ปรปักษ์จำนน - - เผิงไหลเค่อ / ถังเจวียน - R E V I E W N I Y A Y -  เรื่อง ปรปักษ์จำนน ผู้แต่ง เผิงไหลเค่อ // ผู้แปล ถังเจวียน // สำนักพิมพ์แจ่มใส  โปรยเรื่อง ---------> เล่ม 1 ในภาพนิมิตของ ‘เสี่ยวเฉียว’...สกุลเฉียวจะล่มสลาย เสี่ยวเฉียวเพียงมุ่งหวังที่จะเปลี่ยนแปลงการล่มสลายของสกุลเฉียว แต่เหตุใดเมื่อวันเวลาผ่านพ้นไป ยามอยู่นอกห้อง ‘เว่ยเซ่า’ จะกลายเป็นท่านโหวผู้วางตัวดี ทว่ายามที่เขากลับมาอยู่ในห้องหอนั้น...ราวกับเปลี่ยนคนละคน สำหรับเว่ยเซ่าแล้วการพิชิตนางไม่ต่างอะไรกับการช่วงชิงเมืองมาได้เมืองหนึ่ง เว่ยเซ่าอนุญาตให้นางตบหน้าเขาได้ยามขุ่นเคือง อนุญาตให้นางปั้นปึ่งโกรธเคืองเขาได้ แม้ความรักจะผลิบานในจิตใจเว่ยเซ่าเพียงใด เงาความแค้นอันลึกล้ำในอดีตของเว่ยเซ่า ทว่าสำหรับเว่ยเซ่าแล้วเขากลับมองเป็นศัตรูที่จำต้องกำจัด  ---------------------> เล่ม 4 ศึกใหญ่ศึกสุดท้ายใกล้ปะทุ ณ เมืองลั่วหยาง ผู้ชนะเป็นฮ่องเต้... ทว่าเขากลับรู้มาว่า...มณฑลเหยี่ยนโจว ในเมื่อสกุลเฉียวเป็นดั่งชีวิตของนางซึ่งไม่อาจทอดทิ้งได้ - เ ล่ า เ อ ง สั้ น ๆ - คือในเรื่อง นางเอกข้ามมิติมาอยู่ในร่างของ ‘เสี่ยวเฉียว’ หนึ่งในสองเฉียวผู้งดงาม แห่งมณฑลเหยี่ยนโจว ตั้งแต่เริ่มแรกที่นางเข้ามาอยู่ในร่างนี้ เวลาเข้านอนทีไร นางก็จะฝัน เกี่ยวกับเหตุการณ์ๆ หลายๆ เหตุการณ์ เป็นเรื่องราวสมจริงดั่งภาพนิมิตร ในฝันสกุลเฉียวล่มสลาย พี่สาวที่นางรักถูกคนตระกูลเว่ยฆ่าตายเลือดท่วม.. นางได้แต่เฝ้ากังวลและคิดว่ามันคือฝันร้าย จนวันหนึ่งเรื่องราวในฝัน มันดันเกิดขึ้นจริงๆ เมื่อลุงของเธอวางแผนให้พี่สาวแต่งกับลูกชายตระกูลเว่ย เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ เธอจึงวางแผนให้พี่สาวหนีตามไปกับคนรัก เพื่อแก้ไขให้เรื่องราวมันไม่เป็นไปตามฝัน ไปๆ มาๆ เรื่องมันบานปลาย และสุดท้าย....ก็กลายเป็นตัวเธอเอง ทีต้องตกอยู่ในบ่วงของการแต่งงาน เพื่อล้างปมแค้นของตะกุลเว่ย...แทนพี่สาวซะงั้น ดังนั้น... เรื่องราวทั้งหลาย มันจึงเริ่มต้นขึ้นที่ตรงนี้...... ‘เว่ยเซ่า’ ท่านโหวผู้เย็นชาของตระกูลเว่ย บุรุษผู้หล่อเหลาและเก่งกาจ สืบเนื่่องจากเหตุการณ์ตอนอายุ 12 ครอบครัวของเขาถูกคนตระกูลเฉียวหักหลัง จนทำให้เขาต้องสูญเสียบิดาและพี่ชายในสนามรบ ส่วนตัวเองนอนแหม็บบาดเจ็บปางตายอยู่ปีครึ่ง ถึงแม้ว่าสุดท้าย จะรักษาตัวกลับมาหายดีดังเดิม แต่เหตุการณ์นั้น... ก็ทำให้จิตใจของเขา เกิดความแค้นฝังลึกกับคนตระกูลเฉียวที่เลวทรามเหล่านั้น ความเจ็บแค้น ทำให้เขามีความคิดที่จะผลักดันให้ตัวเองยิ่งใหญ่เหนือใต้หล้า เพื่อจะได้มีกำลังล้างแค้นทวงความยุติธรรมคืนมาให้ได้... แต่แล้ววันนึง... อยู่ดีๆ ท่านย่าที่เคารพรักของเขา ดันตอบรับการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลเฉียว เขาจึงต้องฝืนจำใจรับหญิงสาวตระกูลเฉียวมาเป็นภรรยา......ทั้งที่จิตใจนั้น แสนจะโกรธเกลียดสายเลือดตระกูลเฉียวเข้ากระดูกดำ คนสองคนจึงต้องมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งเต็มไปด้วยความแค้น ส่วนอีกคนหนึ่งก็มีแต่มุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในฝัน เรื่องราวจะเป็นอย่างไร สองคนจะเริ่มมารักกันตอนไหน..... ติดตามได้ในเล่มจ้าาาาาา 555+ - ค ว า ม รู้ สึ ก ห ลั ง อ่ า น จ บ - เหยยยย... อยากจะบอกว่าชอบนักล่ะ ไอ้นิยายที่มีเนื้อเรื่อง เกี่ยวกับผัวๆ เมียๆ เนี่ยะ 555+ ยิ่งดราม่าๆ บีบหัวใจนิดๆ ให้น้ำตาซึมๆ นิดๆ นะโอ๊ยยย แต่นับว่าเรื่องนี้...เป็นนิยายข้ามมิติที่แทบจะไม่กล่าวถึงภพแรกของนางเอกเลย จนอ่านๆ ไปยัง งงๆ ว่าหรือว่าตูคิดไปเองรึเปล่าวะ ว่าอีนางเอกมันข้ามมิติมา แถมเพิ่งเข้ามาอยู่ร่างเขาได้แค่สองเดือน......ก็อินว่าเป็นตัวเองซะ แต่นะ... ไอ้เรามันคนว่าง่าย เขาบอกนางอิน งั้นเราก็อินด้วยก็ได้ ไม่คิดมาก.... 555+ เรื่องนี้... สรุป เรื่องราวหลักๆ ได้สามอย่าง คือ... ------> 1. พระเอกรบๆ ฆ่าๆ --------> 2. สองพระนางประทะ แค้นๆอึนๆ -------> 3. จากนั้นก็จับนางเอกขึ้นเตียง แล้วก็วนลูปมา... รบๆฆ่าๆ ใหม่ แค้นๆ อึนๆ ขึ้นเตียงวนเวียนไปจนจบเรื่อง.... เรียกว่าในเรื่องเนี่ยะ ฉากในห้องหอพระเอก กับฉากรบนี่แทบจะห่างกันนิดเดียวจริงๆ แต่ถึงแม้ว่า... ฉากเรทจะเยอะ แต่ก็ไม่น่าเกลียด เรียกว่านักแปล ได้ใช้ภาษาบรรยายฉากได้สละสลวย ยิ่งอ่านยิ่งไหลลื่นจริงๆ 55+ อ่านโปรยมาจนถึงตรงนี้ บางคนอาจจะคิดว่ามีแต่เรื่องผัวๆ เมียๆ น่าเบื่อ... แต่โดยรวม เราว่ามันก็โอเคนะ ปมการเมืองก็ทำได้ดี มีความน่าติดตาม รบไปรบมาก็ไม่เวิ่นเว้อ... อาจจะจำชื่อคนยากหน่อย แต่เราเป็นพวกไม่ค่อยจำไรอยู่แล้ว เลยไม่มีปัญหาอะไร ไม่มีผลต่อเนื้อเรื่อง ส่วน ปมความรัก ก็เรียกน้ำตาซึมน้ำตาไหลได้ขี้มูกและเปลืองกระดาษทิชชู่ไปนิดหน่อย มีฉากกุ๊กๆ กิ๊กๆ หวานชื่น บ้างนานๆ โผล่มาที อย่างเช่นตอนที่พระเอกซื้อแมวมาง้อนางเอก แล้วบอกว่าเก็บได้มาจากข้างทางนั่น...ก็น่ารักดี ทั้งนี้ทั้งนั้น....อินุ้งแมวก็ไม่ได้เป็นตัวประกอบเด่นแต่อย่างใด เนื่องจากพระเอกแพ้ขนแมวจ้าา เลยไม่ได้มีบทอะไรมาก เรียกว่ามาฉากนึง เว้นยาว แล้วจึงไปโผล่อีกฉากนึง (แต่ก็ได้อยู่ถึงตอนพิเศษนะ) ขำๆ ขอเชิญนังนุ้งแมวรับค่าตัวอันน้อยนิดแล้วกลับบ้านได้ 55+ รวมๆ แล้ว มันก็อ่านลื่นไหล และไหลลื่น ติดต่อกันไปจนจบภายในสองวัน อาจเป็นเพราะ... โดยส่วนตัวชอบนิยายที่นางเอกฉลาด ไม่โง่ ไม่งี่เง่า แถมมีความอดทนเป็นเลิศ สามารถรองรับความซึน... ของพระเอกได้ ส่วนอีพระเอกนี่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย พอได้ลากนางเอกขึ้นเตียงทีก็อารมณ์ดีขึ้นมารอบนึง พอลงจากเตียง อีก็มีความแค้นฝุดขึ้นมาจากต่อมอะไรก็ไม่รู้ในร่างกาย ทำหน้าบึ้งตึงใส่นางเอกอีกแระ.... โอ๊ยยยย... พระเอกวัยทอง 2019 ยกตำแหน่งนี้ให้นางเลย มงจงมา.... 555+ อ่านเรื่องนี้.. ยิ่งเข้าใจคำที่คนโบราญกล่าวไว้ว่า... 'ผัวเมียยิ่งทะเลาะกันยิ่งลูกดก' นี่มันแบบว่าใช่เลยยย... 555+ ก็อิตาพระเอกน่ะสิ หลงรักนางเอกตั้งแต่ได้สบตาครั้งแรกแล้ว... แต่ก็เสือกแค้นคนกระกุลเขา ทำยังไงก็ลบความแค้นไม่ได้.. เริ่มแรก ไม่ยอมรับว่าตัวเองชอบเขา คิดๆ ไปว่า... มีของสวยของงามมาร่วมห้อง ตูก็ร่วมหอมันไปซะเลยไม่มีอะไรต้องเสียหาย.. ต่อมา.. ร่วมหอมากดันติดใจ แถมนางเอกก็สวยซะ แถมดีด้วย จนความรักความแค้น มันอัดแน่นผสมกลมกลืนไปจนทำอะไรไม่ได้ จนสุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ตัวเอง ตกหลุมแผนสาวงามเข้าเต็มเปา.. ถึงแม้ว่า.... เรื่องทุกอย่างมันจะเริ่มต้นด้วยความแค้น และ ไม่ว่าความเจ็บปวดมันจะยาวนานและยากเย็นแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้ว....ก็ไม่มีอะไรที่เอาชนะความรักและความดีได้ เอวังด้วยประกาลฉะนี้...... สรุป ให้คะแนนความฟินบีบหัวใจของเรื่องนี้ 9 / 10 ค่ะ และเป็นนิยายจีนโบราณส่วนน้อยที่ฮ่องเต้ มีเมียแค่องค์เดียว โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย........ สุขนิยมโดยแท้ 55+ .... .................. .................................... ............................................................ ..................................................................................................... ( ค ำ เ ตื อ น - ร ะ วั ง - ส ป อ ย ) Note: มงลง...รางวัลประกอบฉากสวยงาม+คำบรรยายดีเด่น คือ ตอนที่พระเอกรบชนะ รวบรวมแผ่นดินสำเร็จและกลับมารับนางเอก.. ชอบมากกกกก ฉากนี้ ดอกท้อโปรยปรายยยยย คิคิ  สายลมโชยมาอีกระลอก เหนือศีรษะปลิวโปรยด้วยฝนดอกท้อ ครึ่งนึงร่วงลงบนธารน้ำ ครึ่งนึงโรยลงมาบนชายกระโปรงนาง เสี่ยวเฉียวเก็บดอกท้อกลีบหนึ่ง ที่ตกอยู่บนชายกระโปรงตนขึ้นมาประคองไว้กลางฝ่ามือ นางส่งมันมาถึงใต้จมูกแล้วก้มลงสูดกลิ่น ยามเงยหน้าขึ้นมาอีกครา สายตาของนางก็ผนึกค้างในทันที.... ท่ามกลางสายลมวสันต์ที่โชยไล้กลีบบุปผาให้ปลิดปลิวไปทั่ว บริเวณฝั่งตรงข้ามซึ่งอยู่ห่างออกไปสิบกว่าจั้ง ตรงนั้นมีคนผู้หนึ่งยืนอยู่ นางอยู่ฝั่งนี้ เขาอยู่อีกฝั่งหนึ่ง คั่นกลางด้วย ธารน้ำใส และฝนดอกท้อ พิศมองกันและกันอยู่ในระยะไกล เขาสวมเครื่องแต่งกายเช่นนักเดินทาง ท่าทางรอนแรมมาเหนื่อยล้า แต่แววตากลับเจิดจ้ายิ่ง ดูเหมือนเขาเพิ่งมาถึงที่นี่ได้ไม่นานนัก ทว่า ก็ดูเหมือนเขายืนมองนางจากฝั่งตรงข้ามมาเนิ่นนานแล้ว เพียงแต่ตลอดมานางไม่สังเกตุเห็นเท่านั้นเอง... เมื่อนางเงยหน้าขึ้นทอดสายตาไปทางเขา ในที่สุดเขาก็ก้าวยาวย่ำเท้าลงในลำธาร เดินลุยน้ำมาหานาง กระแสน้ำไกลรินเปียกชุ่มชายอาภรณ์ของเขา เขายิ่งเดินเร็ว ฝีเท้ายิ่งก้าวยิ่งมายิ่งกว้าง ทุกแห่งหนที่ผ่านล้วนบังเกิดฟองคลื่นสีขาวเป็นระลอกขึ้นบนผิวน้ำ ห่างออกไปไม่ไกลนัก..สาวน้อยหลายนาง ที่กำลังถือกิ่งท้อเล่นสนุกกันอยู่ใต้ต้นดอกท้อ ต่างหยุดวิ่งไล่หยอกเย้า ขณะตะลึงมองชายหนุ่มรูปงาม ผู้คล้ายดั่งเหินลงมาจากฟากฟ้า แล้วเดินลุยน้ำมาทางพวกตน หัวใจก็พลันเต้นรัวเร็วอย่างห้ามไม่อยู่ เสี่ยวเฉียวยืนขึ้นจากม้านั่งหิน ส่งผลให้ดอกท้อบนชายกระโปรง ร่วงหล่นปลิวกระจายไปตามแรงลม นางยืนอยู่ใต้ต้นดอกท้อที่ริมฝั่ง มองดูชายหนุ่มที่เดินมุ่งมาหาตนทีละก้าวจากฝั่งตรงข้ามโดยไม่กระพริบตาสักหน ไม่นานเขาก็ก้าวขึ้นฝั่ง.. ยืนเพิงพิศนางพลางเอ่ย... "ข้ากลับมาแล้ว" จากนั้นนางเอกก็โผเข้าสู่อ้อมอกพระเอก......คริๆๆๆ  Note: มงลง...ฉากบีบหัวใจน้ำตาแตก คือ ตอนที่ความสัมพันธ์พระนางเริ่มก้าวหน้า นางเอกกับพระเอกรักกันหวานแหวว ทั้งฮีและชีชวนกันขึ้นเตียงทุกวัน จนนางเอกคิดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองได้ทำลงได้ละลายความแค้นในใจพระเอกได้แล้ว แต่เรื่องมันแดงตอนที่... พี่สาวนางเอกส่งจดหมายมาเล่าเหตุการณ์ปัจจุบัน ที่พระเอกวางแผนให้คนของตัวเองไป จัดการตีเมืองของผัวนาง(พี่เขยนางเอก) เพราะอีตานี่ดันเก่งเกินไป แล้วพระเอกกลัวว่า...ฮีจะมาเป็นตัวปัญหาขัดขวาง แผนการเป็นใหญ่ในใต้หล้าของตัวเองในอนาคต จึงวางแผนกำจัดซะ (ลับหลังนางเอก) นางเอกส่งจดหมายไปถามข่าวคราวทางพี่สาวนาง พระเอกก็ริบ จม. เรียบ จนสุดท้ายนางเอกจับได้... ก็เลยทำทีเป็นส่งจดหมายไปอีก และพระเอกก็ริบตามเคย... แต่พอ เปิด จม. มา.......ดันเจอประโยคที่ว่า... ' ละอายบ้างหรือไม่เว่ยเช่า ' 5555+ ฮาาาา ร้อนรนสิทีนี้ คนอ่านขำ แต่อิสองพระนางดราม่าจ้าาาา เพราะพระเอก นึกว่านางเอกยังไม่รู้ว่าตัวเองวางแผนฆ่าคู่เขย ก็เลยจะใช้แผนชายงามเข้าสู้ คลุกวงใน จนโดนนางเอกตบ..... เพี้ยะ!! " ข้ารู้ว่า..จนแล้วจนรอด ในใจท่านก็ไม่อาจละวางความแค้น ของบิดากับพี่ชายลงได้ ท่านต้างการละลงมือจัดการคนในครอบครัวของข้าก็ย่อมได้ ข้าไม่มีสิทธิ์อันใดไปขัดขวางอยู่แล้ว แต่ท่านก็ไม่ควรมาหลอกลวงข้าเช่นนี้! ทางนึง.. ท่านพร่ำเพ้อบอกว่ารักข้าชอบข้า ให้ข้าทราบซึ้งกับความใจกว้าง ที่ท่านมีต่อคนในครอบครัวของข้า ให้ข้าเฝ้ากอดภาพฝัน ลมๆ แล้วๆ เอาไว้ แต่อีกทางนึง พอหันหลังไป ท่านกลับทำเรื่องมุ่งร้ายต่อพวกเขาเช่นนี้! ที่แท้แล้วในสายตาของท่าน เห็นข้าเป็นอะไรกันแน่..." เพลิงโทสะของนางดับมอดลงแล้ว คงเหลือแต่แววตาหมองหม่นไร้ประกาย... " เว่ยเช่า ท่านทำข้าผิดหวังยิ่งนัก ผิดหวังมากจริงๆ...."  จากนั้น... พออีพระเอกรุ้ว่าแผนแตกแล้ว ก็ปั่นปึ่ง พูดประโยคเชือดเฉือนแล้วเดินหนีไป นางเอกก็เลยเสียใจ เก็บของเดินทางกลับไปบ้านแม่ผัวโดยไม่บอกพระเอก ทำให้พระเอกกระวนกระวายจนสุดท้าย.. ก็สั่งกุนซือให้ถอนทัพ ที่จะบุกไปตีเมืองพี่เขยนางเอก แล้วขี่ม้าฝ่ายสายฝน ท่ามกลางราตรีอันมืดมิดค่อนคืน เพื่อตามไปเครียร์กับนางเอก... วาร์ปมาถึงตอนที่พระเอกตามมาถึงจุดพักม้า.... ในห้องนอนนางเอก ในระหว่างทีสองผัวเมียกำลังมึนตีง อึนๆ มึนๆ กันอยู่... โดยมีพระเอกยืนแข็งเป็นผีเปียกน้ำไหลนองพื้นอยู่ตรงประตูห้อง... จนสุดท้ายนางเอกเลยต้องไปเอาผ้าผ่อนมาให้พระเอกเปลี่ยน... ในระหว่างที่สองผัวเมียกำลังจ้องตากันไปมา อีเมียก็แก้ผ้าผัว ส่วนอีผัวก็ยืนนิ่งให้อิเมียเลิกผ้าผ่อนตัวเอง.....(อย่าคิดไกล เค้ากำลังเปลี่ยนชุดกัน) เฮ้ยยยยย เมริงงงงงง จะสปอย ละเอียดละออเยอะไปแล้วนะ ใครไม่อยากโดนสปอยโปรดข้ามๆ ไปนะ.....55+ "หมานหมาน เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วข้าจะไม่ปิดบังเจ้าอีก ที่ผ่านมาข้ารู้ว่าเจ้าปรารถนา จะให้ข้าปล่อยวางความแค้นในใจ ซึ่งข้าเองก็ปรารถนาเช่นเดียวกัน ทว่า... เรื่องนี้สำหรับข้า ช่างยากเย็นเหลือเกิน ทุกครั้งที่นึกถึงสภาพการตายของบิดากับพี่ชายในปีนั้น ข้าก็ไม่อาจสะกดกั้นความแค้นไว้ได้ ข้าทำไม่ได้เลย! " แพขนตาเสี่ยวเฉียวสะท้านเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ช้อนตาขึ้น " วันนี้ ทีแรก ข้าไล่ตามไปถึงประตูเมืองทางทิศใต้ เพราะนึกว่าเจ้ากลับเหยี่ยนโจวไปแล้ว หมานหมานเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนั้น.. เคยมีความคิดใดผุดขึ้นในใจข้า" " ตอนนั้น.. ข้าตื่นตระหนกยิ่งนัก ทั้งโกรธเกรียวอย่างที่สุด ข้าคิดว่า หากเจ้าทอดทิ้งข้าไป แล้วไม่กลับมาอีกแล้วจริงๆ เช่นนั้นก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องกริ่งเกรงอันใดอีก ข้าปรารถนาจะบุกตีเหยี่ยนโจวเมื่อใดก็ไปได้เมื่อนั้น อยากจะบดขยี้คนสกุลเฉียก็ไปได้ในทันที! " เสี่ยวเฉียวเบิกดวงตาจนกลมโต ใบหน้าขาวซีดของเว่ยเช่า ซึ่งเกิดจากถูกน้ำฝนตีกระหน่ำยังคงอยู่ ซึ่งสีหน้าอันขาวซีดนี้เองที่ส่งผลให้คิ้วคมดุจกระบี่ กับนัยตาทั้งคู่ของเขายิ่งดูดำเข้มเป็นพิเศษ ในสองตายังขึ้นเส้นเลือดที่แดงฉานที่ถักทอถี่ยิบปานในแมงมุม เห็นแล้วจึงชวนให้นางพรั่นพรึงยิ่งนัก " ถ้าเช่นนั้นที่ท่านมา....... ท่านต้องการอะไรกันแน่ " นางกดข่ม อารมณ์ไว้จนสุดความสามารถ กระนั้น..น้ำเสียงที่เปล่างออกมาก็ยังคงสั่นนิดๆ " เจ้ากับข้า มาให้คำมั่นสัญญาต่อกันเป็นอย่างไร ข้าชอบเจ้า และข้าก็ต้องการให้เจ้าชอบข้า อย่างที่ข้าชอบเจ้าด้วย เชื่อคำข้าเถอะ ขอให้เจ้ามีทายาทให้ข้า และห้ามจากข้าไปที่ใด นับแต่นี้...ขอเพียงคนสกุลเฉียวของเจ้าไม่มีใจเป็นอื่นๆ ข้ารับปากเจ้า......ว่าข้าจะไม่แตะต้องพวกเขา" หัวใจของเสี่ยวเฉียวพลันเต้นระรัว... จนแทบกระโดดออกจากช่องอก กลางราตรีในช่วงต้นของฤดูสารทนี้ เย็นยะเยียบอยู่บ้าง ทั้งที่นางรู้สึกหนาวจนผิวกายผุดตุ่มอันเล็กละเอียดดุจหนังไก่ ทว่าในดวงกลับซ่านไปด้วยไอร้อนผะผ่าว... "ตกลง" นางพิศมองดวงตาที่แดงฉานของเขาพลางเอ่ยตอบ.... กริ๊ดดดดดดดดดดดดด..... จากนั้น....... ทั้งสองก็โดดฟัดกันไปมา.... และ กระโดดขึ้นเตียง.....ในที่สุด จบการสปอยยยยยย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 55555+ เหยยยย.....และไหนๆ ก็ไหนๆ แระ สปอยฉากบนเตียงอีกหน่อยละกัน    . . . . พริบตาที่ลุกล้ำเข้าไป เขาได้ยินเสียงครางหวานหู ซึ่งแว่วมาประหนึ่งคำร้องทุกข์ปนสะอื้น เพียงเสียงเดียวนั้น ก็ทำให้ความรู้สึก ห่อเหี่ยวระคนทุรนทุรายใจ ขณะฝ่าพายุฝนมาตามลำพังบนถนนหลวงในราตรีนี้ สลายไปจนหมดสิ้น หนทางที่บีบแน่นและบีบรัดเข้ามารอบแล้วรอบเล่า เฉกเช่นนางกำลังผลักไสเขาอยู่ไม่ปาน ทว่าเขายังคงขบกราม รุกคืบเข้าไปทีละน้อย เดินหน้าฟันฝ่าอุปสรรคอันยากลำบาก จวบจนถึงสุดปลายทางได้ในที่สุด เขาส่งแรงกระแทกอันหนักหน่วงไปหนึ่งหน ราวกับหมาย.. กระทุ่งกระเทือนไปให้ถึง ส่วนลึกในหัวใจของนางอย่างไรอย่างนั้น การที่เขาเปล่งคำมั่นเช่นนั้นออกจากปาก.. แท้จริงแล้ว เขาก็ดูแคลนตนเอง และไม่อาจยอมรับได้เช่นกัน สกุลเฉียวใช้กลหญิงงามกับเขา...ซึ่งเขาก็ต้องกลนี้เข้าให้แล้ว ทั้งที่รู้ชัดแจ้งอยู่แท้ๆ ทว่ากลับไม่อาจถอนตัวถอนใจของตนได้อีกต่อไป เขาจึงทำได้เพียงเรียกร้องความสุขความอิ่มใจจากนาง ให้นางมอบความสุขให้มากพอจะทำให้เขาลืมเลือนความแค้น ซึ่งสลักเข้ากระดูกดำ และจดจำอยู่ในก้นบึ้งหัวใจตนได้ มีแต่ทำเช่นนี้เท่านั้น.....จึงจะยุติธรรม! ถถถถถถถถถถถ.... เว่ยเช่า เอ๊ยยยยยยยย... ท่านเรียกร้องความอิ่มเอมใจทั้งเรื่องจริงๆ 555+ ...............จบการรีวิวอย่างแท้จริง................ บันทึกโดย... หนอน ปล. คือ แมร่มมมม.. ไม่ใช่ว่าพอเค้ามาอ่านรีวิวเมิงแล้ว จอ บอ จบ เข้าใจละ ไม่ต้องไปซื้อนิยายอ่านนะนังหนอน สปอยซะเยอะเลย 55+ ขำตัวเอง
ชอบๆๆๆ สปอยเยอะๆ...อิอิ ^^
 โดย: สันตะวาใบข้าว
 วันที่: 14 พฤษภาคม 2562 เวลา:20:16:48 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 50 คน [