เช้านี้อากาศดีมาก....เราเดินมาส่งน้องกลุ่มแรกที่กลับก่อนโบกเรือไปโป๊ะกันตั้งแต่เช้าท่ามกลางเม็ดฝนที่ค้างกหลังคาเปาะแปะๆ วันนี้เราวางแผนกันไว้สำหรับสองคนที่ยังอยู่ต่อว่าเราจะเดินเท้าเปล่ารอบเกาะ.....O.๐"ว่าแล้วเราก็เริ่มปฏิบัติการ....เราเหยียบย่ำไปเรื่อยๆ พื้นทรายเปียกๆ เพราะเม็ดฝนเมื่อคืนเช้าๆ แบบนี้น้ำทะเลขึ้นสูงจนแทบไม่มีทรายให้เดินกะจะเดินเท้าเปล่าบนทรายนุ่มๆต้องเลี้ยวเข้าไปด้านในหาด...หน้าโซนที่พักเดินไปสักพัก..เริ่มมีเสียงโอดโอยเลยตกลงกันหยุดปูผ้านอนดูฟ้า.....ฟังเสียงน้ำ....ดีกว่าไหม...ฟ้าข้างบน โดนคลุมด้วยใบสนฝอยๆจนอยากจะคิดถึงใครบางคน...ที่เพิ่งจะเปลี่ยนความสัมพันธ์กันมาสดๆ ..นอนไม่หลับ...ส่วนคนข้างๆ หลับปุยไปแระลุกขึ้นมายกกล้องมอง view finder กดทุกภาพข้างหน้า.....เหงาดีนะนั่งมองทะเล ปล่อยปัจจุบันให้กลายเป็นอดีตต้อนรับอนาคตเข้ามาเป็นปัจจุบันแทนฉันมักพูดเสมอว่า "ไม่มีอะไรแน่นอนในชีวิต แค่เสี้ยวลมหายใจ...อนาคตก็กลายเป็นปัจจุบันได้เสมอ" ฉันเห็นเรือ 2 ลำ ที่ผูกโยงกันไว้ปล่อยทิ้งไว้รับคลื่นลมทะเล....แต่เชือกก็ไม่หลุดจากกัน...ต่อแต่นี้..ฉันคงเป็นเหมือนเรือลำนี้ผูกไว้กะหลักริมฝั่ง .. รับคลื่นแรงลมที่รุนแรงลำพังเพ้อสักพัก เห็นน้องขยับเลยปลุกให้เดินต่อซะเลย แฮ่ๆ..เดินต่อไปเจอรีสอร์ทน่ารักๆ น่าพักจัง.....นี่อีกหลัง....ดูง่ายๆ ดีอะ..แต่ไม่น่าพักเน๊อะต้องอันนี่ค่ะ...อยากพักอะคราวหน้าดีไหมที่นี่มีทั้งแบบนี้และแบบไฮโซเลยนะคะ เดี๋ยวพาไปดูค่ะนี่ก็น่ารัก..ตั้งอยู่ริมหาดเลยแต่มองเข้าไปไม่เจอใครเลย คาดว่าลูกค้าไม่น่าจะเป็นพี่ไทยอะส่วนนี่อาชีพของ "อุรักราโวย" บนเกาะชาวพื้นเมืองที่อาศัยอยู่บนเกาะนี้มาก่อนการท่องเที่ยวจะเข้ามาเห็นแล้วสะท้อนหัวใจ.....เราเดินมาไกลถึงหาดชาวเลมีชุมชนเล็กๆ มีโรงเรียนและมีวิถีชีวิตของชาวบ้านเครื่องมือทำมาหากินค่ะ..เรายังไม่หยุดเดินขนมที่พกมาเริ่มหร่อยหรอ...ไม่เห็นร้านอาหารริมหาดเลยซักที่เดียวไม่น่าเชื่อเลยเราเดินตั้งแต่เช้าจนบ่ายแล้ว(อิอิ นอนไปซะครึ่งนึง)จนน้ำทะเลเริ่มงวดลงไปลืมบอกว่าแอบเห็นนักท่องเที่ยวลงเรือข้ามมาจากโป๊ะเป็นกลุ่มๆ เดินไปถ่ายรูปไป...สะดุดเด็กน้อยกะน้องหมาแบบว่านางไม่ยอมออกจากเฟรมกล้อง...แถมชวนป้าว่ายน้ำซะอีก..55 ที่เห็นชื่อเจ้า ปรู๊ฟ พิตบูลหน้าดุกลัวเล็กๆ ค่ะ...แต่พอเห็นนางว่ายน้ำ..เท่านั้นแหละ น่ารักมากมายยยยว่าแล้วก็แอบถ่ายมาซะเลย ป้าว่ายน้ำไม่คล่อง..ไม่กล้าทำแบบหนูเห็นแล้วป้าอยากจะว่ายน้ำได้จริงๆ แม่นางเงือกน้อย ... น้ำทะเลแห้งลงจนเห็นโขดหินแนวปะการังด้านใต้.....เราเดินไปจนถึงสุดหาดด้านตะวันตก..ชอบเวิ้งนี้...เป็นหาดกว้าง..ที่มีแอ่งน้ำเล็กๆ ... หาดฝั่งนี้ส่วนใหญ่เป็นต่างชาติซะมากกว่าคนไทย ต่างจากหาดพัมยา เห็นท่าจะจริงทั้งคู่รักฝรั่ง...ครอบครัวชาวจีน..และเราพี่น้องชาวไทยแลนด์ 555จะให้ปูผ้านอนกลางแดดถ่ายรูปแบบเค้าคงไม่ไหวเหลือบเห็นขอนไม้...อิอิ ซักหน่อยดีกว่าพยายามอยู่หลายเทค...เพราะเจ้าของกล้องไม่พอใจ แต่สุดท้ายเจ้าของนิ้วเจ๋งกว่าอะ..จริงๆ นะเนี้ยะสุดหาดจริงๆ มีรีสอร์ทหรูบนหน้าผาค่ะเดินไปเดินไป ฟ้ามืดมาอีกแล้ว....ปิดไปที่ Moutain resort ละกันนะคะ
ปล.๑ เมื่อคืนฝนตกหนัก...อากาศร้อนๆ บนเกาะช่วยให้เรานอนสบายขึ้นมากค่ะ (แอร์กากมาก อาจจะเพราะบังกาโลมีรูแยะ อิอิ)ปล.๒ เอ็นทรเป็นเอ็นทรีเอาแต่นอนกะเดินนะคะ..... ขอบใจเมืองไทยที่สวยงามเสมอสำหรับเราค่ะ !! ปล.๓ เพลงประกอบจาก Lisa Lynne - Northern Lights
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
สวยจัง
อยากไปพักผ่อน ขี้เกียจ ๆ แบบนี้แหละ จะได้นิ่ง ๆ