ช่วงเวลานี้... กลับบ้านคราวนี้มีความสุขจัง รู้สึกว่าตนเอง ยิ่งโตยิ่งติดบ้าน ไม่เหมือนแต่ก่อน... บ้านฉันอยู่ในเมืองเล็กๆ ของจังหวัดเล็กๆทางใต้ เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่า ตัวเมืองเล็กๆแห่งนี้ บรรยากาศคล้ายกับย่านเมืองเก่าของภูเก็ต  พ่อฉันเป็นครู สุภาพ เรียบร้อย ความสุขุมของพ่อทำให้ฉันเกรงใจ เป็นครั้งแรก...ที่ฉันได้เห็นความสามารถด้านกีฬาของพ่ออีกหนึ่งอย่าง พ่อฉันเล่นปิงปองเก่ง และเป็นอีกหนึ่งเรื่อง ที่ฉันไม่เคยชนะพ่อ แม่ฉันปราดเปรียว ไม่พูดคำหวาน แต่ว่าจริงใจ  แม่ฉันทำกับข้าวอร่อย และเป็นครั้งแรก ที่แม่เอ่ยถามเรื่องความรัก.....  เพื่อนๆฉันไม่เคยนั่งรถไฟ... และฉันได้พาพวกเธอนั่งรถไฟ ไปไกล ไปตรัง...ครั้งแรก เธอคนหนึ่ง..ฝันว่าจะได้ซื้ออาหารอร่อยๆ กินในทุกๆสถานีที่จอด เธออีกคนเป็นคนกรุงเทพฯ ทุกสิ่งระหว่างทางจึงน่าสนใจไปหมด ส่วนเธออีกคนสนุกกับการถ่ายภาพและการกิน ฉันดีใจที่พวกเธอชอบ “บ้าน” ของฉัน และ “การเดินทาง” ในครั้งนี้  ฉันเองไม่รู้ตัวว่าหลงรักร้านกาแฟ มานานเท่าไหร่แล้ว สิ่งที่ฉันพบคือ ความสุขของการละเลียดกาแฟ ขึ้นอยู่กับบรรยากาศ..รอบตัว กลับมาที่บ้าน... กลับมายังร้านกาแฟร้านเดิม ภาพบางภาพฉันยังติดตา มุมเก้าอี้ไม้มุมนั้น ครั้งหนึ่งเราเคยนั่งกันตรงนี้ ฉันสั่งลาเต้เย็น เธอสั่งชาพีช และตามด้วยแซนด์วิช มุมเก้าอี้กลมใต้โลโก้ร้าน ครั้งหนึ่งของหลายๆครั้ง ฉันกับเพื่อนในกลุ่ม เคยใช้มุมนี้เป็นมุมสังสรรค์ คุยกัน หัวเราะกัน ปลอบใจกัน แลกเปลี่ยนความคิด ทุกข์สุขของกันและกัน หรือแม้กระทั้งใช้โต๊ะตัวกลมมุมนี้ “เลือกคณะ” ก่อนจะรู้ผลในรั้วมหา’ลัย  ร้านกาแฟอีกร้าน เจ้าของเป็นคนเดียวกับร้านกาแฟข้างบน การตกแต่งอาจต่างกัน ให้บรรยากาศอาจไม่เหมือนกัน แต่รสชาติ ความกลมกล่อมยังเหมือนเดิม คงมีโอกาสไม่มากนัก ที่ลูกค้าจะรู้สึกผูกพันกับเจ้าของร้าน สิ่งนี้ได้เกิดขึ้นกับ ตัวฉัน เพื่อนฉัน และคนรอบข้างที่ฉันรู้จัก กลับบ้านครั้งนี้ เหมือนได้กลับไปเจอภาพในวัยเด็ก... ฉันกลับไปเยี่ยมโรงเรียน  6 ปีในสถาบันแห่งนี้ ได้หล่อหลอม ขัดเกลา ทำให้ฉันเติบโต เป็นฉันในวันนี้ได้ ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเสมอกับทุกสิ่ง ครูเก่าๆเกษียณ ฉันนึกถึงครูเลขอีกคนที่ฉันรัก ท่านเคยบอก เด็กๆต้องมี “ 3 อ่อน” อ่อนน้อม อ่อนหวาน อ่อนโยน ฉันนึกถึงลุงภารโรงที่จากไปด้วยโรคมะเร็ง ครั้งหนึ่งในเดือนกุมภา ฉันและเพื่อนเคยมอบ“ดอกกุหลาบ” แก่ลุง ดอกกุหลาบคือสัญลักษณ์ของความรัก และชื่นชม ลุงภารโรง ทำงานหนัก ขยัน ใจดี สิ่งที่ฉันเรียนรู้..... คนเราแม้ด้อยการศึกษา หน้าตาไม่หล่อเหลา แต่จิตใจดี กลับน่าเทิดทูนยิ่งกว่า ฉันไหว้โดยไม่อาย ยิ้มโดยไม่เสแสร้ง คนดีๆอย่างนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะสวมหน้ากากเข้าหากัน ...ลุงภารโรง เป็น “ครู” ของฉันคนหนึ่ง หลับให้สบายนะคะ...  ครูอีกคนที่ฉันรัก เป็นครูหมวดคณิตฯ ท่านสอนฉันทั้งม.ต้น ม.ปลาย เป็นครูคนแรกที่ทำให้เด็กไม่ชอบคำนวณอย่างฉัน อยากเรียนคณิตฯ ตอนจบมัธยมต้น ฉันได้รับ “กลอน” อวยพรจากท่าน นอกจากอวยพร ยังเป็นกลอนที่เล่าถึงความเป็นฉันจากสายตาที่ครูมอง มาวันนี้บทสนทนาระหว่างฉันกับท่านอาจเปลี่ยนไปบ้าง ฉันถามถึงครอบครัวของท่าน ถามถึงชีวิต สุขภาพ ท่านเองก็ชี้แนวทาง ทั้งการเรียน และชีวิต บนโต๊ะทำงาน ที่คั่นหนังสือสีชมพู ที่ฉันเคยมอบให้ครูยังตั้งอยู่ เป็นฝ่ายศิษย์เองที่ฉันไม่ได้ หรือนี่จะเหมือนกับคำที่เขาบอก “ครูจำศิษย์ได้ทุกคน” กลับบ้านคราวนี้ฉันมีความสุข ฉันได้เห็นวันวาน ก่อนที่ฉันจะโต พบเจอผู้คนที่ฉันรักและคิดถึง ได้ซุกตัวอยู่ใต้ผ้านวมอบอุ่น บนเตียงเดียวกับพ่อและแม่ ตื่นเช้านั่งร้านน้ำชา กินติ่มซำ และเล่นปิงปอง ช่วงสายทำงานบ้าน อ่านหนังสือ ตกเย็นเล่นปิงปองอีกครั้ง (และไม่ลืมที่จะคิดถึงเธอนะ...)  ชีวิตฉัน ช่วงเวลา2-3อาทิตย์ หลักจากสอบไล่ปลายภาคต้นเสร็จ กับการกลับบ้าน ก็มีแค่นี้ บันทึกไว้ช่วงเวลานี้ฉันมีความสุข หวังว่าปีถัดไป อีก2 ปี 5 ปี หรือมากกว่านั้น เปิดมาดูฉันคงรับรู้ ว่าเวลานี้ฉันมีความสุขมากขนาดไหน 21.29 21102552
แต่ละช่วงเวลาของชีวิตสำคัญเท่ากันหมด.. มีช่วงเวลา"นี้"จึงมีช่วงเวลา"นั้น" ใช้ชีวิตกับปัจจุบัน ตรงนี้ เดี๋ยวนี้ ไม่ต้องกังวลกับอนาคตมากมาย แต่ไม่ลืมเหลือบตามองทางข้างหน้าบ้างเป็นครั้งคราว
รัก.. โดย: mon harrison IP: 202.176.102.158 วันที่: 21 ตุลาคม 2552 เวลา:22:27:25 น.
ยังเขียนได้นุ่มนวล แต่บาดลึกเหมือนเดิมนะ พี่สาว
โดย: S. Udakarn IP: 118.172.36.84 วันที่: 22 ตุลาคม 2552 เวลา:10:36:19 น.
ฉันเองก็ยังคงไม่ลืมทุกเรื่องราวที่ไม่อาจย้อนกลับมาได้อย่างเก่า สุดท้ายนี้ ฉันเองก็ชอบเล่นปิงปองนะ ^ ^
โดย: Emplicon IP: 192.168.1.220, 58.147.59.133 วันที่: 22 ตุลาคม 2552 เวลา:17:27:02 น.
อ่านแล้วรู้สึกดีว่าบนโลกนี้ยังคงหลงเหลือมุมที่งดงามให้มอง :)
โดย: gyunwin IP: 58.8.244.121 วันที่: 23 ตุลาคม 2552 เวลา:10:41:41 น.
เฮ้อ...อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองแก่จัง
ทำไมเหตุการณ์แบบนี้มันรู้สึกว่าน๊านนานมาแล้ว โดย: จอมมารขาวดำ
 วันที่: 24 ตุลาคม 2552 เวลา:9:52:36 น.เวะเข้ามาดู...
เพราะคิดว่าแปงต้องอัพแน่ๆๆ รู้ไหมการไปตรังครั้งนี้... ทำให้สิ่งที่ต้องทำให้ได้ในหนึ่งชีวิตนี้เพิ่มมาอีกอย่าง คือ ต้องไปเที่ยวให้ทั่วไทยให้ได้ "ใต้"จะเป้นภาคแรกที่นึกถึง จริงๆ^^ . . "มีคนเคยบอกไว้การที่คุณชวนใครมาที่บ้าน...นั่นคือการที่คุณพาเขาให้มารูจักตัวตนของคุณ" ปล1.ขอบคุณแปงที่พาเราไปรู้จักวิถีชีวิตแบบ แปงแปง คิคิ ปล2.ตรังจุดประกาย การอยากเรียนภาพยนต์ของเราอีกครั้ง บะบายเจอกันเปิดเทอม ^^ โดย: แฝด(คนสวย) IP: 125.24.67.163 วันที่: 24 ตุลาคม 2552 เวลา:18:14:17 น.
น่าเสียดายจังที่ไม่ได้ไป
คิดถึงนะ โดย: rainforest IP: 202.12.73.5 วันที่: 26 ตุลาคม 2552 เวลา:11:13:02 น.
คนสวยมารายงานตัวจ้า
พี่ไม่เคยไปใต้เลย อยากไปจัง >< ปอลิง ขอให้คำอธิฐานในคืนวันลอยกระทงของแปงเป็นจริงนะจ๊ะ  โดย: verdancy
วันที่: 4 พฤศจิกายน 2552 เวลา:2:50:50 น.อ่านเอนทรี่นี้ของแปงแปงแล้วทำให้เราแอบเศร้านิดๆ
คงเป็นเพราะอารมณ์หวนนึกถึงสิ่งเก่าๆในอดูต แปงแปงเขียนออกมาได้ใสๆ จริงใจดีจังเลย บางทีอ่านแล้วก็รู้สึกดี บางทีอ่านแล้วก็เศร้านะ... โดย: Unravel IP: 58.92.90.100 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2552 เวลา:15:27:13 น.
แด๋นคิดถึงพี่แปง คิดถึงวันเก่าๆเหมือนกัน ไม่รู้พี่แปงจำได้รึเป่า ตอนที่พี่แปงเป็นไกด์นำเที่ยวบ้านพี่แปง ไปนั่งคุยสัพเพเหระในร้านกาแฟ แด๋นอึดอัดมากเลย เรียนคณะนี้แล้วมันจะทำตัวแบบเดิมไม่ได้เหรอ? แด๋นจะสะพายเป้เที่ยวไม่ได้เหรอ แด๋นจะโดดเรียนไม่ได้เหรอ แด๋นจะใส่เสื้อยับๆไปเรียนก็ไมไ่ด้เหรอ พี่แปง แด๋นอยากมีเวลามากกว่าคนอื่น อย่างน้อยวันละสามชั่วโมงก็พอ ให้สามชั่วโมง แด๋นได้ทำในสิ่งที่แด๋นเคยทำบ้าง ป.ล. ก้อคิดถึงอยู่น้าาาา... ป.ล.๒ ยังมะนอนเลย ทำงานกีฬาของคณะ อดนอนสองคืนแร้วววว อิิอิ ป.ล.๓ แด๋นว่าอักษรเหมาะกว่าจริงๆ ตอนนี้จึงแค่ทำใจผ่านปีหนึ่งไปก่อน เผื่อปีสองคงดีกว่านี้ ขอโทษที่หายจากไปนานนะคับ โดย: แดนเองครับ IP: 202.12.73.4 วันที่: 11 พฤศจิกายน 2552 เวลา:8:44:09 น.
อ่านแล้วทำให้รู้สึกดีจังเลยอ่ะ
มีความสุขมาก ๆ นะค๊า เป็นกะลังใจให้จ๊า สู้ ๆ ปล. ชอบนั่งในร้านกาแฟเหมือนกันอ่ะ โดย: minporee
วันที่: 11 พฤศจิกายน 2552 เวลา:20:25:52 น.กำลังจะอัพทริป สังขละบุรี
ใครผ่านมา โปรดทราบละกัน ฮ่าฮ่า โดย: แปงแปง IP: 58.8.140.171 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2552 เวลา:11:10:51 น.
ได้รับแล้วจ้า ขยันไปเที่ยวเหลือเกินนะ
ที่พักของแปงอยู่ฝั่งไทยหรือมอญอ่ะ ตอนที่พี่ไปพี่เดินไปกินกาแฟฝั่งมอญวันละ 2 รอบอ่ะ เพราะเพื่อนมันติดมาก บอกว่าอร่อย โดย: จอมมารขาวดำ
วันที่: 23 พฤศจิกายน 2552 เวลา:8:57:15 น.สวัสดีน้องแป้ง
เอนทรีนี้ดีจัง ชอบสุด อบอุ่นในอารมณ์ น่ารัก ที่ไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า วัยเยาว์งดงาม และเป็นงานคลาสสิคของนักเขียนแทบทุกท่าน เขียนถึงภารโรงสิ รถไฟ การเดินทาง สถานีข้างทาง เพื่อนนักเรียน อาหารแม่ นอนผ้านวมกับแม่ ติ่มซำ ทับเที่ยง ตรัง มุมอุ่น ๆ ฉากอุ่น ๆแห่งวันวาร สร้างนักเขียนมานับไม่ถ้วน ลงมือเลย โดย: สัญจร ดาวส่องทาง
วันที่: 26 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:47:27 น.มาดูสาวน้อยแถวนี้ดองบล็อค
แอบดองแข่งกับพี่ชิมิ หนาวแล้ว ดูแลสุขภาพนะสาวน้อย โดย: verdancy
วันที่: 27 พฤศจิกายน 2552 เวลา:15:05:39 น.อ่านคอมเม้นท์เจ้าแด๋นแล้วน่าสงสารเชียว
ปีหนึ่งเมืองไทยเป็นยังไงกันน้อ เราไม่เคยต้องเหนื่อยกับการทำกิจกรรม หรือแต่งตัวให้ถูกระเบียบเลย เพราะที่นี่ใส่ชุดอะไรก็ได้ เหนื่อยกับการเป็นดีไซเนอร์ให้ตัวเองทุกวันจนบางทีก็อยากจะมีชุดเครื่องแบบ เพราะขี้เกียจแต่งตัว เหอๆๆๆ โดย: Unravel IP: 58.92.91.241 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2552 เวลา:20:25:33 น.
คิดถึง
โดย: เจ้าหญิง IP: 61.7.147.168 วันที่: 11 ธันวาคม 2552 เวลา:13:26:20 น.
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ไม่ต่างจากจขบ.เท่าไรนัก
รูปสวย ตัวอักษรมอบรอยยิ้ม...
ดีใจที่พี่แปงได้กลับไปเยี่ยมโรงเรียน
โรงเรียนอาจเปลี่ยนไปบ้าง ทั้งคนทั้งสถานที่ แต่นิว่า "กลิ่น"ของ"วันวาน"ยังคงกรุ่นกำจายอยู่เสมอ
อีกทั้งบ้านของเรายังสวยไม่แพ้ใครหรอกเนอะ ทั้งในแง่ของการมอง และในแง่ของความรู้สึก มันออกจะสวยที่สุดด้วยซ้ำไป...
อีกไม่นาน นิก็คงกลายเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนเหมือนพี่แปง แต่กว่าจะถึงวันนั้น คงเหนื่อยน่าดู
จะว่าไปก็น่าจะอีกนานได้นะ
เพราะนิอาจจะถือคติอย่างพี่แปง
"ยังไม่สวย ไม่ไป" 555
ยืนยันอีกครั้ง นิอ่านเอนทรี่นี้แล้วมีรอยยิ้ม !!
ป.ล.ปิงปอง นิก็ไม่เคยชนะพี่แปงเหมือนกัน !!!!