เมื่อฉันจับกล้องอีกครั้ง ฉันไม่เคยรู้ตัวเลยว่า แท้ที่จริงๆลึกๆฉันหลงรักการถ่ายภาพไปเมื่อไหร่ แต่ชีวิตของฉันไม่เคยห่างหายต่อการถ่ายภาพเลย ทั้งที่มีบางช่วงที่ฉันเกิดความเบื่อหน่าย เหตุผลเพราะการเหนื่อยกับการถูกใช้งานโดยไม่เห็นถึงความเหนื่อยยากของฉัน สมัยเรียน "ถ่ายภาพเป็นเดี๋ยวให้ไปถ่ายภาพงานรับปริญญาให้หน่อยนะ" ฉันก็ไปด้วยกว่าเห็นเขาเป็นรุ่นพี่ที่สนิทสนม "พี่ถ่ายให้ผม ให้หนูหน่อย จะเอาไปส่งสมัครเป็นนาย/นางแบบ" พอทำงาน "มีกล้องนี่ ถ่ายงานมาจัดบอร์ดด้วยนะ" ซึ่งยอมรับว่างานเหนื่อยเกินเงินเดือนที่ได้รับมาก เพราะมันไม่ใช่แค่งานเดียวสารพัดแทบทุกงานที่เกินหน้าที่ตำแหน่งที่ฉันทำ แต่..ปัจจุบันนี้ฉันก็มาแอบภูมิใจ ที่ผลงานของฉันได้ถูกรวบรวมใส่กรอบที่ทำงานนั้นจนเท่าทุกวันนี้ แม้ว่าจะไม่มีรูปฉันก็ตาม ก็ฉันเป็นผู้อยู่เบื้องหลังกล้องถ่ายภาพพวกนั้นนี่นา ช่วงนั้นฉันเหนื่อยจนตัดสินใจที่จะอำลาการถ่ายภาพ ด้วยเหตุผลที่ความเลินเล่อลืมเอากันชื้นใส่กระเป๋ากล้อง และอำลาทิ้งไว้นานความชื้นจากฤดูฝนจึงทำให้เลนส์ของฉันขึ้นรา เลยตัดสินใจจะอำลาการถ่ายภาพไปตลอดกาล  แต่ในที่สุดก็เหตุให้ฉันหวลต้องกลับมาจับกล้องอีกครั้ง ด้วยเหตุที่ช่วงนั้นเที่ยวบ่อยการหาเงินคล่องมากเลยหาเรื่องระบายเงินด้วยการเที่ยว อิอิ แต่หันมาใช้กล้องCompact ตัวเล็กๆ เพราะยังเบื่อหน่ายในการต้องหนักกับการพกกล้องSLR แถมประชดการขี้เกียจปรับเลนส์ด้วยการซื้อCompactที่ทำงานปรับอะไรไม่ได้เลยแม้แต่แฟรชก็ยังออโต้ เลนส์ซูมหรือการปรับลูกเล่นอื่นใดก็ไม่มี ด้วยเสน่ห์ของกล้องดิจิตอลที่ถ่ายไม่อั้น ฉันเลยถ่ายโดยไม่กังวลเสียดายฟิล์มอีกต่อไป ถึงแม้กล้องฉันจะปรับอะไรไม่ได้ก็ตาม ทำให้ฉันซึบซับกลับมาหลงรักการถ่ายภาพอีกครั้ง รูปฉันไม่ได้ต้องการให้สวยมากมาย แต่ต้องการเรื่องราวและบันทึกความทรงจำ ถึงจะเป็นกล้องเล็กแต่ฉันก็ได้รับคำชมบ้างถึงไม่บ่อยนัก เป็นภาพที่ฉันไม่เคยได้ราคาค่างวดอะไร แต่ก็ภูมิใจที่มีคนเห็น ตอนนี้เริ่มอยากกลับมาเล่นกล้องที่ปรับควบคุมซะแล้ว อยากถ่ายภาพให้สวยยิ่งขึ้นไปอีก เพราะไม่ใช่แค่เราดูภาพเราคนเดียว แต่มีคนอื่นๆรอดูภาพเราด้วย จะคิดอย่างนี้เสมอในปัจจุบัน ว่าจะเอาภาพเหล่านี้ให้คนดูรู้สึกยังไงกับภาพดีน๊า ถ่ายภาพเที่ยวเขาอยากมาเที่ยวไหมเมื่อเห็นภาพ ถ่ายภาพอาหารและวิธีทำเขาอยากทำไหม ถ่ายภาพคนเขาจะเห็นความน่ารักรึเปล่า แต่ตอนนี้อยากลองหัดถ่ายภาพArtดูบ้าง  ฉันเป็นคนที่กดชัตเตอร์เร็วไม่เล็งนานมาก ตัดสินใจในทันทีไม่ลังเล เพราะคิดว่าเวลาท่วงท่าดีๆอาจผ่านไป บางครั้งนายแบบนางแบบทั้งหลาย งง ถ่ายไปแล้วเหรอ แต่ฉันก็สนุกได้ภาพที่ดิฉันและเขาพอใจ ภาพของฉันจึงมีภาพสำรองไม่กี่ภาพหรอก ภาพบางภาพมีเพียงภาพเดียว แต่ฉันกลับภูมิใจในความสนุกและตัดสินใจ เหมือนยิงปืนที่นัดเดียวแต่แม่นเป้า เหมือนพรหมลิขิต ชีวิตฉันไม่เคยหนีพ้นแวดวงคนชอบเล่นกล้อง สมัยเรียนก็สนิทกับเพื่อนชมรมถ่ายภาพ มาเล่นเนตก็มารู้จักกับพี่ๆชอบเล่นกล้องอีก ชาตินี้ดิฉันคงจับกล้องไปจนตายแน่ๆเลย ก็ใจมันรักไปแล้วนี่ คงทิ้งไม่ลง อ๋อ และที่ลืมไม่ได้บุคคลที่ทำให้จุดประกายอยากถ่ายภาพบันทึกคือ "ในหลวง พ่อของแผ่นดิน" บุคคลต่อมาคือ คุณดวงดาว และล่าสุดคุณสุรัตน์ แทนที่ฉันจะดื่มด่ำกับภาพที่อยู่เบื้องหน้าปล่อยให้เวลาผ่านไป แต่ฉันกลับยกกล้องมาบันทึกภาพแทน อาจเป็นเพราะ ฉันเสียดายความรู้สึกกับภาพที่ได้สัมผัส จึงอดไม่ได้ที่จะกดชัตตเตอร์เก็บความทรงจำนี้ไว้ กลับมาดูย้อนหลังในภาพและคิดถึงความรู้สึกครั้งนั้น แล้วอิ่มเอมใจทุกทีที่ได้ดู  หมายเหตุ ภาพจากกล้องSLR
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 90 คน [