:: กอด :: สถานีต่อไป กำแพงเพชร next station
. ฉันก้มลงดูนาฬิกาข้อมือ หลังจากได้ยินเสียงประกาศสถานีที่ต้องการจะลง อีก 20 นาทีกว่าจะถึงเวลานัด ฉันจึงเดินอย่างไม่รีบร้อน หากก็ระวังไม่ให้เกะกะเพื่อนร่วมทาง ฉันยังคงเป็นยังงี้เสมอ นัดคุณทีไรฉันก็จะรีบมาให้ทันเวลาที่เรานัดกันไว้ แม้จะรู้ว่าฉันต้องเป็นฝ่าย รอ คุณเสมอ ๆ ก็ตาม แสงแดดในบ่ายวันอาทิตย์ และอากาศที่ร้อนระอุทำให้ฉันต้องหยีตาและเป่าปากฟู่ ฉันเลือกที่จะยืนแอบ ๆ อยู่หน้าสถานีมากกว่าจะเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยก่อนวนกลับมาอีกครั้ง อย่างที่คุณรู้ ฉันมันจอมหลงทาง เดินไปเดินมา ดีไม่ดีก็กลับมาที่เก่าไม่ถูก เรามาที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ ต้นเดือนมกรา ของเมื่อปีหรือ 2 ปีก่อน คนยังเยอะเหมือนเดิม นักดนตรีที่เล่นเปิดหมวกยังเป็นคนเดิมอีกเหมือนกัน คุณคงว่าฉันมั่วอีกตามเคย แต่ฉันจำได้จริง ๆ นะ ก็เราหยุดยืนฟังกันตั้งหลายเพลงไม่ใช่หรือ หนุ่มน้อยสาวน้อยหลายคนที่เดินจูงมือกันหนุงหนิงผ่านหน้า ทำเอาฉันอดอมยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกถึงข้ออ้างเล็ก ๆ ในวันนั้นของคุณ จะได้ไม่หลงกัน คุณรู้ไหม ฉันยังจำได้ทุก ๆ สัมผัสของคุณ .. มืออุ่นใหญ่ที่กุมมือ มือที่ลูบหัว ที่ฉันซึมซับได้ว่ามีความรัก ความห่วงใย มากมายเพียงใด ถูกส่งมาผ่านรอยสัมผัสนั้น .. เพียงแค่เราแตะกันเพียงปลายนิ้ว หรือรอยจูบแผ่ว ๆ ของคุณที่หน้าผาก ก็ทำให้เกิดรอยอุ่นย้ำลึกเข้าไปถึงหัวใจ อ้อมกอดอุ่น ๆ ของคุณ ทำให้เวลาราวกับถูกหยุดไว้ เสียงใด ๆ รอบตัวไร้ความหมาย มีเพียงเสียงหัวใจของเราเท่านั้นที่กำลังเต้นสอดประสานกัน . . รอนานไหมอ่ะ เสียงที่อยู่ ๆ ดังขึ้นทำเอาฉันหันขวับจนคนทักเองก็ตกใจ . . . ทักซะตกใจหมด ฉันตอบ โอเคหรือเปล่าน่ะ ยังไงเราเดินเลือกคนเดียวก็ได้นะ ของชำร่วยอ่ะ คนมาใหม่ทำสีหน้ากังวล ฉันมองเธอขำ ๆ เธอเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฉัน วันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตฉัน เธอก็เป็นคนแรกที่มาอยู่เคียงข้าง .. แล้วในวันที่น่ายินดีที่สุดที่ได้รู้ว่า เธอและแฟนหนุ่มของเธอ คนที่คบกันมา พร้อม ๆ กับที่ฉันคบกับคุณ จะแต่งงาน ฉันจะไม่ช่วยเธอได้ยังไงจริงไหม แม้ลึก ๆ ในหัวใจจะอดรู้สึกไม่ได้ ถ้าคุณยังอยู่ .. จะเป็นวันที่น่ายินดีสำหรับเราบ้างไหมนะ .. ทำหน้าอะไรยังงั้น เราอาสามาเอง ตัวเองไม่ได้บังคับซะหน่อย ไม่ต้องกังวลน่า มันผ่านไปนานแล้วล่ะ สถานที่เดียวกันก็จริง แต่ก็คนละวัน คนละเดือน คนละปี ฉันพูดทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่า ถ้าฉันเห็นสถานที่ที่เขาคนนั้นของฉันล้มลงจมกองเลือด ฉันจะเดินผ่านมันไปได้จริง ๆ ไหม . . 7 ปีของความรัก และ 2 ปี ของการร้างรา อย่างไม่มีวันจะได้กลับมาเจอกันอีกเลย ก็ทำให้การต้องกลับมาในสถานที่สุดท้ายแห่งความทรงจำระหว่างเราเจ็บปวดไม่น้อย เราชอบมาเดินเล่นที่นี่กันในวันหยุด ของเยอะ และคนก็เยอะ คนร้อยแปดจำพวกที่ทำให้คนเดินอย่างเราๆ ต้องระวังตัวไว้บ้าง ฉันจำได้ว่าสะดุ้งจากเสียงกรี๊ดจากด้านหลัง ก่อนถูกแรงปะทะจนล้มลง เสียงตะโกนโหวกเหวกว่าคนกระชากกระเป๋า วินาทีที่ฉันเงยหน้าขึ้น ฉันเห็นเขาออกวิ่งตาม .. เห็นมีดยาวสะท้อนแสงพระอาทิตย์ยามบ่าย และสุดท้าย..เห็นร่างของเขาที่ล้มลง . . แล้วดูอะไรอยู่น่ะ คนถามสีหน้าดีขึ้นหน่อยเมื่อได้ฟังคำตอบ นางฟ้าตัวน้อยนั่นไง เคยมาไม่เห็นมี ฉันชี้มือไปที่หน้าร้านขายของฝั่งตรงข้าม เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ใส่ปีกนางฟ้า ยืนหน้าตายิ้มแย้ม ข้าง ๆ กันมีป้าย FREE HUGS เขียนไว้ การตลาดอย่างหนึ่งน่ะ มีมาพักนึงแล้ว กลายเป็นเดี๋ยวนี้เอาเด็ก ๆ มาเรียกลูกค้ากันใหญ่ คนที่มาบ่อยกว่าตอบผ่าน ๆ ตามองคนเดินผ่านไปผ่านมา ที่มีทั้งเดินผ่านไปเฉย ๆ และแอบอมยิ้ม หืมม เดี๋ยวมานะ ฉันบอกโดยไม่รอฟังประโยคตอบรับ หากเดินเข้าไปยิ้มให้นางฟ้าตัวน้อยตรงหน้า ก้มลงกอดเธอเบา ๆ ถ้าคุณได้ผ่านมาแถวนี้ ฉันฝากอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรักและความคิดถึงไว้ตรงนี้นะคะ อ่านไปก็ยิ้มไปค่ะคุณฟี่ สุขสันต์วันสิ้นเดือนนะคะ โดย: I_sabai วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:9:34:24 น.
น่ารักมั๊กๆ แวะมาอ่านเรื่องราวของน้องฟี่แล้ว
รู้สึกถึงความน่ารัก อ่าน และ เพลินอบอุ่นตามไปด้วยเลย.. มีความสุขมากๆนะครับ.. โดย: Little Knight วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:9:57:31 น.
แวะมาปาด..................เอาอ้อมกอดไปนิ่ม ๆ อ่านแล้วก็แอบซึ้ง แอบคิดถึง งือ งือ เดี๋ยวจะแอบน้ำตาคลอ .. ตามไป อืมม คืนกอดให้ดีกว่า เพราะเหมือนว่า .. บางสิ่งบางอย่าง ก็มีค่าให้เก็บไว้เฉพาะ สำหรับบางคน สำหรับตัวเอง ขอ ขโมยจูบ จุ๊บ ๆ ไปแทนก็แล้วกัน เน๊อะ ^^ เน๊อะ โดย: บันทึกไว้ในจำ IP: 58.10.74.87 วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:12:01:58 น.
ตกลงเขาตายไหมครับ?
ผมว่าตายนะ หรือเปล่าหว่า? ปล.อ่านแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ครับ น่ารักจัง โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:13:27:26 น.
ฟี่จ๋า
คิดถึงเช่นกันนะจ๊ะ แวะมาบอกว่า เค้าไม่สบายจิงๆด้วย (เดาถูก) แบบว่าสายตาไม่ค่อยดี มองคอมพ์นานๆไมได้อ่ะ มันจะอาเจียน เค้าแวะมาบอกแค่นี้ก่อนน๊า พิมพ์ไม่ค่อยไหวอ่ะจ้ะ รักฟี่นะ ดูแลตัวเองด้วย ปวดหัวตรงหน้าผาก ก้ออาจมาจากสายตาล้าก้อเป็นได้จ้ะ เป็นห่วงนะ โดย: unsa วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:13:51:34 น.
จากการอ่านนะ
ไม่รู้ว่าตีความถูกมั้ยอ่า คือ ผู้ชายไม่ได้ตาย แต่เลิกกับผู้หญิง ก่อนหน้านี้ผู้ชายคนนี้เคยวิ่งไล่กวดโจรวิ่งราว แล้วโดนแทง พอเลิกกัน ผู้หญิงก็มาเดินเลือกของชำร่วยเป็นเพื่อน แต่ว่าเลิกกันแล้ว ใช่ป่าวอ่า โดย: oanotai วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:14:21:41 น.
สวัสดีค่ะคุณฟี่
แง ๆ อ่านแล้วไม่เข้าใจอ่ะค่ะ สงสัยเพราะกำลังเบลอ ๆ อยู่ ตกลงว่าคนที่ตาย คือ แฟนเก่าเหรอคะ หรือว่าเป็นคนเดียวกันกับที่มาเดินด้วย แล้วเลือกของชำร่วยงานแต่งงานเหรอคะ? แหะ แหะ แต่ชอบตอนจบนะคะ ถ้าผ่านไปแถวนั้น จะไปกอดเธอบ้างนะ ท่าทางจะน่ารักดีค่ะ อิอิ โดย: นางสาวดุ่บดั่บ วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:14:54:57 น.
55 สงสัยคนเขียนเบลอเหมือนกันค่ะ
สามารถเขียนให้คนอ่าน งง ได้ขนาดนี้ .. rewrite ใหม่แล้วนะคะ ลองดูอีกที โดย: Paulo วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:17:05:47 น.
เข้าใจแล้วจ้า
แหะๆ ตีความซะไกลเลย... ช่วงนี้เริ่มงานเยอะแล้วล่ะ มันเริ่มคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบๆ แต่ทำให้เราตั้งตัวไม่ติด ไปถักอาหารต่อแล้ว เหลือพริก อีกอึดใจเดียวเท่านั้น หึหึ โดย: วีเองจ้า (oanotai ) วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:18:05:47 น.
เอ อ่านมาตอนแรกก็ว่าเข้าใจ
แอบอ่านเม้น เอ เค้างง อะไรกันหว่า อ๋อ หนูมาอ่านตอนที่รีแล้วนี่เอง อ่านแล้ว เหงานิดๆ นะคะ คิดถึง แต่พยายามเข้มแข็ง โดย: แม่ภูมิ IP: 61.7.189.64 วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:18:37:04 น.
อ่าน 2-3 รอบเลย เข้าใจแล้ว
มันต้องคิดกลับไปกลับมาเนอะ มะคืนพี่แซลลี่ก็เย็บๆๆถึงตีสี่ครึ่ง ทำของสปอนเซอร์ก่อน เพลินเชียว โดนหลายจึ๊กอยู่ เย็บสายเป๋าด้วย เอาเข็มใหญ่ๆมาเย็บมือ ยังกะเย็บกระสอบข้าวแหน่ะ นิ้วเยินนน ปลอกนิ้วเอาไม่อยู่เลย วันนี้คงเสร็จของสปอนเซอร์ ของถักๆ มึนตรึ๊บบบ โดย: แซลลี่ (lazypiggy ) วันที่: 31 สิงหาคม 2552 เวลา:21:34:37 น.
แง แง..เมื่อกี้เม้นท์ไปตั้งเยอะ เม้นท์ไม่ได้เฉยเลย
เอาใหม่ๆ..ตอนแรกอ่านเม้นท์ข้างบนแล้วงงงง สรุปว่าrewriteใหม่ใหม เพราะอ่านแล้วเข้าใจเลย เริ่มอุ่นๆ แล้วหนาวๆ แล้วอบอุ่นอีกครั้ง.. ให้อารมณ์อบอุ่นแกมเหงาดีค่ะ เกือบสงสารตัวเอก แต่ไม่สงสารหรอก เราว่าเธอเป็นคนที่เข้มแข็งมากๆ ไม่มีเขา เราก็ยังต้องมีชีวิตต่อไป แค่มีรักในใจ ก็พอ เนอะ.. โดย: nikanda วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:5:30:10 น.
สวัสดียามเช้าครับน้องฟี่
เป็นเรื่องสั้นที่ดีนะครับ มีขมวดปมให้คิดต่อได้หลายแนวทาง เขียนได้ดีครับ พี่ก๋าว่าน้องฟี่มีเซ้นท์ที่ดีในการเขียนเรื่องสั้นเลยนะครับ ใช้ภาษาง่ายๆแต่เห็นภาพ แล้วก็ดำเนินเรื่องฉับไวดีครับ เขียนบ่อยๆนะ จะรออ่านครับ โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:7:50:23 น.
โอ๋ ๆ ๆ ไม้ร้องน๊า ไม่งอแง ไม่งอแง ให้แค่ซึ้งแต่อย่าเศร้า โอ๋ ๆ นิ่งเตะ นิ่งเตะ โดย: inmemoir วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:9:35:15 น.
สงสัยเมื่อคืนจะนอนดึก วันนี้ก็ตื่นสายโด่ง
ยังมึนไปหมด อ่านแล้วเลยงงๆซะเอง ไม่รู้ ไหนจริง ไหนจินตนาการ ไหน flashback หรือเปล่า ไว้ตื่นเต็มที่แล้วมาอ่านใหม่ แต่เห็นได้ชัดว่า มีความสุขุมในการขมวดปมครับ แค่ความ รู้สึกของคนอ่านคนหนึ่งน่ะครับ ไม่ใช่วิจารณ์ หรือวิเคราะห์ เพราะตัวเองก็เขียนแบบนี้ไม่เป็น โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:9:57:59 น.
แสดงว่าตอนที่ผมอ่านรอบแรกนี่เข้าใจถูกอยู่คนเดียวใช่ไหมครับ? อิอิ
ปล. เจอกันแน่นอนครับ แต่ผมยังคิดไม่ออกเลยจะเขียนอะไรดีกับ "กาแฟถ้วยนั้น" โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:10:03:22 น.
อ่านแล้วซึมไปเลยอ่ะครับ
เขียนถ่ายทอดออกมาได้เศร้าจัง โดย: Unravel วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:11:15:34 น.
หมิงหมิงจะแบกเิงนใส่กระเป๋า
ไปลงทุนกับนายกทักษิณแล้วล่ะครับ 555 ไปลงทุนเหมืองเพชรดีกว่า อยู่เมืองไทยแล้วเหนื่อยอ่ะ นายกหน้าหล่อ บริหารงานไม่ได้เรื่องเลย โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:12:28:56 น.
แหะ แหะ
เลยทำให้คุณฟี่ต้องมารีไรท์ใหม่เลย 55 อ่านแล้วเข้าใจแล้วค่ะ แบบใหม่ อิอิ โดย: นางสาวดุ่บดั่บ วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:15:59:55 น.
วิ่งมาบอกว่าเสร็จแล้ว
แต่คนที่บ้านอ่ะ ขำกันใหญ่เลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ่ายรูป แล้วจะอัพบล๊อคเขียนให้ฮาเล่น เฮ้อ เป็นน้ำจิ้มเรื่องนึง แม่เดินมามองงานของเรา แล้วถามว่า "ทำอาหารญี่ปุ่นเหรอ" ง่ะ ...ฮามิ แต่คนทำขำไม่ออกเลย แง่มๆๆๆ โดย: oanotai วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:22:03:49 น.
ไปสำเพ็งมาฝนตก งือๆๆๆ ทุลักทุเลเป็นที่สุด
ทำเป๋าเสร็จแย้ววว อิอิ ดีใจที่มันเสร็จ ทั้งโปะ ทั้งแปะประโคมกระดุมลูกไม้เข้าไป กลัวมะสบายกินยาเข้าไป กลัวจะผล๊อยหลับนะนี่ เด๋วถักม่ายทันงิ โดย: แซลลี่ (lazypiggy ) วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:23:00:19 น.
แต่เรารักษาใจไม่ให้จลาจลได้ หอบความคิดถึงมาฝากค่ะ ฝีมือนู๋ฟี่ไม่มีตกจริงๆ หลับกับบรรยากาศเย็นสบายของสายฝนนะคะ คมคำ : แค่วางเป็นก็เย็นได้ โดย: ร่มไม้เย็น วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:23:23:35 น.
คุณฟี่ เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่ง 100 % ใช่ไหม
มีส่วนไหนเป็นเรื่องจริงบ้างหรือเปล่า เศร้าจังคะ ถึงแม้ว่าตอนท้ายจะน่ารักเพราะมีนางฟ้าน้อย แต่เมื่อคิดว่าต้องมาเดินเลือกของงานแต่งให้เพื่อน ในสถานที่ที่คนรักได้จากไปมันเศร้ามากเลยนะคะ คราวนี้เราสองคนเลือกเขียนเรื่องเศร้าเหมือนกันเลยเนอะ โดย: BeCoffee วันที่: 1 กันยายน 2552 เวลา:23:55:36 น.
โดย: oanotai วันที่: 2 กันยายน 2552 เวลา:8:40:38 น.
|
บทความทั้งหมด
|
เดี๋ยวมากอ่านต่อ..555+