เรื่องของคนที่แตกต่าง

สวัสดีครับ
ก็อย่างที่ผมเคยเขียนไปว่าผมเป็นคนที่แตกต่าง วันนี้ก็เลยคิดว่าจะเอาเรื่องของคนแปลกๆ คนนึงมาเล่าครับ พูดง่ายๆ ก็คือเรื่องเกี่ยวกับตัวผมเอง เพราะอยากให้สังคมไทยได้รู้มากขึ้นว่ายังมีคนแบบนี้อยู่ในสังคมนี้ด้วย

ในเอนทรี่แรกสุดของกลุ่มบล๊อกนี้ ผมเคยเขียนเอาไว้ว่าผมไปทำแบบทดสอบบุคลิกภาพบนเวบและผลที่ได้คือ INTJ ซึ่งเปรียบบุกคลิกได้กับนักวิทยาศาสตร์โดยสถิติแล้วคนที่มีบุคลิกแบบนี้จะมีอยู่แค่ประมาณ 2-4% ของจำนวนประชากรโลกเท่านั้นเอง



คนที่มีบุคิลกแบบ INTJ จะเป็นคนที่มีความคิดซับซ้อน คนอื่นจะเข้าใจความคิดได้ยาก มีความเป็นตัวของตัวเองสูงมาก มาตรฐานสูงมาก รู้และเข้าใจลึกซึ้งในเรื่องที่สนใจ (แต่ถ้าไม่สนใจก็อาจไม่รู้อะไรเลยก็ได้) สื่อสารและเข้าสังคมไม่เก่ง แสดงความรู้สึกไม่เก่ง ใช้เหตุผลเป็นหลัก ชอบมองหาทางเลือกใหม่ๆ ชอบอยู่เงียบๆ ...ซึ่งนั่นคือผมเลย


ด้วยบุคลิกแบบนี้ทำให้ผมมีอะไรหลายๆ อย่างที่ต่างจากคนอื่นทำให้ผมเข้ากับคนอื่นได้ไม่ง่ายนัก ผมมีเพื่อนร่วมรุ่นอยู่ไม่น้อยแต่ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทมากนักเพื่อนสมัยมัธยม(ม.ต้น, ม.ปลาย) ก็ไม่ค่อยมีที่สนิทมากๆ ญาติๆ ก็เข้ากับพี่ๆ น้องๆ ในชั้นเดียวกันได้ไม่มากนัก...จะให้ถูกน่าจะเรียกว่าแทบจะเข้ากับใครไม่ได้เลยดีกว่าครับ บางคนก็จะมองผมว่าเป็นเด็กเนิร์ด


ความแตกต่างของผมเริ่มมีให้เห็นมาตั้งแต่สมัยที่ผมยังเด็กแล้วก็เป็นในทุกๆ ด้านครับ เรียกได้ว่าอะไรที่คนส่วนใหญ่เป็นกันผมมักจะไม่เป็น อะไรที่คนส่วนใหญ่มักจะสนใจผมก็ไม่ค่อยจะสนใจ แต่มักจะไปสนใจสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่สนใจ ทำให้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่คนทั่วไปจะเข้าใจผมได้โดยไม่นั่งคุยกันอย่างละเอียด


สไตล์การแต่งตัวของผมไม่เคยจะไปแต่งตามกระแสหรือแฟชั่น ตั้งแต่ผมเริ่มแต่งตัวเองผมก็ไม่ใช้อะไรที่เหมือนคนทั่วไปสักเท่าไหร่แล้ว ตัวอย่างเช่นผมชอบใส่เสื้อผ้ากางเกงแบบ Loose Fit พวกสลิมนี่ไม่เอาเลย คนส่วนใหญ่มักจะชอบใส่ยีนส์เพราะมองว่าดูดีแต่ผมก็ชอบใช้กางเกงคาร์โก้(ชนิดที่ไม่เป็นแฟชั่น)มากกว่าเพราะใช้งานสะดวก คล่องตัว มีช่องให้เก็บของมากกว่า สีก็ชอบใช้สีมืดๆ หรือไม่ก็สีที่ออกซีดๆ ไม่ชอบสีสดๆ....เสื้อน้ำเงินเข้มกับกางเกงดำนี่ผมใส่มาได้พักใหญ่ๆ (เป็นปี) ถึงค่อยเห็นคนใส่ออกมาเดินตามห้างกันอย่างปัจจุบัน เมื่อก่อนไม่ค่อยมีคนใส่กันหรอกครับ



ด้วยสไตล์ที่ไม่ค่อยจะเหมือนคนอื่นๆ นี้ผมก็เลยหาเสื้อผ้าสไตล์ของตัวเองใช้ไม่ค่อยได้ สุดท้ายผมก็ต้องไปหาซื้อจากญี่ปุ่นมาใช้ครับ นี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงได้รู้ว่าเสื้อผ้ากางเกงชนิดไหนเรียกว่าอะไรบ้าง (แรกๆ ก็มึนไปหมดเพราะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรบ้างก็ต้องค่อยๆ ทำความเข้าใจไปเรื่อยๆ)



ความแตกต่างของผมมีมาตั้งแต่เด็ก เมื่อตอน 3-4 ขวบ (แม่เล่าให้ฟัง) ผมก็เริ่มถามว่า ชิงช้าสวรรค์มันหมุนได้ยังไง เมื่อ 6-7 ขวบ ผมอยากเรียนภาษาญี่ปุ่น ในขณะที่ทุกคนในตอนนั้นสนใจกันแต่ภาษาอังกฤษ

ผมเริ่มสนใจปลาคาร์พครับทำให้เป็นตัวจุดประกายให้เริ่มสนใจภาษาญี่ปุ่นอีกอย่างในความรู้สึกของผมสมัยเด็กๆ คือถ้าเรารู้อะไรที่คนอื่นไม่รู้มันน่าจะเจ๋งดี ภาษาอังกฤษน่ะใครๆ ก็เรียน (ผมเรียนโรงเรียนคริสต์ทำให้ต้องเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่ ป.1) เราน่าจะรู้อะไรที่คนอื่นไม่รู้ เหมือนกับว่าการรู้ในสิ่งที่คนอื่นๆ ก็รู้น่ะมันธรรมดาไป แต่สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้เรียนภาษาญี่ปุ่นในตอนนั้นครับ




ผมเถียงกับผู้ใหญ่ว่าการ์ตูนญี่ปุ่นมีคุณภาพสูงกว่าการ์ตูนวอลท์ดีสนี่ย์ ในขณะที่ทั้งแม่ผม ญาติๆ หรือใครก็ตามจะเชียร์ให้ดูการ์ตูนวอลท์ดีสนี่ย์กันแทบทั้งนั้นทุกคนให้เหตุผลว่า วอลท์ดีสนี่ย์เป็นการ์ตูนที่มีคุณภาพกว่าการ์ตูนของญี่ปุ่น วาดภาพละเอียดกว่า นุ่มนวลกว่า แต่ตอนนั้นผมดูการ์ตูนญี่ปุ่นแล้วผมรู้สึกว่ามันน่าดูกว่า มันมีหลายๆ อย่างที่วอลท์ดีสนี่ย์ไม่มี แต่เพราะยังเด็กก็เลยอธิบายไม่ได้ว่าทำไมผมถึงได้คิดอย่างนั้น ทุกวันนี้ผมก็ยังเถียงกับหลายๆ คนเรื่องนี้อยู่แต่ต่างจากเดิมตรงที่ทุกวันนี้ผมอธิบายได้




ด้วยวิธีการเรียนรู้ในแบบของผมทำให้ผมไม่ชอบที่จะนั่งเรียนในชั้นเรียน การนั่งเรียนอะไรซ้ำซากในชั้นเรียนเป็นเรื่องน่าเบื่อ สำหรับผมแล้วความรู้มีอยู่ทุกที่รอบตัว ไม่ใช่เฉพาะในห้องเรียน เวลานั่งเรียนในชั้นผมมักจะชอบนั่งวาดรูปเล่นบ้าง นั่งเหม่อบ้าง เพราะรู้สึกว่าสิ่งที่ครูสอนนั้นผมเข้าใจแล้ว คือผมฟังจนเข้าใจ พอเข้าใจแล้วก็จะไม่สนใจอีก ทำให้ครูและเพื่อนร่วมชั้นมักจะมองผมว่าเป็นเด็กขี้เกียจและไม่ตั้งใจเรียน

พอผมจบป.4 ก็ย้ายไปเรียนนานาชาติ ผมก็ยังทำแบบเดิมอีก คือไม่ได้แสดงท่าทีว่าตั้งใจเรียน แต่พอเวลามีเทสท์ย่อยผมกลับทำได้ทำให้เพื่อนในชั้นบางคนถึงกับไปปล่อยข่าวลือว่าผมเลี้ยงกุมารทองเลยทีเดียว บางครั้งก็พยามว่าผมว่าเข้ามาเรียนได้เพราะยัดเงิน ไม่ได้สอบเข้ามาได้




ในวัยมัธยมของผม คนส่วนใหญ่มักจะนิยมทำตามอเมริกากันเป็นส่วนใหญ่ชอบทุกอย่างที่เป็นของฝรั่ง ในตอนนั้นผมกลับชอบของญี่ปุ่นครับ ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมาก เพราะของที่ผมชอบมันหาไม่ได้ในพวกฝรั่งอย่างของทางอเมริกา เช่น การ์ตูน เกมแบบคอนโซล โมเดลพลาสติกอย่างกันดั้ม(ผมเป็นแฟนเรื่องกันดั้มตั้งแต่คนไทยยังไม่ค่อยจะฮิตกัน) เรือ รถ เครื่องบิน รถถัง ของ Tamiya กับ Hasegawa

ในยุคเดียวกันนั้นเองที่วัยรุ่นไทยคลั่งแฟชั่นย้อมผมสไตล์วงดนตรีร็อคของญี่ปุ่นจนแต่งตัว ย้อมผมและทำทุกอย่างโดยบอกว่าเป็นแบบญี่ปุ่นกันไปหมด (ซึ่งมันก็ไม่ได้เหมือนญี่ปุ่นจริงๆ) แต่ผมก็ไม่ทำแถมว่าคนอื่นที่ทำด้วยว่าไร้สาระ เพราะผมไม่ชอบการที่คนเราแห่ทำตามกระแสจนทำอะไรเหมือนกันไปหมด อีกอย่างคือผมไม่ชอบอะไรที่มันมากเกินไปครับ ตอนนั้นผมก็ชอบญี่ปุ่นครับไม่ใช่ไม่ชอบเพียงแต่ผมชอบที่มันเป็นญี่ปุ่นแท้ๆ (ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่) แต่ผมไม่ชอบพวกที่แห่แต่งตัวย้อมผมกัน อย่างในปัจจุบันที่อะไรๆ ก็ต้องเกาหลีนี่ผมก็ไม่ชอบหรอกครับ มันมากเกินไป





พอใกล้ๆ จะเป็นวัยม.ปลาย ใครๆ ก็เริ่มสนใจผู้หญิงกัน แต่ผมก็ไม่ค่อยจะสนใจส่วนหนึ่งก็เพราะมันมีเรื่องอื่นให้สนใจมากกว่า และอีกข้อที่ผมมารู้สึกเอาตอนเรียนมหาวิทยาลัยคือ วัยเรียนเป็นวัยที่เราน่าจะมีชีวิตเพื่อตัวเราเอง ทำทุกอย่างที่เราอยากทำ ไม่ใช่ทุ่มเทเวลาว่างที่มีไม่มากนักมาคอยตามเอาใจใครสักคน


ในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ผมก็ยังชอบการ์ตูนอยู่ ซึ่งผมก็ทำการ์ตูน 2D อนิเมชั่น
ของตัวเองมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วครับ (นี่ก็ต่างจากคนอื่นๆ อีกเหมือนกัน...ผมชอบ 2D มากกว่า 3D ทั้งที่ใครๆ ก็ให้ความสนใจกันแต่ 3D ทุกคนพูดกันแต่ว่า 3D ดีกว่าทั้งนั้น แต่ผมก็ยังชอบ 2D มากกว่า ผมคิดว่ามันดีกว่า 3D ในหลายๆ ด้าน) ตอนเข้าปี 1 ผมก็ได้เจอกับคนชอบการ์ตูนเหมือนกัน เพื่อนผมคนนั้นก็วาดการ์ตูนด้วย ตอนแรกก็ดีใจครับที่ได้เจอคนชอบการ์ตูนเหมือนกัน


(นี่เป็นรูปที่ผมทำไว้เมื่อสัก 10 กว่าปีมาแล้ว ผมเป็นคนดีไซน์ไม่ใช่คนวาดแต่ก็ลงสีเองกับมือ)

แต่ว่าพอคุยๆ กันไปแล้วก็ได้รู้ว่าเพื่อนคนนั้นไม่ได้มีไอเดียหรือมุมมองในเรื่องการ์ตูนเหมือนผม เพราะเขามองว่าการ์ตูนก็คือการ์ตูน เราต้องทำให้มันเป็นการ์ตูนจะทำให้มันสมจริงมากไม่ได้ แต่ผมคิดว่าการ์ตูนมันเป็นสื่ออย่างหนึ่งที่จะเล่าเรื่องไม่ต่างจากหนังที่ใช้คนแสดง แถมยังสามารถลบจุดด้อยหลายๆ อย่างของการใช้คนแสดงได้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นความเป็นธรรมชาติในการแสดง มุมกล้อง สวิทชิ่งรวมถึงการกำหนดรูปร่างหน้าตาท่าทางของคาแรคเตอร์ด้วย

สุดท้ายแล้วผมก็รู้ว่าถึงบางครั้งผมจะเจอคนที่คล้ายกับผมได้ มันก็ได้แค่ผิวๆ พอคุยลงลึกๆ ไปแล้วก็จะรู้ว่ามันยังมีความแตกต่างกันอยู่อีกไม่น้อย ทำให้ผมก็ยังไม่สามารถที่จะพูดคุยในเรื่องที่สนใจได้อย่างเต็มที่นักครับ



ลองสังเกตุดูครับ ใครมีลูกหลาน พี่น้อง เพื่อนหรือคนใกล้ตัวที่มีลักษณะแบบนี้ก็อย่าเพิ่งไปตำหนิเขาที่มีมุมมอง ความคิด หรือทำอะไรไม่เหมือนสังคม ไม่เป็นไปตามที่คุณคาดหวัง ไม่แน่คนนั้นอาจจะมีบุคลิกแบบ INTJ ก็ได้


โดย นาย nyo

ภาพประกอบเนื้อหาจากอินเตอร์เน็ต

Create Date : 31 ตุลาคม 2555 Last Update : 18 ธันวาคม 2557 20:00:55 น. Counter : 10274 Pageviews.		24 comments
Share Tweet

	บ้านครูช่วงสโลว์บาร์ คาเฟ่แนววินเทจสวย ๆ ที่พัทลุง sawkitty (1 ก.ค. 2568 15:37:59 น.)		เกมเทียบกับชีวิตจริง I toor36 (30 มิ.ย. 2568 22:09:27 น.)
	ถนนสายนี้มีตะพาบ ประจำหลักกิโลเมตรที่ 379 : เรื่องที่มักเข้าใจผิด The Kop Civil (25 มิ.ย. 2568 15:27:14 น.)		ร้านพม่า กาบริเอล (21 มิ.ย. 2568 17:08:56 น.)