... ห้อง... ที่ว่างเปล่า กับเงาของหัวใจ ...
ทนอยู่อย่างคนสิ้นหวัง
น้ำตารินหลั่งดั่งฝน
ในวันที่ใจเปปน
สับสนวกวนวุ่นวาย
เฝ้ารอใครอยู่มุมนี้
มุมที่หัวใจสลาย
มุมที่รักมากลับกลาย
มาหายมาห่างเหินไป
เผลอมองห้องที่เคยอยู่
เฝ้าดูด้วยใจร้าวไหว
ห้องนี้ที่เคยมีใคร
เคียงใกล้ไออุ่นแอบอิง
หมอนคู่ก็ดูเหงา-เหงา
เตียงเก่าเศร้าใจอย่างยิ่ง
ผ้าห่มก็ไม่ไหวติง
ยังนิ่งนอนอยู่เช่นเคย
รูปภาพติดฝาผนัง
คงยังติดอยู่เฉย-เฉย
เหม่อมองจ้องด้วยคุ้นเคย
เผลอเอ่ยถามไปเบา-เบา
เป็นอย่างไรบ้างตรงนั้น
บางวันรู้สึกไหม "เหงา"
เคยมีบ้างไหม "ซึมเซา"
นั่ง "เศร้า" เฝ้าคิดถึงกัน
มีไหมน้ำตาเอ่อนอง
เผลอมองมือเคยร่วมฝัน
คิดถึงคนเคยเคียงกัน
ผูกพันทั้งกายและใจ
คิดถึงสองตาเคยจ้อง
เฝ้ามองไม่ห่างไปไหน
คำพูดพร่ำหวานหว่านไป
ห่วงใย หมดใจ ที่มี
ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเก่า
"สองเรา" ไม่ลบเลือนหนี
แม้เธอลืมก็ตามที
คนนี้มิเปลี่ยนแปรไป
ยังอยู่ ณ มุมเศร้า-เศร้า
กอดเงาหัวใจร้าวไหว
ไม่รู้อีกนานเท่าไร
หัวใจจึงได้ลืมเลือน 
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เหมือนได้ไปทัวร์ห้องที่ว่างเปล่าพร้อมกับเจ้าของห้องเลย