ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 14 EMS "นากิมนายทำอะไรกับไก่" หากถามตรงๆคงไม่ได้คำตอบทั้งหญิงสาวเองยังคงไม่เห็นหนทางที่จะเปิดปากของผู้ต้องสงสัย "นายคุยกับใคร"ยิ่งคิดยิ่งพาลระยะการแอบดูไกลพอสมควรจึงเห็นเพียงภาพไม่มีเสียง และท่าทางของปีศาจทั้งสองความสัมพันธ์บอกถึงการใกล้ชิดแนบแน่น แหม มีลูบแก้มกันด้วย "ฮึ้ย ไอ้ปีศาจตัณหาจัด" ไม่สบอารมณ์ไปตลอดวัน ............................................................. ภายในห้องสี่เหลี่ยมสงครามย่อยๆกำลังก่อตัว "ปล่อยฉันนะ" แหกปากตะโกนก้องหาคนช่วยเหลือ หลังจากถูกลากเข้าห้องในยามโพลเพล้ ร่างบางจึงถูกโยนลงบนเตียงนิ่ม คนโยนลากเก้าอี้มานั่งคุม.............ซักฟอก "ทำไมแอบฟัง" ชายหนุ่มเน้นเสียงเข้ม "เรื่องของฉัน" ไม่มีลดละเลยแหละแม้รู้ว่าตนจะเสียเปรียบก็ตามที เรื่องรั้นพี่หนึ่งยกให้หัวชนฝา ผู้พิพากษาสะกดอารมณ์อย่างใจเย็นก่อนต่อในคำถามที่สอง "เห็นอะไรบ้าง" แววตากดลึกบังคับขู่ไปในตัวหากตอบไม่ดีมีเรื่อง "นากิมขา นากิม นากิมขา" จำเลยยังคงเล่นลิ้นแถมล้อเลียนอีกต่างหาก เสียงหวานยั่วเย้า "เฮ้อ" เสียงถอนหายใจดังเฮือกหนึ่ง ผู้พิพากษาสะกดอารมณ์ไม่ลงอีกต่อไป จำเลยถูกโซ่เหล็กล่ามขาติดกับเสาเตียง จุ้มปุ๊กลงพื้นทุกรอบเลยทีเดียว "Ems ครับ" ภายในหออันเก่าแก่จะมีบริการจัดส่งของฟรีถึงห้องเป็นอภิสิทธิ์อีกข้อของโรงเรียนเพื่อนคุณแม่ซึ่งเป็นหนึ่งในการอำนวยความสะดวกให้กับนักเรียน "ค่ะ วางไว้เลยค่ะ" จะไปรับได้ยังไงอายเขาตายโซ่เส้นใหญ่ล่ามติดเด่นชัดอยู่ ถูกล่ามแบบนี้อยู่ตลอดคืนยันเช้าเมื่อยก็เมื่อยแต่จะทำไงได้ ตะวันเริ่มอ่อนแสง อากาศเย็นสบายโซ่เส้นใหญ่หายวับเลื่อนหายออกจากข้อเท้า "ระวัง" ข้อความบนจดหมายสื่อความหมายอันตราย แท่งผลึกใสหน้าตัดกว้างประมาณหนึ่งนิ้ว ความยาวสองนิ้วครึ่ง ถูกยกจับขึ้นมอง "ใช้ทำอะไร ว่าแต่นากิมหายไปไหนนะ" คุณปู่ไม่เคยให้ของขวัญและของขวัญชิ้นแรกต้อง "กากจังนะครับ" เสียงอะไร? "แกเป็นใคร" ร่างโชกเลือดดันแขนขึ้นจากพื้นเตรียมป้องกันการจู่โจมระลอกใหม่ "รู้ไปทำไมครับ" ยิ้มเย้ยเหยียด "แก ตะวันสาดแสงปัดเป่า" แสงสว่างรวมเป็นจุดพุ่งตรงหาร่างในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้ม "อาคารากี" แสงสว่างเปลี่ยนทิศพุ่งเข้าหาคนใช้แทนเสียแล้ว "แก ยืมพลังใคร" ร่างในชุดนักเรียนโชกเลือดพลิ้วตัวหลบลำแสงอย่างหวุดหวิดเลือดแห้งกรังติดเสื้อ สภาพย่ำแย่ถึงขีดสุด "ฉลาดขึ้น" ยิ้มยังไม่คลาย "คุณทำให้ผมเซ็ง" แรงดูดมหาศาลกวาดกระชากร่างคู่ต่อสู้ จมลงสู้หลุมดำอันมืดมิด แรงอัดจากรอบด้านบีบขยี้หลุมใหญ่จนแตกสลายหลงเหลือเพียงเศษฝุ่น "น่าเบื่อ" ภาพบนแท่งผลึกก่อความตระหนกกับผู้ชม ทุกฉากโลดแล่น ภาพเสียง ชัดเจน ใบหน้าคนสังหารยังติดตา นากิม รูมเมทของฉัน!!! "นากิม" ความรู้สึกโหมกระหน่ำทำให้เท้ายืนไม่ติดพื้นร่างกายทรุดลงแน่นิ่ง ย้อนกลับมายังภาพบนแท่งผลึกร่างฆาตกรหายลับ!!! ความเชื่อใจถูกตัดขาดสะบันลงนับแต่เห็นแววตาสีมรกตสะท้อนผ่านมาจากผลึกบางใส ทุกคำตอบเด่นชัดตัวตนที่แท้จริงเป็นเช่นไรได้รับรู้ในวันนี้ วินาทีนี้และเดี๋ยวนี้ ผลึกใสบนพื้นพรมสะท้อนสถานที่ประลองที่ตนผละจากมาประกอบกับแววตาร่างบนพื้นยิ่งเป็นคำตอบได้อย่างชัดเจน "อย่าทำอะไร สำนักอุดร" คำขอร้องเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงพอทำได้เพราะสำนักอุดรคงไม่พ้นชะตากรรมเช่นบ้านคุ้มกัน เปรี๊ย!!! กองไฟดำสนิทแผ่ไล่แผดเผาคลืบคลานราวราชสีล่าเหยื่อเผาทำลายมอดไหม้ทุกชีวิตอย่างไร้ความปรานี นรกบนดินอุบัติขึ้นภายใต้แสงตะวันยามเย็นประสานเสียงกรีดร้องดังระงมราวกับอยู่ในดินแดนอเวจี "นายทำลายบ้านคุ้มกัน" รอคอยคำตอบตัดสิน คำถามราบเรียบหากภายในกลับร้อนเร้าด้วยเพลิงโทสะ "ครับ"หัวเราะร่วนไม่แสดงถึงอาการทุกข์ร้อน "ทำไม" หาต้นตอ "สนุก" คำตอบเรียกความเกลียดชัง "นายหลอกฉัน" ชี้หน้าฆาตกรปล่อยน้ำใสไหลเปื้อนดวงหน้า ทว่าดวงตาของหญิงสาวกลับก้าวแกร่งขึ้นโดยไม่รู้ตัว "คุณโง่เอง" ธาตุแท้เผยปรากฎ "ออกไป" ไล่ไม่ไว้หน้า "ห้องคุณคนเดียวหรือครับ" ยังยิ้มอยู่ "ได้ ฉันไปเอง" ก้าวตรงเข้าหาประตูหนีให้พ้นจากมารร้าย แรงเหวี่ยงกระแทกร่างบางกระเด็นติดผนังทำให้จุกจนแทบพูดไม่ออก ผู้ล่าย่างสามขุมเข้าหาเหยื่ออย่างช้าๆ นากิมเริ่มดาร์กๆๆๆขึ้นเรื่อยๆและตะวันก็หวิดโดนแบนขึ้นเรื่อยๆ |
บทความทั้งหมด
|