แต่นแต้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
และแล้วก็ถึงวันที่จะส่งแฝดน้อยเข้าโรงเรียนแล้วค่ะ
หลังจากที่ตะลอนๆเที่ยวกับแม่กับพ่อ และอยู่กับบ้านมาเกือบสี่ปี
แม่ก็ยื้อเวลาจนสุดฤทธิ์ เวลาไปไหนมีแต่คนถามเข้าเรียนหรือยังๆๆ
เอาละค่ะ ตอนนี้ได้เวลาเข้าเรียนจริงจังเสียทีแล้ว
ต่อไปนี้เวลาเจอหน้าคนถาม แฝดน้อยก็คงตอบกันได้แล้ว
ว่าหนูเข้าเรียนแล้วค่ะ
อยากที่เคยบอกไว้ที่บลอกก่อนๆว่าไม่อยากให้เข้าเรียนเร็วนัก
อยากให้เขาสนุกสนานไปตามวัยเสียมากกว่า
ใจจริงก็อยากประวิงเวลาอีกสักปี แต่คิดว่าตอนนี้เขาพร้อมแล้วก็เลยส่งเข้าเรียน
เลือกโรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้าน ด้วยความเหมาะสมหลายประการค่ะ
และวันแรกที่ไปส่งเข้าเรียน ครูทั้งสองท่านก็บอกว่าอาทิตย์แรกให้พ่อแม่ผู้ปกครองอยู่เป็นเพื่อนก่อน
ที่อยากให้อยู่เป็นเพื่อนก็เพราะโรงเรียนคือสถานที่ใหม่สำหรับเขา
ถ้าพ่อแม่หักดิบ ส่งเข้าโรงเรียนปุ๊บก็ปล่อยปั๊บเลย
นั่นจะทำให้เขาหวาดหวั่นกับที่ใหม่แล้วก็กลัว พาลเกลียดโรงเรียนไปเลย
ดังนั้นอาทิตย์แรกนี้ถือเป็นการสร้างความคุ้นชินกับสถานที่และเพื่อนๆ
รวมถึงคุ้นกับกิจกรรมต่างๆที่เขาจะต้องเจอเมื่อมาโรงเรียนค่ะ
แฝดน้อยก็เหมือนกับเด็กหลายๆคนนั่นล่ะค่ะคือยังคิดแม่พ่ออยู่
ถึงมาโรงเรียนแล้วก็ยังอยากจะให้แม่นั่งใกล้ๆ
วันแรกพ่ออยู่ด้วยจนถึงเที่ยงแล้วรับกลับบ้าน
วันต่อๆมาก็เป็นหน้าที่แม่แล้วค่ะ
วันแรกผ่านไปด้วยดีจนถึงวันที่สามยังไม่มีอาการงอแงร้องไห้ทั้งตอนตื่นและตอนถึงโรงเรียน
แต่ของจริงคงเป็นสัปดาห์หน้าค่ะ วันที่แม่ปล่อยมือเต็มตัวแล้วส่งไม้ต่อให้ครู
ถึงเวลานั้นคงได้รู้กันแล้ววว่าแฝดจะร้องไห้ไหม
แต่เท่าที่คาดเดาอาจจะร้องแต่ไม่มากเพราะเขามีเพื่อนแล้ว
รวมถึงยังรู้จักครูสนิทสนมกับครูถึงขนาดบอกความต้องการกกับครูได้
และสามารถอธิบายได้ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ได้
ณ มนกับนายช่างก็ได้แต่หวังว่าลูกจะไปได้ด้วยดีกับโรงเรียนแห่งแรกของเขา
แม้ใจเรานี่แสนจะเป็นห้วงเป็นห่วงตามประสาพ่อแม่ที่ต้องฝึกปล่อยลูกออกจากอก
มาเอาใจช่วยแฝดน้อยกับโรงเรียนแรกในชีวิตของเขากันนะคะ
วันที่: 17 พฤษภาคม 2561 เวลา:18:43:40 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [