๑. สมาธิที่เคลื่อนไหว
...สมาธิภาวนาในขณะเคลื่อนไหว
มีคุณค่ามากกว่าสมาธิภาวนา
ในขณะอยู่นิ่งๆ อย่างเงียบเชียบถึงนับพันเท่า


๒. ต้องรู้จักกลั่นกรอง
...ในน้ำเน่านั้น น้ำบริสุทธิ์ยังมีเจือปนอยู่
ผู้ที่ฉลาดรู้จักหาวิธีกลั่นกรอง
จะสามารถหาน้ำบริสุทธิ์จากน้ำเน่าได้เสมอ


๓. ยิ่งอยากยิ่งไม่ได้
...อยากได้ยิ่งหนี อยากมียิ่งยาก...ฉะนั้น
บุคคลผู้มีปัญญาพึงตัดคำว่า
อยากออกเสีย ก่อนที่จะลงมือกระทำการใดๆ
จะช่วยให้งานนั้นเสร็จเร็วยิ่งขึ้น


๔. ความรุ่งโรจน์และความตกต่ำ
...จงมองดูปรากฏการณ์แห่งความรุ่งโรจน์
และความตกต่ำ ด้วยดวงใจที่สงบไร้กังวล
เพราะทั้งความรุ่งเรือง และการล่มสลาย
เป็นเพียงหยาดน้ำค้างบนใบหญ้าเท่านั้น


๕. การศึกษากับการปฏิบัติต้องคู่กันไป
สำหรับพุทธศาสนาแล้ว การศึกษากับการปฏิบัติ
ไม่อาจแยกออกจากกันได้...การปฏิบัติถ่ายเดียวโดย
ไม่ศึกษา ย่อมจะนำไปสู่ความผิดพลาด...การศึกษา
โดยไม่ปฏิบัติย่อมไม่อาจก้าวหน้าได้....ถ้าหากว่าใคร
ทำการศึกษาค้นคว้าโดยขาดการปฏิบัติ
ก็ยากที่จะจับแก่นแห่งสัจธรรมได้


๖. กลางคืนเป็นควัน กลางวันเป็นไฟ
..คนในปัจจุบันนี้ ที่ต้องเหน็ดเหนื่อยวิ่งวุ่น
อยู่กับการทำกำไร หนักใจอยู่กับทรัพย์สมบัติ
มหาศาลจิตใจไม่มีวันสงบ ไม่รู้จักหยุดนิ่ง
วิตกกังวลไปร้อยแปดอยู่ตลอดเวลา
ชนิดที่ว่า "กลางคืนเป็นควัน กลางวันเป็นไฟ"
คือใจไม่ยอมหยุด รุ่มร้อนอยู่ทุกเวลา...นั่นแหละ
คือผลของการที่จิตมันเข้าไปแบกไว้เต็มที่
เรียกว่ามีอะไรก็แบกไว้หมด


๗. ดับที่นี่
...ความทุกข์นั้นปรากฎแล้ว ไม่ต้องไปหาที่ไหน
มันเกิดที่นี่ ก็ต้องดับที่นี่.....


๘. พระพุทธรูป
..พระพุทธรูปบังพระพุทธเจ้า...


๙. ปฏิบัติได้ทุกที่
...ไม่ต้องยึดว่า การปฏิบัติธรรม
ต้องไปอยู่ในสถานที่เงียบสงบ...


๑๐. แก่นพุทธธรรม
...อยู่ท่ามกลางสิ่งแวดล้อม แต่รู้เท่าทันและ
สามารถกำหนดรู้ที่จะเกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อมนั้นๆ
ได้อย่างถูกต้องเหมาะสม...การรู้เท่ากัน และสามารถ
กำหนดวิธีการได้เช่นนี้ จึงว่า "อยู่ใน" แต่ "อยู่เหนือ"
...เหมือนหยดน้ำบนในบัว อยู่บนใบบัว แต่ไม่เกาะติด
อยู่ในใบบัวนั้น...นี่คือใจความสำคัญของสภาวะการ
รู้แจ้งธรรมอันสูงสุด และเป็นแก่นแท้ของพุทธธรรม


๑๑. ยิ่งยากยิ่งเข้าใจ
มีน้ำแข็งมากเท่าใด...
ก็มีน้ำมากเท่านั้น
ยิ่งยากลำบากเท่าใด...
ก็ยิ่งเข้าใจชีวิตมากเท่านั้น


๑๒. ถึงเวลาจะเห็นเอง
...อย่าคิดอยากจะเห็นแจ้งในธรรม
ถึงเวลาจะเห็นเอง...


๑๓. วิธีลัด
..มีเวลาเมื่อไร ให้ปฏิบัติเมื่อนั้น...
การฝึกจิต การพิจารณาจิต
เป็นวิธีลัดที่สุด...


๑๔. ดูความคิด
เราต้องดูความคิดให้เห็นความคิด
เมื่อคิดขึ้นอย่าไปตามความคิด
อย่าเข้าไปในความคิด...
เรื่องธรรมะนั้น
คิดล่วงหน้าเอาไม่ได้
เมื่อมันเกิดจึงรู้ รู้ก่อนไม่ได้....
และต้องอาศัยดูความคิด เมื่อเห็นความคิด
ความคิดมันจะหดตัว หยุดคิดของมันเอง
ไม่ใช่สะกดห้ามคิด ต้องให้เห็นมันคิดแล้วดู...


๑๗. อยู่กับความรู้สึกตัว
...การอยู่กับความรู้สึกตัวนี้
ก็เช่นการขยับมือของเรา
เราก็รู้สึก คือ รู้สึกที่ตัวของเราชัดเจนดี
กำมือเข้าคลายมือออกก็รู้สึก
หรือเอานิ้วสีกันถูกกันไปมา
ก็รู้สึก...คนมีปัญหามากๆ
กลุ้มมากอึดอัดมาก
ขอให้ทดลองเทคนิคออกจากความคิดนี้
ดูสักครู่เดียว จะรู้สึกถึงผลดีของมัน
ได้ทันควันทีเดียว พอคิดขึ้นมาก็สลัดออกไป
หันมาใส่ใจกับความรู้สึกของมือ
ที่กำ-แบ-กำ-แบ-กำ-แบ ฯลฯ
อยู่นี้อย่าไปใส่ใจกับความคิด
จงหันมาใส่ใจกับความรู้สึก
ที่เนื้อที่ตัวของเรา.......
คนที่มีความทุกข์มากๆ......
มักจะเห็นผลได้ชัดเจนถึงผลดีของวิธีนี้


๑๙. ความรู้สึกตัว
ความรู้สึกตัวเป็นเรื่องที่สำคัญมาก..
พระอรหันต์ก็ไม่ใช่ใครอื่น
นอกจากผู้ที่มีสติสมบูรณ์ทุกอิริยาบทเท่านั้น
คือท่านรู้สึกตัวอยู่ทุกขณะจิตเท่านั้น....
แต่ปุถุชนส่วนใหญ่จะลืมตัว....
พลัดหลงไปจากตัว...ไม่รู้สึกตัว....
แต่ไปหมกหรือตกอยู่ในความคิดเสีย
เป็นส่วนใหญ่ เรียกว่าไม่รู้สึกตัวของตัว....


๒๐. ผู้ให้ควรขอบคุณ
..ผู้ให้กับผู้รับนั้น ใครจะเป็นผู้ได้กุศลมากกว่ากัน..
ถ้าคิดให้ดี ผู้ได้กุศลมากกว่า ก็ควรจะขอบคุณ
ผู้ได้น้อยกว่า จึงเป็นเรื่องที่ไม่ผิด....

๒๑. ต้องมีสติในทุกสิ่งที่เนื่องกับตน
...การมีสติรู้เท่าทันอาการต่างๆ
ของกายนั้นยังไม่พอ...
ในมหาสติปัฏฐานสูตร ยังกล่าวว่า
เราต้องมีสติพร้อมถึงลมหายใจ
แต่ละครั้งการเคลื่อนไหวแต่ละหน
ความคิดทุกความคิด และความรู้สึก
ทุกความรู้สึก...


๒๒. การปฏิบัติธรรมเป็นเหมือนการทำงาน
...การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกับการทำงานอื่นๆ
โดยทั่วๆ ไปนั่นแหละ....เวลาใดที่ใจเราตก
เราก็ต้อง "ยก" ใจของเราขึ้นมาบ้าง
และเวลาใดที่ใจเราฟุ้งซ่านมากเกินไป
เราก็ต้องรู้จักข่มมันลงไปเสียบ้าง...
ทั้งนี้ต้องด้วย "ไหวพริบ" เท่านั้น