----หลังจากห่างหายไปนานน กับการเขียน blog เพราะเป็นคนเขียนไม่เก่ง เล่าไม่เป็นซักเท่าไหร่ แต่ช่วงนี้มีปัญหากะตัวเอง สับสน แล้วก้อไม่รู้จะทำไปพูดกะใคร ก็เลยขอใช้ blog นี้เป็นที่ระบายหน่อยแล้วกัน----

    หลังจากกลับบ้านไป เมื่อ เสาร์-อาทิตย์ ที่แล้ว ก่อนจะกลับก็รู้สึกแล้ว ว่าไม่อยากมาทำงานเลย อยากนอนพัก อยากอยู่บ้าน แต่เพื่อเงินก็เลยยังต้องกลับมาทำงานอยู่เหมือนเดิม แต่มาแบบไร้อามรมณ์การทำงานอย่างมาก มันเนือยๆยังไงบอกไม่ถูก ก่อนหน้านั้นก็ดิ้นรน หางานใหม่มาตลอด(ตอนนี้ก็ยังพยายามอยู่) เรื่องงานตอนนี้รู้สึกว่าไม่อยากทำกับบริษัทนี้แล้วอย่างมาก รู้สึกว่าอยู่แล้วไม่สบายใจเหมือนเก่า เงินเดือน ก็น้อยเหมือนเดิม (แต่ที่ทนอยู่เพราะไม่มีที่ไป) งานที่ทำก็ซ้ำๆ เดิมๆ ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงจะยุ่งมากกว่าแต่เดิมก็เหอะ และคงทำมี่นี่มานานแล้วด้วย แต่ประสบการณ์น้อยนิดมาก ไม่เคยไปอบรมที่ไหนเป็นชิ้นเป็นอัน(อันนี้แอบน้อยใจ) จนต้องไปหาเอาเองที่เค้ามีฟรีๆ และเราสนใจ (เพราะไม่มีตังค์ไปอบรมเองแน่ๆ) คิดว่าถ้ามีเงินเนี่ยคงไม่ต้องทนแบบนี้หรอก แล้วก็คงได้รู้อะไรมากขึ้นกว่านี้แน่ๆ เพราะตอนนี้มีเราเป็นคนหาเงินเข้าบ้านนี่นะ ถ้าเราไม่ทำแม่กะน้องจะอยู่อย่างไง  ตอนนี้แม่ก็ยังทำงานอยู่แต่ก็ไม่ได้เงินเยอะอะไรมากมาย น้องก็เรียนอยู่ ยิ่งใ้กล้ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อก็ยิ่งต้องใช้เงินมากขึ้น  แต่เพื่อแม่ เพื่อน้องไงก็  "สู้โว้ยยย" กับเพื่อนร่วมงานตอนนี้ จริงๆก็ดีนะ เค้าเป็นคนดีกันทุกคน แต่เหมือนเราจะเริ่มเข้ากันไม่ได้ยังไงไม่รู้ บางทีเราก็รู้สึกว่า น่ารำคาญจริงหนอ แต่อาจเป็นเพราะ อามรมณ์เราเองก็เป็นได้ที่แปรปรวนเอง แต่มันแบบรำคาญอ่ะ แต่ไม่รู้ว่ารำคาญอะไรนี่ดิ่ หรืออาจเป็นเพราะ วันนึงวันนั้นเราได้แอบเห็นเค้า ซิปกันแล้วก็ นินทาเราหรือเปล่าน้าาา เราก็เลยแอบเคืองนิดๆ ที่ไม่พูดกันมาตรงๆ แต่เล่นแอบนินทาเนี่ยยย ไม่ชอบเลย ถึงเราจะขี้นินทาก็เหอะ แต่กับคนที่เป็นเพื่อนกันเนี่ยเราไม่เคยลับหลังเลย แต่ก็อภัยให้นะ แต่มันเหมือนเฮ้อ....... ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงน้อ อยู่ห่างๆดีก่า( แบบพูดมากไปเดี๋ยวเค้าจะทนไม่ได้กันอ่ะ ก็รู้ตัวอ่ะนะ ว่าบางทีก็ ปากไวไปหน่อย แต่จริงๆ ไม่คิดไรหรอก เสียใจที่หลังตลอด)  หรือจริงๆ แล้ว เราเป็นพวกคิดมากมั้งเนี่ยย

วันนี้แค่นี้ก่อนดีกว่าาา