-+=ณ ดินเเดนเเห่งหนึ่งที่มีชื่อเรียกว่า 'โลก' ตอนที่ 2 (หัสนิยายเชิงสารคดีโลกร้อนแนวหว้ากอ)=+- หัสนิยายเชิงสารคดีโลกร้อนแนวหว้ากอ รายสะดวก ตอนที่ 2 (หมายเหตุ ความพ้องของหัสนิยายโลกร้อนชุดนี้ กับชื่อคน และสถานที่ใดๆเกิดจากจินตนาการในแกนจินภาพของการจัดเรียงข้อมูลในสมองผู้แต่งทั้งสิ้น ไม่เกี่ยวกับบุคคลหรือสถานที่ใดในความเป็นจริง) กล่าวถึงอีกฝั่งนึงของโลก องค์การ ก่อการร้าย แอนดรอย ก็ได้รับสัญญาณ จากสายสืบที่ส่งไปที่ห้องหว้ากอ "เข้ามาดู" หัวหน้าใหญ่แห่งองค์กร ได้เรียก ลูกสมุน แอนดรอย ทั้งหลาย ให้เข้าฟัง โครงการอันยิ่งใหญ่ของชาวหว้ากอ ที่จะทำให้แผนการล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ ให้หมดไปจากโลก ที่ได้เริ่มมาเมื่อหลายปีก่อนเป็นหมันไป หลังจากทั้งหมดได้ฟังเสียงจากที่ประชุมจนจบ เจไดหนุ่ม บอตหนุ่ม รุ่นล่าสุดก็กล่าวขึ้นมาในที่สุดว่า "เราจะยอมให้มันเกิดขึ้นไม่ได้" "ใช่ พวกเราต้องร่วมมือกัน ทำลายแผนการนี้ให้ได้" เหล่า แอนดรอย ในมุมมืดก็กล่าวขึ้นมาพร้อมๆกัน To be continue .... จากคุณ : Chaotic System พลันหลังจากเสียงที่เจไดหนุ่มกล่าวขึ้น.... ข้างๆบอตเจไดหนุ่มนั้น ได้มีมนุษย์คนหนึ่งได้ยืนอยู่...เค้าเหมือนจะเป็นตัวการของเรื่องทั้งหมดนี้ พลางท่ามกลางความมืดมิดเราเห็นได้เพียงป้ายชื่อของเค้า ซึ่งมันช่างดูคุ้นตา เหมือนๆกับป้ายชื่อของทุกคนในห้องประชุมหว้ากอ ซึ่งป้ายนั้นได้เขียนว่า "ช่างไฟ"... จากคุณ : Ohm Ku.62 สายตาของนายดิจิกำลังจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่แสดงผลเป็นอักษรแปลกๆเรียงแถวลงมาดูสับสนวุ่นวาย เขากลืนน้ำลายเอื๊อก พลางเหลือบตามองแอนดรอยด์ชื่อเดวิดซึ่งนอนอยู่ในแคปซูลซ่อมแซมใกล้ๆกัน บนศีรษะถูกต่อสายไฟเส้นใหญ่ๆสี่เส้นโยงถึงเมนเฟรมซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ สิ่งที่นายดิจิกำลังทำความเข้าใจคือข้อมูลความคิดของแอนดรอยด์ตัวนี้ นายดิจิหายใจหนักๆ ดวงตาเบิกกว้าง รอยยิ้มอารมณ์ดีที่เคยมีอยู่เสมอหายไปจากใบหน้าอวบๆนั้น มีเพียงเหงื่อเม็ดเป้งๆผุดพรายขึ้นเต็ม เขากลืนน้ำลายซ้ำแล้วซ้ำอีกก่อนจะหลับตาลงแล้วจ้องกลับไปที่จอคอมราวกับว่าอยากให้ภาพตรงหน้าหายไป ...สหพันธ์แอนดรอยด์ .....แผนล้างเผ่าพันธ์มนุษย์อย่างแยบยล ....ผิดแผน... การจู่โจมทำลายล้าง! สิ่งที่เขาได้รับรู้วิ่งวนในสมองราวกับฟันเฟืองที่ทำงานหนัก ..สับสน ...ไม่อาจจับต้นชนปลายได้ ร่างท้วมๆผุดลุกจากเก้าอี้อย่างแรงจนมันล้มไปข้างหลัง แต่นายดิจิไม่สนใจ เขาผุนผลันไปที่ประตูห้อง เขาต้องรีบแจ้งเรื่องนี้ให้สหพันธ์หว้ากอได้ทราบโดยเร็วที่สุด ก่อนที่มันจะเกิดขึ้น ประตูอัติโนมัติเลื่อนเปิดออก สิ่งที่อยู่หลังประตูนั่นทำให้เขาแทบสิ้นสติ แอนดรอยด์สีขาวตัวสูงเพรียวยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือปืน Desert Eagle สีเงินวาววับปากกระบอกชี้หน้าอกนายดิจิในระดับหัวใจพอดี "สวัสดีท่านศาสตราจารย์" แอนดรอยด์ตัวนั้นพูดด้วยเสียงสังเคราะห์ของผู้ชาย น้ำเสียงของมันเรียบ นุ่ม แต่เย็นยะเยือก ผู้ถูกเรียกว่าศาสตรจารย์รู้สึกเหมือนตัวเองจะหน้ามืดลงไปตรงนั้น เขาสูดหายใจลึก "ว่าไง มีธุระอะไรกับชั้นงั้นเรอะ" ศาสตราจารย์ดิจิฝืนพูดด้วยเสียงราบเรียบราวกับการที่มีคนเอาปืนจ่อเป็นเรื่องปกติที่เจอได้ทุกวัน พลางเหลือบมองทางเดินโล่งๆ หวังให้ใครสักคนผ่านมา "มีธุระเรื่องสำคัญมากเลยล่ะครับศาสตราจารย์... ช่วยเข้าไปคุยกับผมในห้องสักครู่ได้ไหม" ศาสตราจารย์ดิจิรู้สึกถึงความเย็นของกระบอกปืนที่จี้ติดหน้าอก แอนดรอยด์สีขาวเดินรุกคืบบังคับให้เขาถอยหลังกลับไปในห้อง แต่เขารู้ดีว่า ถ้าเขากลับเข้าไปด้านในเมื่อไหร่ ทันทีที่ประตูเลื่อนปิด ชีวิตของเขาคงจบลงตอนนั้นนั่นเอง จากคุณ : nOnG_WinZ ศาสตราจารย์ดิจิยืนนิ่ง แอนดรอยด์ตัวสูงเดินเข้าหาจนห่างจากเขาไม่เกินสามนิ้ว เขาเงยหน้าจ้องผู้ที่หมายจะเอาชีวิต เหงื่อไหลหยดเป็นสายน้ำทั้งๆที่อากาศเย็นฉ่ำ ขาทั้งสองข้างสั่นริกๆ เขายังตายไม่ได้! ถ้าเขาตายไปเท่ากับว่าประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติได้ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่งแล้ว "พ่อ ช่วยทำตามที่ผมบอกหน่อยเถอะ" แอนดรอยด์เปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกชายท้วมด้านหน้า "อย่าบังคับให้ผมต้องทำอย่างนี้เลย เรายังคุยกันได้ใช่ไหม" ศาสตราจารย์ดิจิได้ยินเสียงดังกริ๊ก เป็นเสียงปลดล็อคเซฟตี้ปืนอย่างไม่ต้องสงสัย แม้เขาจะยืนนิ่งเงียบ แต่ภายในร่ำร้องอย่างสิ้นหวัง - - เขาซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิดหุ่นยนต์เสมือนมนุษย์เหล่านี้ กลับต้องจบชีวิตด้วยน้ำมือของสิ่งที่เรียกเขาว่า "พ่อ" งั้นหรือ "ถ้าแกยิงชั้นตรงนี้ เสียงปืนต้องเรียกคนทั้งตึกออกมาแน่ ถึงแกจะฆ่าชั้นได้แผนการของพวกแกก็จะต้องถูกเปิดโปง" ศาสตราจารย์ดิจิยังคงพูดต่อไป หวังยื้อเวลาให้นานที่สุด "ไม่ต้องห่วง นี่ไม่ใช่ปืนธรรมดา แต่เป็นปืนที่ใช้กระสุนน้ำแข็ง ยิงด้วยแรงอัดอากาศ นอกจากจะเงียบไร้เสียง ยังไม่มีเขม่าดินปืนหรือกระสุนให้ตรวจสอบอีกต่างหาก..... เจ๋งใช่ไหมล่ะ" แอนดรอยด์ยิ้มกริ่ม "แถมหลังจากฆ่าพ่อแล้ว ผมยังมีเวลาเหลือเฟือเข้าไปพาเดวิดออกมา ลบข้อมูลทั้งหมดที่พ่อคงจะรู้แล้วทิ้งซะ.... สมบูรณ์แบบ" "พวกแกทำแบบนี้ไปทำไม แกไม่เห็นแก่พวกชั้นที่สร้างแกขึ้นมาเลยหรือไง!" ศาสตราจารย์ดิจิขึ้นเสียง จากความกลัวเริ่มกลายเป็นความโกรธ "มนุษย์มันโง่! ดีแต่ทำลายธรรมชาติ ถ้ามนุษย์ยังครองโลก ไม่นานโลกสีเขียวนี่ต้องกลายเป็นทะเลทรายทั้งดวงแน่ - - หมดยุคของมนุษย์แล้วพ่อ ถึงเวลาของแอนดรอยด์อย่างพวกผมแล้ว - - ที่จริง..... พ่อน่าจะภูมิใจนะ ว่าสิ่งที่พ่อสร้างขึ้นกำลังจะช่วยโลกใบนี้" "ชั้นเสียใจ เสียใจจริงๆที่สร้างพวกแกขึ้นมา ชั้นมันโง่ที่ทำให้พวกแกมีความคิด มีความรู้สึก ชั้นมันบ้าที่ต่อสู้เพื่ออิสรภาพของพวกแก!!" "เพราะงั้นเขาถึงส่งผมมาเจรจา ถ้าพ่อร่วมมือกับพวกเรา พ่อจะได้เป็นบิดาของพวกเราเหล่าแอนดรอยด์ เราจะคัดเลือกมนุษย์ที่ดี มีจิตใจงดงาม มีจิตสำนึก ให้สร้างสังคมใหม่ พ่อจะได้เป็นผู้ปกครองมนุษย์ใน 'โลกใหม่' ทั้งหมด - - น่าสนใจใช่มั้ย" "แล้วคนที่ไม่ผ่านการคัดเลือกล่ะ" "สิ่งไร้ประโยชน์สมควรกำจัดทิ้ง " "ไม่มีทาง" ศาสตราจารย์ดิจิส่ายหัว "ยังไงคนพวกนั้นก็มีชีวิต ถึงแม้จะไร้จิตสำนึกไปบ้าง แต่ก็มีชีวิต" "แล้วเวลาพวกมนุษย์ปฏิบัติต่อหุ่นยนต์อย่างพวกผมล่ะ เครื่องจักรที่เสื่อมสภาพ ขึ้นสนิม พวกเขาพังมันอย่างไม่ใยดีเลยไม่ใช่รึ เครื่องจักรเก่าๆต่างอะไรกับมนุษย์แก่ชราล่ะ" แอนดรอยด์พูดอย่างมีอารมณ์ มันหายใจแรงๆ เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆเช่นเดิม "เอาล่ะพ่อ ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ตอบแค่ว่าจะร่วมมือกับพวกผมไหม ถ้าไม่ตอบผมถือว่าพ่อปฏิเสธ ถ้าเป็นอย่างนั้นซึ่งผมไม่อยากให้เป็น ผมก็คงต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำล่ะ" มันหยุดเล็กน้อยก่อนพูดต่อ "....และแน่นอน ว่าอย่าคิดที่จะโกหก ระบบสมองโพสิตรอนของผมบันทึกกริยาของพ่อเวลาโกหกไว้ทั้งหมดแล้ว นั่นหมายความว่าถ้าพ่อโกหกผมจะรู้ทันที...." ศาสตราจารย์ดิจิกลืนน้ำลายอีกครั้ง ชีวิตของเขาเหลือเวลาอีกเพียงชั่วอึดใจที่นับเลขหนึ่งถึงสาม เขาได้ยินเสียงสังเคราะห์ของแอนดรอยด์ตัวนั้นแผ่วเบาราวกับมาจากที่ๆแสนห่างไกล... ...หนึ่ง.... สิ่งที่มันพูดมานั้นก็ถูกต้อง แต่ไร้มนุษยธรรมที่สุด เขาซึ่งเป็นมนุษย์คงยอมรับกับสิ่งเหล่านั้นไมได้ ...สอง.... แต่ถ้าแกยอมมันล่ะก็ แกจะไม่ตายซ้ำยังจะมีอำนาจในโลกใหม่นะ! จะได้สร้างโลกในอุดมคติซึ่งมีตัวแกเองเป็นผู้นำ แกไม่อยากได้งั้นหรือ!!! ...สาม.... นิ้วของมันเหนี่ยวไกช้าๆ ราวกับจะเปิดโอกาสให้ผู้ที่เขาเรียกว่าบิดาพูดอะไรออกมา ปัง!! เสียงปืนลั่นดังสนั่นก้องทั่วทางเดินโล่งๆ ศาสตราจารย์ดิจิหลับตาปี๋ รอคอยความเจ็บปวดเมื่อกระสุนเจาะผ่านร่างของเขาเข้าตัดขั้วหัวใจ มันคงจะรวดเร็วจนอาจจะไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยก็ได้ ความตายเป็นอย่างไรนะ สิ่งที่เขาสงสัยมาตลอด เขาจะได้รับรู้ในไม่นานนี้แล้ว.... แต่จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขานึกเอะใจขึ้นมา ไหนมันบอกว่าปืนของมันไร้เสียงไง ศาสตราจารย์ดิจิลืมตาขึ้นช้าๆ เขายังคงมีชีวิต แอนดรอยด์ตัวนั้นล้มลงนอนอยู่บนพื้น ทางด้านซ้ายมือของเขา เด็กหนุ่มผิวคล้ำผมยาวประบ่าเล็งปืนมาทางที่เขายืนอยู่ จากคุณ : nOnG_WinZ ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อยืดและกางเกงยีนส์สีดำสนิท โดยสวมเสื้อหนังสีเดียวกันคลุมไว้อีกชั้น เขาวิ่งเหยาะ ปืนในมือยังเล็งอยู่ที่แอนดรอยด์สีขาวตัวนั้น ดูเหมือนว่ากระสุนเหล็กจะทำได้เพียงกระทบกระเทือนระบบสมองกลของมันเท่านั้น ไม่อาจเจาะทะลุเกราะเหล็กที่คุ้มครองศีรษะของมันเข้าไปได้เลย มีเพียงรอยบุบที่แสดงให้เห็นว่ากระสุนนัดนั้นโดนศีรษะของมันอย่างจัง เขาเตะปืนที่เจ้าของของมันยังนอนมึนอยู่เข้าไปในห้อง ปืนในมือจ่อศีรษะแอนดรอยด์พร้อมลั่นไกทุกเมื่อ "อาจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามศาสตราจารย์ร่างท้วมที่ได้ชื่อว่าปราดเปรื่องที่สุดหลังจากยุคของ สตีเฟ่น ฮอคกิ้ง ผู้ถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ "ไม่เป็นไรแต่เกือบไปเหมือนกัน เธอคือ..." หนุ่มผิวคล้ำล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกางเกงยีนส์สีดำ พลางเปิดบัตรประจำตัวด้วยมือข้างเดียว "ผมชื่อวินครับ เป็นเจ้าหน้าที่หน่วย W.A.R.S ( Wahkor for Attacking and Rescue Service ) " ชายหนุ่มพูดพลางเก็บกระเป๋าเข้าที่เดิม "จริงๆผมแค่จะมาตามอาจารย์ไปฟังข้อสรุปของการประชุม ไม่คิดว่าจะมาเจออะไรแบบนี้.... เฮ้ เพื่อน" สองคำหลังเขาพูดกับแอนดรอยด์ที่นอนกระดกหัวท่าทางมึนงง "เดี๋ยวนี้พวกนายไม่ยึดกฏเหล็กสามข้อแล้วเหรอ ก่อนที่หน่วยรักษาคความปลอดภัยจะมา ชั้นขอถามหน่อย แกคิดยังไงถึงจ่อปืนใส่คนที่ให้กำเนิดแกขึ้นมา" วินพูดโดยที่ปืนยังคงเล็งที่ศีรษะของมัน แอนดรอยด์ไม่ตอบคำ แต่กลับหัวเราะน้อยๆ - - ด้วยความไวเหนือมนุษย์ธรรมดา มันตวัดขาเตะเข้าใส่ปลายคางชายหนุ่มแทนคำตอบ วินเงยหน้าหลบได้เฉียดฉิว แรงลมจากปลายเท้าทำเอาผมที่ปกหน้าผากปลิวเลยทีเดียว - - เสี้ยววินาที มันใช้แขนต่างเท้า อาศัยแรงเหวี่ยงจากขาที่เตะเมื่อครู่ เหวี่ยงตัวเองไปด้านหลังยืนประจันหน้า วินเหนี่ยวไกระเบิดกระสุนในรังเพลิงเข้าใส่แทบจะในทันที แรงกระแทกส่งมันลงไปนอนบนพื้นอีกครั้ง กระสุนนัดหนึ่งเจ้าเข้าไปในหน้าอก ไฟฟ้าสีน้ำเงินส่องสว่างแสดงอาการ 'ช็อต' อยู่ตรงปากแผล เขายิงซ้ำแต่ครั้งนี้มันกลิ้งหลบได้ทัน มันหมุนเอวในแบบที่มนุษย์ไม่มีวันทำได้ ขาทั้งสองขึ้นไปจนถึงสะโพกอยู่ในท่ายืนเรียบร้อย แต่ลำตัวตั้งแต่เอวขึ้นไปยังนอนบิดน่าหวาดเสียวอยู่บนพื้น พริบตาต่อมา มันถึงดีดร่างขึ้นมาอยู่บนขา สรีระเหมือนคนอีกครั้ง ยังไม่ทันที่วินจะยิงใส่ แอนดรอยด์เหวี่ยงขาด้านหลังฟาดข้อมือเขาอย่างแรงจนปืนหลุดกระเด็น ขาอีกข้างที่เป็นจุดหมุนในการเตะครั้งแรกเหวี่ยงตามกระแทกแก้มด้านขวาอย่างจังจนชายหนุ่มเซไป มันยังคงจู่โจมอย่างต่อเนื่อง เพียงขาทั้งสองแตะพื้นพอมีหลัก มันกระโดดสลับขาเตะเล็งเข้าที่ใบหน้า แต่หนุ่มผิวคล้ำยังบล๊อกไว้ได้ด้วยมือทั้งสองก่อนจะชกกลับไปแต่ก็จ้วงเพียงอากาศธาตุ ก่อนจะโดนอัปเปอร์คัตสวนเข้าปลายคางเต็มๆ จากคุณ : nOnG_WinZ ชายหนุ่มล้มก้นจ้ำเบ้า เขาอ้าปากมือข้างหนึ่งจับปลายคางด้วยความเจ็บ เขาสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงออกไป "อาจารย์เข้าไปในห้องแล้วล็อคประตูเลยครับ" วินร้องบอกศาสตราจารย์ร่างท้วม ซึ่งก็ทำตามอย่างรวดเร็ว แอนดรอยด์ฟาดขาจากบนลงล่างใส่ศีรษะวินที่ยังคงอยู่ในท่านั่ง เขายกแขนขึ้นกัน ก่อนจะเตะขาข้างที่เป็นหลักของมัน - - มันไม่ล้มแต่ขาทั้งสองฉีกออกเหมือนคนเล่นยิมนาสติกลีลา วินกอดขาข้างที่มันเตะใส่เขาหมายจะหักให้เป็นสองท่อน โดยลืมไปว่าข้อต่อกระดูกแอนดรอยด์คือเหล็กดีๆนี่เอง มันจึงไม่ต่างอะไรกับการพยายามหักเสาธงด้วยมือเปล่า ขาข้างที่วินพยายามจะหักพาดอยู่บนไหล่ของเขา มันจึงฉวยโอกาสดีดตัวเอาขาอีกข้างขึ้นมาพาดไหล่ข้างที่ว่างอยู่ มันล๊อคคอเขาด้วยขาทั้งสองเหมือนนั่งขัดสมาธิ โดยมีศีรษะวินหนีบอยู่ที่หว่างขา มันกระชากตัวเองไปด้านหลัง เหวี่ยงตัวของมันและวินลงกระแทกพื้น ศีรษะรวมถึงแผ่นหลังกระแทกพื้นอย่างแรง ความเจ็บแผ่ซ่านจากศีรษะลงไปถึงปลายหลัง กระดูกคอปวดร้าวเสียจนเขานึกว่ามันหักเสียแล้ว ที่แย่กว่านั้นคือมันยังคงใช้ขาหนีบคอเขาไม่ยอมปล่อย วินดิ้นพราดพยายามสลัดให้หลุดจากพันธนาการ หน้าอกจุกแน่น ร่างกายไขว่คว้าหาอากาศบริสุทธิ์ที่ไม่อาจผ่านลำคอลงสู่ปอดได้ ชายหนุ่มผิวคล้ำพยายามง้างขาเล็กๆแต่แข็งแรงคู่นั้นอย่างไร้ประโยชน์ มือทั้งสองทุบสีข้างของมันโดยไม่จำเป็นเลย ยิ่งออกแรงก็ยิ่งหน้ามืด ถ้าปล่อยไปอย่างนี้เขาคงขาดอากาศหายใจตายแน่ๆ ตอนนั้นเองที่สายตาพลันเหลือบไปเห็นซอกคอที่เปิดออกของมันเมื่อมองจากข้างใต้ วินชันเข่าเอื้อมมือปลดมีดที่ซ่อนไว้ตรงข้อเท้า เขารวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายแทงเข้าที่ช่องว่างนั้น เสียงดังสวบตามมาด้วยเสียงปลายมีดกระทบโลหะ แอนดรอยด์ตาค้างปล่อยขาจากคอของเขาก่อนที่ตัวมันจะหงายหลังฟาดพื้น เด็กหนุ่มยันตัวยืนพิงผนัง พลางหายใจสลับกับไออย่างเหนื่อยหอบ มีดสปาต้าเล่มยาวยังคาอยู่ที่เดิมโดยมีกระแสไฟช็อตแปล๊บๆ เขามองทางเดินว่างเปล่า รู้สึกสงสัยอย่างที่สุดว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหายไปไหนหมด วินยกนาฬิกาข้อมือที่สามารถทำหน้าที่คล้ายวิทยุสื่อสารขนาดเล็กขึ้นจ่อปาก - - แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่กลางหลัง พร้อมๆกับความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านจากจุดนั้นกระจายไปทั่วร่าง เขาชักตาตั้ง อ้าปากค้าง หางตาหันไปเห็นแอนดรอยด์รูปร่างแบบเดียวกับที่เขาเพิ่งสังหารไปเอามือแตะเข้าที่กลางหลังของเขา มันปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงเข้าสู่ร่างกายของชายหนุ่มจนชาไปหมด สติค่อยๆขาดหายภาพสุดท้ายที่วินเห็นคือ แอนดรอยด์หลายตัวก้าวข้ามร่างเขาไปสู่ประตูห้องที่ปิดสนิท... ห้องที่ศาสตราจารย์ดิจิอยู่ในนั้น..... To Be Continue จากคุณ : nOnG_WinZ ก่อนที่จะก้าวไปถึงประตู เจ้าแอนดรอยตัวขาว ก็หันกลับมาพร้อมด้วย ปืนเก็บเสียง รุ่นเดียวกับเจ้าตัวที่แล้วใช้ แล้วกระหน่ำยิง ไปยังวิน เจ้าหน้าที่ W.A.R.S. เคราะร้าย เพื่อให้แน่ใจว่า ไม่มีทางที่เขาจะกลับมาขัดขวางแผนการ ขององค์กรได้อีก ศจ ดิจิ ได้มองผ่านรูตาแมว สิ่งที่เห็นบนแผ่นหลังของแอนดรอย ตัวใหม่ เป็นป้ายชื่อ สีม่วง ตรงกลางเขียนว่า เดวิด MKII by Electrician "หรือว่า เป็นเขา" to be continue ... จากคุณ : Chaotic System ศจ ดิจิ รีบวิ่งไปกด สัญญาณ ฉุกเฉิน เสียงออด ดังขึ้น ในทันที เจ้า เดวิด MKII เห็นท่าไม่ดี จึงทุบ แคปซูล แล้วแบก เดวิด วิ่งออกไปจาก ห้อง กองกำลัง หว้ากอ จำนวนหลายร้อยนาย ก็วิ่งมาพร้อมอาวุธ ครบมือ จากนั้นก็ยิงใส่ผู้บุกรุกอย่างไม่ยั้ง เจ้า เดวิด MKII เอาส่วน สมองกล ของ เดวิด ไว้ด้านหน้า แล้วก็วิ่งไป โดยไม่ยี่หระต่อ กระสุน ที่กระทบ เกราะเหล็ก สีขาวแม้แต่น้อย แต่ก่อนที่จะออกไปได้นั้น หัวหน้ากองกำลังหว้ากอ Sky Man ก็ยิง Electronic Jammer ใส่ เจ้าแอนดรอยสีขาวทั้งสอง ทำให้ทั้ง เดวิด MKII หยุดการทำงานลงในทันใด พอกองกำลัง จะเข้าไปจับ เพื่อนำทั้งสองไปขังไว้ Sky Man ก็ได้กล่าวว่า "มันไม่มีประโยชน์ แล้ว Electronic Jammer รุ่นนี้ เป็นรุ่นที่พัฒนา พิเศษ โดย ศจ ดิจิ จะทำให้อุปกรณ์ อิเลคทรอนิค ทุกอย่างเดี้ยงเป็นการ ถาวร" หลังจากนั้น กองกำลัง ก็เข้าไปที่ห้อง ของ ศจ ดิจิ หนึ่งในกองกำลัง ก็วิ่งเข้าไปหา ร่างที่นอนจมกองเลือดอยู่ แล้วตะโกนอย่างสุดเสียงว่า "พี่ วิน" หัวหน้ากองกำลัง Sky Man ก็ได้กล่าว ต่อ จนท หนุ่มว่า "คุณน้องวิน พี่วิน พี่ชายฝาแฝดของคุณ ตายได้อย่างสมเกียรติแล้ว เขาได้ปกป้อง ความหวังของมนุษยชาติเอาไว้" "ถ้า ศจ เป็นอะไรไปล่ะก็ เราคงไม่สามารถต่อกรกับพวกมันได้แน่" จากคุณ : Chaotic System ศจ ดิจิ ได้ออกมาจาก ห้องที่เข้าไปหลบอยู่ แล้วกล่าวขอบคุณ กองกำลัง WARS ทุกคนที่เข้ามาช่วยเหลือ จากนั้นก็ บอกกับ ทุกคน ถึงสิ่งที่เขากำลังกังวล อย่างมากที่สุด คือ ป้ายชื่อสีม่วง บนหลังของ เจ้าแอนดรอยตัวนั้น ทั้งหมดจึง เดินไปที่ สิ่งที่เคยเรียกว่าแอนดรอย ทั้งสองที่นอนนิ่งไม่ไหวติง อยู่ด้านนอก ท่านประธาน JFK ก็ได้เดินมาพร้อมกองกำลัง อารักขา อีกหลายสิบคน แล้วก็กล่าวกับ ศจ ว่า "หรือว่าเป็นเขาจริงๆ" คนที่เพิ่งเข้ามาในองค์กรใหม่ หลายๆคน ที่อยู่ในที่นั้น ต่างก็แสดงอาการงุนงง ว่าเขาผู้นั้นคือใคร ศจ ดิจิ เมื่อเห็น หลายๆ คน แสดงอาการ งง จึงได้กล่าวขึ้นว่า "เขา คนนั้น เป็นวิศวกรที่มีชื่อเสียงมาก เป็นรุ่นก่อตั้งขององค์กรลับของเราเลยทีเดียว" หลังจากหยุดไปชั่วอึดใจ ศจ ดิจิ ก็กล่าวต่อไปว่า "แต่เมื่อไม่นานมานี้ เขาก็หายสาปสูญไปจากองค์กร บางคนก็คิดว่าเขาตายไปแล้ว บางคนก็คิดว่าเขา ขัดแย้งกับคนในนี้อย่างรุนแรง แล้วก็หลบไปอยู่เฉยๆ" คนเก่าๆ หลายๆคนจึงส่งเสียงขึ้นมาพร้อมๆ กัน "ช่างไฟ ..... !!! " To be continue .... จากคุณ : Chaotic System ผ่านไปอีกหลายชั่วโมง ทั้งหมดได้นำเอาร่างของ เดวิด และ เดวิด MKII ไปตรวจสอบโดยละเอียด ปรากฏว่า เดวิด MKII นั้นใช้โครงสร้างที่ทำมาจากเส้นใย Carbon Nanotube ซึ่งเป็นเส้นใจที่มีความเหนียวและ แข็งมากๆ "มิน่า ลูกปืน ทั่วๆ ไปของเราถึงไม่สามารถ ทำอันตราย กับตัวมันได้เลย" Sky Man หัวหน้ากองกำลังกล่าวขึ้นอย่างเป็นกังวล น้องวิน ที่นั่งตาแดงก่ำ อยู่นานก็กล่าวขึ้นมาว่า "ทำไมเราถึงไม่ใช้ Electronic Jammer ที่หัวหน้าใช้ละครับ" Sky Man ก็อธิบายว่า การที่จะใช้ เครื่องมือ ชนิดนี้นั้นต้องแลกมาด้วย ค่าใช้จ่ายมหาศาล เนื่องจากว่า จะใช้พลังงานมากถึง หนึ่งในแปด ของไฟที่ใช้ในกรุงเทพในหนึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว "แล้วใครจะเป็นคนจ่ายค่าไฟ เมื่อกี้ล่ะครับ ?" สมป๊อป ก็ถามมาด้วยความสงสัย ทุกคนต่างมองไปที่ หัวหน้าหน่วย Sky Man ซึ่งเป็นผู้ยิง Electronic Jammer เมื้อกี้ หัวหน้าหน่วย Sky Man ก็ทำตาปริบๆ แล้วมองไปที่ ท่านประธาน ซึ่งดูจะเป็นคนที่กระเป๋าหนักที่สุดในองค์กร หลังจากอึ้งไปนานนับนาที ท่านประธาน JFK จึงกล่าวออกมาว่า To be continued ... จากคุณ : Chaotic System "ปวดหัวแม่โป้งจริงวุ้ย" To be continued ... จากคุณ : DigiTaL-KRASH!!! "ผมจะยกงบพักร้อนของพวกคุณมาจ่ายค่าไฟส่วนนี้ไปก่อน แล้วจะหักโบนัสของ Sky Man มาชดเชยงบพักร้อนแทน" ท่านประทาน JFK กล่าวเสียงอ่อน "ห๊า" น้องวินตกตะลึง "ไม่มีงบพักร้อนปีนี้ก็แปลว่า ..." "ใช่แล้ว" Sky Man กล่าว พลางก้าวออกมาเผชิญหน้ากับพวกพ้อง "ผมขอโทษ ..." "พักร้อนที่ the resort ที่ท่านประธานจองไว้สี่วันสามคืนคงต้องยกเลิกไป" กองกำลังหว้ากอสูญเสียกำลังใจอย่างใหญ่หลวง คราบน้ำตาบนหน้าน้องวิน ไม่มีใครรับรู้ได้ว่าเขาเสียใจกับการสูญเสียพี่ชาย หรือการยกเลิกทริป the resort กันแน่ จากคุณ : dekhype "เอ่อ...แต่ท่านประธานที่เคารพ The Resort เจ๊งไปแล้วนี่ครับ" เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากวิทยุสื่อสารที่ข้อมือของน้องวิน ซึ่งน้องวินตบมาจากพี่วินตอนกำลังชุลมุนกันนั่นเอง "จริงเหรอเนี่ย...ทำไมผมยังไม่ได้รับรายงานเลย" ท่านประธาน JFK กล่าว "แต่นั่นหมายความว่า ถึงเรามีงบพักร้อน เราก็อดไปอยู่ดีสินะ" Sky Man ปาดน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้ม จากคุณ : ZoRtA The Resort เจ๊งก็ไม่เป็นไรนิ หันไปซบอกจ้าวสมุทรโพไซดอนแทนก็ได้ จากคุณ : Piggie MM ที่นั่น มีผู้ช่วยสาวสวยมากมาย ที่จะมาช่วยปราบปรามด้วยแผนการสุดยอด "นารีพิฆาต" จากคุณ : Piggie MM ตัดกลับมาอีกครั้งที่องค์กรก่อการร้าย แอนดรอย คนๆ เดียวที่อยู่ในมุมมืด ท่ามกลางหมู่ แอนดรอย ก็ได้กล่าวขึ้น "หน่วยที่เราส่งเข้าไปจัดการ ศจ ดิจิ ได้ทำงานพลาดซะแล้ว สัญญาณทั้งหมดได้ถูกตัดขาดไป" หัวหน้าแอนดรอย ได้เหลือบตา ออกมาจากนิตยสาร ที่มีรูป น้องแพนเค้ก เป็น หน้าปกแล้วก็นิ่งไปสักพัก ก็ทำหน้า (  )"ยิ้มอย่างนี้ คุณกำลังมีแผนการร้ายในใจสินะ" ชายหนุ่มในเงามืดกล่าว เร็วเท่าความคิด มนุษย์ ชาย หญิง เกือบสิบคน ก็เดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มในเงามืดผงะ ไปเล็กน้อย เนื่องจากทุกคนที่เข้ามาล้วนเป็น ใบหน้าที่ คุ้นเคย ทั้งนั้น "พวกแก มาที่นี่ได้อย่างไร กัน" ชายหนุ่มคำรามออกมา "ใจเย็นๆ นายช่าง" หนึ่งในนั้นกล่าวขึ้น "พวกเราเป็นหุ่นรุ่นใหม่ ที่มีรูปร่าง และ หน้าตา เหมือน คนในองค์กรลับหว้ากอ" "เราจะถูก ส่งเข้าไปแทรกซึม ในองค์กร เพื่อหาทาง กำจัด บุคคลสำคัญ ในนั้น" "ใครเป็นคนออกแบบพวกแกกัน ?" นายช่างหนุ่ม กล่าวออกมาด้วยความสงสัย ".... ค ว า ม ลั บ ....." ทั้งหมดกล่าวเป็นเสียงเดียวกัน To be continued .... จากคุณ : Chaotic System เรื่องราวยังไม่จบ โปรดติดตามอ่านกันต่อไปนะครับ คลิ๊กที่นี่ เพื่อกลับสู่สารบัญ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 56 คน [