Been attacked again by never-come-true dream วันนี้คุยกับพี่ที่รู้จักซึ่งเป็นนักเขียนที่ได้รับความนิยมคนหนึ่งในเว็บไซต์เด็กดี พี่คนที่ว่า คือพี่แพทค่ะ เขียนนิยายแนววรรณกรรมเยาวชน และพี่เค้าก็เป็นแพทย์อยู่ในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยที่เราเรียนจบกันมานั่นเอง นอกจากจะได้ทักทายไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันแล้ว ยังไปถึงเรื่องงานต่างๆที่ต่างคนต่างรับผิดชอบด้วย พี่แพทเล่า(บ่น)ให้ฟังเรื่องการเขียนนิยายที่ตอนนี้กำลังเหน็ดเหนื่อยสุดขีด เพราะอะไร ไม่บอกนะ เรียกว่า งานเข้าแล้วกันค่ะ คุยกันได้ไม่เท่าไหร่ พี่เค้าก็ขอตัวกลับไปตรวจคนไข้ต่อ กลับไปสู่หน้าที่ที่เขาเลือกแล้วว่ามาในทางที่ใจรัก และยังได้ทำสิ่งที่ใจก็รักควบคู่ไปด้วย อย่างประสบความสำเร็จ ย้อนมาที่ตัวขวัญเองบ้าง พอปิดหน้าต่าง MSN ไปก็เหมือนทั้งห้องมืดลงชั่วขณะ พร้อมๆ กับแรงดึงดูดมหาศาลสูบเอาตัวเองลงสู่ก้นบึ้งหลุมใหญ่ มีแสงไฟส่องมาริบหรี่จากด้านบน ถ้าเห็นภาพว่าตัวเองนั่งอยู่บนพื้นดินคลุกฝุ่นก้นเหว รอบๆ ตัวขวัญก็มีเสียงหวีดหวิว และตัวหนังสือโปร่งแสงล่องลอยวนเวียน แกทำอะไรอยู่ ขวัญ เมื่อไหร่แกจะเขียนเสร็จ คนไม่มีความสามารถ สมองทึบเอ๊ย ยัยโง่ ฉันไม่มีทางทำได้ ฉันต้องติดอยู่กับพล็อตเรื่องค้างคานี่ตลอดไป ฉันไม่มีทางเขียนนิยายจบแน่ๆ ฉัน...ฉัน.... โหวง........................... ขวัญเริ่มงานเขียนครั้งแรกตอน ม.1 จนตอนนี้ จบปริญญาตรีแล้ว ยังไม่จบได้เป็นชิ้นเป็นอัน มนขณะที่คนรอบข้าง ทั้งเพื่อน รุ่นน้อง และคนที่รู้จัก มีผลงานได้ตีพิมพ์ไปแล้ว บางคนกำลังจะตีพิมพ์ หลายๆ คนได้ทำงานที่ตัวเองรัก และได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักควบคู่กันไปด้วย ใจมันก็นึกๆ ว่า เออ...แฮะ ตัวเราเองก็ เดินในเส้นทางงานเขียนมาเรื่อยๆ ทำไมมันไม่ถึงไหนซะที เกิดอะไรขึ้น ? การเรียบเรียง การผูกเรื่อง การเชื่อมเหตุการณ์ หรือเพราะสมาธิสั้น หรือที่น่ากลัวที่สุด.... ไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ??? อู้ว.... ยิ่งเขียนยิ่งเครียด ได้แต่หวังว่า เรื่องล่าสุดที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเขียนจะพ้นอาถรรพณ์อย่างที่พี่ๆ มันโดน Free TextEditor
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [