกที่ร้านก๋วยเตี๋ยว แบบอบอ้าว ถ้าใจสุนทรีย์ ซะอย่างที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นครับ ... ... ปายชอบความเห็นนี้จัง โย่ววว คิดเหมือนกันเลย ทำในสิ่งที่มีความสุข ไม่ต้องรอโน๊ะ ลงมือทำดีกว่า เพราะนั่นคือความสุขของตัวเราเอง ... ... ค้นให้พบความสุขในเร็ววันนี้นะคะ ^^ โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด
วันที่: 25 มกราคม 2555 เวลา:13:06:49 น.วันใดใจเศร้าขอให้ยิ้มกับตัวเองหนึ่งที
แล้วเอารอยยิ้มนั้นฝ่าฟันชีวิตกันต่อไปครับ ขอเป็นกำลังใจเล็กๆคอยพยุงให้คุณ "ฉันรอเธออยู่" สามารถก้าวผ่านวันที่เศร้าหมองไปให้ได้นะครับ สู้ๆครับ โดย: ผีผ้าห่ม
วันที่: 26 มกราคม 2555 เวลา:20:58:14 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่มันจะอยู่กับเรานาน หรือชั่วครู่ยาม
ก็อยู่ที่ตัวเราเอง จะกอดรัดมันไว้กับหัวใจ
หรือยอมรับความจริง แล้วปรับห้องใจให้โล่ง
เพื่อเปิดรับสิ่งใหม่ ๆ ต่อไป
เป็นกำลังใจให้นะคะ