ทำไมช่วงนี้ จิตใจมันไขว่คว้า โหยหาอิสระจังแฮะ

ทำงานแบบ ต้องทำให้ดีที่สุด เพื่อไม่ให้ใครว่าได้ ไม่ใช่ ทำงานให้ดีที่สุด เพราะนี่คืองานที่เรารัก หรือเพราะเรามีความสุขที่ได้ทำมัน

บ่นอย่างนี้มาหลายทีแล้ว แต่ก็ไม่เลิกบ่นได้ซะที

ยิ่งเมื่อเดินออกมายืดเส้นยืดสายหลังสิบโมงเช้าเพื่อเรียกความกระปรี้กระเปร่าอยู่หน้าออฟฟิศ ลมหนาวที่พัดเบาๆ มาปะทะตัวก็ยิ่งทำให้เสียงเล็กๆ แว่วมาจากก้านสมอง

คิดถึงจัง

คิดถึงจา.....ง

ลมเย็นๆ ที่พัดพากลิ่นสะอาดของสายลมหนาวมากับกลิ่นใบไม้และน้ำค้างยอดหญ้า

ลมเย็นๆ ที่เหมือนพาความสบายใจมาแทนที่ความทุกข์ทั้งมวล แม้เพียงชั่วขณะ ก็ดีกว่าต้องปล่อยให้ความน่าเบื่อไร้ชีวิตชีวาเกาะอยู่เต็มตัวไปตลอด

ลมเย็นๆ ที่พาจิตใจกลับไปสู่ห้วงความคิดและความทรงจำสวยงามแสนอบอุ่น

ลมเย็นๆ ที่ฉุดเอาตัวเราให้หลุดจากโลกแห่งความเป็นจริง

หากแต่ว่า มันไม่มีแรงมากพอจะทำให้ทุกอย่างสวยงามได้ขนาดนั้น

ในเมื่อหน้าที่การงานยังรออยู่

ในเมื่อความกังวลในการกิน การอยู่ ยังวนเวียน

ความสวยงามใด ก็ไม่สามารถทำให้รื่นรมย์ได้นาน

และความเครียดต่างๆ นานา ก็จู่โจม

เครียดขั้นที่ 1 ช่วงนี้อนาจชะตาตัวเองมากขึ้นทุกวันๆ

เครียดขั้นที่ 2 ช่วงนี้ไม่มีสมองเขียนบทความลัลลา เพราะมองทุกอย่างเป็นสีดำ ... อ่า ซีเปียก็พอ

เครียดขั้นที่ 3 ช่วงนี้ความสามารถในการแต่งนิยายเริ่มมากขึ้น แต่กลับมีเวลาให้มันน้อยลง

เครียดขั้นที่ 4 ช่วงนี้ คงยังออกจากงานไม่ได้เพราะกลัวว่าจะไม่มีใครจ้างต่อ และสูญเสียความเชื่อมั่น รู้สึกว่า ความสามารถอันน้อยนิดกำลังลดน้อยถอยลงไปทุกวันๆ .....

Free TextEditor