ตะวันบนพื้นน้ำ ตอนที่ 2 แรกพบ ปัจจุบัน "เรียนให้จบนะลูก" "ค่ะ" รถแวนขาวสะอาดเคลื่อนที่ออกห่างไปจนลับสายตา ตึกไม้ตั้งตะหง่านอยู่เบื้องหน้าราวประกาศศักดาถึงอายุและความเก่าแก่ สองขาก้าวพ้นขอบรั้วสีเข้มชีวิตใหม่กำลังรอคอยบนพื้นที่ ต่างจังหวัด เฮ้อคุ้นชินกับคำนี้เสียแล้ว เมื่อเด็กทั้งพ่อและแม่ต้องย้ายที่ทำงานบ่อยๆทำให้หญิงสาวกลายเป็นคนรักการเดินทาง ไม่ว่าภาคใดเหนือใต้ออกตกล้วนไปมาแล้วแทบทั้งสิ้น การที่ย้ายโรงเรียนบ่อยทำให้มีเพื่อนมากมายแต่ก็ไม่ถึงขั้นเคยสนิทสนม และจังหวัดล่าสุดที่ต้องมานี่สิเพราะคุณพ่อคุณแม่แท้ๆนะฉันถึงยอมมาเนี้ย "ไปไม่ได้นะลูก แม่ต้องไปทำงานหลายปีนะค่ะ เพราะฉะนั้นหนูเป็นเด็กดีอยู่ที่โรงเรียนเก่าของเพื่อนแม่นะค่ะ " เสียงบุพการีที่ทั้งอ้อดอ้อนและกำชับไปในตัว "แต่ว่า" แค่จะค้านคำเดียว "ไม่เอานะลูก งานครั้งนี้อันตรายมาก พ่อไม่อยากเอาลูกไปเสี่ยงด้วย" "พี่หนึ่ง กับพี่สองยังไปได้เลยนี่ค่ะ" ความที่อยากไปจึงพยายามหาเหตุผลมาอ้าง "ก็พี่ๆเขาป้องกันตัวเองได้นี่จ๊ะ" "ใช่สาม น้องไม่มีพลังอย่าเสี่ยงดีกว่า" เสียงพี่ชายคนโตกล่าวสำทับ "ค่ะ" แล้วฉันจะทำไงได้เล่านอกจากยอมรับชะตากรรมไป
มันผิดหรือไงหล่ะที่เกิดมาในตระกูลนักเวทย์แต่ไม่มีพลังเวทย์ น่าตลกนะทุกคนในตระกูลต่างมีพลังกันทั้งนั้นแล้วทำไมมีฉันคนเดียว ย้ำคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีเหมือนกับพวกนั้นสักกะติ๊ด นี่ฉันเป็นลูกบ้านอื่นที่ถูกเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่าเนี้ย เฮ้อ ถอนหายใจเป็นรอบที่สองแล้ว ก็เพราะอย่างงี้ไงหล่ะ ฉันถึงต้องมายังหอพักที่อยู่ตรงหน้าฉันเนี้ย ไม้ทั้งหลัง น่าวังเวงซะไม่มี
สองเท้าก้าวเดินไปยังประตูบานใหญ่ ลวดลายสลักเป็นรูปเถาวัลย์เกี่ยวกระหวัดรัดแน่น "สวัสดีจ๊ะ มาใหม่ใช่ไหมจ๊ะ วันนี้ไม่ค่อยคนเพราะช่วงปิดเทอมนะหนู" ยังไม่ทันเอื้อมจับลูกบิดประตูบานหน้าก็เปิดอ้าต้อนรับ !!! หญิงสาวเสียเวลาลงทะเบียนอยู่ด้านล่างพักใหญ่จนได้เบอร์ห้องในที่สุด "1529 ชั้นห้าห้องริมสุด" สายตากวาดไล่ตามเบอร์ห้อง "1520 1521 1522 1523.......เจอแล้ว1529" "อย่าเปิด อย่านะสาม" เสียงเตือนดังขึ้นจากภายในทำให้หญิงสาวหยุดซะงักครู่หนึ่งไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าหากเปิดประตูบานนี้เข้าไป ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป "คิดไปเอง" พยายามปลอบใจตนเอง มือบางบิดลูกบิด ลากกระเป๋าเป้บนหลังวางลงบนพื้นห้องก่อนค่อยๆสำรวจไปรอบๆเตียงขนาดคิงไซท์ปูด้วยผ้าสีขาวสะอาดตั้งอยู่ติดกับโต๊ะเขียนหนังสือ
ทางขวามือเป็นห้องน้ำแบบโถปิดเปิด ติดผนังมีอ่างล่างหน้าปูด้วยหินอ่อนสีเขียวใส อ่างจากุชชี่ตั้งเด่นข้างผนังฝั่งซ้ายมีทั้งน้ำเย็นและร้อนให้เลือกตามใจชอบ
หลับซักงีบดีกว่า
ราตรีเริ่มแผ่กระจายทั่วทุกอณู แววตาสีมรกตยังคงจับจ้องเป้าหมายอย่างไม่ให้คลายสาดตา "นากิม" เสียงหวานไพเราะลอยเรื่อยตามสายลม หากไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยินเป็นแน่ซึ่งแตกต่างจากชายหนุ่มชุดดำ หูของเขาสามารถรับเสียงได้ดีกว่าคนปกติ "เวร่า เงียบ" "ทำไมต้องดุข้า" ร่างขาวสกาวค่อยๆสว่างขึ้นข้างกายชายหนุ่ม แววตาตัดพ้อต่อว่า "มานี่ มา" ริมฝีปากแลกจุมพิตกันอย่างดุเดือด กิจกรรมในห้องไม่เป็นการรบกวนสำหรับ ....................................................................................... และถ้าคุณต้องใช้ชีวิตร่วมกับปีศาจ คุณจะทำยังไง ฮึฮึฮึ ร่างเปลือยเปล่าก่ายกอดกันบนพื้นพรม ไม่อายฟ้าอายดิน "อืม นากิมข้าต้องไปแล้วนะ" ร่างงามจางหายทิ้งเพียงคราบคาวบนพื้น มือหนาโบกเพียงครั้งเดียวเสื้อผ้าบนพื้นก็กลับขึ้นมาอยู่บนร่างหนาดัง เดิมราวกับกิจกรรมเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น เนื้อรสของนางยังคงหอมหวาน น่าเย้ายวนดังเดิม
"อืม" คนบนเตียงเริ่มรู้สึกตัว มือกวาดหานาฟิกาด้านหัวเตียงตามความเคยชิน "ไปไหนนะ" ยังคงเข้าใจว่านี่เป็นบ้านตัวเอง ความรู้สึกยังตื่นไม่เต็มที่ อึบๆ หญิงสาวผุดลุกนั่งบนเตียง สติเริ่มเข้ามาเรื่อยๆ มือบางควานหาวัตถุที่ใช้บอกเวลาในกระเป๋าเป้ "20.30 โห หลับไปนานขนาดนั้นเชียว" บ่นพึมพำ เงามืดยังคงจับจ้องไม่วางตา "ไร้สมอง" คำปรามาสที่หญิงสาวไม่ได้ยิน
ร่างบางตรงดิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเตรียมลงไปหาอะไรกินแต่เมื่อก้าวออกจากห้องน้ำหญิงสาวกลับพบคนแปลกหน้า "ผู้ชาย มีผู้ชายอยู่ได้ไง" หญิงสาวเริ่มแหกปากมีเสียงสบทจากร่างตรงหน้าและ "เงียบได้รึยัง ข้ามาดีไม่ได้มาร้าย"ว่าพลางยิ้มประกอบ "เพี้ย" หญิงสาวตบออกไปตามสัญชาตญาณ เต็มๆชายหนุ่มโดนเต็มๆแต่รอยยิ้มกลับไม่จางหายไปจากใบหน้า (สามอย่ายุ่งกับเขา อย่ายุ่งกับปีศาจ) สำนึกภายในแว่วเตือนมาอีกครา .......................................................................2 |
บทความทั้งหมด
|