ผมห่างหายไปจากการเขียนบล็อกไปนานมากจนตอนนี้เริ่มมีคนถามถึง ว่าทำไมไม่เขียน ทำไมไม่เล่าอะไรๆให้ฟัง ก็อยากจะบอกว่าก็อยากเขียน อยากเล่า แต่ที่ผ่านมาชีวิตก็วุ่นๆ แล้วก็ไปรับปากเขียนบทความลงวิทยุชุมชนทุกๆอาทิตย์อยู่นานเขียนบทความจนขี้เกียจจะเขียนแล้วก็รู้สึกว่ามันเป็นบทความที่เขียนเพราะต้องเขียนไม่ได้เขียนเพราะอยากจะเขียน มันก็เลยไม่เข้ากับชื่อบล็อก “กูอยากเขียน กูก็เขียน”ก็เลยไม่ได้นำมาลงไว้อีก

อีกประการหนึ่งสังคมไทยในปัจจุบันเป็นสังคมอุดมดราม่าคือไม่ว่าจะเขียนอะไรก็ลากเข้าดราม่า หนักกว่านั้นคือลากเข้าการเมืองได้หมดอย่างเช่นถ้าเขียนว่า “ตอนนี้บ้านผมต้องการลังกระดาษจำนวนมากเพื่อขนของ” ก็อาจมีคนเข้ามาดราม่าว่าการใช้ลังกระดาษนั้นทำลายธรรมชาติควรใช้เป็นใบตองห่อของแทนหรือหนักกว่านั้นคือกล่าวหาว่าผมเป็นเสื้อแดงเพราะลังกระดาษมันเป็นสี่เหลี่ยม

หลังจากติดตามเว็ปดราม่าของจ่าพิชิตมาเป็นเวลาพอสมควรผมก็เกิดความขนพองสยองเกล้าในตรรกกะของปวงประชากรชาวไทยและไม่ใช่จะเป็นเฉพาะหมู่ใดหมู่หนึ่ง แต่เป็นกันตั้งแต่เด็กยันหัวหงอกและตั้งแต่พวกไม่มีการศึกษายันจบปริญญาเอกดีไม่ดีแม้แต่ตัวผมเองก็เป็นไปกับเขาด้วยเหมือนกัน

แต่วันนี้ผมเริ่มอยากเขียนบล็อกอีกครั้งหวังว่าคงจะได้เขียน และเขียนได้โดยสะดวก ขออย่าได้พบเจอดราม่าใดๆเลย