คนปกติ กับ คนบ้า เด็กชายหัวหอมหายหน้าไปนาน ไม่ได้เขียน blog มานานแล้วล่ะครับ เพราะว่าคิดเรื่องยุ่ง เรื่องโน้น เรื่องนี้ .. ทั้งเรื่องงานและเรื่องอื่นๆ แต่ว่า ตอนนี้ผมเองก็กำลังจะกลับมาว่างอีกครั้งแล้วล่ะครับ จากที่เคยเจอเรื่องเครียดๆ ในที่ทำงานมามาก เพราะมีปัญหากับคนที่ทำงาน(ทั้งๆ ที่ชอบงานมากๆ) จนต้องมาตั้งกระทู้ถามพี่ๆ น้องๆ ว่าจะทำยังไงดี แล้วก็ได้รับคำตอบที่ดีมากมาย ต้องบอกว่าขอบคุณสำหรับทุกๆ คำตอบมากๆ นะฮะ ที่ช่วยแนะนำ บางคนบอกให้อยู่ทนต่อ บางคนก็มีหลายคำแนะนำต่างๆ กันไป สุดท้ายแล้วผมก็เลือกตัดสินใจลงไปแล้ว ผมลาออกล่ะครับ .. ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไปเป็นการ "คิดสั้น" รึเปล่า ผมว่าจะมีความอดทนให้มากกว่านี้ใช่มั้ยครับ พี่ๆ ครับ ผมเสียใจมากๆ ผมกำลังเสียใจล่ะ .. ผมลาออก เพราะไม่อยากจะมีปัญหากับเค้า ลาออกเพราะทนพฤติกรรมคนๆ หนึ่งที่คอยเอาเปรียบเราไม่ได้ พอผมลาออกมาจริงๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่าผมกำลังฆ่าตัวตายชัดๆ .. เพราะผมละทิ้งงานที่ตัวเองรัก สิ่งที่ตัวเองฝัน (แม้ว่ามันจะยังทำได้ไม่ดีก็ตาม) ความเสียใจมันตามหลอกหลอนผมไปทุกเวลาเลยล่ะ .. ไม่ว่าจะตอนดูหนัง ฟังเพลง ผมก็อยากจะร้องไห้ .. ผมนอนไม่หลับเลยครับ จู่ๆ นอนตอนดึกๆ มันก็ต้องลุกขึ้นมา ร้องไห้เป็นพักๆ พี่ๆ ทำไมผมมันโง่อย่างนี้นะ .. ผมอยากจะทำร้ายตัวเองมากๆ เลย อยากกินยาให้มันตายๆ ไปให้รู้แล้วรู้รอด อยากคว้ามีดมากรีดแขนตัวเอง .. แต่ผมทำไม่ได้ เพราะผมรักสิ่งที่เคยทำมากๆ ถ้าตัดสินใจทำลงไป โอกาสที่จะได้กลับมาทำสิ่งที่รัก คงจบกัน ตั้งแต่เกิดผม ผมไม่เคยเสียใจ และถูกความเสียใจหลอกหลอนแบบนี้มาก่อนเลย ผมเพิ่งรับรู้ว่า เวลาคนปกติธรรมดาเจอเรื่องสะเทือนใจที่ทำให้เขาเสียใจ คนกลายเป็นคนบ้า .. มันเป็นแบบนี้นี่เอง ความเศร้า ความผิดหวัง อารมณ์ดูถูก เกลียดตัวเองมันจะหลอนประสาทตลอดเวลา .. .. มันอยากร้องไห้ทั้งวัน เวลาร้องไห้ให้ใครฟัง มันก็อยากจะเล่าออกไปพร้อมกับความหวังที่จะได้กลับไปมีความสุขอย่างที่เคยมี แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ .. พอคิดว่าถ้าตัวเองต้องทำงานที่เดิม อย่างเดิม ก็จะต้องเครียดอีก เพราะถูกเค้าเอาเปรียบตลอดเวลา ตอนนี้ผมกำลังเจอเรื่องแย่ๆ หลอนประสาทผมอยู่ .. ในขณะที่บางครั้งเวลาเจอคนอื่นๆ ผมต้องพยายามควบคุม เก็บความเศร้าพวกนี้ไว้ในใจ ไม่ให้คนอื่นเห็น การยืนอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างคนปกติกับคนบ้า นี่มันแย่จริงๆ .. ไม่รู้จะทำยังไง ถึงจะยอมรับเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นได้ ยิ่งรู้ว่ามันเป็นการตัดสินใจของตัวเองแล้ว ยิ่งรับไม่ได้เข้าไปใหญ่ ไม่รู้ชีวิตนี้ จะมีโอกาสอีกสักครั้งไหม ที่ผมจะได้กลับไปทำงานที่รัก แบบเดิมอีก .. .. ผมมันโง่ จริงๆ ..
ไม่มีใครที่ไม่เคยผิดหวัง การทำร้ายตัวเอง พ่อแม่อาจจะเจ็บมากกว่าเรา พรุ่งนี้จะดีกว่าวันนี้คะ โดย: แซนด์ซี
 วันที่: 29 กรกฎาคม 2549 เวลา:11:44:11 น.เป็นกำลังใจให้นะคะ
โดย: ในฝัน IP: 125.24.76.241 วันที่: 29 กรกฎาคม 2549 เวลา:14:48:29 น.
จ๊ะเอ๋ๆๆ ๆ สบายดี รึป่ะคะ หนี่ฯอยากรู้อ่ะค่ะ คิคิ โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ
) วันที่: 29 กรกฎาคม 2549 เวลา:18:11:11 น.เฮ้อ อ่านแล้วเครียดแทนเลย
เราก็เสียดายเหมือนกันนะ เสียดายเพื่อนร่วมงานดีๆ + เก่งๆ คนนึง จริงๆ อยากขอให้โอมอดทนกว่านี้ แต่ก็เข้าใจ ยังไงก็ขอให้การตัดสินใจของโอมครั้งนี้ เป็นการตัดสินใจที่มันจะทำให้โอมไปเจออะไรที่ดียิ่งขึ้นๆ นะ อย่าคิดมาก อย่าซีเรียส เราเชื่อว่าโอมจะต้องได้ทำงานที่ตัวเองรักอีกครั้ง เป็นกำลังใจให้น๊า PS. เราคอมเม้นได้แล้ว วู้วว //ngomz.storythai.com  โดย: ง ม * IP: 202.57.182.174 วันที่: 29 กรกฎาคม 2549 เวลา:19:15:46 น.
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านช่วงเวลาที่แย่ๆเหล่านี้ไปได้ในเร็ววันค่ะ
 โดย: รักบังใบ
วันที่: 29 กรกฎาคม 2549 เวลา:19:26:23 น.เป็นกำลังใจให้นะครับ
เอาน่า ลาออกมา ก็หางานใหม่ได้ล่ะครับ ค่อยๆหาไปเรื่อยๆก้ได้ครับ ชีวิตยังอีกยาวไกล หนทางข้างหน้ายังต้องเจออะไรอีกมากมาย สู้ๆคับน้อง แล้วซักวัน พอเรามองย้อนกลับมา ณ.จุดเดิม เราจะรู้ว่า ที่จริงมันก็ไม่ได้หนักหนาซักเท่าไหร่เลย  สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โดย: vecchio (vecchio
) วันที่: 31 กรกฎาคม 2549 เวลา:8:36:10 น. อ้าว ไม่ได้คุยกันสักพัก ก็ดันลาออกมาเสียแล้ว เอ้า ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วก็ต้องเดินหน้าครับน้องชาย จะมานั่ง นอน ฝัน แบบเศร้าๆ ไปไย อนาคตยังมีโอกาสอีกมากมายรออยู่นะครับ มีอะไรก็คุยกันได้เน้อ โดย: Marvellous Boy
วันที่: 1 สิงหาคม 2549 เวลา:11:00:14 น.เป็นกำลังใจให้เสมอนะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปได้ด้วยดีเชื่อผมนะ
โดย: ปออุ๊ก
วันที่: 1 สิงหาคม 2549 เวลา:20:46:59 น.ตกใจเล็กน้อยนะเนี่ย
แปลกใจด้วยที่ทำไมคิดมากขนาดนี้ ต้องหัดมองโลกในแง่ดีแล้วนะน้องโอห์ม แล้วก็ห้ามกลัว เพราะพอคนเรากลัวปุ๊บ จะไม่มีการเริ่มต้นอะไรทั้งนั้น ถ้ากลัวการเริ่มต้นนี่อาจจะแย่กว่ากลัวความล้มเหลวนะ มั่นใจในตัวเองหน่อย น้องโอห์มมีข้อดีตั้งเยอะแยะ แล้วก็มีความสามารถตั้งหลายอย่าง มั่นใจขึ้นอีกนิด แล้วก็กลัวน้อยลงหน่อย เท่านั้นเอง ^^ โดย: I am just fine^^
วันที่: 1 สิงหาคม 2549 เวลา:22:50:03 น.เราเข้าใจนะ...ตลอดเวลา
 โดย: อ้อม IP: 203.113.61.132 วันที่: 28 มกราคม 2551 เวลา:2:31:27 น.
หวังไว้ว่าดี มองกลับมาได้หรือยัง ไม่แสบตาอีกแล้วมั้งน่ะ ในช่วงเวลาที่ลำบาก ก็น่าจะมีรอยยิ้มอยู่บ้างน่ะ คงเพียงพอแล้วนา เด็กชายหัวหอม
โดย: เด็กผู้ชายธรรมดา IP: 58.9.115.40 วันที่: 13 ตุลาคม 2552 เวลา:0:42:35 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ถ้าตัดสินใจลงไปแล้ว
บางทีมันไม่อาจหวนกลับคืนมาได้
เราต้องฝ่าฟันมันไปให้ได้ค่ะ
แล้ววันเวลาน่าจะช่วยให้เราดีขึ้น