ทุกรอยเท้ากลายเป็นถนน ช่วงวันหยุดยากจากเทศกาล กลายเป็นอีกหนึ่งโอกาสที่ทำให้เราได้ย้อนมองว่าตลอดปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตบ้าง เราทำอะไร และไม่ได้ทำอะไรบ้าง เราอยากทำอะไรแล้วได้ทำแล้วบ้าง และ แม้แต่เราไม่อยากทำอะไร แต่ดันทำไปแล้วบ้าง มีคำกล่าวที่ว่าประวัติศาสตร์ลบไม่ได้ แต่รู้อะไรไหม บางครั้งไอ้วีรกรรมเล็กๆ น้อยๆ ของเรา ก็ลบไม่ได้เช่นกัน ไม่ต้องพึ่งยางลบ แต่มันยากจะลบออกจากความทรงจำ บางครั้งเราก็ใหความสำคัญกับเรื่องบางเรื่องแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว เมื่อเร็วๆ นี้ได้มีโอกาสได้ดูภาพยนต์เรื่องหนีตามกาลิเลโอ ทั้งที่เป็ฯคนที่ไม่ดูหนังไทยเลยโดยสิ้นเชิง ดูแล้ว นอกจากจะจับผิดได้มากมาย (วัยรุ่นไทย 2 คนไปลอนดอน ปารีส อิตาลี ได้โดยไม่มีเงินทุนหรือหลักค้ำประกันอะไร ขอวีซ่าผ่านได้ไง ทั้งวีซ่าอังกฤษ ทั้งเชงเก้นวีซ๋า ซึ่งขึ้นชื่อเหลือเกินว่ามหาโหดขนาดไหน แล้วยังสามารถขายตั๋วเครื่องบินขากลับทิ้งได้ไง อยู่ลอนดอนใช้เงินยูโรได้ไง ฯลฯ) แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้ก็คือ ความผิดของตัวเองนั้นเล็กเท่าผุยผง แต่ความผิดคนอื่นใหญ่เท่าภูเขา นางเอกของเรื่องพร้อมที่จะทำผิดเสมอ ขอแค่ให้ตัวเองได้สิ่งที่อยากได้ ซึ่งอาจจะไม่ใช่สิ่งสำคัญอะไรอย่างหาเงินล่องเรือกอนโดร่าด้วยการโกงนายจ้าง คนดูรู้ดีว่ามันผิด และเริ่มสมน้ำหน้าตัวละครที่ต้องรับผลกรรมของตน แต่รู้อะไรไหม บางครั้งเราก็พร้อมจะทำสิ่งที่ผิด ไม่ต่างจากตัวละครเลย แล้วรอยเท้าที่เราเคยเหยียบย่างนั่นก็มักจะไม่ใช่คนแรกที่เคยก้าวพลาดไป มีคนอีกมากมายที่เคยทำผิดแบบที่เราทำ อาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ เพราะอย่างนี้รึเปล่านะเราถึงมองความผิดตัวเองว่ามันช่างเล็กน้อยเหลือเกิน เรื่องแค่นี้ปล่อยๆ ไปไม่ได้รึไง...ฯลฯ มันก็เหมือนกับทั่วทั้งโลกใบนี้ ไม่มีที่ใดหรอกที่ยังไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนเคยเหยียบย่างไปถึง สิ่งที่ต้องถามตัวเองก็คือว่า... เราได้เรียนรู้อะไรจากรอยเท้าของเราเองต่างหากล่ะ รอยเท้าที่สักวันหนึ่งอาจจะกลายเป็นถนนที่มีคนอีกมากมายก้าวตามเรามา แล้วเราอยากให้มันเป็นเรื่องความผิดพลาดยอ่างนั้นหรือ... 
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [