ฤดูร้อน .. ฤดูรัก

น้ำเต้าหู้ถุงใหญ่กับปาท่องโก๋ 2-3 ตัวที่อยู่ในถุงเล็ก ๆ ข้างกัน ทำให้หญิงสาวเจ้าของโต๊ะอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็ยังเหมือนเดิม ..ใส่ใจ ดูแล และอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
.
.

เมษายน 2551

“ภีม” ชายหนุ่มธรรมดา ๆ คนหนึ่งก้าวเข้ามาทำให้เธอรู้สึกหวามไหว อบอุ่น และในขณะเดียวกันก็สร้างความสับสนให้เกิดขึ้นในหัวใจ

“เอมมิกา” ผู้หญิงขี้ขลาด ที่ไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับความรัก เพราะกลัวที่จะต้องกลับไปเจอความผิดหวังที่แสนเจ็บปวด อีกครั้ง และอีกครั้ง เธอเลือกที่จะผลักไสความรักนั้น ทั้ง ๆ ที่ในความเป็นจริงแล้วก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน

……………………………….............





“ ความรู้สึกของผมไม่ได้หายไปเพราะคำพูดของเอมหรอก ถ้าผมบอกว่าผมรักเอม ต่อให้เอมบอกว่าไม่รักผม ผมก็รักเอมอยู่ดี ที่ผมตัดสินใจบอกเอมวันนี้ก็เพียงแค่อยากให้รับรู้ความรู้สึกของผมไว้ และรับรองว่า ผมยังคงจะเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับเอมเหมือนเดิม” และแม้เวลาจะผ่านไปกี่ปี ประโยคนี้ก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัวเหมือนเพิ่งผ่านไปเพียงแค่วันวาน

.
.


“ ผมมีอะไรมาให้ เอมยังจำเจ้านี่ได้ไหม เจ้าช๊อคโกจุ๊บของเอมไง” ในมือของชายหนุ่มมีต้นกระบองเพชรต้นหนึ่งที่คลับคลายคลับคลาเหมือนต้นเก่าของเธอ ผิดแต่ว่ามันโตแข็งแรง และที่สำคัญ มันกำลังออกดอก ต่างกับเจ้าต้นเก่าที่เธอโยนทิ้งถังขยะ เพราะยิ่งเลี้ยงมันยิ่งกลายร่างประหลาดขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนล่างของต้นผอม ก่อนไปอ้วนกลมตรงส่วนบนสุด ดูไปดูมายิ่งเหมือนลูกอมช๊อคโกจุ๊บ


“ .........” ตอนนั้นเธอได้แต่ส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อ


“จริง ผมแอบเก็บมันขึ้นมาจากถังขยะในวันที่เอมโยนมันทิ้งนั่นแหละ เอ..แต่จะว่าโยนก็คงไม่ได้นะ เพราะผมเห็นเอมถือแล้วก็มองมันอยู่ตั้งนาน ถ้าจำไม่ผิดเหมือนมีการบอกลากันยืดยาวด้วยก่อนจะบรรจงวางลงก้นถัง นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นถังขยะนี่ผมไม่รู้ว่าเอมทิ้งเลยนะเนี่ย เห็นทะนุถนอมเหลือเกิน” เขาล้อด้วยเสียงนุ่ม ๆ ก่อนค่อย ๆ ใช้นิ้วยันกระถางใบน้อยมาอยู่ตรงหน้าเธอที่ยังพูดอะไรไม่ออก


“วันนั้น ผมหยิบมันขึ้นมาดู และคิดว่ามันน่าจะรอดก็เลยเอาไปเลี้ยง เปลี่ยนดินให้ใหม่ แล้ววันนี้มันก็ออกดอก” ตอนนี้เจ้าแคสตัสดอกสีขาวสวยเลื่อนมาตั้งตรงหน้าเธอพอดี หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนข้างโต๊ะ


“แล้วภีมเอามาให้เอมทำไม เอมทิ้งไปแล้ว ถ้าภีมเก็บเอาไปตั้งแต่วันนั้น มันก็เป็นของภีมแล้วล่ะ” เธอจำได้ว่าตอบเขาออกไปอย่างนี้


“ถ้าเป็นของผม ก็ถือว่าผมให้เอมล่ะกัน ขออย่างเดียวผมเลี้ยงมาซะสวยขนาดออกดอกได้แบบนี้แล้ว เอมอย่าเรียกแคสตัสของผมว่า ช๊อคโกจุ๊บอีกล่ะกัน” ภีมหัวเราะ


“หึหึ กลับมาอยู่กะเอม ก็กลับเป็นช๊อคโกจุ๊บอีกนั่นแหละ” เธอหัวเราะบ้าง


“ไม่หรอก แล้วผมจะสอนให้ว่ามันชอบน้ำชอบแดดแบบไหน ไม่ยากหรอก เอมเอามันไปวางไว้ข้างหน้าต่างตรงนั้นก็ได้ รับแดดดี” เขาชี้ไปที่ว่าง ๆ ตรงขอบหน้าต่าง ข้างโต๊ะทำงาน


“เอมทึ่งนะเนี่ย เกิดมาในชีวิต เอมยังไม่เคยเลี้ยงแล้วมันมีดอกแบบนี้เลย” เธอพูดขึ้นระหว่างที่จัดเจ้าต้นไม้ต้นเล็ก ให้ทำมุมสวยอยู่ข้างหน้าต่าง พลางมองออกไปข้างนอก แสงแดดที่สาดส่องที่เคยไม่ค่อยชอบ วันนี้เธอกลับยินดีที่มันได้ฉายความอบอุ่นเผื่อมายังเจ้าแคสตัสต้นเล็กของเธอ และอาจรวมทั้งหัวใจของเธอในตอนนี้ด้วย


“มันอยู่ที่ความชอบของแต่ละคนน่ะ ถ้าให้ผมไปปลูกกุหลาบ ต้นกุหลาบผมอาจจะไม่มีดอก แถมอาจจะใบร่วงโกร๋นด้วยล่ะมั้ง แต่ถ้าเป็นอะไรที่รักที่ชอบแล้ว ผมก็จะดูแลใส่ใจเต็มร้อยเลยทีเดียว ที่ผ่านมาพอจะพิสูจน์ให้เอมเห็น ได้บ้างไหม” ประโยคธรรมดา ๆ ที่ชวนให้ตีความได้หลายอย่าง แม้ตัวคนพูดจะทำหน้าพยักพเยิดไปที่ต้นไม้ต้นเล็กของเธอ แต่เธอก็รู้ความนัยของมันมีมากกว่านัก


“ รู้ไหมมีคนเคยบอกว่า เอมเหมือนแคสตัสล่ะ กระบองเพชรที่ใครต่อใครบอกว่า มันเลี้ยงง่าย ไม่ต้องดูแลอะไรมากมันก็อยู่เองได้ เพราะมันเป็นต้นไม้ที่แข็งแรง การที่เอมไม่เรียกร้อง ไม่ร้องไห้ฟูมฟาย แต่ปวดร้าวไปทั้งอก คงเป็นความเข้มแข็งสำหรับเขา กระบองเพชรที่มีหนาม ไว้ป้องกันตัว ก็เหมือนเกราะที่เขาบอกว่าเอมสร้างขึ้นมาตลอดอีกเหมือนกัน”


“ และรอยยิ้มสวย ๆ ของเอมก็เหมือนดอกของเจ้าแคสตัสที่กำลังเบ่งบาน” ภีมเอ่ยต่อจนราวกับว่ามันเป็นประโยคเดียวกัน
“และผมรักแคสตัส .. มากกว่ากุหลาบ มากกว่ากล้วยไม้” เขาเอ่ยต่อเขิน ๆ เมื่อเห็นสายตารู้ทันของเธอ


“ภีม ขอบคุณที่รักกันนะ” เสียงเธอเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ครับ ๆ รู้แล้วครับ แต่ว่าผมขอฟังแค่นี้ได้ไหม อย่ามีแต่ เหมือนคราวที่แล้วเลย จำไม่ได้เหรอว่าเอมพูดให้ผมใจพองฟู แล้วก็แฟบได้ในประโยคเดียวกันเลยนะ อย่าลืมสิ” ภีมท้วงด้วยท่าโอดโอยที่ทำให้เธอขำขึ้นมา


ก็นะเธอเคยพูดแบบนี้จริง ๆ และถ้าจะให้เหมือนเป๊ะ ๆ ก็คงต้องมีประโยคต่อมาที่ว่า ‘แต่..เอมยังไม่คิดจะมีใคร ภีมอย่ามารอ อย่ามารักเอมเลย ไปรักคนอื่นดีกว่า เอมให้คำตอบไม่ได้หรอกว่าถ้าภีมรอ แล้ววันนึงเอมจะรักภีมไหม อาจะรัก และอาจจะไม่มีวันรัก’




......................................................



“เป็นอะไรไปเอม ยืนยิ้มกับถุงน้ำเต้าหู้ทำไม” ผมเห็นเธอตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาแล้ว ดีใจเพียงแค่เห็นเธออมยิ้มกับมื้อเช้าที่ผมจะนึกถึง และหิ้วมาฝาก แต่หลังจากเห็นเธอไม่มีท่าทีจะขยับตัวทำอะไร ก็ทำให้ผมเอะใจจนต้องเดินเข้ามาทัก และก็ต้อง งง เพราะเธอกำลังยิ้ม



“ภีม ถ้าเอมบอกว่า รัก..ภีมล่ะ จะยังอยากฟังอยู่ไหม” เสียงเบา ๆ ของผู้หญิงตัวเล็กข้าง ๆ เขา ที่อยู่ดี ๆ ก็ดังขึ้น ทำเอาหัวใจเขากระตุกวูบ อึ้งไปสนิท ส่วนหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตาที่แดงก่ำอยู่นานก็ชักเอะใจที่ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา เลยได้แต่กลั้นใจเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะหลบตาแทบไม่ทัน เมื่อเจอกับสายตาพราวของชายหนุ่มที่มันบอกอะไรได้มากมายกว่าคำพูดนัก



“ขอบคุณจริง ๆ เอม ขอบคุณที่รักกัน” มืออุ่นใหญ่เอื้อมมากุมมือเล็กไว้หลวม ๆ แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่กระแสความอบอุ่นจะพุ่งขึ้นไปถึงหัวใจ

หลังจากที่พยายามค้นกล่องความทรงจำ
หาฤดูที่ตัวเองชอบอยู่นาน และไม่เจอ ซักที
เลยพา ภีม และ เอมมาร่วมโครงการแทนค่ะ
ลองตั้งโจทย์ถึงฤดูที่โรแมนติกน้อยที่สุด
ที่ไม่ต้องอาศัยลมหนาว และอ้อมกอดอุ่นๆ
ไม่ต้องมีร่มคันเล็กและ 2 ไหล่ที่แอบอิง ..
เลยได้ออกมาเป็นความรักฉบับฤดูร้อน
แบบนี้ล่ะค่ะ

Create Date : 08 มิถุนายน 2552 Last Update : 8 มิถุนายน 2552 8:26:42 น. Counter : 1049 Pageviews.		56 comments
Share Tweet

	เวลวที่หายไป - บทที่ 26 ดอยสะเก็ด (11 เม.ย. 2567 11:44:44 น.)		Oh!! my sassy boss ตอนที่ 21 หน้า 4 unitan (8 เม.ย. 2567 08:00:29 น.)
	:: ถนนสายนี้มีตะพาบ โครงการที่ 349 :: กะว่าก๋า (8 เม.ย. 2567 05:48:36 น.)		"วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้ เธอจะเห็นใครคนหนึ่งที่รอเธอ" อาจารย์สุวิมล (8 เม.ย. 2567 08:12:29 น.)