ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 2 แรกพบ
ปัจจุบัน


"เรียนให้จบนะลูก" 


"ค่ะ" รถแวนขาวสะอาดเคลื่อนที่ออกห่างไปจนลับสายตา


ตึกไม้ตั้งตะหง่านอยู่เบื้องหน้าราวประกาศศักดาถึงอายุและความเก่าแก่


        สองขาก้าวพ้นขอบรั้วสีเข้มชีวิตใหม่กำลังรอคอยบนพื้นที่ ต่างจังหวัด

        เฮ้อคุ้นชินกับคำนี้เสียแล้ว เมื่อเด็กทั้งพ่อและแม่ต้องย้ายที่ทำงานบ่อยๆทำให้หญิงสาวกลายเป็นคนรักการเดินทาง  ไม่ว่าภาคใดเหนือใต้ออกตกล้วนไปมาแล้วแทบทั้งสิ้น การที่ย้ายโรงเรียนบ่อยทำให้มีเพื่อนมากมายแต่ก็ไม่ถึงขั้นเคยสนิทสนม และจังหวัดล่าสุดที่ต้องมานี่สิเพราะคุณพ่อคุณแม่แท้ๆนะฉันถึงยอมมาเนี้ย


"ไปไม่ได้นะลูก แม่ต้องไปทำงานหลายปีนะค่ะ


          เพราะฉะนั้นหนูเป็นเด็กดีอยู่ที่โรงเรียนเก่าของเพื่อนแม่นะค่ะ "

เสียงบุพการีที่ทั้งอ้อดอ้อนและกำชับไปในตัว


"แต่ว่า" แค่จะค้านคำเดียว


"ไม่เอานะลูก งานครั้งนี้อันตรายมาก พ่อไม่อยากเอาลูกไปเสี่ยงด้วย"


"พี่หนึ่ง กับพี่สองยังไปได้เลยนี่ค่ะ" ความที่อยากไปจึงพยายามหาเหตุผลมาอ้าง


"ก็พี่ๆเขาป้องกันตัวเองได้นี่จ๊ะ"


"ใช่สาม น้องไม่มีพลังอย่าเสี่ยงดีกว่า" เสียงพี่ชายคนโตกล่าวสำทับ  


"ค่ะ" แล้วฉันจะทำไงได้เล่านอกจากยอมรับชะตากรรมไป

       มันผิดหรือไงหล่ะที่เกิดมาในตระกูลนักเวทย์แต่ไม่มีพลังเวทย์

น่าตลกนะทุกคนในตระกูลต่างมีพลังกันทั้งนั้นแล้วทำไมมีฉันคนเดียว

ย้ำคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีเหมือนกับพวกนั้นสักกะติ๊ด

นี่ฉันเป็นลูกบ้านอื่นที่ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่าเนี้ย


        เฮ้อ ถอนหายใจเป็นรอบที่สองแล้ว ก็เพราะอย่างงี้ไงหล่ะ

ฉันถึงต้องมายังหอพักที่อยู่ตรงหน้าฉันเนี้ย

ไม้ทั้งหลัง น่าวังเวงซะไม่มี

        สองเท้าก้าวเดินไปยังประตูบานใหญ่ ลวดลายสลักเป็นรูปเถาวัลย์เกี่ยวกระหวัดรัดแน่น


"สวัสดีจ๊ะ มาใหม่ใช่ไหมจ๊ะ วันนี้ไม่ค่อยคนเพราะช่วงปิดเทอมนะหนู"

ยังไม่ทันเอื้อมจับลูกบิดประตูบานหน้าก็เปิดอ้าต้อนรับ !!!


หญิงสาวเสียเวลาลงทะเบียนอยู่ด้านล่างพักใหญ่จนได้เบอร์ห้องในที่สุด


"1529 ชั้นห้าห้องริมสุด" สายตากวาดไล่ตามเบอร์ห้อง


"1520 1521 1522 1523.......เจอแล้ว1529"


"อย่าเปิด อย่านะสาม" เสียงเตือนดังขึ้นจากภายในทำให้หญิงสาวหยุดซะงักครู่หนึ่งไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าหากเปิดประตูบานนี้เข้าไป ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป


"คิดไปเอง" พยายามปลอบใจตนเอง มือบางบิดลูกบิด


         ลากกระเป๋าเป้บนหลังวางลงบนพื้นห้องก่อนค่อยๆสำรวจไปรอบๆเตียงขนาดคิงไซท์ปูด้วยผ้าสีขาวสะอาดตั้งอยู่ติดกับโต๊ะเขียนหนังสือ

        ทางขวามือเป็นห้องน้ำแบบโถปิดเปิด

ติดผนังมีอ่างล่างหน้าปูด้วยหินอ่อนสีเขียวใส

        อ่างจากุชชี่ตั้งเด่นข้างผนังฝั่งซ้ายมีทั้งน้ำเย็นและร้อนให้เลือกตามใจชอบ


"โหยังกะโรงแรม มีแอร์ซะด้วย คุณแม่ขา ขอบคุณที่สุดเลย"หญิงสาวรำพึงกับตัวเอง


มุมห้องด้านหนึ่งร่างในชุดดำซุ่มซ่อนอย่างเงียบเชียบ ไร้สัมผัส ไร้ตัวตน


มาแล้วสินะ คลี่รอยยิ้มอย่างมาดหมาย

 ......................................................................................

หลับซักงีบดีกว่า



         ทันความคิดเจ้าตัวจึงล้มนอนลงบนเตียงหนานุ่ม นิทราเข้าครอบครองท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนสีจากสดใสเข้าสู้ความมืดมน

ราตรีเริ่มแผ่กระจายทั่วทุกอณู


แววตาสีมรกตยังคงจับจ้องเป้าหมายอย่างไม่ให้คลายสาดตา


"นากิม" เสียงหวานไพเราะลอยเรื่อยตามสายลม


         หากไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยินเป็นแน่ซึ่งแตกต่างจากชายหนุ่มชุดดำ หูของเขาสามารถรับเสียงได้ดีกว่าคนปกติ


"เวร่า เงียบ"


"ทำไมต้องดุข้า" ร่างขาวสกาวค่อยๆสว่างขึ้นข้างกายชายหนุ่ม แววตาตัดพ้อต่อว่า


"มานี่ มา" ริมฝีปากแลกจุมพิตกันอย่างดุเดือด กิจกรรมในห้องไม่เป็นการรบกวนสำหรับ


สาม
เลยแม้แต่น้อยเธอยังคงหลับได้อย่างปกติสุข

.......................................................................................

ปีศาจแค่ชื่อก็น่าสยองขวัญแล้ว


และถ้าคุณต้องใช้ชีวิตร่วมกับปีศาจ


คุณจะทำยังไง


ฮึฮึฮึ

 .....................................................

 ร่างเปลือยเปล่าก่ายกอดกันบนพื้นพรม ไม่อายฟ้าอายดิน


"อืม นากิมข้าต้องไปแล้วนะ" ร่างงามจางหายทิ้งเพียงคราบคาวบนพื้น

มือหนาโบกเพียงครั้งเดียวเสื้อผ้าบนพื้นก็กลับขึ้นมาอยู่บนร่างหนาดัง

เดิมราวกับกิจกรรมเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น เนื้อรสของนางยังคงหอมหวาน

น่าเย้ายวนดังเดิม



 มือโบกสะบัดอีกครั้งคราบจางบนพื้นพรมจางหายราวไม่เคยเกิดขึ้น


"อืม" คนบนเตียงเริ่มรู้สึกตัว มือกวาดหานาฟิกาด้านหัวเตียงตามความเคยชิน


"ไปไหนนะ" ยังคงเข้าใจว่านี่เป็นบ้านตัวเอง ความรู้สึกยังตื่นไม่เต็มที่


อึบๆ หญิงสาวผุดลุกนั่งบนเตียง


สติเริ่มเข้ามาเรื่อยๆ มือบางควานหาวัตถุที่ใช้บอกเวลาในกระเป๋าเป้


"20.30 โห หลับไปนานขนาดนั้นเชียว" บ่นพึมพำ


เงามืดยังคงจับจ้องไม่วางตา


"ไร้สมอง" คำปรามาสที่หญิงสาวไม่ได้ยิน 

          ร่างบางตรงดิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเตรียมลงไปหาอะไรกินแต่เมื่อก้าวออกจากห้องน้ำหญิงสาวกลับพบคนแปลกหน้า


"ผู้ชาย มีผู้ชายอยู่ได้ไง" หญิงสาวเริ่มแหกปากมีเสียงสบทจากร่างตรงหน้าและ


สิ่งเดียวที่จะทำให้เงียบ 
ปากประกบปาก ความไม่เคยชินทำให้หญิงสาวเสียท่า


"เงียบได้รึยัง ข้ามาดีไม่ได้มาร้าย"ว่าพลางยิ้มประกอบ


"เพี้ย" หญิงสาวตบออกไปตามสัญชาตญาณ


เต็มๆชายหนุ่มโดนเต็มๆแต่รอยยิ้มกลับไม่จางหายไปจากใบหน้า

(สามอย่ายุ่งกับเขา อย่ายุ่งกับปีศาจ)


สำนึกภายในแว่วเตือนมาอีกครา

.......................................................................2






Create Date : 31 กรกฎาคม 2557
Last Update : 31 กรกฎาคม 2557 17:41:24 น.
Counter : 380 Pageviews.

0 comments
๏ ... รวมเลือดเนื้อเราเขื้อไทย ... ๏ นกโก๊ก
(2 พ.ย. 2567 14:28:40 น.)
สรุปวิชาวิทยาการจัดการเรียนรู้ เรื่องทฤษฎีการเรียนรู้ นายแว่นขยันเที่ยว
(30 ต.ค. 2567 00:19:35 น.)
เวลาทืหายไป - บทที่ 56 ดอยสะเก็ด
(29 ต.ค. 2567 19:39:55 น.)
Oh!! my sassy boss ตอนที่ 34 หน้า 4 unitan
(2 พ.ย. 2567 07:02:46 น.)
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Matame.BlogGang.com

สมาชิกหมายเลข 1579565
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

บทความทั้งหมด