อาณาจักรรักนิรันดร์ อาณาจักรรักนิรันดร์ ฤทัยรอนอ่อนล้าในคราหนึ่ง โบกปีกซึ่งนำฝันสู่วันใหม่ หวังลบโศกวิโยคแสนในแดนไกล ปลดปล่อยใจสิ้นทุกข์ให้สุขพรม พบพระธรรมนำทางกระจ่างจิต ปานชื่นน้ำอมฤตชีวิตสม ปีกอินทรีโผทะยานแหวกม่านลม ลอยเหนือตรมชีพสองผุดผ่องมาน ในเส้นทางอาณาจักรแห่งรักนั้น สถิตขวัญในภพสงบสาน เดินตามทางแสงเทียนแห่งนิพพาน อนธการจึงขจ่างทางมรรคา หอมเกสรทิพย์อุบลมาดลชื่น ก็ใจตื่นผุดหวังครั้งปรารถนา ทุกเส้นทางอาณาจักรรัก-ศรัทธา งดงามกว่าทางใดในภพแล้ว สดับซิ! วิหคขานเสียงหวานนัก ปรุงดอกรักลดใจให้ผ่องแผ้ว ลำนำนกจรุงใจให้เพริศแพร้ว งามทุกแนวหวังพักกายริมสายชล ริมฝั่งน้ำฉ่ำเย็นใต้เพ็ญแสง เจิดแจรงก่อศรีทวีผล กำลังใจไหลหลั่งพลังดล ใจสุขล้นในแดนที่แสนรัก ************* เพลงก่อนอรุณรุ่ง พื้นหลัง- ขอบคุณพี่อิงค์ ปรนัย Free TextEditor คุณพันคม
มีสุขบ้างกลางทุกข์เร้ารุกจิต หวังน้อยนิดปิดโพรงที่โหวงเหวง เกิดมาดับดับแล้วเกิดเถิดบรรเลง วงล้อเกวียนย่ำเคว้งวังเวงกาย ตกตะกอนเป็นผลึกในนึกคิด นำเป็นทางชีวิตผิดก็หมาย เป็นครูสอนให้เดินดำเนินปลาย ชีวิตท้ายคงมีดีสักครั้ง โดย: เพชรริน
![]() โอ้ชีวิตคนเราแสนเศร้านัก
เรื่อความรักมีผลให้คนหวัง อนิจจายาใจไม่จีรัง เมื่อรักพังทุกขังอนัตตา เอาพระธรรมนำทางกระจ่างจิต นำชีวิตรอดพ้นคนอิจฉา มีสุขทุกข์คลุกเคล้าเร้าอุรา มีปัญหาอย่าท้อนี่หนอคน ![]() ![]() โดย: สุระสิทธิ์
![]() คุณสุระสิทธิ์
เอาความเย็นลบร้อนก่อนจะแตก แล้วจำแนกดีไว้ไม่สับสน อดีตคือผู้แพ้แค่จำนน เดินไต่บนอางขนางหว่างหัวใจ ยึดคำสอนพุทธองค์ปลงดวงจิต สงบสนิทละลดจึงสดใส ละกิเลสบังตาพร่าฤทัย นับแต่นี้ต่อไปให้รางเลือน มือพาไปนะคะ โดย: เพชรริน
![]() แล้วรู้หรือยังล่ะ "วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก"
อยากบอกอะไรก็จะรับรู้ไว้...ว่าฉันก็เป็นเหมือนเธอ.. อยากบอกให้เธอได้รู้ไว้เธออยู่ในใจฉันเสมอไม่เคยลืม เวลาเจอก็ดีใจถึงแม้ว่าไม่ได้พูดได้คุยกับเธอก็ตาม แต่อยากให้รู้ว่า "ยังรัก" เสมอ เช่นกัน โดย: วินัย นักรบนพดล IP: 210.246.186.4 วันที่: 4 มกราคม 2555 เวลา:17:00:33 น.
|
ยินเสียงย่ำเท้าย่างจิตวางพัก
ใกล้ริมแคร่ข้างคูจนรู้หลัก
สงบสงัดยิ่งนักรักนิรันดร์
ไม่อ้างว้างค้างจิตเมื่อปลิดปลด
จิตกำหนดงดตามกามฉันท์
เข้าภวังค์ออกภวังค์ทั้งคืนวัน
จิตเกาะเกี่ยวเกี้ยวพันยึดปัญญา
เห็นเกิดดับสลับเปลี่ยนใจเรียนรู้
ล้วนตั้งอยู่ดับไปเข้าใจว่า
เป็นดินน้ำลมไฟในสัญญา
จิตเกาะกรรมนำพาจนอาจินต์
ดวงจิตเก่ากายใหม่ไม่สิ้นสุด
เทพ-มนุษย์-สัตว์-อสูรไม่สุดสิ้น
วนเวียนว่ายกายดับทับธรณิน
คือราคินของคนต้องทนทัณฑ์
จริงแล้วไซร้โลกไร้ในความสุข
เพียงมีทุกข์น้อยนำไปห้ำหั่น
แลเห็นทุกข์ว่าสุขจนผูกพัน
จิตติดขันธ์เป็นฉันเท่านั้นเอง
๐๐๐๐๐พันคม๐๐๐๐๐