๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๖๒
มีดบาด

วันนี้นึกสนุกจะเหลาไม้ไผ่ไปแหย่รังมดที่เลี้ยงไว้ เหลาไปเหลามาจนได้เรื่อง มีดบาดนิ้วชี้ซ้ายเข้าให้ เป็นแผลลึกพอสมควร

ทีนี้ปัญหาก็มีอยู่ว่า ตอนนี้อยู่บ้านคนเดียว แล้วก็ไมรู้จะเอาอะไรกด มีแต่ลำลีโง่ๆที่ไม่ปลอดเชื้อ เอามากดก็ใยสำลีก็ติดแผล น้ำเกลือล้างแผลก็มีขวดเล็กนิดเดียว

เอาสำลีกดไว้ ห้านาทีก็แล้ว สิบนาทีก็แล้ว เลือดก็ไม่หยุด พอดูแผลตัวเองก็รู้สึกว่าแผลแบบนี้คือต้องเย็บ แต่จนปัญญาว่าเย็บแผลตัวเองไม่ได้ คลินิกหน้าบ้านวันนี้ก็มาปิดเร็วเสียอีก เดินไปเดินมาจนเลือดหยดไปทั่วบ้าน โทรไปบอกมนัสนันท์ก็เห็นตรงกันว่าถ้าเลือดไม่หยุดสักทีจะเป็นปัญหามากยามดึก ควรไปโรงพยาบาลเสียเดี๋ยวนี้

ไอ้ครั้นจะขับรถไปทั้งเลือดหยดติ๋งๆก็จะดูทุกลักทุเล มนัสนันท์จึงแนะนำว่าเอาผ้ากอซเช็ดปากลูก ซึ่งปลอดเชื้อมาโปะแผลไว้ก่อนแล้วเอาสำลีอุดอีกที ส่วนไอติมนั้นคิดได้ว่าต้องพันเทปอะไรสักอย่าง ในเมื่อเทปพันแผลดีๆไม่มี ก็เอาเทปหุ้มสันปกนี่ล่ะวะ สีเหลืองๆ พันเข้าไปให้ดูน่าอเนถอนาถก่อนไป รพ.

ความน่ากลัวของโรงพยาบาลเอกชนไม่ใช่ค่ารักษา ซึ่งรู้ว่ามันต้องแพงอยู่แล้ว (แพงที่สุดคือค่ายาโง่ๆ ที่ถ้าซื้อข้างนอกก็ไม่ถึงร้อยบาทแต่โรงพยาบาลบวกไปอีกสิบเท่า) แต่มันน่ากลัวตรงที่มันรู้ด้วยว่าเราทำอาชีพอะไรทั้งๆที่ไม่เคยมีประวัติที่โรงพยาบาลนี้เลย ไม่รู้ไปขุดมาจากไหน

ที่แย่อีกอย่างก็คือประกันกลุ่มก็ดันหมดอายุไปแล้ว แล้วที่ทำงานก็ไม่ได้ต่อประกันให้ใหม่ด้วยปีนี้ สรุปว่าก็เสียทรัพย์บำรุงโรงพยาบาลกันไป นี่ถ้าหากว่าเกิดเรื่องที่องครักษ์ ก็จะให้นิสิตแพทย์มาเย็บแผลให้เป็นการฝึกหัด แต่นี่เกิดเหตุที่บ้าน ครั้นจะขับรถไปถึงองครักษ์ก็เหลือกำลังนัก

บันทึกไว้เนื่องในโอกาสโดนเย็บแผลที่นิ้วเป็นครั้งแรก